Bijna vier jaar geleden koos ik ervoor voortaan een stukje van mijn leven op internet te gooien. Best wel een stap! Gelukkig support iedereen om me heen mij daar alleen maar in. Maar van buitenstaanders krijg ik zo nu en dan heus vragende blikken. Een paar maanden geleden nog. Ik zat bij een verzekeringsadviseur voor een zakelijke verzekering. De nette man in pak had na een snelle blik op mijn blog zijn oordeel klaar. “Ik snap dat nooit zo goed,” mompelde hij, “dat mensen hun hele leven op internet delen. Moet dat nou?”
Over zuurpruimen en gele tv-kastjes
Verder dan de titel van twee artikelen was de adviseur in kwestie (type zuurpruim) blijkbaar niet gekomen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. In zijn positie zou ik ook niet razend enthousiast worden van artikelen over kleurrijke jurken en gele tv-kastjes. Toch was ik mezelf, voordat ik het wist, aan het verdedigen. “Ik deel geen dingen over mijn relatie online, hoor.” en “Ik denk altijd goed na over wat ik deel” floepten eruit voordat ik er erg in had. Pas later besefte ik dat ik me niet hoefde te verdedigen. Waarom zou ik aan iemand die niets met bloggen heeft mijn keuze toelichten? Laat hem maar mijn verzekering regelen. Dan regel ik mijn blog.
De grote Google-check
Ik heb mezelf ook heus weleens de vraag gesteld die deze zuurpruim me stelde. Er was een tijd (járen geleden) waarin ik maandelijks op mijn naam googelde om te checken of ik niet op gekke dingen online vindbaar was. Dan is het best wel een ommezwaai als je opeens aan een online publiek – dat je niet eens 100% kent – vertelt over alles wat je meemaakt. Of nou ja, alles? Over een fractie van wat ik meemaak. Want reken maar dat zo’n 90% van alles wat ik beleef, heus geen plekje op mijn blog krijgt.
Mijn keuze voor het blogavontuur
Tegelijkertijd voelt het goed – al bijna vier jaar lang – om te delen wat ik deel. Duh, anders had ik het ook niet gedaan. Het is alsof ik ergens in dit blogavontuur voor mezelf deze keuze heb gemaakt. De keuze dat ik het oké vind om zo op het internet te staan. En de keuze dat ik de voordelen van bloggen vind opwegen tegen zure reacties van chagrijnige verzekeringsadviseurs of andere hoge pieven die mijn blog niet kunnen waarderen. Op ieder moment kan ik ervoor kiezen om het allemaal anders te doen. Voor nu voelt het al jarenlang oké om mijn leven hier te delen, maar dan wel een bescheiden fractie ervan.
Geen rode selfies en onhandige acties
Als ik een fotodagboekje deel, dan laat ik natuurlijk de selfies van mijn rode heeft-net-hardgelopen-hoofd zonder enige twijfel weg. Als ik iets naars meemaak wat niet over mij gaat, dan deel ik dat wel met vriendinnen maar niet op mijn blog. Verder praat ik online niet over dingen als gezondheid, familie of in detail over eerder werk. Daar vind ik mijn blog simpelweg de plek niet voor. Sowieso voel ik meestal wel aan of ik er oké mee ben om iets te delen. Heb ik ook maar een klein beetje twijfel? Dan laat ik het artikel veilig in de map met concepten staan en zal het over het algemeen nooit de weg naar mijn blog vinden.
Online zichtbaar zijn als ondernemer
Het grappige is dat dingen delen meer oké voelt sinds ik ondernemer ben. Alleen al omdat ik weet dat ik geen enkele werkgever verantwoording verschuldigd ben. En omdat mijn opdrachtgevers me over het algemeen kiezen om 1) hoe ik schrijf, en 2) om wie ik ben. Mijn ervaring is dat het als ondernemer soms juist helpt om een blog te hebben. Zo schrijf ik voor meerdere opdrachtgevers over persoonlijke ontwikkeling en vinden zij het juist een pre dat ik daar dankzij mijn blog in thuis ben. Sowieso heb ik nog nooit te horen gekregen dat een zakelijke opdrachtgever me om mijn blog afwees. En als dat zo zou zijn, dan is het vast mijn ideale klant niet.
Dingen online delen, ja of nee?
Je leven online delen? Ik denk dat iedereen daar zelf keuzes in kan maken. Er zijn mensen die niet eens te googelen zijn. En er zijn mensen die op Facebook elke poep en scheet van hun kind delen. En natuurlijk is er ook een hele grote groep daartussenin, waaronder ik. Iedereen maakt zijn eigen keuzes in wat je wel en niet online deelt. Voor allemaal is iets te zeggen.
Wie weet deel ik over tien jaar ook wel elke poep en scheet van mijn kind. Maar voor hetzelfde geldt is mijn blog dan veranderd in een plek waar ik alleen nog bespreek wat voor thee ik drink en welke boeken ik lees. Ik doe nu wat nu goed voelt. En ik doe straks wat straks goed voelt.
En die verzekeringsadviseur? Die laat ik maar gewoon lekker mijn verzekering regelen. Ik had toch al niet verwacht dat hij een trouwe blogbezoeker zou worden.
Online je leven delen, hoe sta jij daarin?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Blij Lijstje #11| Plantjes, yoga, huisvrouwengeluk & VAKANTIE
Oude foto's, hobbyspullen en kattenspeeltjes - er komen heel wat blijmakers tevoorschijn uit de verhuisdozen. Maar niet alleen de verhuisdozen maakten mijn afgelopen weken net wat vrolijker. Ik heb weer een lang Blij Lijstje kunnen opstellen. Eerlijk is eerlijk, de afgelopen weken hadden ook wat lastige momenten. Juist daarom vond ik het zo waardevol om met dit lijstje vooral op het positieve te focussen dat de afgelopen tijd net wat mooier maakte. Met onder andere een bijna-tv-debuut, een verlate kennismaking met The Beatles, huisvrouwengeluk en mijn eerste poging tot yoga.
Leedvermaak | 15 awkward momenten uit mijn leven (2)
Waarschijnlijk maakt iedereen wel ongemakkelijke momenten mee. Van die momenten waarop je niet per se door de grond wilt zakken, maar waarin het wel fijn zou zijn als er iemand is die je uit de ongemakkelijkheid komt redden. Omdat juist die awkward momenten achteraf vaak goed zijn voor een grote glimlach, besloot ik er na mijn vorige artikel voor de tweede keer 15 op een rijtje te zetten. Van een verkeerde aanhef tot zoenende medepassagiers. Ben je klaar voor een dosis leedvermaak en 15 nogal ongemakkelijke situaties die je misschien wel bekend voorkomen? Lees dan snel verder.
29 (corona-proof) dingen die ik deze zomer wil doen
Deze zomer is natuurlijk anders dan alle andere. En dan niet alleen omdat Balkonië mijn langverwachte vakantiebestemming wordt in plaats van Londen. Gelukkig ben ik over het algemeen niet iemand die zich snel verveelt. Ook voor deze staycation heb ik genoeg leuke plannen om de zomermaanden goed door te komen. Dit zijn 29 corona-proof dingen die ik wil doen deze zomer.
Ik blog al sinds 2011 en heb er altijd om gedacht bij alles wat ik plaats stel ik mijzelf de vraag of het mij ooit ken belemmeren bij het solliciteren en of mijn kinderen er ooit gepest om kunnen worden.
Dan plaatsen ik het niet natuurlijk, maar dat was vast wel duidelijk!
Mooi artikel! Zou ik mssn ook zelf kunnen schrijven hebben. Al heeft mijn negatieve ervaring mij nu een andere bouwstijl gegeven, ik besef dat ik op een moment terug op mijn manier zal schrijven.
Euh.. ik bedoelde eigenlijk.. schrijfstijl ipv bouwstijl.. Ik was precies nog niet goed wakker, haha
Ik ben zelf al ruim 20 jaar online. Niet onder mijn naam, maar wel onder mijn nickname. Je zult vast wel iets vinden onder die naam … Ik deel veel, maar ook weinig. Echte details over mij zijn niet snel te vinden. Foto’s bijvoorbeeld. Daar heb ik dus echt moeite mee, hoewel ik soms ook denk: waarom niet? 20 jaar geleden was er veel minder content. Nu staat er zoveel online dat je bijna anoniem bent, ook als je alles deelt.
Ik hoef ook niet alles te weten over mensen online. Soms knap je namelijk enorm af op een saai detail. Anders dan in een offline contact, waarbij je mensen makkelijker accepteert.
Trouwens, jouw blog gaat niet over jouw leven of kijk mij eens hip zijn. Daar lees ik het niet voor.
… Ik lees het om de Pippa posts, okay?
Ha, daar zit wat in. Er staat nu zo veel online dat het niet gek meer is als er iets over je te vinden is, zolang het maar geen onhandige zijn.
Enne, dank namens Pippa voor je compliment, haha 🙂
Niet te geloven zeg, die verzekeringsadviseur. Volgens mij maakt iedereen voor zichzelf een afweging wat hij/zij wel of niet deelt online en dat lijkt me ook goed. Veel mensen denk ik dat ik ‘alles’ online gooi, maar dat is echt niet zo. Ja, ik blog over mijn (mentale) gezondheid, maar het grootste deel vind je niet online en foto’s van mij ga je ook niet vinden. Mijn familie is bijvoorbeeld ook heel belangrijk voor me, maar ik zal nooit over hen bloggen. Juist omdat ze belangrijk voor me zijn. Ze hebben recht op hun privacy en moeten vooral zelf bepalen wat ze wel of niet online willen zetten.
Mooi om te lezen dat jij ook zulke bewuste keuzes maakt in wat je wel en niet deelt! Inderdaad, bloggen over familieleden voelt voor mij ook niet oké. Hooguit misschien iets over mijn vriend als we één jaar samen zijn, maar dat zie ik tegen die tijd wel 😉
Mooi om te lezen dat jij ook zulke bewuste keuzes maakt in wat je wel en niet deelt! Inderdaad, bloggen over familieleden voelt voor mij ook niet oké. Hooguit misschien iets over mijn vriend als we één jaar samen zijn, maar dat zie ik tegen die tijd wel 😉
Ik geloof dat ik een andere verzekeringsadviseur had gezocht…
Mooi artikel waarin ik veel herken. Veel mensen willen de voordelen gewoon niet begrijpen. En net als jij denk ik goed na over alles waar ik ook maar de minste twijfel heb of ik het wel online wil hebben.
Ja, achteraf gezien had ik misschien ook liever een andere adviseur gezocht. Maar ach, hij heeft zijn werk (verzekeringen adviseren) los van die opmerking wel goed gedaan gelukkig 😉
Mooi verwoord! En ik snap helemaal dat je in de verdediging ging (ook al was het niet nodig), zou ik ook gedaan hebben. Heel belangrijk om te doen wat voor jou goed voelt en af te wegen wat je wel wilt delen en wat niet. Ik denk ook goed na voor ik iets deel en als ik twijfel over of het te persoonlijk is, of dat het niet op mijn blog of social media kanalen past, dan plaats ik het er niet.
Ik kan me ergens de reactie van die verzekeringsadviseur wel voorstellen, want het is zoiets anders dan dat hij op dagelijkse basis doet. Toch is het jammer dat je voelde dat je je zo moest verdedigen: echt niet nodig natuurlijk! Ik ben 6 jaar geleden begonnen met mijn eerste blog (voor ik van domeinnaam en focus veranderde) en bij ieder artikel dacht ik na over wat een – toekomstig – werkgever ervan zou kunnen vinden wat ik plaatste. Ik liet persoonlijkere stukken ook vaak lezen aan mijn vriend ter controle. Dat ging heel lang goed, maar tegelijkertijd ging het me heel erg belemmeren. Aan de ene kant omdat ik constant bezig was met nadenken over wat er wel en niet online kwam, maar hoe meer stappen ik zette in mijn loopbaan hoe maar ik ook zelf ging twijfelen of ik al die dingen nog wel wilde delen. In de huidige vorm deel ik natuurlijk ook nog persoonlijke dingen en ervaringen, maar wel vanuit een heel ander perspectief en dat voelt een stuk beter.
Wat goed dat je daarin dicht bij jezelf bent gebleven en je onderwerpen hebt aangepast op wat nu beter voelt voor jou. Ik kan me wel voorstellen dat niet alles even fijn is om te delen als je hogerop komt in je carrière.
Helemaal mee eens. Jouw blog is jouw uithangbord en presenteert jou erg goed, zowel hoe je bent (op je blog dan) als hoe je schrijft. Wat en of je iets deelt is jouw beslissing. Met kinderen zou ik heel voorzichtig zijn, want die kunnen geen toestemming geven, en Pippa, ach, die wil toch gewoon aandacht, zoals elke kat?
Dat je je aangevallen voelt bij zo’n verzekeringsman kan ik begrijpen, maar waarom ben je niet opgestaan en weggegaan? Hij werkt in jouw opdracht, en jij betaalt voor zijn saaie leven. (dat heb ik ook moeten leren) Dus zoek gewoon een andere, misschien een vrouw! (heb ik ook gedaan, en is een hele verademing) Ja, en dat hij niet blogt, ach dat kan verschillende redenen hebben. 1) hij beleeft niets en is veel te saai. 2) hij heeft natuurlijk ook geen tijd en 3) misschien kan zijn leven het daglicht niet verdragen. Stel je voor als al die dubieuse managers van grote multinationals eens gaan bloggen…. ja dan is er voor journalisten niets meer te doen.
Overigens zou ik best wel eens een vergelijkbaar blog van een man willen lezen, maar die heb ik nog niet gevonden.
Alzo svp gewoon verder bloggen en verder zoeken naar een verzekeringsvrouw.
Dank je voor je leuke reactie! Ik heb zeker geleerd van deze ervaring met de verzekeringsman. Een volgende keer zou ik absoluut naar een andere adviseur zijn gegaan, maar helaas is deze situatie al van 1,5 maand geleden en had ik er op dat moment de moed niet voor. Ach, ik weet nu dat ik voor een volgende verzekeringsvraag niet naar een groot kantoor ga, maar gewoon een leuke zelfstandig ondernemende vrouw inschakel 🙂
Wat je zegt over bloggen over kinderen, sta ik ook wel achter trouwens. Volgens mij ligt het met kinderen inderdaad extra gevoelig.Af en toe een foto (niet in badpak of zwembroek) delen moet kunnen, maar dingen als gênante details over je kinderen vind ik echt not done. Ach, over dat soort dilemma’s kan ik – mocht ik ooit moeder worden – vast tegen die tijd nog eens nadenken 😉
Ik ben zelf best een open boek. Maar toen ik met mijn fotografiebedrijf begon heb ik dit wel erg verminderd. Ook wil ik niet gezien worden als dat meisje (kuch, vrouw) met fibromyalgie. Dus ik besloot het daar een stuk minder over te hebben. Ook al is dat mijn leidraad waardoor ik ben gaan ondernemen.
Goed dat je daarin bewust een keuze voor jezelf hebt gemaakt! Ik kan me voorstellen dat het wat dubbel is om persoonlijke dingen te delen nu je je eigen bedrijf hebt: aan de ene kant wil je mensen inspireren met je persoonlijke verhaal, aan de andere kant wil je ook niet alleen maar met je ziekte geassocieerd worden. Lastig! Maar het klinkt alsof je daar een goede keuze in hebt gemaakt 🙂
Zelf blog ik bewust anoniem om zo toch wat vrijer te kunnen bloggen. Op mijn persoonlijke social media deel ik ook niet veel meer. Heb er niet zoveel behoefte meer aan.
Heel herkenbaar wat je schrijft. En het is inderdaad maar een fractie van je leven wat je deelt (zo ervaar ik dat in ieder geval wel bij mezelf). Voor mezelf heb ik heel lang de stelregel gehanteerd (en eigenlijk doe ik dat nu nog, maar ik geef inmiddels geen les meer): Hoe erg vind ik het als mijn leerlingen dit kunnen lezen?
Herkenbaar wat je schrijft! Maar het mooie van een eigen blog is dat je zelf bepaalt wat je wel en niet deelt. Dus als je het niet wil delen, dan doe je dat niet. Je wordt er juist bewuster van denk ik. En als je het goed doet dan staan er dus geen ‘slechte’ dingen vna je online waarvan je in het nadeel zou kunnen zijn bij een potentiele werkgever oid.
Ik moet zeggen dat ik erachter kwam dat het me juist extra kansen bood als ik aangaf dat ik een blog had. Ik heb zo mijn tweedejaars stage destijds binnengesleept en zelfs een heel vak mogen skippen op de opleiding. Eigenlijk krijg ik altijd alleen maar leuke en positieve reacties, dat helpt ook wel!
Precies! Je bepaalt zelf wat er online staat en kunt dus ook zelf de informatie die niet handig om te delen weglaten van je blog.
Tof dat jouw blog je juist alleen maar mooie kansen heeft opgeleverd, al tijdens je studie! Dat is mijn ervaring ook. Toen ik voor mijn eerste baan werd aangenomen, had ik nog nauwelijks werkervaring, maar werd ik mede door mijn blog aangenomen. Zo zie je maar dat een blog juist een voordeel kan zijn in je carrière – bij ons allebei 🙂
Ik moest erg lachen om je laatste zin! Gelukkig brengt je blog je ook veel en trekt het de mensen aan waar je het van moet hebben: de klanten die inderdaad juist met JOU in zee gaan en die je al een beetje leren kennen door je blog. Nadenken over wat je wel en niet deelt blijft een interessant vraagstuk. Er zijn gelukkig vele vormen van persoonlijk worden zonder je volledige leven integraal op het web te gooien.
Precies! Het leuke van een blog hebben als zzp-er (en vooral als tekstschrijver) is dat mensen door je blog meteen een goed beeld van je krijgen. Dat vind ik zelf ook altijd een pre als ik bijvoorbeeld een jurist of vormgever voor mijn bedrijf inschakel.
Wat een mooi artikel! Ik heb ook wel eens een vervelende opmerking gekregen over mijn blog van een bedrijf waar ik had gesolliciteerd. Gelukkig ben ik daar uiteindelijk niet komen werken :-). Nu ik voornamelijk voor mezelf werk, ben ik juist extra blij met mijn blog. Het is echt mijn uitlaatklep. Ik bepaal wat ik wil delen en wat niet, daar heeft niemand wat over te zeggen. Zo vond ik het bijvoorbeeld heel spannend om het artikel over mijn ervaringen met een narcist te delen, maar heb ik het toch gedaan. Toen ik zelf in die situatie zat, had ik graag gewild dat ik zo’n artikel op internet zou kunnen vinden. Destijds begreep ik echt niet waar ik in beland was. Naar aanleiding van dit artikel krijg ik regelmatig DM’s en mails en ik vind het zo fijn dat ik anderen kan helpen met mijn verhaal!
Wat stom zeg dat dat bedrijf een vervelende opmerking over je blog maakte! Kan me voorstellen dat je daar dan ook al niet meer wilde werken.
Ik vind het trouwens heel mooi dat je het artikel over narcisme hebt gedeeld! Ik kan me voorstellen dat het voor heel veel mensen superwaardevol is om je ervaringen daarover te lezen. Dat is ook voor mij een van de redenen dat ik sommige persoonlijke dingen wél deel.
Mooi artikel! Ik denk dat iedereen heel goed in staat is zelf een afweging te maken met wat wel en niet te delen. Ik vergeet soms wel eens dat influencers nog geen procent van hun echte leven op het internet delen, dat je denkt dat je iemand echt kent terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is.
Inderdaad doen wat goed voelt. En we zijn inderdaad nog al geneigd snel ons te verdedigen. Ik blog bewust, wat maakt dat ik mezelf, familie en vrienden niet herkenbaar in beeld breng. Hier voel ik me, ondanks dat ik persoonlijk blog beter bij. jammer dat ik die ene leuke foto van Noa niet kan delen? Tuurlijk maar alsnog wordt je creatief in het maken van ‘onzichtbare’ foto’s en het maakt dat ik me vrijer voel op mijn blog dan ooit.
Wel had ik tijden terug een reality check, doordat iemand via-via op mijn blog kwam en zich herkende (zonder namen e.d.) in een verhaal. Ik vond dit zo naar dat ik mezelf voor heb genomen over sommige dingen niet te schrijven en zo wel; dit achter een wachtwoord te doen.
Ik vind het zo mooi om te lezen hoe je jouw weg hebt gevonden in het bewust bloggen, en daarin echt je eigen pad volgt. Je bent trouwens ook echt creatief geworden in het afschermen van gezichten. Ik word stiekem altijd wel vrolijk van jouw foto’s met smileys erop 🙂
Kan me voorstellen dat die reality check bij een artikel laatst niet echt fijn was. Mede om die reden deel ik ook over bepaalde onderwerpen liever niets op mijn blog.