Met trillende vingers tikte ik het telefoonnummer in. Ik haalde diep adem, controleerde het telefoonnummer nog een keer en bracht de telefoon vervolgens naar mijn oor. “Oh alsjeblieft, laat de ander niet opnemen.” Dat is zo ongeveer hoe het er tot mijn 25e bij telefoongesprekken aan toeging. Ik was liever aan het appen, mailen of sms’en dan dat ik de telefoon pakte. Ik kon er niet omheen: belangst. Gelukkig pak ik de telefoon tegenwoordig met alleen nog wat gezonde spanning. Dit is mijn verhaal over telefoonkriebels, stemzenuwen en de tips die mij hebben geholpen.
Mijn belangst: van zenuwachtige leerling naar onervaren stagiaire
Op de basisschool vond ik het al vreselijk om de telefoon te pakken. Ik weet nog dat ik weleens vriendinnetjes moest bellen om in de vakantie af te spreken. Dat was nog in de goeie ouwe tijd dat je een vaste telefoon had en dat je niet direct je vriendinnetjes kon appen, maar hun huistelefoon (en dus hun ouders) moest opbellen om die ene vraag te stellen. Dat idee alleen al was reden genoeg voor zenuwen. Wat moest ik tegen hun ouders zeggen?
Nog veel spannender werd het heel wat jaren later toen ik stage liep bij een dyslexie-instituut, waarvoor ik een half jaar na de behandeling testjes afnam bij leerlingen. Daarvoor moest ik dus de ouders van die kinderen opbellen om een afspraak te maken en het doel van het onderzoek uit te leggen. Die testjes vond ik geen enkel probleem, de rapportages schrijven ook niet, maar de twee minuten bellen voor een afspraak vond ik zenuwslopend. De allereerste keer dat ik belde, had ik in Word een script uitgewerkt voor mezelf. Als een ouder dan iets vroeg waar ik niet op had gerekend, stond ik met mijn mond vol tanden.
En toen: professioneel telefoonvermijder
Toen kwam daar het moment dat ik bij mijn allereerste baan startte. In telefoongesprekken vermijden was ik aardig goed geworden. “Oh, ik stuur wel even een mailtje!” schoot er vaak als eerste door mijn hoofd als iemand voorstelde om te bellen. Ik weet nog goed dat ik op mijn allereerste werkdag zenuwachtig staarde naar de vaste telefoon voor mijn neus. Ik hoefde alleen maar een marketingbureau te bellen, dat wij nota bene dik betaalden en dat ik dus helemaal niet om een gekke gunst vroeg. Toch voelde het alsof ik op het punt stond een presentatie te geven aan een grote groep directeuren. “Laat ze niet opnemen. Dan mail ik wel gewoon!”
Ik denk dat ik pas bij mijn eerste baan echt stappen kon zetten naar minder belangst, omdat bellen daar opeens een dagelijkse bezigheid was geworden. Ook ontdekte ik op die werkplek dat je collega’s grofweg in twee categorieën kunt verdelen: bellers en mailers. Oftewel: mensen die graag alles uitschrijven en op de mail zetten en mensen die zelfs voor kleine berichtjes liever naar hun telefoon grijpen. Je begrijpt: ik behoor tot die eerste groep. Maar omdat ik met nogal veel “bellers” samenwerkte, werd ik gelukkig snel achter mijn veilige mailprogramma vandaan getrokken. Toen ik bij mijn tweede baan studenten en alumni ging interviewen, ging dat steeds nog wat beter. In het begin zat ik heus weleens te stuntelen, maar ik merkte dat ik het na een tijdje juist leuk begon te vinden om nieuwe mensen telefonisch te leren kennen.
Waar was ik bang voor?
Waar het vandaan kwam, die belangst? Lastig. Ik denk dat ik vooral bang was om ergens in het telefoongesprek de mist in te gaan. Bang om met mijn mond vol tanden te staan, bang om mijn stem kwijt te zijn, bang om onzin uit te kramen en ook bang voor lange ongemakkelijke stiltes. Om al die redenen heb ik me lang veilig achter mailtjes, appjes en Facebook-berichten verscholen. Ik denk dat ik het ook fijn vond om over mijn woorden na te denken. Bovendien ben ik gewoon meer een schrijver dan een prater. Ik ben natuurlijk niet voor niets tekstschrijver geworden.
Een generatieprobleem? Neuh!
Als ik allerlei wetenschappers mag geloven, ben ik niet de enige die zijn telefoon liever gebruikt om te appen dan voor een telefoongesprek. Sommige wetenschappers beweren dat we juist door WhatsApp en andere social media telefoongesprekken liever laten zitten (zie bijvoorbeeld dit artikel op RTL Nieuws). Of dat echt zo is, betwijfel ik. Zo laten we ons tegenwoordig veel vaker op video zien (wat in mijn ogen een grotere stap is dan bellen) en hebben mensen sowieso veel vaker contact met mensen die verder weg wonen dan vroegâh. Appjes zijn ook een vorm van sociaal contact die je over een grens trekken, toch?!
En nu?
Nog altijd voel ik heus wat gezonde spanning voordat ik iemand voor het eerst bel. Wel kan ik zeggen dat die kriebels nu gezonde kriebels zijn in plaats van belangst. Gelukkig maar. De scripts heb ik al een paar jaar geleden geparkeerd.
Sommige dingen doe ik alsnog liever via e-mail. Gewoon omdat ik het niet nodig vind om voor alles naar de telefoon te grijpen. Maar ook omdat ik bellen niet altijd even efficiënt vind. De beller mag dan misschien sneller zijn, soms hang je ook een stuk langer met een klant of collega aan de lijn dan je eigenlijk van plan was. Dan is mailen wel degelijk efficiënter.
Tegelijkertijd moet ik bekennen dat bellen soms handiger is dan ik dacht. Zo vind ik het reuze-fijn om instanties te kunnen bellen als ik bijvoorbeeld iets ingewikkelds wil voorleggen. Ook is het handig als je snel antwoord nodig hebt. Wat dat betreft ben ik blij dat ik niet meer dat telefoonschuwe meisje van vroeger ben en niet meer voor alles naar e-mail of WhatsApp grijp.
10 tips om belangst te overwinnen
Wat mij heeft geholpen om belangst te overwinnen (of in ieder geval minder erg te maken)? Dit zijn 10 tips tegen telefoneerkriebels:
- Neem een bijbaantje waarbij je moet telefoneren. Die ene stage waarbij ik dagelijks móest bellen, was dan misschien doodeng, maar heeft me wel verder geholpen. Ook vrijwilligerswerk kan helpen. Zo overweeg ik om vrijwilligerswerk voor de Kindertelefoon te gaan doen. Ten eerste omdat ik het een mooi doel vind, en ten tweede omdat dat mij een positief zetje kan geven.
- Pak ook privé vaker de telefoon. Een van de redenen dat ik bellen zo eng vond, was omdat ik het privé ook bijna nooit deed. Nu bel ik veel vaker privé mensen en ik merk dat daardoor ook voor zakelijke telefoontjes de drempel lager ligt.
- Relativeer. Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Ik was zelf bang om met mijn mond vol tanden te staan, maar in de praktijk gebeurde dat bijna nooit. En al zou dat wel gebeuren, wat dan nog?
- Bereid je voor op een telefoongesprek. Neem een paar flinke slokken water vooraf, adem diep in en uit en ga rechtop op je stoel zitten met je beide benen op de grond. Dat alles helpt mij al om met meer zelfvertrouwen de telefoon te pakken.
- Schrijf op wat je wilt bespreken. Nee hoor, hele scripts zijn niet nodig. Maar schrijf wel wat losse steekwoorden op als je bang bent iets te vergeten. Dat geeft houvast tijdens het gesprek.
- Maak een afspraak voor het bellen. Ik bel mensen voor werk meestal niet uit het niets op (tenzij ik snel iets wil vragen), maar plan daarvoor een belafspraak ik. Dan weet ik dat we er allebei klaar voor zitten en kan ik me goed voorbereiden.
- Neem eventueel een (interview)gesprek op. Maak een geluidsopname van een belangrijk gesprek (uiteraard na toestemming van de ander). Dan kun je het altijd nog terugluisteren en kun je je tijdens het gesprek focussen op wat er gezegd wordt in plaats van steeds met je aantekeningenboekje bezig te zijn.
- Bellen, bellen, bellen. Daag jezelf uit, pak wél de telefoon en doe dat niet één keer, maar heel wat keren. Dat is uiteindelijk wat mij het meeste heeft geholpen om mijn belangst te overwinnen.
- Oefen met gesprekken die je wél lukken. Ik vond zelf gesprekken met vriendinnen of familie nooit lastig. Gesprekken met instanties vielen me ook best mee. Door veel met dat soort (wel oké) gesprekken te oefenen, worden spannendere telefoongesprekken ook minder beladen.
- Vergeet het idee dat jij “geen beller” bent. Geef niet toe aan je neiging om te mailen, maar ga daar soms tegenin door wel de telefoon te pakken. Natuurlijk is dat mega-spannend, maar als je altijd alleen blijft appen en mailen, wordt de belangst er niet minder op. Hoe vaker je wél belt, hoe normaler het zal worden.
Heb jij weleens last (gehad) van belangst?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Getting to know me | 10x vragen aan mezelf
Al eerder schreef ik over het boek 999 vragen aan jezelf, waarop ik mezelf een tijdje geleden trakteerde. Inmiddels beantwoord ik alweer een aantal maanden regelmatig een paar vragen in het boek. In het kader van mij iets beter leren kennen, leek het me leuk om eens 10 vragen uit dit boek te kiezen en die op mijn blog te beantwoorden. Hoe lang ben ik eigenlijk? Ben ik weleens op televisie geweest? En wat is mijn vreemdste huisdier? De antwoorden op die vragen en op nog 7 andere vragen vind je in dit artikel. Lees snel verder.
9x Goed om te weten als je (fulltime) ondernemer wordt!
Yes! Over niet al te lange tijd is het zover: dan ben ik fulltime ondernemer. Ondernemen zelf doe ik al een tijdje. Alweer bijna twee jaar om precies te zijn. En leuk dat ik het vind! (Duh!) Een van de leukste dingen vind ik dat er als ondernemer altijd genoeg te leren en te ontdekken valt. Soms een uitdaging, soms vooral heel leuk! Omdat ik je graag in mijn avontuur meeneem, deel ik 9 handige dingen om te weten over (fulltime) ondernemen. Stuk voor stuk dingen die ik de afgelopen tijd zelf heb geleerd.
Botanische tuin in Kopenhagen: het plantenwalhalla dat je móet zien
Tijdens onze stedentrip naar Kopenhagen stond voor mij één uitstapje bovenaan de moeten-we-doen-lijst: de botanische tuinen. Als ik het internet mocht geloven, zijn de tuinen hier mooier dan in welke Europese stad dan ook. Gelukkig mondde het niet uit in een teleurstelling; die grote beloftes bleken volledig te kloppen. De botanische tuin in Kopenhagen is een walhalla voor echte plantenfanaten. Je waant je er even in een tropisch regenwoud en zult snel ontdekken dat bananenplanten vele malen groter kunnen worden dan het exemplaar dat jij thuis in de woonkamer hebt staan.
Goede tips. Ik heb ook belangst gehad. Door mijn opleiding en beroep (secretaresse) heb ik deze grotendeels overwonnen want ik moet soms veel bellen, ook al gaat er veel via de mail.
Yep, dit is heel herkenbaar! Ik hou nog steeds niet van onverwachte telefoontjes krijgen. Ik ben ook echt helemaal van de belafspraken, want het nut (en soms ook de lol) van een telefoongesprek zie ik wel in in bepaalde gevallen. Laatst had ik nog een discussie met mensen over het wel of niet van tevoren afstemmen over bellen. Ik vind het echt niet fijn als er opeens een inkomende Skype-call komt, maar als iemand even in tekst vraagt of we kunnen bellen: no problemo.
Belangst heb ik gelukkig al een hele tijd niet meer. Vroeger vond ik het ook enorm spannend om mensen te bellen, maar toen ik in 2015 stage ging lopen bij een uitzendbureau werd er de hele dag gebeld haha! Toen moest ik mij er wel overheen zetten. De eerste weken vond ik het ook echt niet leuk en vond ik het enorm spannend als ik de telefoon moest opnemen. Want wat wist ik er nou allemaal van? Zo lang werkte ik er nog niet! Wat als ik iets fout zei? Maar gaande weg leerde ik het steeds vaker te doen. Ook bij andere stages moest ik regelmatig bellen en nu bij mijn baan moet ik door het vele thuiswerken ook vaak de telefoon pakken. Nu heb ik daar echt geen moeite meer mee gelukkig, alleen heel soms als ik een directeur of manager moet bellen die ik niet goed ken, dan bereid ik het gesprek wel even voor en voel ik een gezonde spanning. Maar buiten “belangrijke” personen vind ik het niet erg en vind ik het soms zelfs leuk om te doen!
Er zijn verschillende vervelende dingen aan bellen:
je kunt de ander niet zien, dus je mist lichaamstaal,
je weet niet of je telefoontje op een goed moment komt voor de ander
En als je dan ook nog om een gunst moet vragen is het helemaal eng. Zo af en toe moet je wel, maar ik blijf liever mailen 😉
Wat een mooi en eerlijk artikel en goede tips. Ik heb nog steeds een enorme hekel aan bellen. Als ik voor mijn werk moest bellen, ging het iets beter, want dan wist ik wat ik moest zeggen. Maar gewoon ‘zomaar’ een belletje naar iemand? Dat doe ik nóóit. Ook privé niet. Ik vind niets zo ongemakkelijk als bellen. Soms neem ik ook gewoon niet op en stuur ik een appje met de vraag waarom de ander gebeld heeft. Meestal kan het dan gewoon via de app. Veel beter;).
Wat een tof artikel met heel veel bruikbare tips! Ik heb zelf geen belangst (gehad), maar ik weet nog wel dat ik het tijdens mijn stage, toen ik 20 was, altijd heel vervelend vond als mijn collega’s meeluisterden met mijn gesprekken. Juist omdat ik als beginneling nog niet zoveel wist en ook vaak de telefoon moest doorschakelen. Ik ben alleen niet zo’n fan van bellen, omdat ik het vaak inefficiënt vind. Het haalt me echt uit mijn concentratie en dat is vooral op mijn werk nogal storend. Ik stuur dus vaak wel even een mailtje of appje en wanneer daar niet snel genoeg een antwoord op komt dan pak ik alsnog de telefoon. Voor mijn werk als online stylist bij Zalando moest ik ook regelmatig bellen met klanten en dat heeft ook geholpen om wat professioneler te worden aan de telefoon, haha. Nog steeds vind ik mezelf soms iets te informeel, maar dat past gewoon bij mij en ik vind het ergens ook wel grappig :p.
Yup. Geen generatieprobleempje. Ver voor er nog zoiets bestond als e-mail en sms-en had ik al (gezonde en normale) bel-angst. (Taaldingetje: ik zou er dus een – tussen zetten ivm dat het anders lijk op Belang-st…?) Maar ik startte natuurlik bij een grote organisatie, waar ik intern en extern redelijk veel de telefoon moest oppakken en uitgaand moest bellen naar klanten. En toch heb ik er minstens 10 jaar over moeten doen voor ik me er prettiger bij voelde.
Het is nog steeds niet mijn hobby. Wat raar is, want ik belde graag met vriendinnen, in het tijdperk van de telefoon met draaischijf. Terwijl we dan de hele dag op school ook al hadden gebabbeld!
Nu is een telefoontje alleen als iemand je direct nodig heeft. Een telefoontje staat nu veel meer synoniem met ‘alarm, erge dingen, actie!’. Want iedereen apped. Of mailt. je kunt dan op je eigen tijd actie ondernemen, en dat past bij deze tijd. Voor iedereen, hoor!
Ik vond bellen een aantal jaar terug ook eng, maar het hielp wel dat ik in de thuiszorg werkte en geregeld collega’s moest bellen. Ook heb ik een assertiviteitscursus gevolgd waarin we elke week als opdracht kregen om één medecursist uit de groep die week te gaan bellen. Dat vond echt iedereen doodeng, maar daardoor leer je het wel! Soms vind ik bellen handiger dan mailen, omdat je dan meteen iemand te pakken krijgt en meteen geholpen wordt. Zoals laatst bij PostNL of vanmorgen bij Bol.com. Die instanties bel ik liever meteen op!
Ik ben ook niet zo’n beller, al moet ik dat volgens je tips vergeten. Ik bel zelfs privé nooit. Met mijn moeder en zusje app ik. Mijn huidige werk stimuleert me wel om meer te bellen, omdat we met een vreemd ‘mailsysteem’ werken. Het is eigenlijk veel efficiënter, want je hebt meteen antwoord, waardoor je ook meteen verder kan. Maar het kan zeker beter met mijn belskills.
Ik begrijp je belangst. Al gaat het hier om een totaal andere reden. Ik heb nl een gehoorprobleem sinds mijn 8 jaar en bellen is dus echt niet handig voor mij. In die tijd kon ik mijn apparaatje op T zetten om de hoorn toch te kunnen opnemen, maar dat werkte niet bij mij. Ik hoorde alleen maar ruis aan die kant. Ik nam automatisch aan de andere kant op, maar in die tijd waren de telefoons nog niet zo sterk en moest ik heel veel moeite doen om de andere te horen. Dus.. ik belde nooit en liet mijn ouders bellen. Nu zijn de telefoons gelukkig al iets beter in dat opzicht, maar ik moet toch heel vaak vragen om iets te herhalen. Laatst sprak iemand in in mijn voicemail en moest ik het zeker 10x herbeluisteren om het volledige gesprek te begrijpen. Mailen, app’en en sms’en zijn voor mij de hemel 😉
Ik vond bellen ook zo eng. Dat kwam omdat ik in mijn tienertijd heel erg stotterde, vreselijk. En mijn toen beste vriendin had een hele gemene vader die wist dat als ik belde ik nog meer stotterde. Hij zei dan: “En met wie spreek ik? Ja, zeg maar gewoon je naam, eerder krijg je x niet te spreken.” Ik kan er nog kwaad om worden, die man zat zich gewoon te verkneukelen om het feit dat ik dus mijn naam niet zonder stotteren uit kon spreken aan de telefoon.
Sinds een kleine 3 jaar heb ik een andere werkgever die weleens belt voor extra diensten en ik moet zelf nog weleens de administratie bellen en prompt: ik ben sinds een jaar of wat van mijn belangst af. Nu kies ik juist eerder voor bellen dan voor mailen.
Ik heb dat dus ook enorm. Ik vind het ook vreselijk om zelf telefoon te krijgen en neem eigenlijk bijna nooit op, tenzij het mijn vriend is. In mijn privéleven bel ik dus amper. Het gekke is dat ik als telefoniste werk bij een dienst die werkzoekenden begeleidt. Ik doe dus dag in dag uit bijna niet anders dan telefoneren. Het zijn ook vaak bemiddelingsgesprekken die best lang kunnen duren, maar daar heb ik dan weer geen probleem mee :p Alleen als ik zelf mensen op moet bellen, dat vind ik nog wel eens lastig, maar nu ook niet dat ik er dan heel gestresseerd van raak.
Heel herkenbaar! Maar gelukkig ben ik er ook vanaf gekomen, alleen de voicemail vind ik af en toe nog lastig. Maar dan zet ik in mijn hoofd even op een rijtje wat ik wil zeggen en bel ik gewoon nog een keer ☺️
Wat een leuke blog weer Romy!
Bellen doen ik liever ook niet. Belangst heb ik niet echt maar maak liever op andere manieren contact. Als ik door een onbekend nummer wordt gebeld neem ik vaak niet op.
Mooi artikel! Ik ben niet echt een beller, maar merk dat ik minder ben gaan bellen naarmate er meer mogelijkheden (e-mail, WhatsApp, messenger etc.) van communiceren kwamen, en ik daardoor bellen wel steeds minder fijn ben gaan vinden. Maar als ondernemer ontkom je er niet aan om ook regelmatig te bellen, en nu ik het weer steeds meer doe merk ik wel dat het mij steeds gemakkelijker af gaat.
Herkenbaar en goede tips 🙂 Leuk geschreven..
Dit is heel herkenbaar! Ik had er ook heel lang last van, nu is dat (ook vanwege werk) een stuk beter, maar ik type nog steeds liever een mailtje. Ook die gedachte van “oh neem alsjeblieft niet op, dan kan ik gewoon mailen” heb ik zoooo vaak gedacht!
Maar laatst las ik ook iets over persoonlijkheden, en daarin stond dat introverte mensen liever schrijven, omdat ze er over na willen denken, terwijl extroverte mensen het graag er uitgooien. Ik denk dat jij jezelf daar misschien ook wel een beetje in herkent?
Ik heb trouwens ook eens een sessie gevolgd over Generatie Z, en daarin kwam naar voren dat heel veel mensen van die leeftijd aversie hebben tegen telefoons. Het is niet meer zo noodzakelijk als vroeger dus ze zijn het niet gewend. Ze associëren het ook met ‘autoriteit’ en ‘officiële instanties’ want met iedereen die dat niet is, daar app je gewoon mee ipv dat je ze ouderwets opbelt.
Oh ja, superherkenbaar wat je zegt over schrijven vs. zeggen. Ik vind een lastig gesprek vaak wat overdonderend. Als ik de tijd krijg om het even te laten bezinken, dan kan ik vaak veel beter reageren. Mede om die reden vraag ik soms of ik later mag reageren. Dan heb ik alsnog de kans erover na te denken.
Interessant inzicht trouwens over generatie Z en de aversie tegen telefoons. Ik kan me goed voorstellen dat deze tijd van appen en social media inderdaad de drempel om te bellen nog hoger maakt.