Jarenlang dacht ik dat ik gewoon de uitzondering op de regel was. Het leek – zeker in mijn niet-zo-wilde studententijd – wel alsof ik de enige was die ’s avonds het liefst op de bank ploft met een kop thee, een goed boek en een warmtekussen. Totdat ik ontdekte dat ik – net als 20% van de bevolking – gewoon introvert ben. En dat er dus met mij veel meer mensen op vrijdagavond op de bank zitten, weekenden relatief leeg houden en zich regelmatig awkward voelen op verplichte borrels. Sinds ik mijn eigen introversie doorheb, ken ik mijn handleiding een stuk beter. Deze 10 dingen hebben mij geholpen om meer toe te geven aan mijn introverte trekjes.

Geen harde regels, wel fijne handvatten

Voordat je je op het lijstje hieronder stort: dit zijn natuurlijk geen keiharde regels die ik koste wat kost altijd doorvoer. Ik houd van mensen. Zeker van dierbare mensen. En ook van met hen zijn. Dus ik maak graag tijd voor anderen, ook als dat soms een korte nacht of vermoeiende weekstart oplevert. Wel vind ik het fijn om mijn eigen handleiding te kennen en mijn leven daar voor zover dat kan op af te stemmen.

Dit zijn allemaal dingen waarvan ik – door een heleboel vallen en opstaan – heb geleerd dat ze mij helpen aan rust in mijn hoofd en lijf. Daarom giet ik dit soort gewoontes graag in “regels”. Dat betekent natuurlijk niet dat ik daar heel star 24/7 aan vasthoud. Als ik een vrijgezellenfeest én een verjaardag van een lieve vriendin in één weekend heb, dan ga ik gewoon naar allebei. Dan maar een tikkeltje vermoeid achteraf. Maar ik vind het belangrijk én leuk om daarbij te zijn. Dus ga ik hoe dan ook – regel of niet. Maar als ik dan vermoeid terugkom, dan geven deze regels hieronder me houvast om niet structureel over mijn grenzen heen te gaan.

1. Ik plan geen belafspraken meer vóór half 10. Op zich ben ik een vroege vogel. Eentje die graag om 8 uur al achter de laptop zit om e-mails weg te werken. Maar ik ben wel een vroege vogel met wie je nog niet direct na het opstaan uitgebreide gesprekken kunt voeren. Althans, niet op een manier waarbij ik 1000% aandacht bij het gesprek heb. Daarom start ik de ochtenden graag afspraakloos met een simpele eerste taak, mijn administratie en uiteraard een kommetje havermout. Dan heb ik daarna extra energie en focus voor interviews en belletjes met klanten.
2. In het weekend beperk ik me graag tot 1 “grote” afspraak. Als kind merkte ik al dat ik er heel lekker op ga om één weekenddag helemaal voor mij (en tegenwoordig voor Bart) te hebben. Geen grote afspraken. Geen feestjes. Geen uitbundige buiten-de-deur-dingen. Gewoon alle tijd om in en rondom het huis aan te rommelen. Dat “aanrommelen” is namelijk niet geheel toevallig mijn lievelingsbezigheid om mijn weekenduren in te steken. Natuurlijk gaan we op die aanrommeldag weleens naar de winkel, naar sportles of naar een korte afspraak. Maar ik probeer de meeste uren van die dag over te houden voor een paar van de 1001 in-mijn-uppie-hobby’s waar ik op dat moment zin in heb (en voor de wekelijkse schoonmaak, waar ik uiteraard iets minder naar uitkijk). Mij helpt dit om écht opgeladen aan de werkweek te beginnen, in plaats van dat ik op maandag al werkend nog moet bijkomen van het weekend.

3. Ik heb maximaal 1 doordeweekse avond plannen. Of nou ja, ik heb wekelijks yogales en sportles ’s avonds en ik ga soms hardlopen. Maar los van sportieve dingen (die gelukkig altijd aan het begin van de avond zijn), plan ik hooguit 1 sociaal ding na werktijd. Dat kan bijvoorbeeld een belafspraak met een vriendin zijn of bijpraten met familie of ergens blijven eten. Omdat ik best wel dol ben op mijn werk, ben ik meestal pas rond 6 uur klaar met mijn werkdag. Ik vind het fijn om daarna te doen waar ik op dat moment zin in heb: bloggen, wandelen, kort tv-kijken, een boek lezen, mediteren… Ik heb gemerkt dat ik het nodig heb om na een werkdag in mijn eigen bubbeltje bij te komen. Als ik ’s avonds tot laat iets sociaals gepland heb staan, lig ik uiteindelijk met veel te veel ronddwalende adrenaline in mijn lijf in heb en ben ik nog minstens een half uur aan het plafondstaren voordat mijn adrenaline weer op een enigszins normaal niveau is aanbeland.
4. Ik ontbijt vaak in mijn eentje. Heel ongezellig, ik weet het. Als ik ooit een gezin heb, doe ik dit vast anders. Maar tot die tijd geniet ik lekker van mijn havermoutmomenten in mijn uppie, waarmee ik in alle rust aan de dag kan beginnen. Bart en ik staan vaak ook op andere tijden op, dus het komt ons allebei wel goed uit dat we niet veel waarde hechten aan gezamenlijk de dag starten.
5. Borrels en andere afspraken met vage kennissen skip ik meestal. Ik zeg niet vaak afspraken met dierbaren af, maar kijk wel heel kritisch naar afspraken met mensen die ik maar half/half ken. Denk aan netwerkborrels voor ondernemers of verzoeken voor persevents. Die tijd steek ik liever in mijn werk, in hobby’s of in mijn dierbaren dan in verplicht socializen met vermoeid thuiskomen als toetje. Daarom zeg ik haast standaard ‘Nee’ op dit soort dingen. Ze slokken vaak toch ongemerkt meer tijd op dan je denkt.
6. Ik vier mijn verjaardag zonder toeters en bellen (maar nooit zonder taart uiteraard!). Als puber dacht ik dat ik grote verjaardagsfeesten met veel bombarie hartstikke leuk vond. Of nee, ik probeerde het hart-stik-ke leuk te vinden. Bij sommige vrienden zag ik hele woonkamers vol mensen zitten, terwijl de jarige de tijd van zijn leven had. Dus nodigde ik ook alle vrienden van vrienden uit om de woonkamer gevuld te krijgen en niet over te komen als die ene hopeloze persoon die aan een paar vriendinnen genoeg heeft. Maar gelukkig is die sociale bewijsdrang al een jaartje of 10 gesneuveld, waardoor ik mijn verjaardagen inmiddels een stuk kleiner vier. Ik werd zelf namelijk helemaal niet zo blij van een huis vol verjaardagsvisite. Dan rende ik continu heen en weer om glazen opnieuw van drank te voorzien en kon ik nog geen 10 minuten een fatsoenlijk gesprek met iemand aanknopen. Inmiddels vier ik mijn verjaardag meestal heel klein. Soms alleen voor familie. Soms spreek ik 1 op 1 met vriendinnen af om op een andere dag wat te kletsen. Zonder slingers en toeters en bellen. Wel met taart. Dat altijd!

7. Ik gun mezelf nadenktijd bij lastige of impactvolle vragen. Joh, als je mij spontaan vraagt om mezelf kort voor te stellen, struikel ik al over mijn woorden en zou ik spontaan nog mijn naam en woonplaats kunnen vergeten (dat is me al eens overkomen…). Je hoort het: ik ben niet de beste improvisator. Dat schijnt een introverten-ding te zijn trouwens. Aan de andere kant kun je er bij mij wel van op aan dat ik graag een doordacht antwoord geef. Eentje dat een tijdje heeft liggen marineren in mijn hersenpan en waarvoor ik alle voors en tegens zorgvuldig heb afgewogen. Dan pas komt het antwoord mijn mond uit. Omdat ik weet dat mijn eerste reactie meestal niet de beste is, geef ik mezelf tegenwoordig tijd om ergens langer over na te denken. In meetings geef ik regelmatig aan dat iets klinkt als een goed plan, maar dat ik er morgen uitgebreider op terugkom. Of ik laat weten dat ik een uitnodiging heel leuk vind klinken, maar nog even wil checken hoe het in mijn agenda past. Mijn eerste reactie zou vaak zijn “Ja hoor, doen we!”. Maar als ik bedenktijd krijg, weet ik pas echt zeker dat wat ik zeg ook echt goed voelt.
8. Ik mail als bellen niet hoeft. Ik weet dat sommige mensen een hekel hebben aan mailers: van die mensen die gerust een e-mail sturen die zo lang is dat er tussenkoppen en bullet points nodig zijn om de woordenbrij nog enigszins te structureren. Maar ik ben zo’n persoon. Helaas. Natuurlijk pak ik de telefoon als dat echt nodig is om een boodschap rap en goed over te brengen. In alle andere gevallen tik ik mijn vragen en verzoeken in een e-mail. Ik ben zelf iemand die nadenktijd nodig heeft bij lastige vragen. Plus: ik ben dol op focus, en daar passen onverwachte belletjes waarvoor ik eerst 3 tabjes moet wegklikken, een document moet openen en een aardsverschuiving in mijn focus moet maken, niet zo goed bij. Ervan uitgaand dat er vast meer mensen hiermee struggelen, bel ik liever niet spontaan. Als ik iets wil bespreken, vraag ik hoe laat iemand tijd heeft en plan ik een belafspraak in. Dan zitten we er tenminste allebei klaar voor.
9. Ik sta het mezelf toe om ergens korter te blijven. Dat vind ik een fijne escape om achter de hand te hebben voor het geval ik na een tijdje inkak tijdens een verjaardag of me niet op mijn gemak voel. Zo komt het regelmatig voor dat ik als eerste de deur achter me dichttrek bij een verjaardagsfeest. Of dat ik bij een bruiloft de allerlaatste uurtjes van het feest skip, omdat ik zelf niet zo nodig hoef te zien hoe mensen met de minuut meer dronken worden en ik dan liever op tijd in bed lig. Als puber durfde ik me daar niet over uit te spreken en zat ik weleens tot 3 uur ’s nachts op verjaardagen geplakt om ondertussen mijn hoofd erover te breken hoe ik als enige BOB wakker kon blijven om de dronken geworden bende van ellende nog naar huis te chauffeuren Tegenwoordig boeit het me niet meer als ik in mijn eentje eerder aftaai. Liever zo dan dat ik er nog 3 uur energieloos bij blijf.
10. Ik reis vaak in mijn eentje naar afspraken. Voor mij voelt autorijden of in de bus en trein zitten als een fijne manier om in mijn eigen bubbel te kruipen voor of na een afspraak. Daarom vind ik het zo fijn om – als het kan – niet samen met complete vriendengroepen naar een bestemming te reizen. Natuurlijk reis ik wel heel graag met Bart, juist ook omdat wij niet zo nodig de hele autorit hoeven vol te kletsen. Maar verder probeer ik altijd in mijn eentje naar afspraken te reizen, zodat ik dat uurtje mooi voor mezelf heb voordat ik thuis kom.

Ben jij introvert, extravert of ambivert (= iets ertussenin)? En heb jij dingen ontdekt die voor jou werken als intro/extra/ambivert?