Meestal zijn het woorden die mij raken. Maar heel soms moet zelfs ik – als woordenliefhebber – toegeven dat een foto meer zegt dan duizend woorden. Toen ik laatst de foto hierboven van mezelf onder ogen kreeg, deed dat iets met me. En met “deed iets met me” bedoel ik nu eens niet dat ik me ergerde aan mijn verwaaide haar of acuut vond dat ik iets aan mijn houding moest doen. Nee, de foto deed me beseffen dat je altijd meer aankunt dan je denkt. En die woorden gunde ik een plekje op mijn digitale papier. Een nadenker voor mezelf, maar misschien ook wel voor jou.

Verandering

Waarom de foto me zo raakte? Omdat de foto me deed beseffen hoeveel er de afgelopen jaren in mijn leven is veranderd. En hoeveel ik ben veranderd. Eigenlijk vanaf het moment dat ik mijn blog begon, rolde ik van verandering in verandering. Soms waren het mijlpalen waar ik lange tijd naartoe werkte (ahum, die eerste baan werd me niet in de schoot geworpen!), soms waren het verdrietige veranderingen, soms juist nogal mooie. Maar zoals het gaat met veranderingen brengen ze je altijd verder. Zelfs de rotdingen die me op het moment zelf niet veel meer dan mascara tot ver onder mijn oogleden opleverden. Uiteindelijk hebben ze me geholpen te staan waar ik nu sta.

Het kleine meisje

Heel lang heb ik me “het kleine meisje” gevoeld. Zelfs aan het begin van mijn twintigerjaren voelde ik me soms nog zoals Bambi die in zijn eigen Disney-film op zijn wankele pootjes de eerste onzekere stappen zet. Ik had het idee dat ik best leuk kon meedoen met het spelletje “de volwassene uithangen”. Zat ze dan, het kleine meisje dat haar handtekening onder een hypotheekcontract zette. Ging ze weer, het kleine meisje op weg naar een opdrachtgever. Knikkende knietjes en zenuwen paraat. Stond ze dan, een presentatie te geven. Vast geen idee hebbend waar ze mee bezig was.

Alsof ik maar wat deed

Elke keer had ik het gevoel dat ik maar wat deed. Ik zou nog weleens door de mand vallen, geloofde ik. Een typische gevalletje van “het oplichterssyndroom”, zo ontdekte ik later. Dat klinkt overigens anders dan het is (nee hoor, ik heb niet de behoefte om te frauderen en computers te hacken!). Het houdt in dat je regelmatig het gevoel hebt dat je iets niet écht kunt en dat mensen daar vroeg of laat wel achter komen. Dat dacht ik bij nogal veel dingen die me “overkwamen”. Ik deed maar wat. En ging iets goed? Dan was dat vast een kwestie van geluk.

Op eigen benen staan

Ik twijfelde aan mezelf en aan mijn kunnen. Kon ik wel op eigen benen staan? Kon ik me met mijn wankelende kinderbeentjes wel staande houden in de enge wereld van volwassenen? En waar is het vangnet als het misgaat? Dit klinkt misschien vaag en is het vast ook. Maar de mensen heel dicht bij me weten waar ik het over heb. Het is alsof ik gaandeweg leerde dat ik geen vangnet hoef te hebben. Dat mijn benen stevig genoeg zijn om zelf op te staan, ook al geloofde ik eerder van niet.

Precies dat is waar deze foto me aan herinnert. Daar stond ik dan op een Rotterdamse steiger, in de verte starend verrassend zelfverzekerd te doen. Misschien ietwat onwennig, maar wel gemeend. En dat raakte me plotseling. Nee hoor, ik ben niet in één klap enorm zelfverzekerd en ik ben ook niet opeens volwassen (ahum, daarvan getuigt alleen al dat ik mijn eerste trui in de was heb laten krimpen!). Maar bij het zien van deze foto besefte ik wel dat ik verder ben gekomen dan ik een aantal jaar geleden dacht aan te kunnen. Maakt dat me meer volwassen? Geen idee. Verder dan eerst? Dat wel.

Je kunt meer aan dan je denkt

En daarom wilde ik deze – hopelijk niet al te onsamenhangende – gedachtestroom in mijn hoofd met je delen. Als jij ooit denkt dat je dingen niet zelf aankunt of bang bent voor nieuwe stappen, weet dat je langer overeind blijft staan dan je verwacht. Geloof in jezelf. Rug recht, schouders naar achteren. Je kunt meer aan dan je denkt.

Werd jij ook weleens geraakt door een foto van jezelf?