Voor mijn gevoel is het pas twee maanden geleden dat we oliebollen etend elkaar een gelukkig nieuwjaar wensten. Maar nee, in werkelijkheid zit de eerste helft van 2021 er alweer op. Dat leek me een mooi moment voor een terugblik midden in het jaar. Het was een half jaar met veel veranderingen. Ik deel vanaf dit half jaar mijn huis met vriendlief, ging van fanatiek doorwerken naar iets meer rust, en beleefde ondanks de lockdown fijne mini-avonturen. Dit is mijn eerlijke recap met ups en downs.
Van loveshoot tot fiets
Another year, another lockdown. Niet meer na negen uur op straat lopen, mijn ouders niet meer samen op bezoek mogen ontvangen en meer van dat soort maatregelen. Het blijft bizar hoeveel impact het ene virus heeft. Gek genoeg voelt het coronaleven soms soort-van-gewend. Hoewel ik blij ben dat ik weer om tien uur de straat op mag en dat er weer iets meer kan, geniet ik stiekem nog steeds van mijn introverte bubbel. Zolang ik op 1,5 meter soms een vriendin kan zien, op afstand bij mijn ouders langs kan gaan en op rustige tijden in de supermarkt kan zijn, voel ik me niet heel erg tekortgedaan door corona. Soms voel ik haast de druk om weer etentjes te plannen, terrasjes te pakken en feesten te bezoeken. Maar eerlijk? Ik voel me er fijner bij om dat nog even niet te doen. Behalve één ding… ik was dan weer wel heel blij toen de kappers opengingen en mijn coronacoupe eindelijk verleden tijd was.
Ondanks het slot op veel uitstapjes en winkels, hebben we mooie coronaproof dingen mogen beleven. Zo was het geweldig om na meer dan een jaar mijn opa en oma weer te zien, hielp ik mijn broertje en Barts zus met verhuizen, beleefden Bart en ik een überromantische love-shoot op het strand, sprak ik op afstand af met lieve vriendinnen, genoot ik voor het eerst sinds jaren weer van sleeën in de sneeuw, kocht ik voor mezelf een nieuwe fiets en startten we de zomer met een bijzondere buitenbruiloft.
Van verbouwperikelen tot beugelbekkie-af
Ondertussen kreeg het appartementencomplex een totale make-over. Van spiksplinternieuwe kozijnen tot fris geverfde balkons, zonnepanelen en nieuw isolatiemateriaal. Het was een flinke operatie, waar ik van tevoren zeker een tikkeltje tegen opzag, maar nu de klus is geklaard ben ik intens blij met het resultaat. Verder werd ik eindelijk beugelloos, genoot ik mee van de nieuwe puppy van Barts gezin (die ik – ondanks zijn puppy-ogen niet meer als eerste mag begroeten als ik binnenkom, want de opvoeding is in volle gang!) en volgde ik een paar te gekke online cursussen. Oftewel: verveling kwam niet in mijn woordenboek voor.
Van het rijk alleen naar samenwonen
In januari opperde Bart voor het eerst voorzichtig het plan om bij mij in te trekken. Een paar maanden later zetten we voorzichtig de stap. In het begin vond ik het best spannend. Na 1,5 jaar alleen wonen was ik helemaal gewend om alles op mijn manier te doen. Het aanrecht altijd keurig netjes op orde, meestal iets te laat avondeten, soms tot in de late uurtjes doorwerken… Dat soort dingen zijn nu anders, maar daarmee niet per se slechter. Vaak zelfs beter en sowieso gezelliger. Samenwonen betekent soms beseffen dat “jouw ding” niet “jullie ding” is en daarin compromissen sluiten, maar het ook aangeven als je ergens echt niet aan kunt wennen (zo staan de pastazakken nu nooit meer op de tandpasta- en douchegelplank – couldn’t handle it). Samen thuiswerken is ook wel even wat anders, maar zelfs dat avontuur hebben we goed doorstaan. Bart heeft inmiddels zijn eigen fijne werkkamer hier in huis.
Het verbaast me hoe snel je eraan went dat je leuk gezelschap in huis hebt. Als ik een paar dagen achter elkaar alleen ben, is dat zelfs even wennen. Ook vind ik het mooi hoe snel je samen nieuwe ritmes ontwikkelt. We doen leuke dingen samen, maar laten elkaar op het juiste moment ook met rust. Vooral vind ik het heel gezellig om samen te avondeten in plaats van in mijn uppie. Ook is het superfijn om na een werkdag allebei je verhalen over bijzondere interviews of opdringerige telefoontjes bij elkaar kwijt te kunnen, en is het gewoon heerlijk dat we leuke dingen samen niet meer tot het weekend hoeven te bewaren. Vooral ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dit avontuur met niemand liever had willen beleven dan met hem. Da’s een goed teken, lijkt me.
Van werkdruk naar meer grip
Vorig jaar zette ik de stap om volledig voor mezelf te werken. Nog geen seconde heb ik daar spijt van gehad. Ook dit eerste half jaar mocht ik met mijn razende vingers op het toetsenbord veel klanten aan teksten helpen. In mijn enthousiasme en ambitie nam ik begin dit jaar nog alles aan wat op mijn pad kwam. Ik vond alles wat ik deed geweldig leuk, maar het was zó veel dat ik ergens het overzicht kwijt was en ook ’s avonds mijn werk moeilijk los kon laten. Begin dit jaar merkte ik dat dat misschien wel een goede business-strategie, maar geen beste zelfzorgmethode is. Daarom zette ik stappen om een eind te breien aan het werken tot in de late uurtjes.
Nu ziet de situatie er zó anders uit. Ik zeg alleen nog maar ‘ja’ op opdrachten die aan alle kanten goed voelen, heb een aantal oude samenwerkingen afgezegd en ik neem meer het heft in eigen handen. Waar ik eerst direct met kloppend hart in mijn agenda keek als iemand een spoedje had, werp ik nu gewoon kritisch een blik op mijn agenda. Ik maak afspraken voor telefoontjes in plaats van dat ik elk belletje zomaar aanneem, durf mensen door te verwijzen als iets niet bij me past en ik behandel niet meer elke opdracht als een spoedje (want vaak bleek dat ik er meer spoed van maakte dan volgens de opdrachtgever nodig was). Het zijn maar een paar praktische stappen, maar ze hebben oprecht veel veranderd. Mijn coachingstraject bij Rachel was daarin de meest fijne liefdevolle schop onder mijn kont die ik me had kunnen wensen.
Van door, door, door naar stilstaan
Naarmate mijn hoofd zich minder ging vullen met werk, ontstond er tegelijkertijd ruimte om na te denken. Dat was niet altijd mijn lievelingsbezigheid. Vorig jaar is er heel veel gebeurd met mensen om me heen. Een paar maanden ben ik met een blik op oneindig doorgegaan. Ondertussen liep ik lichtelijk voorbij aan het feit dat alle gebeurtenissen ook impact hadden op mij.
Stapje voor stapje ben ik die gevoelens niet meer gaan wegstoppen, maar gaan toelaten. Het bijzondere is dat uit die kwetsbaarheid soms juist mooie dingen voortkwamen. Pas als je je kwetsbare kanten er ook laat zijn, kunnen anderen je steunen, kun je dingen verwerken, leer je jezelf écht kennen en ontdek je wat je werkelijk nodig hebt. Daar ben ik het afgelopen jaar veel mee bezig geweest.
Ik geloof dat je nooit meer op je bordje krijgt dan je aankunt. Het bijzondere is dat alle gebeurtenissen me het gevoel geven dat ik sterker ben dan ik eerder dacht. Dat ik op mensen om me heen kan bouwen, maar dat ik ook zelf veel aankan. Oh ja, en ik heb geleerd dat mijn relatie ook sterker en mooier is dan ik me had kunnen wensen in al die jaren dat ik als single niet wist of dé droomprins wel rondliep.
Van juli naar december
En toen was het alweer juli! We trappen dit halfjaar alvast goed af met een coronavaccinatie (zit er inmiddels in!) en binnenkort een fijne vakantie naar een huisje in the middle of nowhere. In de tussentijd wordt het blogjasje van Vaker Vrolijk flink verbouwd. Verder gaan we in september een weekendje naar Landal Greenparks in Nederland, volg ik een interessante cursus over online zichtbaarheid en heb ik net een mooie nieuwe klant mogen verwelkomen.
Verder geniet ik heel veel van mijn blog – de creatieve plek waar ik veel kwijt kan – en wil ik dat ook deze zomer gaan doen. Ook wil ik meer voor mezelf gaan schrijven. Ik loop al een tijdje met een schrijfidee rond en mijn Zoom-schrijfbuddy gaf me een fijne stok achter de deur om er deze zomer tijd voor te nemen. Hoera voor de extra schrijftijd die eraan zit te komen!
Verder ben ik heel nieuwsgierig wat het komende half jaar me gaat brengen. Ik hoop op – fingers crossed dat de deltavariant zich koest houdt – misschien eind dit jaar een veiliger gevoel en minder corona in het land. Maar vooral hoop ik op mooie momenten en meer micro-avonturen die ik met een glimlach op mijn gezicht over een half jaar in mijn jaaroverzicht beschrijf. Het hoeft niet groots en meeslepend te zijn om al geweldig fijn te zijn.
Wat is jou het meest bijgebleven van afgelopen jaar?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Outfit of the day: roze, roze & roze
Meer kleur. Dat is een van de dingen waarmee ik op het gebied van kleding aan de slag wil de komende tijd. Ik ben grijs en zwart zo langzamerhand wel een beetje zat en heb nog genoeg kleurrijke kleding in mijn kast hangen. Afgelopen week kwam ik dit knalroze colbertje weer tegen in mijn kast en besloot ik het te combineren met een roze jurkje. Tja, waarom niet? Roze is je lievelingskleur of niet, toch?
Echt jezelf zijn, wat betekent dat?
Echt jezelf zijn, trouw zijn aan jezelf en jezelf ontdekken. Het zijn thema's waar ik de laatste tijd regelmatig mijn hersens over kraak, zeker nu er zoveel in mijn leven gaande is. Wat wil ik in mijn leven? Wil ik voldoen aan het standaard plaatje of wil ik een ander pad volgen? Pas ik wel in de hokjes waar anderen mij soms in stoppen? Echt jezelf zijn is soms nog best lastig en roept talloze vragen op. Hoe kun je ontdekken wie jij bent en wat betekent het om 'gewoon' jij te zijn? Is dat wel zo 'gewoon'?
Voor jezelf opkomen? Méér dan prima in deze 7 situaties!
Voor jezelf opkomen is niet altijd makkelijk. Toch zijn er situaties waarin het hard nodig is om van je te laten horen. Dat kan zijn omdat je voor de tiende keer wordt gebeld door een telefoonverkoper met een ge-wel-dig aanbod, maar ook omdat mensen serieus over jouw persoonlijke grenzen heen gaan of omdat simpelweg je tijd of energie op is. Zelf heb ik, dankzij een cursus en vooral door wat levenservaring, geleerd om in sommige situaties wel degelijk voor mezelf op te komen. Op een vriendelijke manier - dat wel. Dit zijn 7 situaties waarin voor jezelf opkomen volgens mij meer dan geoorloofd is.
Een heel mooi half jaar heb je beleefd met fijne inzichten. Ik vind het echt bizar hoe snel de tijd gaat. Ik heb de eerste zes maanden van dit jaar keihard gewerkt aan mijn boek dat nu zo goed als af is. Een heel bijzonder moment.
Ik vind samenwonen heel fijn, ik had in het begin gewoon tijd over omdat je niet meer heen en weer hoeft te reizen. En hoe is het al juli?! Aan het begin van dit jaar moest ik nog een half jaar studeren en nu ben ik ineens al klaar!
Er is echt veel gebeurd in zo’n korte tijd, he? En gelukkig vooral veel mooie dingen zo te lezen. Ik ben benieuwd naar je schrijfproject. Voor mij was het winnen van de Zonnige Zomerschrijfwedstrijd uiteraard een van de hoogtepunten van 2021 tot nu toe.
Wat een rollercoaster was 2021 tot nu toe. Ik ben ook heel benieuwd wat de rest van het jaar brengt!
Voor mij hebben de afgelopen maanden enorm veel herstel betekend. Ik ben al twee jaar bezig om psychisch beter te worden, maar het afgelopen halfjaar is het echt SNEL gegaan. Ik kreeg een nieuwe therapeut die precies de vinger op de zere plek legde, ik heb heel hard geoefend en heel hard nagedacht over wie ik nou eigenlijk ben en hoe ik wil leven. Ik hoop nog een halfjaar met dit soort dingen door te gaan en dan te kunnen zeggen dat het echt goed gaat. We zullen zien of dat zo lukt.
Je schrijft hierboven dat je gelooft dat niemand meer op z’n bordje krijgt dan dat diegene aankan. Zou je daar misschien meer uitleg over kunnen geven? Misschien is het wel een interessant artikel voor op Vaker Vrolijk.
Wat goed dat je een nieuwe pscyholoog hebt gekregen en dat zij de juiste dingen weet te zeggen. Het klinkt alsof je een enorme groei hebt doorgemaakt het eerste half jaar van 2021. Hopelijk brengt het tweede half jaar je alleen maar nog meer goeds en groei.
Mooi dat je vraagt naar die zin! Ik bedoel met die zin dat ik geloof dat je zelfs de nare dingen die je voor je kiezen krijgt kunt doorstaan zonder eraan onderdoor te gaan. Het klinkt allicht wat zweverig, maar ik geloof dat als je heel veel te verwerken krijgt er waarschijnlijk iets of iemand heeft bedacht dat je dat aankunt. Kan me voorstellen dat die opmerking niet voor iedereen helpend is en dat niet iedereen erin gelooft, maar die gedachte heeft mij altijd enorm gesteund. Ik heb zelf in mijn jeugd heel veel meegemaakt en heb destijds vaak gedacht dat het voor mij niet mogelijk was om met dat alles te dealen. Het heeft heel wat jaren gekost, maar ik kan nu oprecht zeggen dat het heel aardig is gelukt. Misschien ga ik daar nog eens een artikel aan wijden. Mooi idee inderdaad 🙂
Wat kan er toch veel gebeuren in 6 maanden, he?
Helaas zie ik om me heen dat het toch wel eens gebeurt dat iemand meer op zijn bord krijgt dan ze aankunnen. Daarom hebben zoveel mensen een burnout. Er zijn ook nog steeds mensen die het niet meer zien zitten en geen hulp vinden/krijgen en dan, nou ja, dan is er maar een uitweg denken ze. Maar goed. Ik weet dus zeker dat er momenten kunnen zijn dat je het niet meer aankan en eigenlijk is zeggen ‘er is altijd wel een oplossing’ een beetje cru, omdat je daarmee zegt dat sommige mensen blijkbaar losers zijn 🙁 Ik weet dat jij dat niet bedoelt. Maar soms heeft iemand iets nodig wat er gewoon niet is, om ergens uit te komen. En soms, heel soms, werkt de omgeving dat ook nog eens erg tegen om die hulp of uitgestoken hand te vinden.
We moeten allemaal een beetje meer op elkaar letten en een beetje meer om elkaar geven. Ook als we daar niet meteen zelf profijt van hebben.
Vrolijkere noot: ja, het is uiteindelijk een bewogen halfjaar geweest met veel ongeplande dingen en veranderingen.
Leuk half jaar. Veel nieuwe dingen ongeacht alle beperkingen. Zo is mijn half jaar ook verlopen. Om je boekproject vooruit te brengen kan ik je een cursus, om het project stuctuur te geven, aanbevelen of gewoon met een schrijfmaatje een schrijfweek in een mooi rustig natuurhuisje of zo organiseren. Dat is in elk geval mijn plan. Wat mij bijgebleven is van het afgelopen half jaar… de rust. En niets moet. En dat was heerlijk. Dus dat houden we erin!
Succes!
Wat een leuke momenten heb je gehad het afgelopen half jaar. De leuke weekendjes weg met mijn man vallen bij mij wel onder de hoogte punten. Die hadden we echt nodig en was erg fijn.
Echt bizar inderdaad dat er alweer een half jaar voorbij is. Mooi om te lezen dat je op werkgebied nog meer voor jezelf kiest en dat het samenwonen zo goed bevalt!
Mijn eerste half jaar was behoorlijk pittig met het overlijden van mijn beste vriendin en de behoorlijk achteruitgang van mijn vader (hij heeft MS). Gelukkig was er ook ruimte voor fijne dingen, maar ik merk wel dat het ook zo druk was op het werk dat ik nog niet echt aan het voelen en verwerken toe ben gekomen. Gelukkig hebben we nog een half jaar. 😉
Ah jeetje, wat een heftige gebeurtenissen heb je het afgelopen half jaar meegemaakt 🙁 Een dikke knuffel!
Mooi half jaar! Ik heb het half jaar nu als heel heftig ervaren, zowel privé als op werk gebied door heel veel verschillende omstandigheden. Ik hoop juist om wat meer rust (na de verbouwing) het aankomende half jaar.
Wat rot om te horen dat het zo’n heftig half jaar voor je is geweest! Ik hoop dat het komende half jaar je meer rust zal brengen en een stuk fijner is <3