“Wil je mijn vriendinnetje zijn?” Die vraag stelde hij me vandaag precies twee jaar geleden. Toen een tikkeltje zenuwachtig volgens mij. “Tuurlijk!”, riep ik uit. En nu, twee jaar later zou ik die vraag nog steeds hetzelfde beantwoorden. Het was een jaar met ups & downs door dingen die om ons heen gebeurden – meer dan we zelf ooit voor mogelijk konden houden. Maar ook een jaar waarin we besloten van mijn huis ONS huis te maken. Een jaar waarin we vaak op elkaar konden leunen voor een aai over de bol of een knuffel, maar waarin er gelukkig ook heel veel onvergetelijk mooie momenten waren. En een jaar dat ik met niemand anders had willen beleven dan met hem.

Ups, downs, lachen, tranen en… heel veel liefde

Toen ik twee jaar geleden ‘ja’ zei op dé vraag, wist ik al wel dat ik een leuke vent aan de haak had geslagen. Maar als je voor hete vuren komt te staan samen, merk je des te meer wat je aan elkaar hebt. Het was voor ons allebei een heftig jaar. Bart verloor zijn moeder, we maakten samen haar ziekbed mee, en daarna de laatste weken van afscheid. Het was intens, verdrietig, emotioneel, rauw. Voor mij al als schoondochter als zijn vriendin, maar voor hem al helemaal. Diezelfde periode kreeg mijn broertje compleet onverwachts een hersenbloeding, iets wat ook op lange termijn gevolgen heeft gehad.

We hebben het afgelopen jaar dan ook kilometers gewandeld, urenlang gepraat, heel veel geknuffeld, geluisterd, soms ook gehuild, en waren ongetwijfeld ook weleens gefrustreerd omdat het gewoon zo veel was. Maar altijd, tussen alles door, was daar een besef dat we elkaar hadden. Als ik iemand had moeten kiezen om die dingen mee mee te maken, dan was hij het. Degene met wie ik gelukkig ook in deze tijd nog vaak oprecht kon lachen, met wie ik soms lekker eigenwijze discussies kon voeren over precies niks, met wie ik mooie avonturen mocht beleven en met wie ik nu dit huisje officieel deel. 

Ze zeggen weleens dat je op lastige momenten nog nader tot elkaar komt. Dat kan ik absoluut beamen. Als ik nu kijk naar wie er naast me zit op de bank, dan kan ik niet anders dan in mijn handjes knijpen. Don’t settle for less, heb ik zo vaak tegen mezelf gezegd toen ik aan het daten was en meer pech dan geluk had. En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan! Met niemand had ik dit huis en deze bank liever willen delen dan met hem.

En vooruit, Pip lijkt het daar de laatste tijd ook helemaal mee eens te zijn. Dubbele hoeveelheden aaitjes maken het moeten delen van de aandacht helemaal goed voor haar, geloof ik zo.

Mijn lievelingsmomenten van dit jaar

Ik heb lang getwijfeld waar ik me in dit artikel op wilde focussen. De allermooiste manier om bij deze mijlpaal stil te staan, vond ik het om de momenten te verzamelen van afgelopen jaar die ik het meest koester van ons samen. Ik laat je graag meegenieten. 

• Dat moment in januari dat hij plots zei: “Ik zat te denken: misschien kan ik binnenkort wel bij jou intrekken”. Omdat afgelopen jaar met het overlijden van Barts moeder niet makkelijk is geweest, heb ik dat vraagstuk altijd bij hem gelaten. Dat hij dat opperde, was zo’n magisch moment. En dat samenwonen bevalt gelukkig ook nog steeds hartstikke goed.
• Een tijdje later een officieel gemeentebriefje moeten schrijven dat de heer B. hier echt woont, wat zoveel betekende als dat hij nu echt een Aalsmeerder en mijn mede-huisgenoot is.
• In de Volkswagenbus het land door rijden. Ik vond het doodeng, hij zat als een dappere dodo achter het stuur. We verbaasden ons over de rammelende versnellingspook, het enorme stuur en daarna over hoe soepeltjes mijn Ka’tje in vergelijking met deze Oldtimer reed. Maar wat was het leuk!
• Onze vakantie naar een fijne Airbnb in Gelderland. De lange autoritten over de polderwegen, samen schuilen ondere een paraplu bij Kinderdijk, opwarmen met koffie tussen de buien door, onze ogen uitkijken in een kasteel, en heel vaak hard lachen samen. Een week met een gouden randje!
• De muur in de woonkamer van een heel nieuw kleurtje voorzien en daarmee onze eerste klussen-in-huis-relatietest succesvol doorstaan.
• ‘s Avonds nog een wandeling of fietstocht maken en de zon zien ondergaan bij de Westeinderplassen.
• Onze fotoshoot op het strand in Noordwijk. Het was ijs- en ijskoud en op de foto’s is gelukkig niet te zien dat ik flink stond te blauwbekken. Maar  hoe leuk was het om lol te hebben voor de camera en eindelijk mooie foto’s te hebben samen.
• De wandeling over de paarse hei bij Hilversum afgelopen weekend. En het feit dat het soms al genoeg is om daar gewoon samen te lopen, geen woord te zeggen, elkaars hand vast te houden en te weten dat het goed is.
• De vele keren dat hij me met een vreemde blik aankeek als ik weer eens compleet ondoordacht iets vreemds wist uit te kramen. Zoals mijn suggestie om meel te zeven en mijn vraag of je niet kwark in plaats van melk in je cappuccino kunt proberen bij gebrek aan melk in huis. Niet dus.
• Samen op de bank ploffen en series kijken. Hij heeft mij geleerd de tv te waarderen én heeft me laten ontdekken dat spannende series  heel veel leuker is als je iemand hebt om tegen aan te kruipen en niet na een bloedstollende scène in je eentje door een donker huis hoeft te lopen.
• De vele keren dat we samen in slaap vielen ‘s avonds en dat ik vaak voor het slapengaan opeens weer een berg energie kreeg, hem de oren van het hoofd kletste over onbenullige dingen en hij stiekem al in slaap aan het dommelen was.
• Al die keren dat hij me enthousiast liet zijn over kringloopkoopjes, DM-shampooflessen, Boer Zoekt Vrouw en al die andere dingen waar hij zelf niet zoveel mee heeft, maar waar hij blij van werd omdat ik er blij van werd.
• Onze family gatherings op de bank ‘s avonds. Pippa weet altijd niet hoe snel ze erbij moet komen zitten als we allebei onze plek op de bank hebben gevonden, en snelt dan direct naar de leuning. “Jongens, ik hoor er ook bij!” Mijn favoriete smeltmoment van de dag.

De heerlijke discussies over precies niks waarbij we puur uit eigenwijsheid allebei stevig vasthouden aan ons eigen punt.

• Dat Pip zijn gezelschap ook steeds meer is gaan waarderen. Hij heeft wat moeite moeten doen om Pips liefde voor zich te winnen, maar dat is helemaal goed gekomen. Ik kan het niet helpen, maar ik vind niets zo schattig als hem met Pip zien rondzeulen.
• Die keren dat ik op zondag een extra bijzonder ontbijt maak en dat hij altijd bereid was ervan te eten. Zelfs als hij achteraf moest concluderen dat dat pompoenontbijttaartje toch niet helemaal zijn ding was, was hij altijd bereid mij het gevoel te geven dat het best eetbaar is.
• Onze balkonmake-over. Dankzij Bart staat het balkon er nu een stuk fleuriger bij dan toen ik nog Chef Balkon was en nul plantjes had. En het is ook dankzij hem dat ze er nog levend bij staan. Water geven aan balkonplantjes zit bij mij nog steeds niet in mijn routine.
• Naar de bruiloft van vrienden van ons gaan die tiptop georganiseerd was en waar we enorm in de watten gelegd werden met heerlijke catering en mooie muziek.

Hem met de elektrische vliegenmepper in de weer zien als een pro vliegen- en muggenkiller.

• Samen nieuwe fietsen kopen en daardoor fijne fietstochtjes maken op iets degelijkers dan mijn oude rode barrel.
• Samen bagels afhalen bij Bagels & Beans.
• Bart verrassen met glutenvrije taartjes van Piece of Joy. Peperduur, maar zo zo lekker!
• Mountainbikeles van Bart krijgen op de Utrechtse Heuvelrug en samen met zijn gezin de paden bij Hilversum onveilig maken op de fiets.
• Elke keer dat hij weer lacht om dezelfde flauwe grap die hij iedere avond maakt als ik zeg dat ik mijn oordopjes indoe: “Wat?”. En dat ik dan elke keer weer hard lach omdat hij het nog steeds zelf zo’n geweldige grap vindt.
• Dat hij me altijd in mijn waarde laat en het gevoel geeft dat ik er mag zijn. Ook als ik overprikkeld ben, tijd voor mezelf nodig heb, door vrouwelijke hormonen even geen raad weet met mezelf, etc.
• De kerstboom samen versieren. Mijn tweede boom in dit huis!
• Hem bezig zien met dingen bakken. Soms zou ik willen dat ik een beetje van zijn geduld had. Maar stiekem geniet ik vooral graag mee van zijn kookkunsten.
• De glundering in zijn ogen als ik moest toegeven dat hij het toch bij het juiste eind had.
• Die keren dat we er voor elkaar waren als het lastig was. Als het verdriet groot was, als een van ons met de handen in het haar zat of als een van ons gewoon een knuffel nodig had.
• Samen uit eten gaan of lekker eten thuis laten bezorgen.
• Samen fantaseren over een volgend huis en heel veel ‘vtwonen Weer verliefd op je huis’-afleveringen kijken om inspiratie op te doen voor hoe we van ons toekomstige interieur een passend geheel en geen “laf compromie” (zoals de stylist het daar altijd noemt) kunnen maken.