Terwijl ik dit typ, staat rechts van me de taart die ik uit alle macht (tot vanavond) probeer te weerstaan. Links van me staat een fleurig cadeautasje van mijn ouders. Bart heeft al aangekondigd dat zijn “aanhangwagen vol cadeaus” (grapjas!) straks aankomt en de thuisbezorgbestelling bij het restaurant op de hoek is al geplaatst. Dat alles kan maar één ding betekenen: ik ben jarig. 28 jaar staat er dit keer op de teller. Opnieuw zonder feestje, kringgesprekken en uitgebreid familiebezoek. Maar wel een typisch introverte verjaardag waar ik enorm van ga genieten.

De stuiterende jarige job van vroeger

Als kind was ik op 25 mei – dé dag – standaard al om zes uur wakker. Stond ik dan, springend van enthousiasme. Ik keek elk uur op de klok weg totdat ik eindelijk mijn cadeaus mocht uitpakken en totdat het hele huis zich zou vullen met ooms en tantes en met de geur van taart. Mijn moeder mompelde standaard iets over hoe ze zich X jaar geleden voelde na de bevalling. En mijn oma kon het elk jaar niet laten iets te vertellen over dat het in haar ogen gisteren was dat ik geboren werd. “Nee hoor oma, dat was héél vroeger”, mompelde ik dan als vijfjarige wijsneus.

En nu: sentimenteel in een verjaardagsjurk

Zo op van de zenuwen ben ik al een jaar of twintig niet meer voor mijn verjaardag, maar ik trek wel nog steeds op deze dag in mei – alleen al uit principe – een extra mooie jurk aan, vind nog altijd dat ik dan iets extra lekkers mag mag eten en geniet nog net zo hard van cadeaupapier scheuren als toen.

Nee, zo’n jarig job die zijn verjaardag stilletjes voorbij laat gaan, ben ik niet. Al is het maar omdat ik het zelf op deze dag standaard op een terugblikken zet. Niet zo ver als mijn oma en moeder, want aan die tijd heb ik – in Ruttes woorden – geen actieve herinneringen meer. Maar wees gerust: ik zal je vandaag het sentimentele gedoe besparen; dat heb ik gisteren al in dit blogartikel voor je verzameld.

De introverte verjaardag

Het grote feest heb ik dit jaar maar afgeblazen (*kuch kuch*). Mijn geweldige gastenlijst bestaat uit niemand minder dan Pippa en Bart. Mijn lievelingsgasten, dus dat komt mooi uit. Vorig jaar vond ik het op z’n zachtst gezegd een ding, zo’n verjaardag in coronatijd. Geen mensen op visite, geen verjaardagsknuffels, geen gezellige kringgesprekken. Zelfs het zo gevreesde familierondje waarbij je van iedereen drie verplichte pakkerds op je wang gedrukt krijgt, begon ik te missen.

Dit jaar vind ik het eigenlijk wel lekker, zo’n coronaverjaardag. Hoewel ik het heus mis om geen gezellige vriendinnenavond te hebben en niet de hele familie te zien, heeft zo’n introverte verjaardag wel wat. Ik herinner me nog dat ik me een jaar of vijf geleden vaak verplicht voelde om een paar vriendengroepen uit te nodigen die ik eigenlijk alleen op verjaardagen zag. Eén keer kwamen er zelfs 25 mensen. Ik vond er zelf niks ‘an (mijn ouders die zichzelf boven hadden “opgesloten” ook niet, geloof ik). Iedereen praatte door elkaar, ik kon nauwelijks iemand spreken, was alleen maar bezig met glazen vullen en taart regelen, en was om 12 uur doodop terwijl de helft van de gasten er nog was.

Niet de hardwerkende gastvrouw, gewoon jarig

Sindsdien heb ik besloten mijn verjaardagen kleiner aan te pakken. Mijn leven, mijn feestje – al helemaal op je verjaardag. Ik nodigde sowieso altijd maar een handjevol mensen uit. En dit jaar is het natuurlijk noodgedwongen nog wat kleiner. Vind ik ook geen ramp.

Nu hoef ik me tenminste niet als hardwerkende gastvrouw de hele avond bezig te houden met hoeveel sap er nog in elk glas zit. Ook hoef ik de koelkast niet vol te stouwen met frisdrank en biertjes omdat ik even ben vergeten wie wat ook alweer lekker vind. En mijn avond bestaat ook niet uit allerlei halve gesprekken met mijn oma en ooms en tantes voeren omdat ik steeds midden in het gesprek een sprintje naar de deur of koelkast moet trekken. Nee hoor, ik ga best lekker op zo’n ingetogen verjaardag.

Mijn “grootse” verjaardagsplannen

Ook al is mijn agenda niet gevuld met grootse feesten vandaag, ik heb alsnog een dag vol leuke dingen voor de boeg. In Barts werkkamer staat al heel lang een geheime doos te staan waar ik braaf niet in heb gekeken en waar morgenochtend eindelijk “iets” mee mag gebeuren. Daarna heb ik een (totaal niet verjaardagsgerelateerd maar wel leuk) gesprek met een websitebouwer over een mogelijke nieuwe lay-out voor mijn blog. Oh boy, hier droom ik al twee jaar van. Verder staat er tagliatelle uit het restaurant op het afhaalmenu voor vanavond en gaan Bart en ik met vier stukjes taart op visite bij mijn opa en oma. Leuk leuk!

En er is nog meer. Zaterdag ga ik gezellig bij mijn schoonfamilie op bezoek, die donderdag hun puppy mogen ophalen. Kleine Toedels mogen knuffelen is al een cadeautje op zich! Verder zijn mijn ouders en broertje al op verjaardagsbezoek geweest. Ik ben enorm verwend met onder meer een nieuwe balkonplant, gave schoenen en een paar bakbenodigdheden die mijn broertje zelfs had gematcht met mijn foodfoto’s. Hoe lief!

Drie keer taart

Coronaverjaardag #2 is een feit. Juist door deze hele pandemiesituatie ben ik gaan inzien dat contact überhaupt iets waardevols is. En dat je niet met tien man hoeft te zijn om het gezellig te hebben, maar dat een enkel gesprek of een lief kaartje al onwijs fijn en feestelijk kan zijn. Extra voordeel is natuurlijk dat ik nu een goed excuus heb om drie verschillende taartrecepten van Pinterest te proberen, mensen die ik al té lang niet heb gezien weer eens te spreken en ongegeneerd drie weken lang een beetje jarig te zijn. Daar had mijn vijfjarige ik alleen maar van kunnen dromen.

Hoe vier jij je verjaardag in coronatijd?