We gaan terug naar normaal. Mijn vaccinatieafspraak staat inmiddels gepland, de terrasjes worden weer druk bezocht en ik kan weer de kringloopwinkel inlopen zonder al een week van tevoren te bedenken welke 20 minuten ik de zaterdag daarop zou kunnen. Allemaal vooral geweldig fijne vooruitzichten, maar heel eerlijk krijg ik er in dit langzaam-uit-coronatijdperk ook weleens kriebels van. Want sociaal doen, hoe moet dat ook alweer? En komen de drie zoenen dan ook terug?

Weer een huis vol?

Laat ik vooropstellen: ik zal een gat in de lucht springen als ik mijn ouders weer kan knuffelen, als ik niet meer spastisch een stap opzij hoef te zetten als iemand te dichtbij komt staan en als ik überhaupt kan gaan en staan waar ik wil. Ik kijk enorm uit naar onbezorgde en mondkapjesloze kringloopbezoekjes, naar weer Sinterklaas vieren met een huis vol en naar gewoon een fijner en veiliger gevoel voor iedereen.

Anderhalf jaar geleden had ik – en met mij vast meer mensen zonder virologische achtergrond – niet kunnen bedenken dat de pandemiesituatie nog altijd zo’n grote stempel op ons land zou drukken. Ik kan haast niet geloven dat er na al die tijd zicht komt op een weg eruit. En ja hoor, ik ben rationeel genoeg om niet meteen een gat in de lucht te springen dat alles over een paar weken koek en ei is. Maar ik kan wel zeggen: ik heb nog nooit zo erg uitgezien naar een prik in mijn arm laten zetten als nu. De datum 3 juli staat groot omcirkeld in mijn agenda.

Normaal lijkt opeens abnormaal

Hoe abnormaal het ook was om met huidhonger te dealen en dierbaren op afstand te houden – soms vind ik het een bizar besef dat sommige “normale” dingen straks weer kunnen. Dat ik vast ooit weer als sardientjes in een blikje opgepropt tegen mensen aan sta in de bus. Dat er weer een moment komt waarop ik drie-zoenen-gevend de rij visite afga op een verjaardag in plaats van vanaf een afstandje naar de jarige te roepen “Nou, gefeliciteerd hè?!” (moet zeggen dat ik die drie zoenen nooit een seconde heb gemist). En dat ik ooit mijn verzameling mondkapjes ergens achterin de kast kan verstoppen, zodat ze daar enkel nog als “Weet je nog toen…”-aandenken kunnen blijven liggen.

Hoe zit het met die sociale agenda straks?

Ik hoor van veel mensen dat ze ernaar snakken om weer van alles te kunnen. Tuurlijk, ook ik snak ernaar te gaan en staan waar ik wil zonder mensen te ontwijken. Maar gek genoeg vind ik het ook spannend. Of nee, “even wennen” is een beter woord. Door corona was mijn sociale agenda van de ene op de andere dag veel minder rijkelijk gevuld. Door familieverjaardagen ging een dikke streep, avonden met een vriendengroep gingen niet door en ik sprak mensen voornamelijk één op één. Ook ging ik als kersverse ondernemende tekstschrijver fulltime vanuit huis werken. Hoewel dat misschien klinkt als een eenzaam kluizenaarsbestaan, was het voor mij juist een heel welkome trap op de rem.

Pas door corona ben ik gaan beseffen dat ik 100% introvert ben, dat ik hoogsensitiviteit heb en dat ik in de tijd vóór deze pandemie zonder het te weten permanent over mijn grenzen ging. Voornamelijk door weekenden vol te plannen (want “dat hoort”), door banen te hebben waarin ik dagelijks van overleg naar overleg rende en door dan ’s avonds ook nog afspraken te maken. Corona liet me veel meer in mijn eigen bubbel zitten, een plek die verrassend fijn bleek.

Weg bubbel!

Soms vind ik het spannend dat die verplichte bubbel er straks niet meer is. Die bubbel die ik als introvert met 1001 hobby’s en een voorliefde voor alleentijd vast minder vreselijk vond dan veel extraverte mensen. Maar goed, ik ben vastbesloten om me ook coronaloos deze rust te gunnen. Doordat ik nu doorheb dat ik echt niet hoef te doen alsof ik volle weekenden ge-wel-dig vind, kan ik veel beter mijn grenzen aanvoelen. Maar het is wel lastig dat je weer daadwerkelijk ‘nee’ moet gaan zeggen. Dat corona geen reden meer is om niet te gaan en dat de uitnodigingen zich weer vaker en sneller aandienen.

Ik merk ook dat ik op dit moment nog sneller leegloop na sociale afspraken met meerdere mensen. Ik ben veel dingen simpelweg niet meer gewend, waardoor ik na een afspraak met een paar mensen echt even moet bijkomen. Meer dan vóór deze pandemie. Gelukkig ben ik mezelf die tijd gaan gunnen. Het is niet meer dan logisch dat je moet afkicken van het in jezelf gekeerd zijn. Misschien moet je ook niet van jezelf verwachten dat je straks linea recta weer van verjaardag naar verjaardag gaat en hele weken in een kantoortuin doorbrengt.

Doe het op jouw tempo. En als je merkt dat het je dodelijk vermoeit, doe het dan ook vooral (nog) even niet.

In je aura

Soms moet ik ook terugdenken aan een oud-collega van mij (in het pre-corona-tijdperk) die standaard een stap te ver in mijn aura zette. Ik kon bij elk woord dat hij uitsprak nog ruiken wat hij net als lunch had gegeten. En geloof me: dat rook niet naar bloemetjes en lekkere taart. Soms bedenk ik me hoe fijn ik het vind dat dat soort situaties niet meer voorkomen. Geen mensen meer die hard in je gezicht ademen of die zo dicht op je staan dat je spontaan een flinke stap naar achteren wil zetten.

Door deze situatie ben ik meer op mezelf dan eerst. In zekere zin vind ik dat geen verkeerde ontwikkeling. Ik weet veel beter tot hoever ik mensen wil laten komen (letterlijk en figuurlijk) en hoe ik (ook letterlijk en figuurlijk) afstand van anderen kan nemen als ik dat nodig heb. Iets wat ik ook in het na-coronatijdperk wil vasthouden.

Dicht bij jezelf blijven

Die mensen die pal door mijn denkbeeldige grens heen lopen, zullen er vast snel na de 1,5 meter-afschaffing weer zijn. Net als de sociale afspraken die nu nog vaak afgeblazen werden. En ook de verplichte verjaardagen van vage kennissen die je eigenlijk alleen op hun verjaardag nog spreekt. Soms vind ik dat spannend. Maar tegelijkertijd voel ik dat ik een keuze heb en dat ik die ook durf te maken.

Want ook al verdwijnt de verplichte bubbel straks, jij mag nog altijd jouw bubbel behouden als je die nodig hebt. Jij bent nog steeds de baas over je agenda. En als jij er niet aan toe bent, hoef je niet je agenda vol te plempen met sociaal gedoe en je grenzen over te gaan. Blijf dicht bij jezelf, voel wat voor jou goed voelt. Ook als corona geen geldig excuus meer is.

Waar zou jij aan moeten wennen als alles straks weer “normaal” is?