Mijn kapsel onderging in twee weken een aardige metamorfose, Bart veranderde in één klap van twintiger in dertiger, en we bewonderden hoe de Hilversumse hei is omgetoverd in een paars paradijs. Kortom: twee weken waarin genoeg te beleven was! Ik laat je meegenieten.

Inkiekje #39

Voor mijn doen waren mijn afgelopen twee weken aardig drukbezet. We vierden Barts verjaardag (verdeeld over een aantal dagen voor een paar mensen), ik ging drie keer bij een vriendin op bezoek, besloot mijn haarroutine eens drastisch anders te doen en zo was er nog wel meer wat me de laatste weken bezighield. Zwarte pasta en handgemaakte soesjes bijvoorbeeld. De leukste hoogtepuntjes die ik in mijn filmrol op mijn telefoon terugvond, laat ik je hier zien.

Twee weken geleden bereikte Bart de magische leeftijd van 3-0. Een goede gelegenheid om ‘s ochtends vroeg uit mijn bed te kruipen en het hele huis te versieren met vlaggetjes en ballonnen. Ik was zo lang bezig dat ik Bart vriendelijk moest verzoeken nog even in de slaapkamer te wachten, maar gelukkig viel de verrassing (en mijn cadeautjes) in de smaak. We zijn bij zijn vader + gezin langsgeweest, kregen de volgende dag mijn ouders op bezoek en hebben twee tantes bezocht. Een verspreide verjaardag zo, maar eigenlijk heeft dat wel weer wat. Dan spreek je elkaar nog eens echt.

Verder wandelden we die ochtend samen door het mooie Amsterdamse Bos. Deze foto gaf me het gevoel dat ik me in het Braziliaanse tropische oerwoud waande. Heel even dan.

Als ik mag kiezen tussen alle mooie plekken hier in de buurt, dan staat dit bos zonder twijfel bovenaan. Soms klaag ik wat over hoe erg het wordt volgebouwd in mijn dorp en überhaupt in de regio. Maar tijdens wandelingen als deze koester ik vooral enorm de groene plekjes die er nog wél zijn.

Je zou denken: ‘t is een rommelige en niet per se supercharmante selfie. Maar focus vooral even op die twee losse “krullen” rechts. Mijn grote trots!

Ik ben sinds kort gestart met de Curly Girl-methode voor het wassen van mijn haren. Tot nu toe heeft het mijn haar al meer slag gegeven. Krullen willen ik het nog niet noemen, maar het is al iets. Op de foto zie je het resultaat na één keer wassen.

Ik ben nog wel wat zoekende in hoe ik de slag er laat zijn zonder dat het lijkt alsof ik een rommelig vogelnest op mijn hoofd heb. Maar het resultaat valt me nu, twee weken na deze foto, niet tegen. Verderop in dit artikel zie je trouwens het resultaat nadat ik naar een krullenkapper ging. Zo’n groot verschil!

Ook erg gelukkig werd ik van deze spontane sokkenpost. Ik bedoel: hoe schattig is dit? Die kabouters vooral! Ik schrijf sinds een tijdje blogs voor de duurzame webshop watMooi en ze verrasten me met een goodiebag “omdat ik bij het team hoor” (zo leuk!). Deze feestelijke sokken met subtiel oma-tintje vond ik helemaal het einde.

Er gaat hier geen week voorbij zonder Too Good To Go. Ook vorige week stond ik weer bij Lidl in de rij om een box op te halen. Het bleek komkommertijd. Ook letterlijk. We zijn 1,5 week later nog steeds komkommers aan het eten.

Verder moest ik goed zoeken om te ontdekken wat de groene en gele dingen onderin zijn. Dat zijn blijkbaar pruimen. Helaas voor mij vond ik die – jawel! – niet te pruimen. Doe mij maar nectarines. Maar verder was het een goede box.

Een vrij bijzondere toevoeging aan de Too Good To Go-box was deze pure chocolade. Ik weet dat pure cacao zo zijn goede stoffen heeft. Maar om het nou groente of fruit te noemen? Ach, wel een extra goede reden om nog maar eens een stukje chocolade te nemen. Zit blijkbaar boordevol vitamientjes.

En toen aten we zwarte pasta. Dit bijzondere product kwam ik laatst bij Lidl tegen (in het tijdelijke assortiment) en móest ik mee naar huis nemen. Het is pasta gemaakt van zwarte bonen. In de pan heeft het verdacht veel weg van dropveters en – toegegeven – heel smakelijk ziet het er op het eerste gezicht niet uit – maar het was hartstikke lekker. Wel mega-vullend trouwens!

Hierna stop ik met alle foodfoto’s. Beloofd. Maar op deze smoothie bowl was ik erg trots. Hij was dan ook superlekker en zag er ook nog eens zó feestelijk uit dat ik me tijdens het fotograferen moest inhouden om niet alvast een hap te nemen. Op Instagram Reels deelde ik het recept ervoor trouwens in een mini-filmpje, mocht je benieuwd zijn.

Ik hoor je denken:  “Waar is Pip?”. Hier dus. Geen fotodagboek is compleet zonder mijn favoriete pluizebol. Op Instagram plaatste ik een post over Binaural Beats (een speciale muzieksoort die je helpt om in opperste concentratie te werken). Daar had ik nog een passende foto bij nodig. Uiteraard kwam Pip precies op dat moment langslopen (waarbij ze altijd op schoot op mijn oortjes-snoer wil zitten, zodat de oortjes acuut uit mijn oren vallen – tóp voor je concentratie!). Sorry Pip, dan móet je erbij op de foto.

Ik had het toch over een haarmetamorfose. Daarmee bedoelde ik heus niet die twee microscopisch kleine krullen op de eerdere foto. Nee, de grootste verandering behaalde ik afgelopen weekend, toen ik bij de krullenkapper op de kappersstoel zat. Omdat ik nog niet heel lang met de Curly Girl-methode bezig ben, is er qua slag in mijn haar nog veel meer winst te behalen de komende tijd (althans, daar ga ik mijn best voor doen).

Maar de kapper kon me alvast vooruit helpen om mijn haar zó te knippen dat de krul er vanzelf meer in komt. Dit resultaat is dus behaald met enkel mijn haar wat anders knippen en er een diffuser op zetten. Ik was enorm verrast en ben meteen braaf begonnen mijn diffuser ook maar wat vaker te gebruiken.

Bart probeerde ook iets nieuws: (glutenvrije) soesjes maken (geïnspireerd op Vlaanderen Bake-off). Het ging hem verbazingwekkend goed af. De soesjes waren heerlijk. En het is best een wonder dat ik dat zeg, want ik ben niet dol op slagroom en daardoor ook niet zo op soesjes. Normaal gesproken dan. Over die van Bart waren Pip en ik allebei erg te spreken (tenminste, afgaand op Pips reactie op de geur).

Fietsen op warme zomeravonden – wat ga ik dat missen als de zomer straks voorbij is. Maar laten we het positief benaderen: nu kan ik het er nog lekker van nemen. Samen met Bart fietste ik naar mijn ouders een dorp verderop en dat was goed toeven. Oké, op de tienduizend mini-vliegjes na dan. Eén ding: mond dicht en voor je uit kijken, dan breng ik het er meestal redelijk van af zonder een vlieg in te slikken. Ik wil als vegetariër niet op mijn geweten hebben dat ik een vlieg naar binnen werk 😉

De laatste foto is er één van de prachtige paarse heide in Hilversum. Op internet las ik overal dat dit hét moment was om de bloeiende heide nog in het echt te kunnen bekijken. Die kans grepen we met beide handen aan. We hadden ook nog eens enorme mazzel met het weer en met de rust op de hei. Dat ene uurtje daar rondwandelen voelde haast als een vakantiedag in het buitenland. Was zo fijn en rustgevend!

Heb jij de paarse heide al kunnen bewonderen?