Bijna 2,5 jaar heb ik in mijn eentje gewoond in mijn eerste eigen appartement. Een bijzondere ervaring waar ik onwijs veel van heb geleerd! Ik leerde erdoor op eigen benen staan, op mijn intuïtie vertrouwen, mijn eigen gezelschap waarderen, een kat opvoeden, en gaan zien wat ik nodig heb als ik een keer verdrietig, boos of juist stuiterend enthousiast ben. Dit jaar kwam daar verandering in en trok Bart bij mij in. Oók een bijzondere en geweldig leuke ervaring! Eentje die het nodige veranderde, veelal op een positieve manier. Deze 13 dingen bijvoorbeeld!

Foto’s gemaakt door Captura Fotografie.

Dit is er anders sinds ik samenwoon

• Er is (bijna) altijd iemand. Dat vond ik vóór het samenwonen nog wel spannend. Als introvert is mijn alleentijd me heilig. Zou ik die tijd voor mezelf nog wel hebben als ik mijn huisje met iemand zou gaan delen, vroeg ik me toen af. Maar gelukkig valt dat alles mee. Sterker nog, bijna nooit meer alleen hoeven te avondeten en vaak leuk gezelschap om je heen hebben, went verrassend snel. Het helpt natuurlijk wel mee dat ik gek ben op mijn leuke huisgenoot. Verder laten we elkaar altijd wel in onze waarde en hebben we allebei de behoefte aan tijd alleen. Dat helpt!
• Mijn slaappatroon is anders. Als brave burger lig ik nu meestal wel vóór middernacht in bed, terwijl ik heel lang een nachtbraker was. Ook sta ik ongeveer een uur eerder op dan toen ik alleen woonde (simpelweg omdat ik ook eerder in bed lig en mijn interne wekker daardoor eerder afgaat ‘s ochtends). Het lijkt alsof dit eerder mijn natuurlijke ritme is dan het ritme dat ik altijd had. Een ontwikkeling waar ik prima mee kan leven dus!
• We hoeven niet meer elke week op en neer te rijden. Nee hoor, onze relatie was geen gevalletje Grenzeloos Verliefd te noemen. Maar die drie kwartier reistijd enkele reis betekende wel dat we niet elke dag de deur bij elkaar plat konden lopen. Een avond bij de ander eten, betekende op tijd wegrijden en ook op tijd terug (zeker met de avondklok een tijdje geleden). Wat heerlijk dat dat nu niet meer hoeft!
• Enge films kijken is minder eng. Ik ben een echte durfal *ahum* die Flikken Maastricht al niet na tien uur ‘s avonds kan kijken zonder nachtmerries te krijgen. Als ik alleen ben, heb ik daar al helemaal last van en durf ik na een spannende serie de gang niet meer in zonder elk lichtknopje aan te doen (stel je voor dat die engerd uit de films opeens achter de wc vandaan komt?). Met Bart erbij ben ik daar minder bang voor en kan ik altijd nog – cliché maar waar – dicht tegen hem aankruipen als een serie naar mijn standaarden té spannend wordt.
• We staan niet meer bovenaan in elkaars WhatsApp-lijst. Klein detail, maar toch leuk om te benoemen! De laatste tijd heb ik een paar keer per ongeluk mijn vader foto’s doorgestuurd die eigenlijk voor Bart bestemd waren (geen zorgen: gewoon mountainbikefoto’s). Simpelweg omdat ik gewend was dat Bart meestal bovenaan in mijn applijst stond en hij die plek nu heeft moeten afstaan aan mijn ouders, broertjes, een vriendin of soms zelfs een vage kennis. Tja, elkaar appen als je één deur van elkaar verwijderd bent, is niet heel hard nodig.

• Je krijgt soms een extra grote spiegel voorgehouden. Zolang je alleen woont, is er niemand die tegen je zegt “Zou je dit niet anders doen?” of “Dat vind ik echt niet fijn!”. Als je je huis met iemand deelt, word je soms ook geconfronteerd met je eigen gedrag en gedachten. Je houdt elkaar allebei een spiegel voor, neemt dingen van de ander over, en laat misschien bepaalde eigen patronen achter. Het is zo’n afgezaagde zin dat je elkaar als partners kunt aanvullen, maar het is wel de (mooie) realiteit, vind ik zelf.
• Pippa krijgt dubbele aandacht. En dat weet mevrouw wel te waarderen, geloof ik zo. In het begin was Pip nogal een eenkennig beestje en vond ze Bart vooral een aandachtinpikker; de laatste tijd mag ze ook graag bij hem op schoot liggen en krijgt hij een net zo hard miauwconcert als ik na het opstaan. Pips favoriet zijn de tv-kijk-uurtjes op de bank waarbij ze bij een van ons op schoot zit en door ons beiden aan één kant geaaid wordt. Het VIP- (of nee PIP-)-treatment!
• Ik werk minder hard. Mijn eerste jaar als fulltime ondernemer was geweldig leuk, spannend én een kwestie van kneitertjehard werken. Tenminste, dat maakte ik er zelf van. Ik zei overal ‘ja’ op, haalde mezelf soms veel te krappe deadlines op de hals en heb mezelf nauwelijks een dag vakantie gegund. Vlak voordat ik met Bart ging samenwonen, ben ik kritischer naar mijn werkrooster gaan kijken. Was sowieso hard nodig voor mezelf, maar ik wilde ook niet die samenwoonpartner zijn die elke avond tot half twaalf in het romantische laptoplicht de slaap uit haar ogen wrijft. Mijn weekenden zijn sinds een half jaar weer weekenden, ik klap eerder de laptop dicht en neem ook vaker een break tussendoor. Moet zeggen dat dat alles mij persoonlijk goed heeft gedaan!
• Er kwamen meer spullen. Daar kun je niet onderuit als je van één naar twee personen gaat. Niet alleen verdubbelen je boodschappen, maar ook kwamen er de nodige verhuisdozen met kleding, boeken en andere spullen deze kant op. Gelukkig blijkt in veel kasten verrassend veel te passen, kon de berging een stuk efficiënter ingedeeld worden en wisten we van de logeerkamer een tweede werkplek te maken. Daarnaast ontdekte ik allerlei handige opbergfoefjes: een bed met opbergruimte (dat er bij Beuk Meubel ook nog fantastisch uitziet!) zou bijvoorbeeld altijd nog een optie zijn als we met de hoeveelheid spullen ooit dit huis ontgroeien. Overigens betekende samenwonen en extra spullen soms ook interieurcompromissen sluiten. Bleek gelukkig prima te doen: van mijn interieur ons interieur maken. Ik tolereerde de knaloranje Fatboy, Bart was oké met mijn roze fauteuil.
• De YouTube-diners zijn verleden tijd. Nog zo’n typisch gevalletje single leven: ik was gewend te eten achter een YouTube-video, met soms ook nog Instagram geopend op mijn telefoon ernaast. Héél mindful – not. Ik merk dat ik meer plezier heb in koken sinds er iemand is die van mijn kooksels en baksels kan meegenieten. Bovendien is een gesprek over de dag tijdens het avondeten misschien heel burgerlijk, maar vooral heel gezellig.

Uiteraard heb ik mijn eerdere eetpartner YouTube nu verruild voor een levensechte mee-eter: Bart. Een stuk gezelliger!

• Je hebt opeens een huishouden voor twee. Ik verbaas me er soms nog steeds over hoe snel het huis aan kant is nu ik niet meer in mijn eentje mijn hele schoonmaakroutine hoef af te werken. Ik was heel lang gewend dat mijn zaterdagochtenden in het teken stonden van alles schoonmaken en dat ik elke dag moest koken, maar nu verdelen we alles netjes. Voelt nog steeds als een luxe dat ik na een lange werkdag soms kan vragen “Schatje, kun jij koken?” in plaats van dat ik me dan bij elkaar moet rapen om zelf nog wat diepvriesgroenten met een kaasburger in een pan op te warmen.
• Je gaat dingen van elkaar overnemen. Ik weet nog dat mijn ouders vroeger weleens een stel op bezoek kregen waarvan de man de vrouw steeds aanvulde en andersom. Dat zou mij nóóit overkomen. Gelukkig, dat zinnen-aanvullen-gedrag vertonen wij nog niet. Wel vind ik het grappig  dat je in sommige opzichten meer op elkaar gaat lijken naarmate je langer samen bent. Zo neem ik opeens de woorden “hachelen” en “stom” vaker in de mond omdat hij die vaak gebruikt. Ook kook ik mijn groenten langer sinds ik hem ken, ben ik de vaatwasser vaker gaan gebruiken en ben ik de tv meer gaan waarderen terwijl ik dat ding voorheen nóóit aanraakte.
• Je groeit nog meer naar elkaar toe. Aangezien dit artikel toch al doordrenkt is van zoetsappigheid, kan dit puntje er nog wel bij. Toen we apart van elkaar woonden, had ik al wel het gevoel dat ik met alles bij Bart terecht kon (en andersom). Maar als je samenwoont, leer je elkaar nog veel beter kennen en weet je ook nóg beter wat je aan elkaar hebt. Je maakt elkaar niet alleen mee tijdens de leuke weekenden of als je bewust tijd voor elkaar maakt om te blijven eten, maar ook op de momenten waarop iemand gespannen is, gebukt gaat onder totale deadlinestress of verdriet heeft over nare gebeurtenissen.

Trots op ons

Ik denk dat juist het samen zijn op al die momenten onze relatie sterker heeft gemaakt. Dan ben ik ontzettend trots op wat we samen hebben opgebouwd – ook na een heel lastig jaar. Als ik dan terugdenk aan die onwennige eerste knuffel op het Centraal Station meer dan twee jaar geleden, dan kan ik niet anders dan heel dankbaar zijn dat die jongen in het groene shirt van toen nu al twee jaar mijn wederhelft is.

Woon jij samen? En zo ja, wat is er in jouw leven door het samenwonen veranderd?