“Je hebt gewoon bijna een decennium afgesloten.” Tot die conclusie kwam ik afgelopen weekend toen ik met vier meiden de 30e verjaardag vierde van één van ons. Alle vier zijn we dit jaar aan de beurt om een prominente 3 en een 0 op onze verjaardagstaart te zien staan. Het einde van het twintigerstijdperk, het begin van de dertigerjaren! Sentimentele meid als ik ben, zet dat me de laatste tijd volop aan het terugblikken, vooruitblikken en vooral aan het nadenken. Op mijn bijna-30e ziet mijn leven er compleet anders uit dan hoe ik er op mijn 20e over had gefantaseerd. Toch had ik het niet anders gewild dan hoe het nu is.

Wegfietsen van het leven

Bijna tien jaar geleden was mijn leven compleet anders dan nu. Sowieso in praktisch opzicht natuurlijk. Ik studeerde Nederlands, woonde bij mijn ouders, verdiende mijn geld met studentenbaantjes, had nog nooit van ene Bart gehoord en was nog niet in de ban geraakt van het blogvirus. Vaker Vrolijk was nog niet eens een idee in mijn hoofd.

Maar wat vooral anders was, is dat ik de dingen een stuk somberder inzag. Ik had toen nog niet het levensplezier dat ik nu heb. De rust om mezelf te mogen zijn, was er niet. Daarvoor vond ik mezelf niet leuk genoeg en klonken er dagelijks te veel onzekerheden door mijn hoofd. Mijn leven werd tamelijk opgeslokt door de anorexia-stem die destijds prominent in mijn hoofd aanwezig was.

Daar zat ik dan bij een psycholoog. Zenuwachtig heen-en-weer-wippend op mijn stoel. Ik wilde heus graag mijn anorexia het raam uit gooien en verder met mijn leven zonder dat. Maar mijn angst was zo groot dat ik elke sessie in cirkeltjes draaide. Over beleg dat ik ECHT NIET op mijn brood wilde smeren. En of ik niet toch mocht blijven hardlopen. Ik wist ook wel dat het niet gezond was in mijn situatie. Maar ik wilde vooral wegrennen van alle onzekerheid en spanning die het leven me bracht.

Want heel eerlijk? Ik vond het ontzettend spannend om langzaam maar zeker volwassen te worden. En dan spannend van het niveau “Geef mijn portie maar aan Fikkie, dit wordt ‘m niet!”. En dus rende ik en fietste ik veel van de tijd. Vaak was het een rondje Amstelveen. Langs het water. Zo kon ik alles van me afschudden en even leven in het hier en nu. Mijn verstand op nul, de wind blazend door mijn haren en fantaserend over hoe het later allemaal anders zou zijn.

“Waar zie jij jezelf over tien jaar?”

De psycholoog gooide er een standaardvraag in die vaak schijnt te helpen bij mensen om hun eetstoornisherstel te bevorderen. “Waar zie jij jezelf over tien jaar?” vroeg ze me. Ik mocht een week op die vraag broeden en moest er zeven dagen later een verslag over voorlezen. Schrijven vond ik wel leuk – zo had ze inmiddels door. En zo verscheen ik de week daarop met drie A4’tjes gevuld met getypte letters.

Over tien jaar zou ik wonen op een boerderij. Eentje met een zolder zodat ik daar kon schrijven met uitzicht op mijn eigen katten, honden en paarden. Ik had een – uiteraard jaloersmakend knappe – man en drie kinderen. Drie meisjes. De jongste lag thuis rustig in een wipstoel te spelen, terwijl ik op die idyllische boerderijzolder journalistieke teksten schreef.

Als ik nu teruglees wat ik toen schreef, moet ik een kleine lach onderdrukken. De wereld waarin je op je dertigste een luxe woonboerderij kunt betalen, ligt alweer een paar decennia achter ons. De drie kinderen op mijn dertigste waren vrij ambitieus. En ik heb inmiddels door kinderen om me heen wel door dat een dag lang ongestoord thuiswerken met een baby die geruisloos naast je slaapt een iets te rooskleurig beeld van het ouderschap is. Maar hé, ik was twintig. En het waren die dromen die me op mijn pad naar herstel hielpen.

Meer en meer Romy

Mijn puberteit was anders dan die van de meesten. Ik sloeg feestjes over, heb veel reisjes en dagjes weg geskipt omdat ik ziek was. Ik was geen dwarse puber die met haar ouders vocht over hoe laat ze wel niet thuis mocht komen. In plaats daarvan gingen mijn discussies thuis over hoeveel blauwe bessen ik wel of niet in de yoghurt moest eten. Dat was mijn leven rond mijn 20e en 21e.

Maar naarmate de twintigerjaren vorderden, veranderden er dingen. Ik kwam aan in gewicht, stopte met overmatig sporten, en ik zag week na week op de weegschaal dat er beetje bij beetje meer Romy was. Letterlijk – in gewicht. Maar ook figuurlijk kwam er meer ruimte voor wie ik was. Wie ik écht was, buiten alle eetstoornisgedachten om.

Stukje bij beetje ging ik leven. Ik zette voor het eerst sinds tien jaar mijn tanden in een chocoladetoetje. Het was zo sensationeel dat ik er bijna van die tikkeltje overdreven woorden van een culinair recensent (“smaaksensatie”, “streling van de tong”) uit had willen gooien. Ik at eerste ijsjes, eerste stukjes taart op verjaardagen, eerste keren satésaus en verbaasde me keer op keer over hoeveel geweldig lekker eten er bestaat. Ik ging eten. En ik ging leven. Écht leven.

Tien jaar vol mijlpalen

Ik schreef een scriptie, studeerde af, startte deze blog, schreef meer dan 80 sollicitatiebrieven en kreeg uiteindelijk mijn eerste baan. Eentje op een écht Amsterdams kantoor waar ik van 9 tot 5 achter een computer zat en kantoorjargon aangeleerd kreeg. De plek waar ik – omdat ik wel móest bellen – afkwam van mijn bel-angst en waar ik heel veel leerde over het leven en je staande houden als starter in de kantoorwereld.

Ik zegde mijn baan op voor een totaal andere baan, stak mijn spaargeld in mijn allereerste (knalgroene!) auto en ontmoette meer nieuwe mensen dan ik ooit had gedaan. Ik kocht mijn eerste huis in mijn uppie, adopteerde een paar weken later mijn vierjarige huisgenootje (Pip!) en liet al mijn kleurrijke Pinterest-borden los op het nieuwe huis dat het mijne was. Ik deed na een paar mislukte dates en het nodige liefdesverdriet een nieuwe poging op Parship en sloeg zo op mijn 26e de allerleukste jongen aan de haak.

Ik schreef me in bij de Kamer van Koophandel, startte mijn bedrijf, zegde later ook mijn tweede baan op en begon volledig voor mezelf. Ik ging samenwonen, ik verloor helaas lieve dierbaren, ik volgde businesscoaching en ik werkte ook op persoonlijk vlak aan mezelf. Zelfhulpboeken, podcasts en luisterboeken werden een nieuw onderdeel van mijn leven.

Tja, ze zeggen weleens dat je twintigerjaren de jaren zijn waarin er het meest verandert in de kortste tijd. Voor mij geldt dat zeker. Mijn leven veranderde in vogelvlucht. En dat was eigenlijk alles wat ik wilde.

Na jaren van stilstaan en blijven hangen in negatieve gedachten en in dingen niet kunnen of durven te doen, was er niets fijner dan mijlpaal na mijlpaal beleven, op avontuur gaan en ontdekken hoe het is om te leven. En dan écht te leven.

En er was rust

Maar een paar jaar geleden kwam er ook rust in de sneltrein die ik zelf had gecreëerd. Verplicht door de pandemie die twee jaar de wereld op zijn kop zette. En ook vrijwillig aan mezelf opgelegd omdat ik die behoefte voelde. Ik ontdekte dat ik introvert ben, en dat dat zéker niet gelijkstaat aan “suf en saai”. Ik kwam er (soms al struikelend) achter dat mensen teleurstellen mag. Of nee, dat dat móet als je je leven ook enigszins leefbaar wilt houden. Ik werd met veel vallen en opstaan beter in ‘nee’ over mijn lippen krijgen en durven kiezen voor mezelf. Ik leerde mezelf een leuker mens vinden. Accepteren dat ik verre van perfect ben, maar dat dat ook niet hoeft om een oké mens te zijn.

Wat ik het meeste waardeer aan deze leeftijd, is dat ik eindelijk vrede heb met wie ik ben als mens. Heus niet elke dag (soms vind ik mezelf ook maar stom, saai en moeilijk). Maar wel vaker dan ooit. Als een soort poncho van rust valt dat besef de laatste weken om me heen. Eindelijk gun ik het mezelf om mijn tijd in te delen hoe ik dat wil. Ik kan niet-constructieve kritiek beter laten varen. Ik maak me er niet druk om dat ik als ware introvert nog nooit een netwerkborrel in de buurt heb bijgewoond. En ik hoef mezelf niet meer zo nodig beter, perfecter, knapper, slimmer of extraverter voor te doen dan ik ben.

Niet meer, maar minder

Jarenlang keek ik vooral naar wat ik erbij wilde in mijn leven om gelukkig te kunnen zijn. Ik wilde dé liefde vinden, de perfecte baan, een nog hoger diploma, een PhD-titel voor mijn naam, meer mensen om me heen… Maar eigenlijk hebben mijn twintigerjaren me vooral geleerd om af te pellen en minder te willen. Ik heb vooral heel veel het raam uit gekieperd. Onzekerheden over mijn uiterlijk die er totaal niet toededen. Hardnekkige verwachtingen over hoe ik mijn leven moest leiden. Ideeën van anderen. Mensen van wie ik later pas ging beseffen dat ze niet écht bij mij pasten. Elke opdracht met beide handen aangrijpen, ook als het niet iets was wat ik écht wilde. Bij elk uitstapje of vriendendagje willen zijn.

In plaats van meer, meer, meer, ben ik eigenlijk vooral veel minder van dingen gaan willen. Mijn leven en mezelf gaan afpellen. Wie ben ik nu echt? Wat wil ik en wat doe ik vooral om anderen te pleasen? Als ik kijk naar mijn werk, waar word ik dan blij van en waarvan niet? Wat heb ik nodig, als ik loslaat wat de ander van me wil? En het mooie is: hoe minder van sommige dingen heb, hoe rijker ik me voel.

Niets wat ik had verwacht en toch mooier dan gedacht

Als ik kijk naar hoe de 20-jarige dromer in mij 30 worden voor zich zag, dan is mijn leven niet wat ik dacht. Ik woon twee hoog in plaats van op een boerderij. Dé liefde liep ik pas na het vinden van het huis tegen het lijf. En terwijl ik ooit dacht dat ondernemen iets was voor na mijn 40e, besloot ik dat maar lekker op mijn 26e alvast in mijn leven te fietsen.

Mijn twintigerjaren leerden me hoe fantastisch het is om écht te leven, om jezelf te zijn en om onzekerheden kwijt te raken. Natuurlijk ben ik nog steeds regelmatig onzeker en heb ik nog talloze zelfhulpboeken te lezen over dingen waarin ik nog een hele weg te gaan. Ik heb nog van alles te ontdekken (en dat zal vast op elke leeftijd zo blijven). Maar er is minder van alles wat ik niet meer wilde, en daar heb ik de afgelopen tien jaar heel hard voor geknokt.

Zo kijk ik nu, minder dan 60 dagen voor mijn 30e verjaardag, terug met een lach. Wat ben ik dankbaar voor alles wat de twintigerjaren me hebben gegeven! En wat kijk ik ernaar uit om (in letterlijke zin) een paar gezonde kilo’s zwaarder en tegelijkertijd (in figuurlijke zin) kilo’s lichter mijn dertigerjaren in te gaan straks. Benieuwd naar alles wat komen gaat! Met niet te veel verwachtingen en zonder ideeën over “hoe het hoort als je 30 bent” en met een beetje meer rust. Want ik ben wel gaan inzien dat het leven vaak genoeg anders loopt dan gedacht, en dat juist dáárin de mooiste lessen en ervaringen schuilgaan.

Als jij de 20 al voorbij bent, wat is jouw belangrijkste herinnering van je twintigerjaren?