Deze week deed ik iets waarvan ik niet snel had verwacht het nog eens te doen: een mountainbikeparcours fietsen. Ik durfde zelfs te zeggen dat ik het 100% voor herhaling vatbaar vond. Verder legde ik op de gevoelige plaat vast dat een van mijn twee huisgenoten uit pure honger de plant te lijf was gegaan, besloot Pippa spontaan in te blenden met mijn interieur en telde ik vooral de dagen af naar…vakantie!

Ik was blij verrast toen laatst de pakketjesbezorger voor de deur stond met een wel heel grote doos, terwijl ik me geen spontane webshopbestellingen kon herinneren. Er bleek een enorm boeket van Bloomon in te zitten. De allermooiste bos die ik ooit heb ontvangen! Een opdrachtgever voor wie ik teksten schrijf, had me die spontaan gestuurd als bedankje voor de samenwerking. Het maakte écht mijn dag en ik heb zeker nog 1,5 week van de bloemen kunnen genieten. Toch jammer dat Bloomon-abonnementen wat prijzig zijn. Anders had ik mezelf heel graag wekelijks zo’n boeket cadeau gedaan.

Toen we laatst bij IKEA waren, namen we onder andere een aantal voorraadpotten mee naar huis. Ik was er zelfs zo enthousiast over dat ik “geen tijd” had om een kop thee te drinken op de bank bij thuiskomst, maar acuut alle potten moest vullen. Daar wordt mijn orde-liefhebbende brein blij van.

Maar waar we eigenlijk voor naar IKEA gingen, was deze KALLAX-kast. Het was nog een enorme in-elkaar-zet-klus met alle lades en deurtjes, maar wat ben ik blij met het eindresultaat. Al mijn knutselspullen zijn nu keurig netjes in bakjes en vakjes verdeeld. We hebben in deze ene kast de inhoud van drie andere kasten weten te stoppen. Woohoo, ruimte!

Als interieurblogger word je er natuurlijk geweldig blij van als je kat spontaan besluit in te blenden met je interieur. Pip vindt deze tafeltjes met ronde poot net zo geweldig als ikzelf, ook omdat de pootjes schijnbaar lekker koel zijn op een warme dag.

Afgelopen zondag was ik bij een vriendin in Ede om bij te kletsen. Ik verbaas me er altijd over hoeveel groener het daar is dan in het Randstad-dorp vol nieuwbouwwijken waar ik woon. We namen het er dan ook van door een flinke wandeling door het bos en door de wijken te maken. Net op het moment dat ik een sprookjesachtige foto probeerde te maken van de zon die zich tussen de bomen door liet zien, liep deze mede-boswandelaar door het beeld. Ach ja, nu heeft het wat weg van zo’n typische Centerparcs-stockfoto.

Ook ging ik vorig weekend op de fiets langs bij mijn moeder. Lily, een van de twee katten van mijn ouders, hield ons gezelschap. Wie kent haar nog uit mijn voorstelpost van zo’n drie jaar geleden? Lily is geadopteerd uit het asiel als zielig poesje met een enorm verleden (op veel te jonge leeftijd zwanger geraakt, bekken gebroken, staartje geamputeerd). Inmiddels is ze een zelfverzekerde tante die niet over zich heen laat lopen en héél gek is op eten. Zelfs zo gek dat mevrouw aan de dieetvoeding zit om aan de lijn te werken. Zo’n lief poesje is het!

Mede op basis van onze ervaringen met Lily was ik er zeker van dat ik zelf ook een kat (Pippa dus!) wilde adopteren in plaats van een kitten te nemen.

Nog meer katten! Blijkbaar ga ik veel om met mede-kattenliefhebbers, want mijn telefoon stond opeens vol met kattenfoto’s van ook andere kattenbeesten dan Pippa. Dit is Felix, de kat van Barts gezin. Toen ik laatst langs hun huis ging, moest ik even twintig minuutjes wachten op het tuinbankje voordat er iemand was. Felix greep die gelegenheid meteen aan om twintig minuten lang overal en nergens geaaid te worden. Slijmbal! Ik voelde me wel helemaal thuis.

Een realistisch kijkje achter de schermen bij mijn outfitfoto’s met de MYoMY-tas: een statief op de bank (want: perfecte hoogte) en de strijkbout die nog aan het uitblazen was omdat de tas hoog nodig gestreken moest worden. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: op internet lijkt alles perfecter dan het is.

Wat wel écht heel perfect was – vond ik dan – is dit ontbijtje met havermout, appel, rozijnen, koek- en speculaaskruiden en pindakaas. Rooster de appel, rozijnen en havermout even in een pannetje en gooi ze dan samen met de pindakaas over een bak kwark. Het is misschien een wat herfstachtig ontbijtje, maar ik vond het te lekker om nog een paar maanden mee te wachten. Appeltaart in een bakkie!

Ken je dat: dat je in een Zoom-call gaat die iemand anders heeft aangemaakt en dat diegene nog niet online is? Ik ben dan altijd een beetje op mijn hoede met wat ik zeg en doe totdat de ander inlogt. Een tijdje geleden opende ik namelijk per ongeluk een Zoom-call met de woorden “Pip, van het aanrecht af!” en was ik de ander enige uitleg verschuldigd. Zoom – ik word er steeds handiger in 😉

Laatst werd ik verrast door dit blaadje dat er blijkbaar zo aantrekkelijk uitzag dat een zeker wezen hier in huis had besloten er een hap van te nemen. Degene op de achtergrond van deze foto wist er niets van. Ik verdenk Bart ervan dat hij honger had.

Fris geknipt! Altijd fijn als mijn haar weer in het gareel zit en ik weer onder mijn lok door kan kijken in plaats van dat die steeds voor mijn ogen hangt. Zijn er trouwens meer mensen die bij elk kappersbezoekje denken “Die heb ik maar mooi in the pocket!”. Ik ben nog steeds regelmatig “bang” dat de kappers zomaar op slot kunnen gaan in een volgende lockdown; dat was gek genoeg een van de dingen die ik het meeste miste toen alles begin dit jaar op slot was.

Ik houd van eigenwijze bloemen die niet netjes in vakjes staan. Ik heb het dan ook nooit zo op met perfecte tuinen waarin bijvoorbeeld tien bomen precies op een rij staan. Deze bloemen (vlierbloesem? duizendblad) besloten het buiten het hek te zoeken. Werd ik zo blij van dat ze een fotostop en dit kiekje op mijn blog verdienden!

Dinsdag was een emotionele dag. Barts moeder zou die dag 61 zijn geworden. Helaas moeten we haar al meer dan een half jaar missen. We haalden herinneringen op en verzetten onze gedachten tijdens een wandeling in de duinen. Bijzonder dat het op sommige momenten voelt alsof ze er toch nog bij is! Opeens zagen we de zon prachtig schijnen tussen de bomen door. Alsof ze haar straaltjes vanaf een plek ergens daarboven toch liet zien!

En toen was het tijd voor de allerlaatste werkweek voor mijn vakantie. Terwijl ik me nog aardig een slag in de rondte werkte om alle deadline-opdrachten af te vinken en mijn administratie op orde thuis te kunnen laten, was Pip alvast in de “Stoor mij niet”-vakantiemodus. Mijn vakantie? Die is deze week officieel begonnen! Zoveel zin in! (Ja, er is goede huisoppas geregeld!)

We trapten de thuisvakantie af met een bijzonder uitstapje in eigen omgeving. Samen met Bart, zijn zussen en zijn broertje gingen we mountainbiken op de Utrechtse Heuvelrug. We huurden mountainbikes voor een dag en hebben daarmee bijna 20 kilometer gefietst over hobbels, boomwortels en zandweggetjes. Het was nog veel leuker dan ik had gedacht. Mijn vader is groot fietsfanaat en mijn broertje heeft altijd ge-BMX’t, dus ik vermoed dat het fietsgen ergens ook in mij zit. Elke heuvel op voelde als een overwinning als ik het zonder afstappen tot het hoogste punt had gered en ik geniet er vooral enorm van als ik daarna roetsjend van de heuvel af kon gaan.

De les die ik van dat middagje leerde? Probeer eens iets waarvan je denkt “Mwah, ik weet niet of dat wat voor mij is”. Het kan zomaar verbazingwekkend leuk zijn.

Wanneer vond jij iets verrassend leuk om te doen?