Over precies vier maanden veranderen beide getallen van mijn leeftijd. Van 29 naar 30. Ik kan niet ontkennen dat ik dat getal af en toe een dingetje vind. Aan de andere kant heeft bijna-dertig zijn ook veel mooie kanten. Wat ben ik blij dat ik voorbij die zoekende fase ben van toen ik 21-22 was. Dat ik mijn puberonzekerheid ergens onderweg deels aan de wilgen heb gehangen. En dat de tentamenweken en het urenlang blokken in een raamloze studiezaal hebben plaatsgemaakt voor een steady (thuis)kantoorbaan. Peinzend over the good and the bad van deze leeftijd, deel ik 14 bijna-dertigersgedachten die regelmatig door mijn hoofd heen gaan.

1. “Mijn jeugd is best wel een ver verleden.” In mijn hoofd is het helemaal niet zo lang geleden dat ik Snake speelde (de versie met zwart-wit-blokjes), hartjes in mijn MSN-naam zette en een middag lang bezig was om de perfecte Hyves-profielfoto te maken. Maar als ik jongeren van nu hoor praten, besef ik weer dat ik vergeleken met hen in het stenen tijdperk opgroeide. (Overigens ben ik dolblij dat er “in mijn tijd” – ook zo’n oude-vrouwen-uitspraak – nog geen telefoons waren.) Zodra ik ook nog hip jongerenjargon hoor waarbij geen belletje gaat rinkelen, wordt die stenen-tijdperk-gedachte alleen maar sterker.
2. “Oh ja, ik draai alweer een tijdje mee op het werk.” Als ik opdrachtgevers hoor praten over hun nieuwe collega die net van de opleiding komt, dan herinner ik me weer helemaal hoe het was om – net uit de collegebanken – voor het eerst op een kantoor rond te lopen en jezelf staande te houden op vrijmibo’s tussen mensen die een jaar of twintig meer levenservaring hebben. Grappig genoeg kan ik me nog steeds dat broekie voelen van toen, terwijl ik inmiddels zes jaar werk. Ik weet wel dat ik in die jaren het nodige heb geleerd, ben gegroeid en zakelijker ben geworden. Toch moet ik er soms nog aan wennen dat mijn universiteitsdiploma alweer 6,5 jaar oud is.
3. “Wat ben ik blij dat ik geen twintig meer ben!” Ook al verlang ik soms terug naar de tijd van minder verantwoordelijkheden, twintig zou ik zeker niet meer willen zijn. Mijn onzekerheid vierde hoogtij op dat moment. Ik gok dat mijn perfectionistische stem toen drie keer zo hard tetterde als nu. Ik was veel meer bezig met wat anderen van me vonden en had van de term “introvert” nog nooit gehoord. Ik dacht dat ik gewoon gek was met mijn alleen-zijn-behoefte. Ook had ik geen flauw idee wat ik met mijn leven wilde na de studie. Ik ben blij dat ik die zoekende fase voorbij ben, later ontdekte dat ik wel introvert maar gelukkig niet gek ben, en dat mijn perfectionisme een paar toontjes lager zingt dan toen.
4. “Wat fijn om de feestfase voorbij te zijn!” Als je rond de dertig bent, is het opeens niet raar meer als je in het weekend niet disco na disco afstruint op zoek naar het beste feestje. Op theevisite bij familie gaan is plotseling een sociaal geaccepteerde weekendbezigheid. En als ik roep dat ik heb aangerommeld zijn er mensen die roepen “Oh lekker!” in plaats van dat ik spontane Fear of Missing Out krijg omdat de persoon tegenover me elk hoekje van Amsterdam heeft gezien terwijl ik vooral elk hoekje van mijn opbergdozen heb gesorteerd. Ik ben de “Goh, moet jij niet feesten dan?”-fase blijkbaar voorbij. Een verademing als je in je puberteit al geen partygirl was!
5. “Ik maak wel minder grootse mijlpalen mee nu.” Ik weet nog hoeveel er soms in een jaar gebeurde toen ik 22 of 23 was. Op mezelf wonen, een kat nemen, een relatie krijgen, van baan wisselen, mijn onderneming starten – alle mijlpalen volgden elkaar op marathontempo op. De laatste jaren waren er minder mijlpalen. Gelukkig maar! Ik ben blij dat ik niet meer zo zoekende ben qua werk, dat ik een stabiele relatie heb in plaats van midden in de dating-onzekerheid te zitten en dat mijn leven iets meer burgerlijke rust, reinheid en regelmaat kent.

6. “Zo’n eengezinswoning is wel een ding, hoor!” Aan de ene kant snak ik naar de extra ruimte van een huis met verdieping en zonder onderburen. Aan de andere kant voelt zo’n keurig net rijtjeshuis soms ook niet als iets voor mij met mijn vrije-fladderende-vogel-neigingen. Alsof ik als rijtjeshuisbewoner straks het leven instap van de buurtbarbecues en schoffelen in de tuin op zaterdagmiddag en mijn hoofd moeten breken over tuintegels en onkruid tussen de kiertjes. Slaat nergens op natuurlijk! Maar op een of andere manier moet ik af en toe nog aan het idee van een huis met eigen voordeur wennen.
7. “Goh, dat had ik tien jaar geleden niet gedurfd!” Soms sta je er in het dagelijks leven niet zo bij stil dat je stappen vooruitzet. Niet iedere dag, maar over tien jaar genomen zijn het bij elkaar toch een heleboel stappen. Tien jaar geleden pakte ik nog met bibberende handen elk mogelijke telefoontje op; nu bel ik stressvrij met klanten. Toen durfde ik niet op te vallen in de massa; nu heb ik daar minder moeite mee. Geen slecht idee eigenlijk om je soms even te realiseren wat je allemaal meer kunt en durft dan een decennium geleden!
8. “Praat ik nu serieus over pensioen?!” Herken je dat, dat je je heel volwassen voelt als je iets serieus regelt? Ik had dat al toen ik laatst bedacht dat een rechtsbijstandsverzekering handig is en die zelf afsloot. Tuurlijk, het is een kwestie van op een paar knoppen klikken en dan geld overmaken, maar het voelde toch als een reuze-serieuze taak die ik had gefixt. Nu ik me aan het verdiepen ben in mijn pensioen (tja, daar moet je als ondernemer ook iets mee) voel ik me al helemaal het kleine meisje dat volwassen dingen doet.
9. “Enne, hoe merk je dan dat je klaar bent voor kinderen?” Nee hoor, dat is geen wanhopige vraag. Gewoon iets wat soms uit oprechte nieuwsgierigheid door mijn hoofd schiet. Vroeger was kinderen krijgen altijd iets voor later. Het leek me énig om ook ooit een wezentje met piepkleine vingers en spekbeentjes te hebben rondrennen. En ja hoor, enig lijkt dat me nog steeds. Maar ik zie de laatste tijd ook meer dat een kind krijgen je leven best wel op zijn kop zet. In positieve zin, maar ook in de zin dat het best uitdagend kan zijn. Soms vraag ik me bijvoorbeeld af hoe introverte moeders zich staande weten te houden in een ballenbak zonder gillend gek te worden en daarna ook nog hun kinderen kunnen opvoeden als het ballenbakuitje op een harentrekpartij uitloopt. Ach, ik vertrouw er helemaal op dat mijn eierstokken wel een seintje geven tegen de tijd dat ik er rijp voor ben, en dat ik dan zelfs de indoor-speelparadijzen voor lief neem.

10. “Over tien jaar ziet mijn leven er vast compleet anders uit.” Dat besef ik maar al te goed. Als de natuur meewerkt, zou ik absoluut kinderen willen. Ik weet zeker dat ik over tien jaar niet meer woon waar ik woon en ik hoop dat er dan wat kleine mensjes ronddartelen. Soms vind ik het maar raar om te beseffen dat we er misschien over tien jaar totaal anders bij zitten. Tegen die tijd lees ik vast dit artikel terug en denk dan “Ach gut, jonge onwetende meid!”.
11. “Maar ik ben ook nog gewoon die vrije rondfladderende meid, hoor!” Ik herinner me nog goed het independent woman-gevoel dat ik de eerste weken had toen ik hier woonde. Soms wil ik opnieuw in mijn eentje compleet spontaan en doelloos wandelen door Amsterdam en winkeltjes induiken. Of urenlang in de trein zitten en 2,5 uur doen over een stuk dat met de auto in een half uur gepiept is. Gewoon omdat dat me terugbrengt naar die tijd dat ik met mijn studenten-OV het land door croste. Gek hè?! Dat je vroeger fantaseerde hoe geweldig het zou zijn om een auto te hebben en nooit meer in de kou weg te waaien bij een bushalte, en dat je tien jaar later dat wegwaaien bij het bushokje vrijwillig doet uit verlangen naar toen.
12. “Goh, wanneer ben ik veranderd in die persoon die…?” Die persoon die er een hele dag naar uitkijkt dat haar nieuwe cakeblik bijna wordt bezorgd. Die persoon die boodschappenboxen scoren als een uitstapje ziet. Die persoon die kletst over wasmachines. Die persoon die ook in het weekend om zeven uur naast haar bed staat omdat je dan lekker veel uit je dag haalt. Gek eigenlijk dat er ongemerkt ergens in de afgelopen tien jaar een hoop stukjes zijn afgebrokkeld van mijn twintigjarige zelf die wasmachinepraat saai en koken stom vond en die zeker niet voor half twee in bed lag.
13. “Zit mijn jeugd er nu op?” Met mijn diploma net op zak heb ik nog een heleboel gesnuffeld aan het leven. Ik heb gedatet (niet altijd met succes) en vond uiteindelijk de ware. Ik fantaseerde over een eigen huis, keerde elk dubbeltje om om dat droomhuis te kunnen financieren en voelde me een superwoman toen ik voor het eerst in mijn leven bij de notaris zat. Ik liep stage, proefde aan werkervaringsplekken, solliciteerde me suf en vond een baan en later een andere baan. Ik ontdekte dat ondernemen mijn ding was, en had volop kansen om me daarop te storten (want: geen gezin en wel lage lasten). Dertig worden voelt soms als een afsluiting van die aanrommeltijd. Tegelijkertijd weet ik dat je je hele leven lang blijft aanrommelen. Gelukkig maar!
14. “Ik blijf altijd een beetje 19.” Ik moet dan misschien steeds verder scrollen in drop-downmenu’s om mijn leeftijd te selecteren, in mijn hoofd ben ik nog altijd 19. Mijn dagen mogen dan meer gevuld zijn met serieuze zaken, geld verdienen, vaatwassers afruimen, koken, boodschappen doen en belastingbrieven lezen dan toen. Ik voel me gelukkig ook nog heel vaak de speelse Romy van tien jaar geleden. Diegene die nog steeds honderden spontane plannen heeft, die meer creatieve ideeën heeft dan tijd, die van hobby naar hobby hopt en die soms doelloos en genietend rondloopt door Amsterdam. Elke keer als ik besef dat we allemaal altijd een beetje puber blijven, blijkt bijna-dertig zijn zo erg nog niet.

Wat is zo’n typische twintiger-, dertiger-, veertiger-, vijftiger- (of iets anders) gedachte die soms door jouw hoofd schiet?