Uiteraard denk ik niet met heel veel plezier terug aan de periode waarin mijn leven bestond uit drie uur rondjes fietsen op een lege maag en elke dag vechten tegen een stemmetje dat niets anders riep dan “Jij mag niet eten!”. Tot zo’n vijf/zes jaar geleden streed ik dagelijks tegen een eetstoornis. Tegenwoordig probeer ik zoveel mogelijk mijn “message out of the mess” te maken (de meest verschrikkelijke Nederlands/Engelse zin ooit, maar hij dekt wel de lading). Door alles wat ik heb meegemaakt, ben ik bijvoorbeeld vandaag de dag nog veel dankbaarder voor kleine dingen waar niet iedereen zomaar bij stilstaat. Het niet afwegen van mijn muesli. Etiketten niet meer hoeven checken. Dat soort dingen. Vond ik een mooie reden om een dankbaarheidslijstje te maken!
Ik ben dankbaar dat…
- …ik elke dag geniet van eten. Dat ik met plezier experimenteer met ingrediënten, dat ik ultiem gelukkig ben als daar iets smakelijks uit rolt en dat ik mijn zaterdagmiddagen het liefst muffins bakkend doorbreng – dat kan ik nog steeds heel speciaal vinden. Eten, koken en bakken is een van mijn passies geworden. Dat had mijn zes jaar jongere ik, die eten zag als een vervelend en noodzakelijk kwaad, nooit kunnen bedenken.
- ...je blijkbaar niet vast hoeft te zitten in een eetstoornis. Ook niet als de eetstoornisstem tien jaar je leven heeft beheerst. Laat niemand je vertellen dat jij de hoop moet opgeven of “er maar mee moet leren leven”. Herstellen kan, echt waar. Ook bij mij kwam er een moment dat ik durfde terug te vechten en – een tijd later – dat ik volmondig en trots kon zeggen “Ik ben hersteld”. Weet dat je altijd vrij bent, zelfs al voelt het niet zo of praten mensen je iets anders aan.
- …ik voedingswaarden lekker links kan laten liggen. In mijn eetstoornisperiode kon ik je van elk product dat ik at op het getal nauwkeurig de hoeveelheid calorieën vertellen. Ik ben zo blij dat ik tegenwoordig geen blik op de calorieën meer hoef te werpen, dat ik gewoon in mijn mond kan stoppen waar ik behoefte aan heb en dat ik het zelfs naast me neer kan leggen als iemand zegt “Weet je wel hoeveel suiker er in dit product zit?”. Eten is weer leuk geworden. Minder gecontroleerd, meer op gevoel. Dat is fantastisch.
- …ik taart eet. En toetjes. En ijs. En pannenkoeken. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar ik herinner me nog goed dat ik een jaar of vijf geleden voor het eerst sinds tien (!) jaar chocola at. Het was alsof er engeltjes mijn tong kusten, zo bizar lekker vond ik het. Tijdens mijn eetstoornis at ik niets wat als “ongezond” bestempeld kon worden. Zelfs op mijn eigen verjaardag sloeg ik mezelf over bij de taartronde. Nog steeds word ik er elk jaar op mijn verjaardag weer even emotioneel van dat ik al heel wat jaren wel een stukje taart op mijn bord heb liggen. Zonder schuldgevoel en met lekkere trek. Het grootste verjaardagscadeau!
- …er hulpverleners zijn met het hart op de goede plek. Ik weet dat er veel kritiek is op de GGZ en dat bepaalde situaties (en te lange wachtlijsten) geen schoonheidsprijs verdienen. Maar zonder de lieve mensen die in de GGZ werken, had ik nu niet gestaan waar ik sta. Ik ben heel dankbaar voor de mensen die alle geduld hadden om mij stapje voor stapje uit een dal te helpen naar een punt waarvan ik niet eens wist dat ik dat ooit kon bereiken. Ze motiveerden me, luisterden zonder oordeel oneindig lang naar dezelfde verhalen, en waren streng waar dat nodig was.
- ...ik koos voor vrijheid. In die periode voelde het elke dag als een gevangenis. De zaag om de tralies weg te halen, lag pal voor me. Maar ik durfde hem niet op te pakken om eruit te komen. Het was alsof ik geleefd werd en geen enkele uitweg had. Die was er wel. Ik moest alleen de moed bij elkaar rapen om hem in te slaan. Er was uiteindelijk een hele reeks momenten die me beetje bij beetje de uitweg op duwden. Ik ging voor vrijheid. Voor mezelf. Voor loslaten wat als gewenning voelde. Hoewel ik dat alles absoluut niet alleen heb gedaan, ben ik mezelf wel heel dankbaar dat ik destijds de keuze heb gemaakt om te leven. Echt te leven.
- …ik eten niet meer afweeg (op dingen die je voor het recept móet afwegen na dan; te waterige muffins zijn geen pretje om te eten!). Wat ben ik blij dat het me niet meer boeit of er nou 35, 36 of 40 gram havermout in mijn bakje zit, en dat ik op gevoel kan bepalen hoeveel ik ergens van eet. Het leven is zoveel fijner als je je muesli, havermout, kruimels of whatever lekker naar eigen inzicht opschept.
- …ik lunchtentjes binnenwip als ik daar zin in heb. Dat was ooit een heel ding. Wat hebben ze op de kaart staan? Hoe kan ik eventueel onder de lunch uitkomen? En als ik dan iets moet kiezen, welke optie is dan het minst slecht? Tegenwoordig vind ik buiten de deur lunchen een van de leukste onderdelen van een dagje weg gaan. Na al die jaren sta ik er nog steeds vaak bij stil dat dit zoveel jaar geleden allemaal niet kon en hoe geweldig het is dat ik nu spontaan aan een tafeltje ga zitten om het allerlekkerste broodje van de kaart te bestellen.
- …ik zoveel opschep als ik maar wil. Mijn avondeetporties zijn meestal niet al te bescheiden. Ook mijn ontbijtjes zijn niet inimini. Dat heb ik nu eenmaal nodig, omdat ik bijna niet snack tussendoor. Dat ik dan soms meer op mijn bord heb liggen dan de gemiddelde Nederlander, boeit me niet meer. Heb ik een keer geen trek in een toetje terwijl mijn eetgezelschap wel een toetje bestelt, dan is dat prima. En kom ik om van de honger en schep ik daarom als enige een tweede keer flink op, dan heb ik daar ook geen moeite mee. Dat kunnen loslaten, is een verademing.
- …ik koken leuk ben gaan vinden. Ik kom van ver wat koken betreft. In mijn eerste weken op mezelf at ik meestal aardappels met broccoli en een vega-burger. Kruiden deed ik niet aan en de aardappels waren ook niet altijd even goed doorgekookt. Ik weet nog zo goed dat ik allerlei foodontdekkingen voor het eerst deed. Een hele wereld ging product voor product voor me open. Een uitspraak als “Wat is het leven toch mooi met gevulde pasta in je winkelmandje!” klinkt vast een tikkie overdreven. Maar het voelt toch echt zo, kijkend naar waar ik vandaan kom.
- …ik veel lieve mensen om me heen heb gehad. Die periode voelde absoluut eenzaam, omdat puntje bij paaltje alleen ik het gevecht aan kon gaan. Maar hoezeer ik ook werd meegesleurd door die stem, altijd zijn er mensen geweest die om me gaven, vroegen hoe het ging, me steunden en tijd maakten om me af te leiden, ook tijdens het aankomen. Als ik nu terugkijk, dan realiseer ik me des te meer dat je altijd zoveel meer liefde en steun krijgt dan je wellicht doorhebt. Ook al voel je je alleen, je bent het niet. Nooit. Er is een vangnet van liefde om je heen, als je het maar toelaat.
- ...ik zoveel meer mij ben. Aan de ene kant is er meer Romy in gewicht dan toen ik nog een iel ziek meisje was. Aan de andere kant ben ik veel meer mezelf geworden. Sinds mijn herstel zie ik het leven als één grote ontdekkingstocht naar wie ik ben, wat ik wil en wat bij me past. Een ontdekkingsreis waarbij ik uiteraard soms de verkeerde afslag neem of over een rotsblok struikel, maar stukje bij beetje voel ik me alsmaar meer op de plek waar ik wil zijn. Ik ken mezelf beter, durf meer te staan voor wie ik ben en begrijp ook steeds beter hoe ik mijn leven zo kan inrichten dat ik er gelukkig van word. Een prachtige reis waarvan ik onbewust veel op mijn blog heb vastgelegd.
- …ik 100% leef. Soms lig ik in bed en besef ik weer hoe bijzonder het is dat mijn lichaam functioneert, dat ik kan doen wat ik wil en dat ik leef in plaats van te overleven. Dan ben ik dolblij dat ik heb gekozen voor het leven. Hoe lang en pittig de weg ernaartoe ook was, ik besloot te gaan leven. Daar ben ik de mensen om me heen, de hulpverlening, het universum, mijn lichaam en al het andere wat ik maar kan bedenken intens dankbaar voor. Het leven is zo mooi. Uiteraard soms ook hobbelig en niet altijd één en al blijheid. Maar man, wat is het 1000x mooier dan ik toen ooit had kunnen vermoeden!
Waar ben jij vandaag de dag dankbaar voor wat je eerder nog niet had/kon/deed?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Geen gezichtsverzorging? Ik ga mijn leven beteren!
Wist je dat er vrouwen bestaan die echt nul komma nul aan gezichtsverzorging doen? Wist je dat er vrouwen zijn die met mascara nog op hun ogen en een gezicht vol foundation 's avonds in bed gaan liggen? En wist je dat ik tot een van die vrouwen behoor? Ai, die bekentenis deed even zeer. Hoewel ik het heerlijk vind om mezelf op te maken en met make-up in de weer te zijn, gebruik ik al jarenlang geen gezichtsverzorging meer. Ik gooi 's avonds wat water in mijn gezicht, was mijn mascara er onder de douche af en that's it. Zo kon het niet langer, vond ik. En daarom heb ik besloten mijn leven te beteren en eindelijk aan de gezichtsverzorging te gaan. Vandaag laat ik je zien wat ik kocht om dit voornemen waar te maken.
27 dingen om (gewoon thuis!) te doen op vrijdagavond
Wie zegt dat vrijdagavonden alleen bedoeld zijn om te dansen tot in de vroege uurtjes? Zeker sinds ik werk, houd ik mijn ogen op vrijdagavond met moeite tot twaalf uur open. Terwijl menig leeftijdsgenoot direct vanaf kantoor doorgaat naar de stad, rol ik nog net niet van mijn kantoorstoel mijn bed in op vrijdagavond. Heb jij zin om iets leuks te doen, maar blijf je met als ik het liefst thuis? Voor deze 27 leuke dingen om te doen op vrijdagavond hoef je de deur niet uit. Pyjama's zijn geoorloofd!
Van digibeet naar lege mobielbatterij + winactie
Tot drie jaar terug was ik een echte digibeet. Iedereen was al aan het pingen, appen en mobiel bankieren, terwijl ik nog met mijn mobiel type koelkast zonder internet rondliep. Maar toen kocht ik mijn huidige telefoon. Een telefoon waarmee ik niet eens goede foto's kan maken en waarop ik hooguit vijf apps heb staan. Toch is mijn simpele telefoon me wel heel dierbaar. Ik word elke dag weer vrolijk van talloze foto's op Instagram, maak alleen nog maar afspraken via WhatsApp en ben dolblij met de Hotmail outlook app. Tja, in deze 24/7-cultuur is mijn mobiel soms mijn beste vriend. Vandaag deel ik 4 redenen waarom en geef ik iets leuks weg voor jouw eigen telefoon.
Ontroerend mooie blog! Vooral wat je schrijft over taart raakt me. Wat moet het elke keer nu een geluksmomentje zijn, in allerlei opzichten: vanwege hoe lekker het is én omdat je het eet.
Absoluut! Een therapeut die zelf een eetstoornis had gehad, zei eens tegen me “Je gaat na een eetstoornis wel nog meer genieten van eten dan als je dat nooit hebt gehad” en zo voelt het echt. Bij elk taartje besef ik weer “Hoe bijzonder is het dat ik dit kan eten en wat is het toch lekker!”.
Alles wat jij schrijft heb ik zelf juist wél moeten doen om gezonder en beter te gaan eten. Geen (of minder) taart, juist wél de voedingsstoffen checken (eiwitten, vezels, zout), leren dat een taartje niet per se bijdraagt aan feestvreugde als je het niet eens lekker vindt … Zo zie je maar dat iedereen andere dingen nodig heeft. Eten is geen beloning, het is geen traktatie, maar moet bijdragen aan mijn lichamelijke gezondheid en als ik dat zo schrijf besef ik dat dat triggerend kan zijn. Maar had ik dit 6 jaar geleden gelezen dan was ik nu obees geweest. Want alles wat jij schrijft is in principe triggerend voor mij.
Maar 🙂 Ik denk dat we allebei op een gezonder punt zijn aangeland. Want het gaat om balans. En dat je niet dat stemmetje hoort of negeert wat goed is voor je. Jij maakt van elk eetmoment een mooi feestje en dat gun ik je. Ook dat je lekker kunt negeren als anderen (jaloersig!) opmerkingen maken over taartjes eten. (Hoewel … ik denk ook nog steeds dat een taartje echt niet uit 50% suiker hoeft te bestaan en dat lijkt nu wel de standaard te zijn voor supermarkt-taartjes! bak ze dan maar lekker zelf 🙂 )
Klopt, een verstoorde relatie met eten kan allerlei vormen aannemen. Eetbuien zijn bijvoorbeeld ook een groot probleem en ik ken vanuit mijn geschiedenis ook veel mensen voor wie de supermarkt op zich met alle lekkere dingen een trigger is. Zo hebben we allemaal onze eigen uitdagingen en het is belangrijk om je eigen balans te vinden 🙂 Voor mij bestond de balans uit meer loslaten qua voedingswaarden en hoeveelheden, voor jou uit het tegenovergestelde. Supergoed hoe jij daar zoveel stappen in hebt gezet!
Enne, wat betreft de taartjes zonder 50% suiker ben ik het helemaal met je eens. Als ik zelf taart maak, probeer ik er ook zo min mogelijk (of zelfs) helemaal geen suiker in te stoppen. Is vaak nog lekkerder ook!
Wat fijn dat je nu een gezonde relatie met eten hebt, en het genieten ervan weer terug gekomen is.
Mooi ook hoe open je erover bent, knap!
Wat een mooie en openhartige blog, ik heb je verhaal gelezen met een brok in mij keel. Zo fijn dat je nu wél kan genieten van eten, en dat ook volop doet!
‘mijn keel’ uiteraard, om de een of andere reden viel de ‘n’ weg…
Wat een mooi artikel en wat fijn dat je nu zorgeloos kan zijn m.b.t. eten. Helaas heeft een familielid van mij een eetstoornis. Wel als gevolg van andere dingen waarop ze geen grip heeft/had. Nou ja, misschien is het dus niet zo gek. Ik hoop dat ze ook ooit zo iets kan zeggen.
Wat heftig dat iemand uit jouw familie op dit moment een eetstoornis heeft! Helaas komt een eetstoornis best vaak voort uit een gebrek aan controle over andere dingen (bij mij had het daar ook wat mee te maken). Ik hoop heel erg dat zij ook op een punt komt dat ze richting herstel durft en wilt gaan. Het is het zo waard, ook al is het in die situatie soms lastig om dat te zien.
Bedankt voor je prachtige hoopgevende blog.
Voor mezelf lijken deze dingen nog ver weg en bijna onhaalbaar,maar gelukkig hoef ik de berg die er nu nog lijkt te zijn niet in 1 keer te beklimmen. Dan zou het idd onhaalbaar zijn.
Maar stapje voor stapje is het WEL mogelijk en daarin ben jij een inspirerend hoopvol voorbeeld
Heel erg mooi om te lezen dat je dit nu kan schrijven en dat het je is gelukt om te herstellen van je eetstoornis.
Het mooiste om te lezen vind ik dat je je echt leeft en niet meer aan het overleven bent.
Wat zo ontzettend heerlijk en bevrijdend voor je dat je nu intens kan genieten van eten.
En wat geweldig trots je mag zijn op jezelf dat je dit hebt bereikt.
Wat ontzettend lief, dank jewel!
Wat een mooie tekst weer. Ik geloof dat punt 11, die mensen om je heen, die toch in je geloven, al is het er maar 1, het aller belangrijkste is, om uit een probleem te komen. Zo heb ik het ook ervaren. Ik vraag me wel eens af, hoe doen mensen het, die niemand hebben. En ook ik vind dat je best heel trots op jezelf mag zijn, voor wat je allemaal “bereikt” hebt. Succes!
Wat lief dat je dat zegt, dank je wel! Een vangnet (al bestaat het maar uit één persoon) is inderdaad zo belangrijk om je door lastige periodes heen te slaan.