Waarom zou ik anderen tips geven voor hun pitch als ik zelf met trillende stem die van mij voorlees? Waarom zou ik ontspanningstips delen als ik zelf heus ook weleens mijn nek-aan-nekrace tegen de deadlines op het nippertje haal? En doet mijn feedback er wel toe als er tien alwetende senior-mensen bij zitten? Een paar vragen of twijfels die me de afgelopen tijd bezighielden. Onterecht? Waarschijnlijk. Want wat nu als we de lat voor onszelf ietsje lager leggen?

Over biezenpakkers, positivo’s en andere “idolen”

Je hebt vast wel iemand die je bewondert. Zo iemand die nét iets meer durft dan jij of die die ene vaardigheid lijkt te bezitten waar jij al jarenlang aan werkt. Die vrouw die gewoon haar rugzak pakt om de wereld rond te reizen, terwijl jij niet verder komt dan een rondje reisblogs. Iemand die altijd (maar écht al-tijd!) positief is, terwijl jij gisteravond nog huilend met chocola op de bank eindigde. Of die collega die altijd adviezen geeft waarvan je had gewild dat ze uit jouw mond afkomstig waren geweest, terwijl jij vooral stilzwijgend toeknikt en jouw mening maar inslikt.

Weet in al die gevallen: ook degene die jij bewondert, heeft echt niet alles voor elkaar. Maar veel belangrijker dan dat: jouw mening, tips en ervaring doen er meer toe dan je denkt. Ja, ook als je nog geen lijst met antwoorden op alle levensvragen op je harde schrijf hebt staan.

Zelfs Mrs. (ogenschijnlijk) Perfect laat vast een steekje vallen. En weet jij veel hoeveel spanning, onzekerheid of kriebels er misschien aan hun stappen is voorafgegaan. Dus waarom zou jij minstens zo goed moeten zijn als die collega om je mond open te trekken? Of net zoveel zelfvertrouwen moeten hebben als die bewonderenswaardige digital nomad om ook het vliegtuig in te kunnen stappen? En waarom zouden jouw adviezen er pas toedoen als elke zin die uit je mond komt dé gouden tip is? Beetje hoge lat misschien.

Maar hé, ik ken die neiging. Nogal goed zelfs.

Want moet je niet precies weten hoe alles zit voordat je er iets over kunt zeggen of schrijven? Nee dus. Maar daar ook zelf van overtuigd zijn, is een ander verhaal.

Waarom wachten tot je alle antwoorden hebt?

Mijn eerste neiging is bijvoorbeeld om pas een blogartikel met tips te delen als ik ergens zelf volledig over uit ben. Het liefst deel ik over struggles die ik heb meegemaakt pas als ik ze achter de rug heb en haarfijn weet wat de volgende keer anders moet. Het voelt gek genoeg na bijna vijf jaar bloggen nog steeds onwennig om het aan mijn blog toe te vertrouwen als ik middenin een innerlijke struggle zou zitten. Te kwetsbaar? Te recent? Geen idee, maar de lat om het te doen ligt aardig hoog.

Maar dat is niet de aanleiding voor deze blog. De aanleiding was een fijn Zoom-gesprek met een schrijfbuddy. Ik ben al een tijdje bezig met een schrijfproject. Niet iets wat ik over zes maanden met koeienletters als enorme mijlpaal op mijn blog aankondig. Nee, iets voor mezelf waarvan ik nog wil onderzoeken wat ik ermee wil. Misschien wil ik het met anderen delen, misschien besluit ik alleen bepaalde schrijfsels ooit een plekje te geven.

En bij dat laatste sloeg de twijfel toe. Want kan ik wel schrijven over bepaalde geleerde lessen als ik zelf ook heus nog weleens tegen dingen aanloop? Schrijven over minder leuke dingen die er ook nog zijn – is dat niet tegenstrijdig?

Totdat mijn schrijfbuddy aan de andere kant van de lijn tegen me zei: “Maakt dat je niet gewoon een mens van vlees en bloed in plaats van de zoveelste wannabe-goeroe die wil laten zien dat hij alle antwoorden al wel heeft gevonden?”.

Ze had gelijk. Waarom zou ik pas dingen mogen opschrijven en delen als ik zelf alle antwoorden heb? Waarom zou ik een perfecte versie van mezelf moeten zijn voordat mijn mening ertoe doet? Want die perfecte versie van mij komt er niet. En al die 1001 antwoorden ook niet. Waarschijnlijk zelfs niet als ik al lang en hoog en breed achter de geraniums zit.

Kan ik wel…

Mijn eerste neiging als er iets speelt in mijn leven is altijd dezelfde: schrijven. Meestal zijn het vooral de tips en wat-heeft-mij-geholpen-lessen die mijn blog halen. Zo betrapte ik mezelf laatst op de gedachte dat ik niet durfde te schrijven over rouw, omdat dat gevoel me nu soms overdondert en het niet iets is wat achter me ligt. Het speelt juist nu.

Later realiseerde ik me pas dat ik niet alle antwoorden hoef te hebben en gouden tips moet kunnen geven om ergens over te schrijven. Dat ik ook gewoon mag schrijven als ik het even niet weet. Dat ik ook tips kan delen voor wat me op dat moment helpt, ook al lukt dat de ene keer beter dan de ander.

Zelfs de meest inspirerende zelfhulpbloggers zullen vast op een rotdag hun eigen goede koud-douchen-en-ontbijten-met-havermout-gewoontes aan de wilgen hangen. Geen van alle mensen die een zelfhulpboek op hun naam hebben staan, zullen beweren dat het leven altijd over regenbogen en eenhoorns gaat. Ook je superpositieve buurvrouw zal achter de voordeur heus weleens huilend onder een dekentje zitten. Dat maakt haar nog niet ‘niet positief’. Het betekent gewoon dat het vandaag tegenzit.

We zijn allemaal maar mensen. We doen allemaal maar wat.

Je mening doet ertoe

Misschien – nee, zeker weten! – hoef je dus niet de antwoorden op alle vragen te hebben voordat jouw mening ertoe doet. Ook als je pas één week op je nieuwe werkplek aan de slag bent, heb jij wellicht een gouden tip te geven voor de mensen die hier al jarenlang zitten. Juist dan. Twijfel niet of jouw mening of advies er wel toedoet als je nog geen drie diploma’s aan de muur, een cv dat onmogelijk op twee A4’tjes past (zelfs niet in lettertype 10) en een berg aan ervaring op je naam hebt staan. Jouw mening doet ertoe. Je hebt – ook zonder dat alles – genoeg reden om van je te laten horen.

Practice what you preach? Ja, maar met een kanttekening!

Tuurlijk, het zou gek zijn als je blogt over duurzaam leven en dan zelf elk weekend in het vliegtuig naar Berlijn of Parijs stapt. Maar als jij af en toe wél je schoonmaakspul bij Action haalt, maakt dat je nog geen slechte duurzame blogger. Als je schrijft over miracle mornings, heb je vast ook weleens een ochtend waarop je de snooze-knop nog eens indrukt. Even serieus, mijn tandarts zal toch ook niet alles met suiker voorgoed uit haar leven gebannen hebben? Net zoals de sportinstructeur vast ook niet elke chocolademuffin afslaat (ik bedoel: die met stukjes zijn écht onweerstaanbaar!).

Je kunt een enorme positieveling zijn, ook als je op die ene zaterdag wel huilend op de bank zit omdat je hormonen gewoon een pain in the ass zijn. Je kunt zelfverzekerd zijn, ook als je voor die ene presentatie voor je kritische leidinggevende wel de kriebels hebt. Je kunt promoten dat ontspanning belangrijk is en toch zelf per ongeluk je agenda die ene week veel te vol gepropt hebben.

Je kunt… oké, je snapt ‘m.

Je kunt gewoon niet altijd alles perfect doen.

Niet perfect voor een ander. En zeker niet perfect volgens jouw idealen en zelf opgelegde plannen.

Je doet je best. En dat is meer dan genoeg om jouw mening, verhaal of ervaring er te laten zijn. Out in the open, hardop uitgesproken of in detail opgeschreven.

Spreek je uit en maak jezelf niet klein.

Herken jij deze gedachten?