twintigerjaren 2

Sentimenteel gedoe rondom 30 worden (en 29 zijn)

  • 30 maart 2023
  • 13 Reacties
Categorieën: Persoonlijk

“Je hebt gewoon bijna een decennium afgesloten.” Tot die conclusie kwam ik afgelopen weekend toen ik met vier meiden de 30e verjaardag vierde van één van ons. Alle vier zijn we dit jaar aan de beurt om een prominente 3 en een 0 op onze verjaardagstaart te zien staan. Het einde van het twintigerstijdperk, het begin van de dertigerjaren! Sentimentele meid als ik ben, zet dat me de laatste tijd volop aan het terugblikken, vooruitblikken en vooral aan het nadenken. Op mijn bijna-30e ziet mijn leven er compleet anders uit dan hoe ik er op mijn 20e over had gefantaseerd. Toch had ik het niet anders gewild dan hoe het nu is.

Wegfietsen van het leven

Bijna tien jaar geleden was mijn leven compleet anders dan nu. Sowieso in praktisch opzicht natuurlijk. Ik studeerde Nederlands, woonde bij mijn ouders, verdiende mijn geld met studentenbaantjes, had nog nooit van ene Bart gehoord en was nog niet in de ban geraakt van het blogvirus. Vaker Vrolijk was nog niet eens een idee in mijn hoofd.

Maar wat vooral anders was, is dat ik de dingen een stuk somberder inzag. Ik had toen nog niet het levensplezier dat ik nu heb. De rust om mezelf te mogen zijn, was er niet. Daarvoor vond ik mezelf niet leuk genoeg en klonken er dagelijks te veel onzekerheden door mijn hoofd. Mijn leven werd tamelijk opgeslokt door de anorexia-stem die destijds prominent in mijn hoofd aanwezig was.

Daar zat ik dan bij een psycholoog. Zenuwachtig heen-en-weer-wippend op mijn stoel. Ik wilde heus graag mijn anorexia het raam uit gooien en verder met mijn leven zonder dat. Maar mijn angst was zo groot dat ik elke sessie in cirkeltjes draaide. Over beleg dat ik ECHT NIET op mijn brood wilde smeren. En of ik niet toch mocht blijven hardlopen. Ik wist ook wel dat het niet gezond was in mijn situatie. Maar ik wilde vooral wegrennen van alle onzekerheid en spanning die het leven me bracht.

Want heel eerlijk? Ik vond het ontzettend spannend om langzaam maar zeker volwassen te worden. En dan spannend van het niveau “Geef mijn portie maar aan Fikkie, dit wordt ‘m niet!”. En dus rende ik en fietste ik veel van de tijd. Vaak was het een rondje Amstelveen. Langs het water. Zo kon ik alles van me afschudden en even leven in het hier en nu. Mijn verstand op nul, de wind blazend door mijn haren en fantaserend over hoe het later allemaal anders zou zijn.

“Waar zie jij jezelf over tien jaar?”

De psycholoog gooide er een standaardvraag in die vaak schijnt te helpen bij mensen om hun eetstoornisherstel te bevorderen. “Waar zie jij jezelf over tien jaar?” vroeg ze me. Ik mocht een week op die vraag broeden en moest er zeven dagen later een verslag over voorlezen. Schrijven vond ik wel leuk – zo had ze inmiddels door. En zo verscheen ik de week daarop met drie A4’tjes gevuld met getypte letters.

Over tien jaar zou ik wonen op een boerderij. Eentje met een zolder zodat ik daar kon schrijven met uitzicht op mijn eigen katten, honden en paarden. Ik had een – uiteraard jaloersmakend knappe – man en drie kinderen. Drie meisjes. De jongste lag thuis rustig in een wipstoel te spelen, terwijl ik op die idyllische boerderijzolder journalistieke teksten schreef.

Als ik nu teruglees wat ik toen schreef, moet ik een kleine lach onderdrukken. De wereld waarin je op je dertigste een luxe woonboerderij kunt betalen, ligt alweer een paar decennia achter ons. De drie kinderen op mijn dertigste waren vrij ambitieus. En ik heb inmiddels door kinderen om me heen wel door dat een dag lang ongestoord thuiswerken met een baby die geruisloos naast je slaapt een iets te rooskleurig beeld van het ouderschap is. Maar hé, ik was twintig. En het waren die dromen die me op mijn pad naar herstel hielpen.

twintigerjaren 2

Meer en meer Romy

Mijn puberteit was anders dan die van de meesten. Ik sloeg feestjes over, heb veel reisjes en dagjes weg geskipt omdat ik ziek was. Ik was geen dwarse puber die met haar ouders vocht over hoe laat ze wel niet thuis mocht komen. In plaats daarvan gingen mijn discussies thuis over hoeveel blauwe bessen ik wel of niet in de yoghurt moest eten. Dat was mijn leven rond mijn 20e en 21e.

Maar naarmate de twintigerjaren vorderden, veranderden er dingen. Ik kwam aan in gewicht, stopte met overmatig sporten, en ik zag week na week op de weegschaal dat er beetje bij beetje meer Romy was. Letterlijk – in gewicht. Maar ook figuurlijk kwam er meer ruimte voor wie ik was. Wie ik écht was, buiten alle eetstoornisgedachten om.

Stukje bij beetje ging ik leven. Ik zette voor het eerst sinds tien jaar mijn tanden in een chocoladetoetje. Het was zo sensationeel dat ik er bijna van die tikkeltje overdreven woorden van een culinair recensent (“smaaksensatie”, “streling van de tong”) uit had willen gooien. Ik at eerste ijsjes, eerste stukjes taart op verjaardagen, eerste keren satésaus en verbaasde me keer op keer over hoeveel geweldig lekker eten er bestaat. Ik ging eten. En ik ging leven. Écht leven.

Tien jaar vol mijlpalen

Ik schreef een scriptie, studeerde af, startte deze blog, schreef meer dan 80 sollicitatiebrieven en kreeg uiteindelijk mijn eerste baan. Eentje op een écht Amsterdams kantoor waar ik van 9 tot 5 achter een computer zat en kantoorjargon aangeleerd kreeg. De plek waar ik – omdat ik wel móest bellen – afkwam van mijn bel-angst en waar ik heel veel leerde over het leven en je staande houden als starter in de kantoorwereld.

Ik zegde mijn baan op voor een totaal andere baan, stak mijn spaargeld in mijn allereerste (knalgroene!) auto en ontmoette meer nieuwe mensen dan ik ooit had gedaan. Ik kocht mijn eerste huis in mijn uppie, adopteerde een paar weken later mijn vierjarige huisgenootje (Pip!) en liet al mijn kleurrijke Pinterest-borden los op het nieuwe huis dat het mijne was. Ik deed na een paar mislukte dates en het nodige liefdesverdriet een nieuwe poging op Parship en sloeg zo op mijn 26e de allerleukste jongen aan de haak.

Ik schreef me in bij de Kamer van Koophandel, startte mijn bedrijf, zegde later ook mijn tweede baan op en begon volledig voor mezelf. Ik ging samenwonen, ik verloor helaas lieve dierbaren, ik volgde businesscoaching en ik werkte ook op persoonlijk vlak aan mezelf. Zelfhulpboeken, podcasts en luisterboeken werden een nieuw onderdeel van mijn leven.

Tja, ze zeggen weleens dat je twintigerjaren de jaren zijn waarin er het meest verandert in de kortste tijd. Voor mij geldt dat zeker. Mijn leven veranderde in vogelvlucht. En dat was eigenlijk alles wat ik wilde.

Na jaren van stilstaan en blijven hangen in negatieve gedachten en in dingen niet kunnen of durven te doen, was er niets fijner dan mijlpaal na mijlpaal beleven, op avontuur gaan en ontdekken hoe het is om te leven. En dan écht te leven.

En er was rust

Maar een paar jaar geleden kwam er ook rust in de sneltrein die ik zelf had gecreëerd. Verplicht door de pandemie die twee jaar de wereld op zijn kop zette. En ook vrijwillig aan mezelf opgelegd omdat ik die behoefte voelde. Ik ontdekte dat ik introvert ben, en dat dat zéker niet gelijkstaat aan “suf en saai”. Ik kwam er (soms al struikelend) achter dat mensen teleurstellen mag. Of nee, dat dat móet als je je leven ook enigszins leefbaar wilt houden. Ik werd met veel vallen en opstaan beter in ‘nee’ over mijn lippen krijgen en durven kiezen voor mezelf. Ik leerde mezelf een leuker mens vinden. Accepteren dat ik verre van perfect ben, maar dat dat ook niet hoeft om een oké mens te zijn.

Wat ik het meeste waardeer aan deze leeftijd, is dat ik eindelijk vrede heb met wie ik ben als mens. Heus niet elke dag (soms vind ik mezelf ook maar stom, saai en moeilijk). Maar wel vaker dan ooit. Als een soort poncho van rust valt dat besef de laatste weken om me heen. Eindelijk gun ik het mezelf om mijn tijd in te delen hoe ik dat wil. Ik kan niet-constructieve kritiek beter laten varen. Ik maak me er niet druk om dat ik als ware introvert nog nooit een netwerkborrel in de buurt heb bijgewoond. En ik hoef mezelf niet meer zo nodig beter, perfecter, knapper, slimmer of extraverter voor te doen dan ik ben.

twintigerjaren 3

Niet meer, maar minder

Jarenlang keek ik vooral naar wat ik erbij wilde in mijn leven om gelukkig te kunnen zijn. Ik wilde dé liefde vinden, de perfecte baan, een nog hoger diploma, een PhD-titel voor mijn naam, meer mensen om me heen… Maar eigenlijk hebben mijn twintigerjaren me vooral geleerd om af te pellen en minder te willen. Ik heb vooral heel veel het raam uit gekieperd. Onzekerheden over mijn uiterlijk die er totaal niet toededen. Hardnekkige verwachtingen over hoe ik mijn leven moest leiden. Ideeën van anderen. Mensen van wie ik later pas ging beseffen dat ze niet écht bij mij pasten. Elke opdracht met beide handen aangrijpen, ook als het niet iets was wat ik écht wilde. Bij elk uitstapje of vriendendagje willen zijn.

In plaats van meer, meer, meer, ben ik eigenlijk vooral veel minder van dingen gaan willen. Mijn leven en mezelf gaan afpellen. Wie ben ik nu echt? Wat wil ik en wat doe ik vooral om anderen te pleasen? Als ik kijk naar mijn werk, waar word ik dan blij van en waarvan niet? Wat heb ik nodig, als ik loslaat wat de ander van me wil? En het mooie is: hoe minder van sommige dingen heb, hoe rijker ik me voel.

Niets wat ik had verwacht en toch mooier dan gedacht

Als ik kijk naar hoe de 20-jarige dromer in mij 30 worden voor zich zag, dan is mijn leven niet wat ik dacht. Ik woon twee hoog in plaats van op een boerderij. Dé liefde liep ik pas na het vinden van het huis tegen het lijf. En terwijl ik ooit dacht dat ondernemen iets was voor na mijn 40e, besloot ik dat maar lekker op mijn 26e alvast in mijn leven te fietsen.

Mijn twintigerjaren leerden me hoe fantastisch het is om écht te leven, om jezelf te zijn en om onzekerheden kwijt te raken. Natuurlijk ben ik nog steeds regelmatig onzeker en heb ik nog talloze zelfhulpboeken te lezen over dingen waarin ik nog een hele weg te gaan. Ik heb nog van alles te ontdekken (en dat zal vast op elke leeftijd zo blijven). Maar er is minder van alles wat ik niet meer wilde, en daar heb ik de afgelopen tien jaar heel hard voor geknokt.

Zo kijk ik nu, minder dan 60 dagen voor mijn 30e verjaardag, terug met een lach. Wat ben ik dankbaar voor alles wat de twintigerjaren me hebben gegeven! En wat kijk ik ernaar uit om (in letterlijke zin) een paar gezonde kilo’s zwaarder en tegelijkertijd (in figuurlijke zin) kilo’s lichter mijn dertigerjaren in te gaan straks. Benieuwd naar alles wat komen gaat! Met niet te veel verwachtingen en zonder ideeën over “hoe het hoort als je 30 bent” en met een beetje meer rust. Want ik ben wel gaan inzien dat het leven vaak genoeg anders loopt dan gedacht, en dat juist dáárin de mooiste lessen en ervaringen schuilgaan.

Als jij de 20 al voorbij bent, wat is jouw belangrijkste herinnering van je twintigerjaren?

1 16

BLIJF OP DE HOOGTE

Laat je e-mailadres hieronder achter. Dan stuur ik je een mailtje zodra ik een nieuw bericht heb geplaatst.

blogger romy vakervrolijk

Door Romy

Tikgrage theeleut. Nooit uitgekletst. Ik inspireer je graag om vaker vrolijk in het leven te staan. Dat doe ik door goudeerlijke en persoonlijke teksten te schrijven en liefdevolle tips te delen. Mét een vleugje humor.

Ik ben benieuwd wat jij vindt…

  1. Naomi 30 maart 2023 op 8:55 am - Beantwoord

    Wat mooi en eerlijk! En wat heb je veel bereikt in die jaren met een 2 vooraan. Ik word dit jaar 35 en merk dat ik er ook wat sentimenteel van word. Dat had ik bij 30 overigens ook, dus ik herken deze blog wel;). Mijn twintiger jaren waren nogal eh, roerig, maar het mooist vond ik denk ik mijn eigen huis kopen.

    • Romy 4 april 2023 op 7:23 am - Beantwoord

      35 is ook een prachtige mijlpaal! 🙂 Inderdaad een goede reden om opnieuw sentimenteel (en met trots!) terug te kijken op de jaren.

  2. Daenelia 30 maart 2023 op 9:57 am - Beantwoord

    Het is zo mooi om dat te lezen 🙂 Want het is een mooie ervaring om te leren dat het leven ook echt beter, fijner en lekkerder kan worden als je ouder wordt. Mijn vader klaagde vooral toen hij ouder werd: alles wat hij niet meer kon (en hij kon dat nog wel, maar niet op de manier dat hij dat wilde) werd uitvergroot en nog erger gemaakt dan het was. Want ‘ouder worden is niet leuk, hoor’. Maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn! En ach, zo ver zijn we ook nog niet. 30 is nog hartstikke jong!
    Mijn twintiger jaren waren niet echt superspannend. Ik studeerde, had een bijbaantje, had aan het einde een leuke sociale woning. Bij mij ging het pas echt los toen ik 30 werd 🙂 Dus. Ik bedoel maar. En dat dan elke mijlpaal daarna werd het alleen maar beter. Zonder kids, met een leuke woning, met een superlieve kat en een superlieve hond. En natuurlijk verlies je ook dierbaren. Of soms ook spullen (ik mis mijn studenten-slaapbank, want dat was niet alleen een fijn logeerbed, maar ook een echt lekker-zittende bank en ze maken die niet meer!).
    Ik heb het idee dat hoe minder je ‘wilt’ bereiken, hoe meer je lekker in je vel zit en ontdekt waar je gelukkig van wordt en wat echt je ‘ding’ is. Dus je gaat de goeie kant op 🙂

    • Romy 4 april 2023 op 7:22 am - Beantwoord

      Ja heel herkenbaar! Het heersende idee is best wel dat ouder worden steeds minder kunnen betekent, en ik merk dat ik zelf ook wat snel aangestoken wordt door dat idee als anderen er zo instaan. Daarom probeer ik er bewust op een andere manier naar te kijken. Mijn oma zei het heel mooi: “Met het ouder worden krijg je er steeds meer mooie herinneringen bij.” En het meer loslaten en meer je eigen kant op gaan naarmate je ouder wordt is daar dan een prachtig extra cadeautje bij 🙂

  3. Johanna 30 maart 2023 op 12:07 pm - Beantwoord

    Mooi om te lezen. Ook mijn 20-er jaren waren vooral met veel veranderingen gepaard gegaan. Nieuwe woning, verschillende banen, studie, nieuwe relatie (mijn huidige), het beeindigen van toxische relatisch en vooral aan het einde: een blik voorwaarts ipv het zoekende zijn. En dat geeft dan weer rust om verder te groeien. Veel succes met je volgende decennium. Overigens heb ik me nooit druk gemaakt wat bij welk jaar of decennium hoort, ik leef gewoon, en zal daardoor ook nooit aan die luxe woonboerderij komen, want dat vraagt een gedegen planning en een liniaire carrière.

    • Romy 4 april 2023 op 7:19 am - Beantwoord

      Dat zijn ook heel veel mijlpalen in tien jaar tijd! En mooi dat jij ook niet zo bezig bent met wat voor welke leeftijd zou moeten. Leven zonder een al te grote meerjarenplanning (tenzij die boerderij echt een must zou zijn) is misschien ook wel het fijnst 🙂

  4. Irene 30 maart 2023 op 12:35 pm - Beantwoord

    Super mooie post, Romy! Ik word volgende week 32 en ik ben blij met die 3 vooraan. In mijn 20er jaren was ik nog heel erg bezig met wat hoort en wat denken mensen en hoe moet ik leven terwijl ik dat nu allemaal wat meer los kan laten. In de plaats is er echt meer aanvaarding en rust gekomen. Ik ben wie ik ben, ik moet doen wat ik nodig heb om een blij en vervullend leven te leiden en wat iemand anders daar van vindt is hun zaak.
    Toen ik jonger was kon ik me dat niet zo goed voorstellen maar ik vind dat eigenlijk magisch hoe die mentale shift er komt naarmate je ouder wordt. Je krijgt een duidelijker beeld van wat er echt toe doet en al de rest is ruis. Of ja, ik toch 🙂

    • Romy 4 april 2023 op 7:17 am - Beantwoord

      Inderdaad bijna magisch hoe dat zo kan veranderen in de loop der jaren! Zo mooi om te horen hoe jij een groei hebt doorgemaakt en nu minder ruis hebt en meer dingen die jou vervulling geven!

  5. Anne 30 maart 2023 op 1:13 pm - Beantwoord

    ‘Niets wat ik had verwacht en toch mooier dan gedacht’, dat zeg je prachtig! Mooi geschreven Romy en zo fijn dat het nu zoveel beter gaat!

  6. Rianne 30 maart 2023 op 6:30 pm - Beantwoord

    Zo’n mooi geschreven stuk en zo waar ook 🙂 Ik herken de onzekerheid die ik nog had in mijn begin jaren 20. Ben ik wel goed genoeg, ben ik wel leuk genoeg… maar nu inmiddels bijna 40 (volgend jaar) en ik ben blij dat ik niet meer in de 20 ben haha. Het leven is er beter op geworden met zelfacceptatie en het mogen afwijken van de norm en doen waar je zelf gelukkig van wordt 🙂 En ja ook hier is de gedroomde boerderij er niet gekomen haha, maar gewoon een huurhuis. Maar ik ben tevreden met mijn leven en dat is belangrijker dan wonen in een boerderij 🙂

    • Romy 4 april 2023 op 7:15 am - Beantwoord

      Wat mooi om te horen dat je happy bent met waar je staat, ook zonder boerderij 😉 Als ik terugkijk, waren mijn begin-twintigerjaren ook zeker niet mijn makkelijkste jaren. Het is zo fijn dat je er met het toenemen van je leeftijd steeds iets meer zelfacceptatie bij krijgt en meer je eigen geluk kunt volgen 🙂

  7. Giovanna Jansen 2 april 2023 op 12:24 pm - Beantwoord

    Wat mooi geschreven en wat een mooie inzichten!

  8. Saskia 5 april 2023 op 8:33 pm - Beantwoord

    Mooie post. Ik ben afgelopen maand 35 geworden en heb het echt omarmt! Ik ben erg dankbaar voor alles wat k heb bereikt. Hoewel ik in mijn tienerjaren misschien hele andere dromen had voor deze leeftijd.

Recente blogs

Shit, prikkelbare-darm-syndroom! (mijn zoektocht)

28 maart 2022|Persoonlijk|

Shit. Letterlijk en figuurlijk. Ik ben één van de vele mensen (1 op de 10 Nederlanders!) die het stempeltje prikkelbare-darm-syndroom op haar ontregelde spijsvertering geplakt heeft gekregen. Opgeblazen buik, buikkrampen, niet alles kunnen eten wat je wilt eten - yup, PDS present! Na heel lang gedacht te hebben “dat dit nu eenmaal zo hoort”, belandde ik in een Instagram-oerwoud van PDS-coaches, hormoonspecialisten en weet ik veel wat nog meer. Hoe vind je daar je weg in? Dé oplossing heb ik nog zeker niet gevonden, maar ik neem je wel mee in mijn eerste stappen daarnaartoe.

Outfit | Een knalroze mantelpakje?!

13 juli 2018|Outfits|

Als klein meisje zag ik mezelf al rondlopen in een strak mantelpakje en op torenhoge hakken. Mét een mooie kokerrok natuurlijk – niet te vergeten! Dat leek me toen het toppunt van volwassenheid. Die (oké iets minder hoge) hakken heb ik inmiddels en de langverwachte kantoorbaan ook (oké, nog maar 3 weken, maar dat terzijde!), maar een mantelpakje had ik nog niet in mijn kast hangen. Tot deze week, want inmiddels hangen er een knalroze blazer én kokerrok te pronken in mijn kast. En dus raapte ik al mijn volwassenheid bij elkaar en trok ik deze chique outfit aan. Ik laat je graag mijn outfit zien - ook zonder kokerrok, maar daarover later meer!

Afgestudeerd zijn | Ik moet er nog even aan wennen…

11 mei 2017|Carrière en ondernemen, Persoonlijk|

Alweer een half jaar geleden mocht ik mijn papiertje ophalen op de universiteit. Op dat moment zette ik de laatste stappen in de universiteit als student. Om er vervolgens weg te gaan als 'master'. Toen ik even later die titel op een envelop van de VU aan mij zag staan, begon het besef pas echt te komen. Ik was afgestudeerd. Nog steeds vind ik het soms wennen dat ik officieel geen student meer ben. De VU voelt nog altijd als 'mijn' universiteit en ik kan er niet voorbijrijden zonder de neiging te krijgen om mijn oude vertrouwde collegezaal binnen te stappen. Maar het is toch echt zo: ik ben student-af. Hoe is dat nu eigenlijk?