Gek eigenlijk dat iets wat je pas 4 maanden doet, kan aanvoelen alsof het altijd al zo is geweest. Dat heb ik met fulltime ondernemen. Op 15 mei trok ik via Zoom de deur van mijn vorige werk achter me dicht. Tijd voor een nieuw avontuur als fulltime ondernemer! Een beslissing waar ik zeker een paar jaar naartoe heb gewerkt. En ook een beslissing die ik nam met tegelijkertijd heel veel zin én een vleugje spanning in mijn buik. Zou ik genoeg klanten krijgen? Hoe zou ik het vinden? Tijd voor een update na de eerste vier maanden!

Alles is zoals het zou moeten zijn

Zo luidt de titel van een gloednieuwe romcom in de Nederlandse bioscopen. Maar zo had ik ook dit blogartikel kunnen noemen. Niet alles is perfect natuurlijk. Maar de stap naar fulltime ondernemen voelt wel als een typisch gevalletje van puzzelstukjes die op hun plek vallen. Eigenlijk wilde ik precies dit al toen ik nog als brugpieper met een te dikke Eastpack-rugzak door het leven ging. Ik vond laatst een werkstuk terug van toen ik twaalf (correctie: twaalf en een half – vond ik toen vét belangrijk!) was. Daarin schreef ik al dat ik later schrijfster wilde worden. Daarnaast heb ik altijd al gedroomd van een eigen bedrijfje. Achteraf gezien was ik zelfs op mijn 14e, toen ik zelf setjes spullen maakte en die via Marktplaza verkocht, al een kleine ondernemer in de dop.

Ik heb in mijn puberteit best wel met mezelf in de knoop gezeten. Ik vond het moeilijk om te ontdekken wat mij blij maakte en leefde vooral naar de maatstaven van anderen. Ook later in loondienst kon ik niet altijd mijn draai niet vinden. Ik raakte onderprikkeld of ik zocht de uitdaging in dingen naast mijn werk. Steeds voelde het alsof ik niet deed wat mij écht gelukkig maakte: het bloggen, het schrijven en het freelancen dat ik naast mijn werk deed. Dat ik van precies dát mijn werk heb kunnen maken, is dan ook een cadeautje. En het is meteen een signaal naar mezelf toe dat ik mag gaan voor wat ik wil. Ook als dat de spannendste weg is.

Vrij als een vogel (eh, ondernemer!)

Het meest te gekke aan ondernemer zijn? De vrijheid! En dan bedoel ik niet per se de vrijheid om te werken waar en wanneer je wilt, want stiekem zit ik meestal braaf om half negen ’s ochtends te werken aan mijn eettafel. Nee, ik bedoel vooral de vrijheid om je eigen werkweek vorm te geven. Er is niemand die me dwingt om een bepaalde klus aan te nemen. Ik kan zelf bedenken dat ik het over een totaal andere boeg gooi (nee hoor, ik heb nog geen plannen!). En ik heb ook alle vrijheid om te gekke nieuwe kansen aan te grijpen of dat ene wilde plan lekker uit te voeren. Vandaag nog. Eigenwijsheid is gelukkig een eigenschap die prima bij het ondernemerschap past. Bof ik even!

Ondernemen in coronatijd

Dat twee weken na het opzeggen van mijn baan een virus heel Nederland op zijn kop zou zetten, zag ik niet aankomen. Toen ik na een paar weken meerdere afzeggingen van opdrachtgevers binnenkreeg, heb ik een dag lang allerlei doemscenario’s in mijn hoofd afgespeeld. De dag daarna vond ik dat ik moest stoppen met balen. Ik zette mijn schouders eronder, plaatste een oproepje op LinkedIn, gunde mezelf een uitgebreid coachingstraject en besloot mezelf online nog meer te laten zien. Ik prijs mezelf heel gelukkig dat het qua opdrachten ook in deze gekke periode heel goed is blijven gaan. Dat had ik niet durven hopen toen ik in februari met knikkende knieën naar mijn voormalige werkgever stapte.

Leren – elke dag opnieuw

Fulltime ondernemen voelt soms als één groot avontuur. Dat klinkt nu vast alsof ik als een digital nomad met mijn laptopje onder mijn arm de wereld rond reis. Maar nee hoor, doe mij maar mijn vertrouwde eettafel. Wel voelt het als een avontuur door alles wat ik van fulltime ondernemen heb geleerd en nog steeds leer. Als ondernemer moet je er zelf voor zorgen dat je steeds een stapje verder komt.

Soms is dat heus best lastig. Wat doe je met een opdrachtgever die niet tevreden is? Met een opdracht die totaal niet in je straatje past? Of met een opdracht waar je geen tijd voor hebt? En hoe neem je vakantie als je geen collega hebt om je werk aan over te dragen? Ik denk dat iedere ondernemer genoeg vragen en dilemma’s heeft. Zelf vind ik dat juist wel wat hebben. Je wordt gedwongen om steeds oplossingen te zoeken, nieuwe dingen te proberen en spannende dingen toch maar voor het eerst te doen.

Natuurlijk sla ik ook weleens (soms iets vaker dan weleens) de plank totaal mis. Zo weet ik inmiddels door minder succesvolle ervaringen dat het verstandig is om altijd prijsafspraken op de mail te zetten. Dat niet elke klant mijn ideale klant is. Dat gratis werk leveren bij gebrek aan budget meestal geen goed plan is, ook niet voor die ene opdrachtgever die “in de toekomst graag weer bij je aanklopt”. En dat er niets mis is met een opdracht afwijzen als iets gewoon je ding niet is. Eén grote leerschool, dat ondernemen.

Ajuus, beren op de weg!

Dus nee, ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn keuze om dit avontuur aan te gaan. Ik heb eindelijk dé baan gevonden waar ik op elke verjaardag dolenthousiast over kan vertellen. In geuren en kleuren het liefst.

Ook fijn: veel van de beren die ik ik vorig jaar nog dacht te zien, zijn in feite nergens op de weg te bekennen.

• Geen sparringpartners? Met mijn vader en met mijn vriend kan ik alsnog hartstikke goed sparren over ondernemerszaken. Daarnaast is mijn businesscoach goud waard.
• Onzekerheid over je inkomen? Nope, daar heb ik tot nu toe geen last van gehad. Bovendien laat corona wel zien dat je ook in loondienst nooit de zekerheid hebt over een goed inkomen.
• Eenzaam? Nee hoor. Ik heb bijna dagelijks telefonisch contact of contact via Zoom met een opdrachtgever. Ik spreek juist meer verschillende mensen dan toen ik in loondienst werkte en grotendeels tussen vier muren zat met wat mailcontact tussendoor.
• Wie zit er nu op mij te wachten? Blijkbaar wel iemand. Meerdere iemanden zelfs. Dit is volgens mij echt een mindset-ding. Als jij gelooft dat je waarde te bieden hebt en wéét wat die waarde is, dan zitten mensen echt wel op jou te wachten. Je moet jezelf alleen wel onder de aandacht brengen bij je doelgroep. En dat kan gewoon op jouw manier. Zonder opdringerige telefoontjes en SPAM-achtige mails. Gelukkig maar.
• Mensen vinden er wat van. In mijn omgeving gelukkig niet. Of nou ja, leuk vinden ze het wel. Negatieve dingen heb ik nog niet gehoord.
• Geen schrijfzin meer? Wel dus! Zelfs nu ik de hele dag aan het schrijven ben voor opdrachtgevers heb ik nog zin om ’s avonds een blogartikel te schrijven. Ik heb het spelen-met-woordenvirus juist nog meer te pakken nu ik zo lekker aan het schrijven ben. Als 12-jarige wist ik al dat ik dit wilde doen. En nu, 15 jaar later, blijkt dat dat inderdaad een bijzonder goed idee was.

Nu al zin in de volgende maanden! Zin in toffe nieuwe opdrachten, leuke opdrachtgevers, nieuwe lessen, mooie cursussen, gave uitdagingen en ongetwijfeld ook honderden valkuilen waar ik vast nog intrap om er vervolgens hopelijk steeds iets wijzer uit te komen.

Wat vind jij het allerleukste aan jouw werk?