Soms moet je terugkomen op eerdere beslissingen en ideeën. Merel van Groene Meisjes schreef er ooit een prachtig artikel over. En net als zij, heb ook ik vaker moeten concluderen dat ik het al die tijd niet bij het juiste eind had. Of dat een keuze die ik eerder maakte, gewoon niet meer bij me paste. Hieronder deel ik 13 dingen waarover ik de afgelopen 5 jaar van mening veranderde. Van halsstarrige vooroordelen die ik heb losgelaten tot ietwat naïeve gedachten waar ik niet meer in geloof.

1. “Freelancen en een baan in loondienst ernaast is ideaal.” Dat vond ik oprecht 1,5 jaar lang. Vastigheid en collega’s aan de ene kant en vrijheid en avontuur aan de andere kant. Perfecte combi! Dacht ik. Maar na 1,5 jaar kwam ik tot de conclusie dat het vooral een nogal pittige combinatie was. Ik werkte me een slag in de rondte – ook ’s avonds en in het weekend – en vond het best heftig om me voor twee banen volledig te geven. Ik kan me voorstellen dat die combinatie voor sommigen goed werkt, maar in mijn geval bleek fulltime ondernemen beter te passen.
2. “Ik wil kinderen voor mijn 27e.” Tot een paar jaar terug heb ik geroepen dat ik jong moeder wilde worden. Daarbij had ik er uiteraard even geen rekening mee gehouden dat daar ook een prins op het witte paard bij komt kijken en dat ik op mijn 27e pas net 4 jaar aan het werkzame leven was begonnen. Nu ben ik 27, maar heb ik die leeftijdsgrens allang losgelaten. Ik geniet nog veel te erg van mijn vrije leven (als persoon en als ondernemer) en van spontaan leuke dingen kunnen doen met mijn vriend en vriendinnen.
3. “Ik wil later een hele beestenboel in huis.” Nog zo’n “als ik later groot ben”-gedachte die niet helemaal klopt met mijn nu-ik-later-groot-ben-leven. Een stel konijnen, twee katten en een hond leek me ooit wel gezellig. Uiteindelijk is het bij één kat gebleven en dat vindt zowel Pip als ik helemaal prima zo, geloof ik.
4. “Ik wil journalist worden.” Dat was altijd mijn droombaan en was zelfs een jaar geleden nog mijn ambitie. Maar in de praktijk is het best lastig om daar je brood mee te verdienen. Tuurlijk, alles is mogelijk als je er maar werk van maakt. Maar eigenlijk haal ik nu vooral heel veel energie uit heldere teksten en mooie blogartikelen schrijven voor bedrijven waar ik achter sta. Het idee van schrijven voor de krant heb ik dus (voorlopig?) laten varen.
5. Ik wil nog zó veel van de wereld zien. Ik weet nog dat ik tot twee jaar geleden regelmatig schreef over verre droombestemmingen, waarvan ik dacht dat ik die ooit nog eens wilde zien. En inderdaad, het lijkt me heel tof om sommige bestemmingen nog eens te bewonderen, maar de behoefte om elk jaar met het vliegtuig weg te gaan heb ik niet meer. Eigenlijk vind ik Europa (en zelfs Nederland) ook gewoon prima.
6. “Duurzaam leven kost veel moeite.” Vegetariër ben ik altijd al geweest, maar daarnaast leek duurzamer leven me tot 5 jaar geleden vaak vooral gedoe. En nu? Nu vind ik het juist een leuke (en haalbare!) uitdaging om steeds wat duurzamer te leven. Zo koop ik bijna geen fast fashion meer, shop ik veel tweedehands, reis ik bewuster, maak ik mijn gezicht schoon met wasbare wattenschijfjes, gebruik ik alleen nog maar bamboe tandenborstels, en speur ik regelmatig het internet af op zoek naar nieuwe duurzame tips & tricks.
7. “€ 70 is veel geld voor een jurk.” Waar ik ooit dacht dat je voor € 70,- wel 5 shirts kon kopen, kijk ik nu wat anders tegen kledingprijzen aan. Vooral in het kader van duurzaamheid trouwens. Ik investeer liever in kwalitatieve items die ietsje meer kosten en koop überhaupt vrij weinig kleding. Als ik dan een keer iets koop, geef ik gerust wat meer uit aan bijvoorbeeld een mooi item van Steps, Fabienne Chapot of van een duurzaam merk. Had mijn 20-jarige ik, die gek was op Primark, H&M en Bershka, ook nooit verwacht.

8. “Video’s maken is niets voor mij.” Hoe vaak heb ik wel niet geroepen dat voor de camera praten niet mijn ding is. Inmiddels heb ik ontdekt dat die overtuiging eerder een belemmering is. Ik heb inderdaad geen plannen om mijn leven op YouTube te gaan delen, maar het lijkt me wel heel tof om vaker laagdrempelige mini-video’s op Instagram Stories te plaatsen. En spannend – dat ook. Om die spannende stap te zetten, kan ik de gedachte dat video’s maken niet mijn ding is natuurlijk maar beter het raam uit gooien.
9. “Ik ben verlegen en sta liever op de achtergrond.” Over niet helpende gedachten gesproken, dit is er nog zo één. Dit is ook de gedachte die mij er twee jaar van weerhield om te gaan ondernemen. Tuurlijk heb ik soms kriebels voor een spannend gesprek en voelt het onwennig om mijn werk als ondernemer aan te prijzen op LinkedIn of om überhaupt op de voorgrond te staan. Maar soms is dat wel degelijk nodig om dromen waar te maken en is het nog leuk ook. Het idee van “een verlegen meisje zijn” loslaten, heeft me zeker geholpen om hierin stappen te zetten.
10. “Ik ben een enorm vroege vogel.” Dacht ik dus altijd. Maar sinds ik thuis werk, ben ik er wel achtergekomen dat ik meer een vanaf-acht-uur-ochtendmens ben. Ik voel me een stuk energieker sinds ik “pas” om acht uur mijn bed uit ga. Een uitslaper ben ik nog steeds niet, want ook in het weekend is acht uur mijn standaard opstatijd. Maar de vroege vogel die ik dacht te zijn, is al wel gevlogen.
11. “Bellen is niet mijn ding.” Was ik vrij stellig in. Ik had last van bel-angst en had allerlei handige tactieken ontwikkeld om maar niet naar de telefoon te hoeven grijpen (“Mailen is ook handig!”). Dat bellen toch best handig is, ben ik nu wel van doordrongen. En die bel-angst? Die ben ik gelukkig kwijt. Lang leve voor jezelf werken én corona!
12. “Ik ben altijd van de felle kleuren.” Je weet vast wel dat ik niet vies ben van een vrolijk kleurtje in mijn huis en kledingkast. Toch ben ik naast vrolijke kleuren ook wat meer naar warme tinten als donkerrood, lichtbruin en terracotta gaan grijpen. Zelfs mijn woonkamermuur kreeg een minder fel kleurtje. Al met al is het hier in huis minder kleurrijk dan toen ik hier 1,5 jaar geleden kwam wonen. Niet vanuit een bepaalde gedachte trouwens. Gewoon omdat ik dit nu mooi vind.
13. “Ik heb een bruisend sociaal leven nodig.” Heel lang propte ik al mijn weekenden vol met afspraken. Soms wel twee of drie op een dag. Dat ik dan ’s avonds totaal uitgeblust was, vond ik maar gek. Het was toch leuk geweest? En ik was toch een mensen-mens? Inmiddels besef ik dat ik introvert ben en meer oplaadtijd nodig heb dan ik mezelf toen gunde. Ik ben veel rustiger en gelukkiger geworden door dat idee van een bruisend sociaal leven los te laten. Eén of twee afspraken in een weekend is genoeg. En als een ander dat kluizenaarachtig vindt, dan is dat maar zo.

Waarover ben jij de afgelopen 5 jaar van mening veranderd?