Nietsvermoedend liep ik afgelopen maandag de pilatesles in. Meestal is mijn binnenkomstrategie simpel: ik ga in de hoek helemaal achteraan op een matje zitten. Geen pottenkijkers. Lekker rustig. Maar dit keer liep dat even anders. Terwijl ik het laatste blauwe matje uit de kast pakte, zag ik vanuit een ooghoek een andere pilatesdeelnemer naar me glimlachen. Ze lag naast mijn vaste hoekplaatsje en ik vond dat ik het me niet kon veroorloven dit keer een ander plekje uit te zoeken. Glimlachend legde ik mijn matje naast het hare. “Hoi!”, mompelde ik terug. Niet wetende dat een bijzonder gesprek zou volgen.
“Waar ken ik jou van?”
De raderen in mijn hoofd draaiden ondertussen op volle toeren. Je hebt vast ook weleens meegemaakt dat je zeker weet iemand te kennen, maar even niet meer weet of dat nu is van de bushalte waar je elke ochtend wacht, het feestje van de buurvrouw van tien jaar geleden of van de kassa in de supermarkt? Pas na een paar minuten viel het kwartje. Deze mevrouw was de negen jaar oudere versie van degene die in de mediatheek op mijn middelbare school werkte. Als ik weer eens worstelde met Windows XP, kwam zij naast me staan om te kijken. Wilde ik iets printen? Dan moest ik mijn zuurverdiende 50 cent voor 1 A4-tje aan haar betalen. En als ik twee dagen te laat was om een boek in te leveren, dan was ik de boete aan haar verschuldigd.
“Bent u van de middelbare school?”
Haar mondhoeken krulden omhoog.
“Ja! Daar werk ik nog steeds. Wat doe jij nu?”
Negen jaar in vogelvlucht
Een gesprek volgde, waarin ik vertelde over mijn onderneming, mijn studie en in vogelvlucht de highlights van de afgelopen negen jaar van mijn leven besprak. Over hoe ik mijn passie voor schrijven had ontdekt en naar dit dorp was verhuisd. Andersom vertelde de vrouw over hoe leerlingen tegenwoordig allemaal Chromebooks hebben. Dat er nauwelijks nog vaste pc’s nodig zijn, dat het lesmateriaal digitaal is en dat veel volle boekenkasten hebben plaatsgemaakt voor e-books.
Even krabde ik achter mijn oren. Hallo, zo lang ben ik toch nog niet van de middelbare school? Ik wist een “Huh, maar vroeger deden wij dat op papier!”-opmerking nog net in te slikken. Die bewaar ik maar tot het moment dat ik over een jaar of veertig kleinkinderen heb rondlopen.
“Jij bent toch net van school af?”
Ook de mediatheekvrouw was zichtbaar verbaasd. “Jij bent toch nog niet zo lang van school af?” Maar nee, ik moest haar uit de illusie helpen en vertelde dat ik mijn vwo-diploma inmiddels bijna negen jaar op zak heb. Hoe kon dat nou? We vroegen het ons allebei af. Soms voelt het als de dag van gisteren dat ik in een blauwe jurk op het eindexamengala verscheen, doodmoe terugkwam van ons examenuitje naar Disneyland en de pauzes doorbracht op het kleurrijke schoolplein. Inmiddels ben ik een studie, twee banen en een onderneming verder. Sommige mensen van school zie ik nog, anderen hebben plaatsgemaakt voor nieuwe fijne mensen om me heen. Ik heb gelukkig ietsje meer zelfvertrouwen dan toen en ben heel wat ervaringen rijker.
Waarom vliegt de tijd?
Waarom vliegt de tijd? Het lijkt soms wel alsof de tijd met het jaar harder gaat. Zo sta je nog in de mediatheek voor Windows XP-hulp en heb je van smartphones nog nooit gehoord, en het volgende moment zit je halve leven in een telefoon en heb je je eigen huis en voel je je aardig volwassen. En het bizarste van alles is misschien wel dat over negen jaar mijn leven er ongetwijfeld alweer totaal anders uitziet. Kinderen? Hopelijk! Getrouwd? Zou tof zijn! Een groter huis? Lijkt me leuk. En wie weet wat de technologie en het leven tegen die tijd allemaal in petto hebben. Welke snufjes kunnen onze smartphones dan wel niet aan? En zijn er dan nog wel boeken en mediatheekmevrouwen?
De wake-up call
En terwijl ik mijmerde over de tijd, het verleden en de toekomst, werd ons gesprek op subtiele wijze onderbroken door de pilatesjuf. Een rustgevend muziekje klonk uit de speakers. “Zet je beide voeten op heupbreedte op de mat en sluit je ogen.”
Eerlijk is eerlijk: bekenden ontmoet ik liever in de supermarkt dan tijdens de pilatesles waarin ik niet op mijn meest charmant sta te rollen op een gewichtje en lig te puffen op een matje. Maar dit gesprek was goud waard. Het deed me weer eens beseffen waar ik vandaan kom en waar ik sta. En dat de tijd vliegt. Dat vooral. Nog sneller dan je je soms realiseert.
Wat was de laatste keer dat jij besefte dat de tijd nogal hard gaat?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Jezelf mooi voelen? 7 tips! (want mooi, dat ben jij!)
Hoe kijk jij naar jezelf in de spiegel? Zie jij wel hoe mooi je bent? En - belangrijker nog - voel je jezelf ook weleens écht mooi, ook als je niet in een galajurk bent gehesen en geen uitgebreide make-upsessie achter de rug hebt? Veel mensen zijn kritisch over hoe ze eruitzien. Natuurlijk is het een illusie dat je je elke dag Miss Nederland kunt voelen. Maar wie weet helpen deze 7 tips om jezelf mooi te voelen, zelfs als de vrouwelijke hormonen even door je lichaam gieren. Want mooi, dat ben jij!
Terugblik op 2018 | Het jaar 2018 in 25 hoogtepunten
Sentimenteel als ik ben, kan ik het niet laten om er tegen het einde van het jaar wat terugblikartikelen tegenaan te gooien. Vandaag is het tijd voor mijn eerste terugblik: mijn 25 hoogtepunten van het afgelopen jaar. 2018 was voor mij een onvergetelijk jaar. Van een nieuwe baan tot een nieuw vervoersmiddel en een nieuwe kat - ik maakte het allemaal mee in 2018. Ook beleefde ik talloze mooie uitjes, werd ik ondernemer en genoot ik een week van kleurrijke plekken onder de Italiaanse zon. Ja, de mijlpalen volgden elkaar in rap tempo op. Vandaag deel ik dan ook met plezier mijn allermooiste hoogtepunten van het afgelopen jaar met je.
Mijn gouden vondsten bij de kringloopwinkel
Als ik mensen vertel dat ik weleens naar de kringloopwinkel ga, krijg ik vaak talloze vooroordelen te horen. De kringloopwinkel is toch vies? Verkopen ze daar niet alleen maar oude troep? En kun je de spullen van daar wel vertrouwen? Soms vind ik het jammer als mensen hun oordeel klaar hebben zonder er zelf ooit een stap binnen te hebben gezet. Met een beetje zoeken vind je er namelijk soms de leukste spullen. Vandaag laat ik je mijn beste vondsten uit de kringloopwinkel zien.
Wat grappig zeg! Lijkt mij ergens ook wel een inspirerend gesprek. Voor mij wordt het dit jaar 11 jaar geleden dat ik mijn diploma haalde. Ik denk inderdaad dat er wel veel veranderd is op mijn oude school. Nu in heel ergens anders woon, zal ik niet zo snel iemand meer tegenkomen van toen en daar heb ik ook geen behoefte aan. Maar inderdaad, 11 jaar, zo voelt het helemaal niet. Waar blijft die tijd?
Gek hè hoe snel de tijd dan voorbij kan gaan?! Het komt bij mij ook niet vaak voor dat ik iemand uit mijn schooltijd tegenkom. Juist dat maakte dit gesprek wel heel bijzonder 🙂
Heel bijzondere ontmoeting! En dingen veranderen echt zó snel. Ik ben nog geen twee jaar geleden in de ziektewet beland en nú al is er veel veranderd op de school waar ik werkte.
Supertoffe tas zie ik daar trouwens!
Dank je! Dat is mijn werktas van Essenza. Hij heeft helaas wat slijtplekken, maar ik hoop hem te kunnen gebruiken tot hij echt helemaal “op” is. Zo’n fijn ding!
Wat leuk, zeg, zo’n ontmoeting! Ik realiseer me dat heel vaak, eigenlijk, en zeker als ik naar mijn neefjes kijk en zie hoe groot die al worden.
Wat bijzonder zo’n ontmoeting! Mijn moeder zegt altijd dat je altijd aardig moet zijn want je weet maar nooit wanneer je mensen weer tegenkomt, jij op de yogamat blijkbaar!
Wat een wijze woorden van je moeder! En ze heeft helemaal gelijk. Inderdaad, je kunt mensen altijd nog eens ergens in je leven tegenkomen, al is het maar in de sportschool of in de supermarkt dus.
Wat ontzettend leuk dat je haar tegen kwam! Ook tof om dit te lezen. Dat is wel een heel mooi en bijzonder gesprek. Toevallig ook dat je haar precies bij pilates tegenkomt en dat ze jou meteen herkende, ze ziet natuurlijk zo veel leerlingen voorbij komen. Gek is dat he? Dat negen jaar geleden als de dag van gisteren lijkt, maar in werkelijkheid is het toch echt heel lang geleden en is alles anders. Ik heb soms ook van die realisatiemomenten, haha. Vooral tijdens het schrijven van mijn scriptie, dan kom ik bijvoorbeeld een artikel tegen dat in 2010 is geschreven en dan betrap ik mezelf er soms op dat ik denk: ‘oh dat is niet zo’n heel oud artikel’, terwijl het toch echt 10 jaar geleden is.
Gek hè hoe dat soms gaat met het besef van de tijd? Ik zat laatst bij de orthodontist en hoorde een jongen tegen de assistente zijn geboortejaar zeggen (2006). Ik keek echt even vreemd op en dacht even “Maar dan zit je toch pas net op de basisschool”. Haha, niet dus. Ik ben gewoon zo gewend dat iedereen uit de jaren ’90 komt 😉
De realisatie dat ik gisteren 22 was en volgend jaar tegen de 50 ben.
Weet je wat volgens mij de tijd vertraagd? Veel nieuwe dingen doen, veel ervaren, niet elke dag hetzelfde doen.
Maar ja, wie heeft daar tijd voor als je elke dag naar je werk gaat…
Haha, goed punt! Maar je hebt wel gelijk: ervaringen opdoen en ook nieuwe dingen blijven leren helpt om meer in het moment te leven. Ik merk dat thuiswerken mij in die zin al wat bewuster maakt dan in de tijd dat ik nog 5 dagen per week van 9 tot 5 naar kantoor ging.
Wat een bijzondere ontmoeting. En de mediatheek, waar is de tijd?!
Wat bijzonder dat je elkaar dan na zo veel jaar bij pilatesles weer tegenkomt! En de tijd vliegt zeker! Misschien dat onze perceptie daarover wel versterkt wordt doordat er ook zo veel verandering is in korte tijd. Dat daardoor het verschil met een paar jaar geleden – en de verstreken tijd – nog groter is.
Daar zit wel wat in inderdaad. Heel gek hoeveel er ook qua technologie in korte tijd verandert. Soms kan ik me haast niet voorstellen dat ik tot drie jaar geleden niet eens internet had als ik onderweg was, terwijl drie jaar eigenlijk nog niet zo lang geleden is.
Wat bijzonder dat je de mevrouw van de mediatheek weer tegenkwam! De tijd vliegt inderdaad voorbij. Juist door al die technologische ontwikkelingen lijkt de tijd nog sneller te gaan, omdat je je sommige dingen gewoon niet meer kunt voorstellen. Als ik terugdenk aan vroeger, dat we films keken met videobanden, dan voelt dat nog veel langer geleden dan dat het daadwerkelijk is, haha. Het lijkt wel een ander leven :p
Ja, echt heel gek is dat! Soms voel ik me ook echt “oud” als ik me bedenk dat dat in mijn jeugd laptops en smartphones nog niet eens bestonden. En die videobanden inderdaad… die heb ik nu echt al jaren niet meer gezien. Grappig hoe snel dat gaat!
Door dit te lezen kan ik ineens ook iemand plaatsen. Zag gisteren vanuit de verte een vrouw in de supermarkt en vroeg me heel de tijd af vanwaar ik haar kende en nu weet ik het weer! Ook vanop m’n middelbare school, haha 😀 Bijzonder zo’n ontmoeting. De tijd gaat inderdaad héél snel. Ik heb altijd zo’n moment als mijn vriend en ik ons jubileum vieren. Wij zijn een koppel geworden in de laatste maand van de middelbare school en dan moet ik toch ook altijd eventjes denken van hu? Is het alweer 9 jaar (of binnenkort 10!) geleden? Crazy!
Hoe toevallig dat jij net de dag ervoor ook zo’n “Waar ken ik jou van?”-ontmoeting had.
En wat bijzonder trouwens dat jullie al zó lang samen zijn. Alleen maar een goed teken natuurlijk dat de tijd samen voorbij is gevlogen 🙂
Een hele bijzondere ontmoeting en ja, de tijd vliegt enorm. Voor mij is het nu meer dan 20 jaar geleden en ik zie eigenlijk niemand meer van school. Heb ik verder ook geen moeite mee 🙂
Wat een bijzondere ontmoeting en grappig dat je elkaar hierbij dan weer tegenkomt. Voor mij is het inmiddels ook al bijna vier jaar geleden dat ik mijn havo diploma haalde. De tijd vliegt wat dat betreft.
Hoe bijzonder dat jullie elkaar daar weer tegenkwamen! Des te leuker als er zo’n fijn gesprek uit volgt. Ik had dit een tijdje terug toen ik een lerares van de kleuterschool tegenkwam. Ik was zo verbaasd dat ze me nog herkende, want ik zal in al die tijd toch wel erg veranderd zijn? Maar nee hoor, deze vrouw had een onwaarschijnlijk geheugen en herkende me meteen. Heel leuk om dan samen even herinneringen op te halen. 🙂
Wat bijzonder én mooi dat ze je nog steeds herkende! En inderdaad heel speciaal om na zo’n lange tijd weer eens herinneringen te kunnen ophalen samen.
Haha, wat leuk dat jullie elkaar zo tegenkwamen. Toen ik las dat jij bijna 9 jaar geleden je diploma-uitreiking had, dacht ik: ‘Zo, dat is lang!’ Ging ik rekenen, blijk ik mijn havo-diploma ook al bijna 6 jaar te hebben, haha. Wat vliegt de tijd, zeg.
Haha, snel gaat de tijd hè?! Ik besefte laatst dat ik mijn scriptie ook alweer bijna vier jaar geleden heb ingeleverd, terwijl ik me soms nog steeds net een student voel 😉
Wat bijzonder! Ik vind dit soort dingen altijd zo leuk, al maak je ze lang niet elke dag mee.
De tijd vliegt zeker en het lijkt steeds sneller te gaan. Ik ben me er nu nog meer bewust als moeder door Noa. Wat wordt hij groot en gaat hij hard met zijn ontwikkeling. Mensen kijken mij ook vaak raar aan als ik zeg echt al járen van school te zijn en meestal van mijn leeftijd valt hun mond ook open haha. Maar wel leuk zo’n gesprek en een trip down memory lane..
Ik kan me wel voorstellen dat de tijd met een kindje nóg sneller lijkt te gaan. Zo is Noa nog een baby, en zo is hij alweer stappen aan het zetten. Lijkt me wel heel bijzonder om dat zo mee te maken!
Door het feit dat mijn man en ik dit jaar 20 jaar samen zijn terwijl het helemaal zo lang nog niet lijkt. Dat een van mijn blogvriendinnen dit jaar 20 wordt zorgde er dan weer even voor dat ik me plots behoorlijk oud voelde. 🙂
Wat een mooie mijlpaal! En alleen maar een goed teken natuurlijk dat jullie tijd samen voorbij is gevlogen 🙂