Toen ik 2,5 jaar geleden op huizenjacht ging, stond bovenaan mijn wensenlijstje een belangrijk punt: minimaal één extra kamer. Op dat moment was ik hartstikke single. Toch wilde ik er rekening mee houden dat ook op mijn pad vast ooit een Mr. Right zou komen aanwandelen. Je weet maar nooit, dacht ik nog. Nu is het moment daar: het extra kamertje wordt gebruikt als werkkamer door mijn meest favoriete jongen. Project Samenwonen gaat beginnen.

Een sprong terug in de tijd

Nog even terug naar twee jaar geleden. In mijn eentje jagen op een koophuis voelde soms best wel dubbel – ook al wilde ik dat toen niet toegeven. Aan de ene kant voelde ik me superstoer toen ik in mijn uppie mijn koopcontract ondertekende en was het een feestje om alle interieurkeuzes alleen te maken (niemand die me uit mijn hoofd kon praten om een roze stoel te kopen!). Aan de andere kant vond ik het soms ook jammer dat ik al die eerste keren niet met een partner kon delen. Zelfs kibbelend over kussenhoezen door IKEA lopen, leek me opeens best gezellig.

Toch ben ik – terugkijkend – superblij dat het blijkbaar mijn pad was om eerst een tijdje in mijn uppie wat op te bouwen hier. Ik had die singletijd in mijn eigen huis voor geen goud willen missen. Nee hoor, niet omdat ik er wilde avonturen op nahield. Wel omdat het me heeft gemotiveerd om mezelf beter te leren kennen, goed voor mezelf te zorgen en te ontdekken dat ik soms ook prima gezelschap aan alleen mij heb.

En toen was hij daar!

Zal je net zien dat ik de ware net na het kopen van een huis tegen het lijf roep, grapte ik soms tegen vriendinnen. Toen had ik niet gedacht dat dat daadwerkelijk zo zou zijn. Ik was net een paar maanden eigenaar van mijn woning toen ik Bart na twee weken Parship-gesprekken ontmoette op het Centraal Station in Amsterdam. Nadat we elkaar drie zoenen hadden gegeven, volgden een fijne wandeling, een verkoelend drankje bij Starbucks (want: hittegolf!) en vervolgens nog vele dates, de eerste ontmoetingen met ouders en even later dé vraag: “Wil je mijn vriendinnetje zijn?”. Nou en of.

1,5 jaar verder

Deze maand zijn we precies 1,5 jaar samen. Aan de ene kant voelt het alsof die tijd voorbij is gevlogen, aan de andere kant kan ik me niet meer voorstellen dat hij ooit niet in mijn leven was.

In die periode hebben we ontzettend veel meegemaakt. Heel veel mooie dingen, maar ook verdrietige dingen. Een van de meest verdrietige dingen is dat we vorig jaar na intense weken en maanden afscheid van mijn lieve schoonmoeder moesten nemen. Hoewel ik er niet vaak over praat op mijn blog, is dat gemis en verdriet natuurlijk iets wat niet zomaar slijt en heeft dat nog steeds enorm veel impact.

Het besef dat je ook op die momenten veel aan elkaar hebt, is tegelijkertijd iets heel bijzonders. We kunnen veel dierbare momenten samen koesteren – soms ook met een arm om de ander heen. Hij is degene die mij motiveert om niet alsmaar door te rennen, die ervoor heeft gezorgd dat ik nog meer open ben, die mijn liefde voor koken en bakken heeft aangewakkerd, en die me ook nog mooi vindt als ik met mijn coronacoupe, uitgelopen mascara en een badjas aan op de bank hormonaal zit te zijn.

De volgende stap: samenwonen

Samenwonen is geen onderwerp waar we het al duizenden keren over hadden gehad. We keken wel al heel lang enthousiast samen naar leuke woonprogramma’s, maar verder dan fantaseren over “ooit” ging het niet. Toch kwam het onderwerp begin dit jaar serieus ter sprake. Niet samenwonen in een nieuw koophuis, maar in mijn fijne huisje. Mijn hart sloeg een slag over toen Bart dat voorstelde. Nou en of dat ik dat zag zitten.

Als ik anderen vertel dat we gaan samenwonen, is vaak de eerste vraag “Wat leuk! Wanneer?”. Maar nee, we hebben geen datum. Langzamerhand zijn we al zo’n beetje half gaan samenwonen. Door het thuiswerken tijdens corona zien we elkaar sowieso vaker. Wanneer het dan echt allemaal officieel is dat hij hier fulltime woont, dat zien we vanzelf wel.

Overhemden en frietsokken

Samenwonen betekent liefdevol plek maken voor een ander. Een mini-stukje van mijn badkamerkastje is inmiddels opgeofferd voor scheerschuim, after-shave en gel. Ik ben het helemaal gewend om in de wasmand onderbroeken tegen te komen die niet lijken op iets wat ik zou aantrekken. Ik heb opeens meer verstand van Italiaanse overhemden (zo vind ik die van Gentile Bellini heel mooi – misschien een leuk verjaardagscadeau!), tref regelmatig frietsokken in de was aan (heb ik hem zelf ooit gegeven!) en voel me helemaal trots als ik hem kan verrassen met een pannenkoekenkontbijtje.

Als ik door webshops struin, werp ik opeens ook een blik op de slim-fit overhemden, de paar ingrediënten die hij zo lekker vindt of op dat ene zoutlampje waar hij altijd zo enthousiast over is. Op elk van die momenten bekruipt me stiekem een bescheiden geluksgevoel.

Succesvolle relatietesten

Ik vind het leuk om van mijn huis langzaamaan ook Barts plek te maken. Daar hoefde overigens niet veel voor te gebeuren. Ik ben gezegend met een man die mijn kleurgebruik wel kan waarderen. Zelfs mijn roze prinsessenstoel is door de keuring heen gekomen. Hij lijkt mijn verslaving aan plantjes kopen inmiddels ook geaccepteerd te hebben. Andersom heb ik er vrede mee dat zijn knaloranje Fatboy hier een plekje heeft gekregen en dat mijn kledingkast één deur groter is geworden. Geen sokkenla meer hoeven delen is een fijn idee.

Sowieso hebben we al de nodige relatietesten overleefd. De uitdaging van samen aan de eettafel werken hebben we glansrijk en zonder discussies doorstaan. We hebben de grote relatietest van het in elkaar zetten van een PAX-kast overleefd zonder losse schroeven, scheve planken en heftige ruzies. Oh ja, ook Pippa heeft inmiddels (voor af en toe) Barts schoot goedgekeurd als nieuwe zitplek. Maar belangrijker dan dat alles, we zijn nog steeds niet uitgekeken op elkaar. Verre van.

De struggles en successen

Dat ene extra kamertje dat ik ooit zo vurig wilde, wordt nu inderdaad goed gebruikt. Met liefde heb ik mijn logeerkamer laten veranderen in een werkkamer voor Bart. Toegegeven: samenwonen is ook een kwestie van compromissen sluiten. Soms slingerende sokken tegenkomen of de verfrommelde theedoek op het aanrecht accepteren voor wat-ie is. Bart moet soms dealen met mijn flinke dosis eigenwijsheid (“Ja maar, ik doe het altijd zo!”), mijn voorliefde voor foute tv-programma’s, een huis vol kleur, mijn neiging om van elke zucht van Pippa een foto te maken en mijn strakke indeling van de voorraadkast waarin elk item een vaste plek heeft. Zo houden we het spannend!

Het mooie van samenwonen

Hoewel het me heerlijk lijkt om ooit samen een huis met tuin en extra ruimte te hebben, zitten we voor nu heel fijn hier. In mijn vertrouwde huis (waar ik over twee weken alweer twee jaar de sleutel van heb!), met mijn meest favoriete persoon samen.

Dat ik thuiskom van een vriendin en weet dat er iemand op me wacht – dat gevoel zorgt ervoor dat ik net iets harder mijn gaspedaal intrap. Dat je dan samen de dag kunt doornemen, met elkaar lacht, een arm om je heen hebt als je dat nodig hebt, fijne gesprekken kunt voeren en niet alleen bent. En vooral dat je weet dat je dat alles met een écht leuk persoon mag delen – dat vind ik het allerfijnste vooruitzicht van samenwonen.

Toen ik mijn huis kocht, had ik nooit kunnen bedenken dat er twee jaar later voor mijn gele muur zo’n leuk persoon zou zitten te werken. Bof ik even!

Woon jij samen? En wat vind jij daar het leukst aan?