Dat perfectie niet alles is. Dat het leven om meer draait dan door iedereen aardig gevonden worden. En dat je echt niet elke cent van je zuurverdiende loon op je spaarrekening hoeft te laten staan. Het zijn zomaar wat dingen waar ik op mijn 20e nog geen flauw benul van had. Al scrollend door mijn oude Facebook-foto’s besefte ik dat sommige inzichten nu gelukkig wel tot me zijn doorgedrongen die ik mijn 20-jarige zelf graag zou meegeven. In het echie gaat dat niet meer, op de blog gelukkig wel.
1. Niet iedereen hoeft je aardig te vinden
Met pleasegedrag heb ik best wel een tijdje geworsteld. Hoe vaak ik wel niet tegen mijn zin in ‘ja’ zei om maar aardig gevonden te worden. Dat varieerde van meegaan naar films die ik doodeng vond (durfde ik niet te zeggen!) tot mezelf een slag in de rondte werken voor allerlei onbetaalde bijbaantjes omdat ‘nee’ niet in mijn woordenboek voorkwam. Soms liep ik tegen beter weten in achter mensen aan die mij nul energie teruggaven. Ik wist ook wel dat het mijn vrienden niet waren. Maar ik wilde zo graag dat iedereen me leuk vond dat ik toch maar mijn best bleef doen.
Gelukkig kan ik dat inmiddels beter loslaten. Je kunt ook gewoon niet door iedereen aardig gevonden worden. Met pleasegedrag kun je alsnog niet iedereen pleasen. Wie je er al helemaal niet mee pleaset, ben jijzelf. Want als je continu over je grenzen heen laat gaan en je mening inslikt, drijft dat je alleen maar verder bij jezelf vandaan. Mensen die van je houden, willen jou met je unieke karakter en niet een ja-knikkende versie van jou.
Maak je eigen keuzes, laat je niet te veel leiden door ongevraagde adviezen en accepteer dat het er soms bij hoort om een ander teleur te stellen of te laten gaan. Daar komen vast leukere mensen voor in de plaats.
2. Alles begint bij voor jezelf zorgen
Als je me die stelling 7 jaar geleden had voorgelegd, dan had ik waarschijnlijk driftig ‘nee’ geschud. Als ik nu terugkijk, heb ik in die tijd best wel slecht voor mezelf gezorgd. Dat ik er zo perfect mogelijk uitzag en alles zo goed mogelijk deed, vond ik belangrijker dan of dat alles wel gezond was. Ik sportte meer dan nodig was, ging veel te laat naar bed, sliep dan met mijn make-up nog op (want: geen tijd voor crèmes) en gaf niet zoveel om een gezond eetpatroon. Dingen als yoga en pilates kwamen niet in mijn agenda voor. Niets voor mij!
Soms schaam ik me als ik me bedenk hoe slecht ik voor mezelf zorgde. Gelukkig ben ik de laatste jaren een stuk zuiniger op jezelf. Ik slaap meer, steek bewust tijd in persoonlijke verzorging, eet op gevoel, sport voor de leuk, heb ontdekt dat pilates verrassend leuk is en ik gun mezelf ook meer rust. Tja, je moet het je hele leven met jezelf en met jouw lichaam zien te rooien. Dan kun je maar beter zo vroeg mogelijk beginnen met lief voor jezelf zijn. Bij mij duurde het even (en gaat het heus nog steeds niet altijd vlekkeloos), maar op 27-jarige leeftijd is hopelijk ook nog op tijd.
3. Investeer in jezelf en gun jezelf wat moois
Ik ben altijd al een spaarder geweest. Zelfs als tiener al. Dat klinkt misschien ideaal, maar zo ideaal was het niet altijd. Ik had namelijk best wel moeite met geld uitgeven aan mezelf toen ik een jaar of 20 was. Ik kocht bijna nooit kleding. En als ik iets kocht, dan was dat vaak iets goedkoops van Primark. “Duurdere” winkels liep ik straal voorbij. Of ik tuurde vol verlangen bij de etalages naar binnen zonder iets te kopen. Ik had het geld er wel voor, maar had het geld er niet voor over.
Als ik terugkijk, had ik de 20-jarige versie van mij graag wat meer gegund. Dan zou ik wél geld hebben gestoken in mooie kleurrijke kleding. Dan zou ik urenlang hebben rondgestruind door fijne webshops als LASCANA om tussen alle kleding de pareltjes uit te zoeken die écht bij mijn kledingstijl passen. Dan zou ik niet hebben rondgelopen in de goedkoopste onderbroeken, maar mezelf af en toe hebben getrakteerd op mooie lingerie met kant en strikjes. Inclusief mijn favoriete beha’s die ik vorig jaar uitzocht bij LASCANA en waar ik me nog altijd prachtig in voel.
Ach, ik heb nooit spijt van dingen die ik heb gedaan. Ik ben vooral blij dat dingen nu anders zijn dan toen. Wat kan ik gelukkig worden als ik nu een blik werp op mijn kleurrijke kledingkast met alleen maar dingen die ik mooi vind. Voor mijn lingerie-la (mét strikjes en kant) geldt hetzelfde verhaal. Fijne kleding en lingerie doet al zo veel voor je zelfvertrouwen.
4. Ook jouw mening en keuzes doen ertoe
Mede doordat ik al mijn hele leven jonger word geschat (babyface?), heb ik mezelf tot mijn begin-twintigerjaren vaak een onderdeurtje gevoeld. Ik nam mezelf niet al te serieus en maakte de dingen die ik deed onbewust kleiner.
Al na mijn studie wist ik dat ik voor mezelf wilde beginnen. Toch voelde het nooit als het goede moment. Ik vond mezelf te jong. Te onzeker. Had het gevoel dat ik pas net om de hoek kwam kijken. Bovendien liet ik me graag ondersneeuwen door anderen. Er hoefde maar één iemand te zeggen “Weet je wat jij zou moeten doen…” of ik liet mijn plannen alweer varen.
Gelukkig ben ik in dat opzicht steviger in mijn schoenen gaan staan. Misschien juist doordat er keuzes op je pad komen waarbij je wel van je af móet bijten om ze waar te maken. Wat ik heb geleerd? Elke spannende stap die je zet, begint met geloven in jezelf. Zolang jij erop vertrouwt dat jouw keuze de juiste is, zullen de meningen van anderen je ook veel minder hard raken. Het probleem was bij mij niet zozeer dat anderen me niet serieus namen of aan mij twijfelden. Nee, ik nam mezelf niet serieus en die twijfels zaten in mij. Het goede nieuws is dat je daar dan weer zelf mee aan de slag kunt gaan door je twijfels te leren wegnemen.
5. Denk niet dat je pas meetelt als je extravert doet
Eigenlijk vielen de puzzelstukjes pas vorig jaar op zijn plek voor mij. Mijn hele puberteit heb ik me afgevraagd wat er in vredesnaam met me aan de hand was dat ik niets aan een avondje in de kroeg vond. Dat vond iedereen toch leuk? Hoe kon het dat ik liever thuis aan het knutselen was? Ook na mijn studietijd heb ik me hier vaak gek door gevoeld. Waarom zag ik op tegen bedrijfsborrels en zat ik liever thuis? Waarom had ik niets met vakanties met grote vriendengroepen, terwijl anderen daar met mega-enthousiaste verhalen van terugkwamen?
Was er iets mis met mij? Nee, ik ben gewoon introvert – zo ontdekte ik vorig jaar pas.
Ik heb dat uitgaan-gen niet. Ik word heel blij van met vriendinnen een kop thee drinken en bijkletsen, maar vind het daarna ook heerlijk om weer thuis te komen in mijn eigen vertrouwde bubbel. Waar veel (extraverte) mensen opladen van met (veel) anderen samen zijn, laad ik op van tijd in mijn eentje doorbrengen.
Vaak lijkt het alsof extraverte mensen het meest voor elkaar krijgen. Zij vragen als eerst de beurt in een college of vergadering. En het zijn ook extraverte mensen die bij netwerkborrels en meetings waarschijnlijk eerder opvallen. Maar dat betekent niet dat je als introvert persoon niet meetelt. De wereld heeft ook jou nodig. Juist jou. Met je gevoeligheid, je kalmte en het prachtige talent om mensen (en jezelf) te analyseren en de juiste snaar te raken.
Heb geen spijt, maar wees trots
Goh, als ik dat inzicht vijf jaar eerder had opgedaan, dan had dat me veel vergeefse pogingen gescheeld om drukke feestjes wél leuk te gaan vinden.
Maar zoals ik al zei: ik geloof niet in spijt. Ik denk niet dat ik dingen vroeger anders had moeten doen. Ik geloof dat elke strubbeling van vroegâh je uiteindelijk verder heeft gebracht. Als ik toen niet daar had gestaan als onzekere begin-twintiger, dan was ik nu misschien niet geweest waar ik nu ben.
Hetzelfde geldt voor jou: wees trots op waar je nu staat in plaats van sip terug te kijken naar waar je stond. Je kunt de tijd niet terugdraaien; je kunt er alleen maar je lessen voor morgen uit halen.
Wat zou jij jouw 7 jaar jongere versie van jezelf willen zeggen?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Favorieten | Roze douchegel, Ambitieuze Meisjes en het perfecte zomernummer
Een gave thrillerserie waar ik graag voor thuis bleef, een theesmaak waar ik extra van geniet en sneakersokken die eens níet afzakken? Ook de afgelopen maand waren er meerdere producten, websites, tv-programma's en plekken waar ik extra vrolijk van werd. Benieuwd welke favorieten ik deze maand een welverdiende plek in de spotlights geef? Lees dan snel verder.
Review Natural Heroes arganolie, aloe vera juice & glycerine
Het is vandaag weer tijd voor een beautyreview. Stiekem vind ik deze reviews zo leuk om te maken. Sinds ik ben overgestapt op dierproefvrije cosmetica, kom ik ook regelmatig met nieuwe merken in aanraking. Zo werd ik een tijdje geleden door Natural Heroes benaderd. Zij verkopen in hun webshop 100% natuurlijke producten. Meestal ben ik nogal van de fijne geurtjes en producten met een vrolijk kleurtje. Maar aan de andere kant zijn volledig natuurlijke producten weer goed voor het milieu. Ik was dan ook nieuwsgierig wat ik van deze natuurlijke cosmetica van Natural Heroes zou vinden. In dit artikel laat ik je weten hoe een aantal producten van Natural Heroes me zijn bevallen.
Zelfvertrouwen opbouwen – 7 tips voor een beetje meer
Het is toch jammer dat je zelfvertrouwen niet per kilo in de supermarkt kunt afrekenen. Zelfvertrouwen geeft je het gevoel dat je dingen aankunt - zelfs als ze mega-spannend zijn. En het helpt je om niet zomaar met alle winden mee te waaien, maar met beide benen op de grond te doen wat voor jou goed voelt. Helaas, te koop voor een euro per kilo is zelfvertrouwen dus niet. Er zelf aan werken kan gelukkig wel. Dit zijn 7 tips voor stap voor stap zelfvertrouwen opbouwen.
Mooi geschreven en het introvert zijn is herkenbaar voor mij. Ik ben nooit een grote feestvierder geweest en voel me niet zo op mijn gemak in grote groepen. En het aardig gevonden worden is ook een herkenbaar punt. Daar had ik me toen echt niet zo druk om hoeven te maken, maar toen voelde dat totaal anders (en het is voor mij ook alweer 21 jaar geleden :))
Erg mooi artikel en wederom weer heel herkenbaar voor mij. Ook ik wilde vroeger altijd iedereen pleasen om aardig gevonden te worden en zei op veel te veel dingen ja, die ik helemaal niet leuk vond of die helemaal niets opleverden. Daarnaast herken ik het ook dat ik vroeger niet goed voor mijn lichaam zorgde. Ik was ondervoed, lustte niet veel groenten en had een heel strikt eetpatroon waarbij ik op de calorie telde wat ik binnen kreeg. Het is zo’n verademing om daar al een aantal jaar geen last meer van te hebben! Ook weet ik zelf al jaren dat ik introvert bent, maar heb ik net als jij vroeger ook enorme struggles gehad met het feit dat ik niet van feestjes, kroegen, borrels en drukke sociale activiteiten houd.
Waar ik momenteel nog wel moeite mee heb ik veel geld uitgeven. Ook ik ben een enorme spaarder, maar binnenkort ga ik een grote uitgave doen, waarvan ik weet dat het de beste investering ooit is, maar toch vind ik het op een of andere manier lastig om zo veel geld uit te geven, waar ik jaren voor heb gespaard. Daarnaast verwen ik mijzelf ook veel te weinig met duurdere kleding, luxe verzorgingsproducten en koop ik alleen dingen als het hoogst noodzakelijk is. Voor mij zit daar de uitdaging om nog wat losser te worden.
Echt zo knap dat je je uit die periode van ondervoed zijn en moeite hebben met eten hebt gevochten en nu wel goed voor jezelf zorgt (en nog belangrijker: daar zo van kunt genieten). Mooi ook dat je jezelf ook als introvert hebt leren accepteren. Gek eigenlijk hè hoe introvert zijn dan in je puberteit zo’n probleem lijkt te zijn, terwijl het eigenlijk juist ook een mooie eigenschap is.
Wat je beschrijft over geld uitgeven, herken ik enorm – ook nog van een jaar of twee/drie geleden. Zo vond ik het ook mega-spannend om voor mijn huis en interieur veel geld uit te geven – daar had ik jarenlang voor gespaard. In mijn geval viel er een soort last van mijn schouders toen ik mijn huis eenmaal had. Tot die tijd dacht ik steeds bij aankopen “Ja maar, ik moet voor een huis sparen”. Toen ik eenmaal mijn huis had betaald en daar dus niet meer per se voor hoefde te sparen, vond ik het ook makkelijker om wel een keer wat anders leuks voor mezelf te kopen 🙂
Inderdaad denk ik dat dit soort strubbelingen juist lessen kunnen zijn. Hoe moeilijk het op het moment zelf ook is, uiteindelijk leer je ervan en word je er sterker van.
Zeven jaar geleden was ik 25 en net klaar met een revalidatietraject en heel erg zoekende hoe ik mijn leven weer kon opbouwen. Helaas ben ik er nog niet, maar ik ben goed op weg.
Oei, wat herkenbaar! Alsof ik over mezelf lees.
Leren ‘nee’ zeggen heeft mij veel moois gebracht. Ik merkte dat de mensen eerst moeilijk gingen doen, want, hee, wat is dat nou, gaat ‘makkelijke Monique’ nu ineens lastig doen? Maar later kwam er meer respect en werden de vragen ook wat voorzichtiger, want ja, ze kon best eens nee zeggen.
En die babyface, dat kan nog lang duren, hoor! Toen ik begin twintig was, werd ik voor puber aangezien. En nu, deze maand word ik 40, zijn er maar weinig mensen die mij geloven. Mij is verteld dat het komt omdat ik veel lach, dat mensen mij jonger schatten, want ‘oudere mensen lachen niet zoveel’. Dus, lekker blijven lachen.
Yes, lekker blijven lachen is sowieso altijd een goed idee! 🙂 Ik denk dat ik over een paar jaar ook blij ben met mijn eeuwige (hopelijk!) babyface. Ben benieuwd 😉
Wat goed trouwens dat je vaker ‘nee’ bent gaan zeggen en de opmerkingen daarbij voor lief nam. Het is vaak net die eerste stap buiten je comfortzone die spannend is (ook omdat mensen ergens niet aan gewend zijn bij je). Daarna kan het alleen maar makkelijker worden en meer gewenning geven.
Mooie blog! Veel dingen zijn heel herkenbaar voor mij. Zoals aardig gevonden willen worden, meteen weer terugtrekken als iemand zegt ‘Zou je dat wel doen?’ En me afvragen wat er mis met mij was als de hele klas vertelde over hun belevenissen in de club dat weekend, terwijl ik nooit iets van me liet horen en ‘dat rustige meisje’ was. Ik kan er nog steeds verdrietig om worden dat extraverte mensen allesoverheersend lijken en mensen zoals wij dan kunnen denken dat we vreemd zijn of er niet toe doen. Gelukkig zorg ik nu ook beter voor mezelf en loop ik niet meer achter mensen aan die ook niet achter mij aanlopen. Ook mijn hart volgen in plaats van doen wat anderen zeggen dat goed is had ik toen het liefst al meteen gedaan. Dan had ik op een andere opleiding gezeten waar ik veel gelukkiger van werd, en dat had me jaren van ongelukkig zijn bespaard. Maar ach, precies wat je zegt, het maakt je wie je bent en je leert er alleen maar van!
Wat mooi om te lezen (en merken) hoe jij ook een enorme groei hebt doorgemaakt sinds die tijd! En inderdaad, hoe rot het soms ook is dat je bepaalde dingen toen nog niet wist, het brengt je wel waar je nu staat.
Helemaal eens met wat je zegt over extraverte mensen trouwens! Het lijkt soms alsof je vooral successen bereikt als je graag in de schijnwerpers staat en gek bent op socializen. Dat terwijl we als introverten ook juist heel veel waardevols te bieden hebben: gevoeligheid, bedachtzaamheid, goed dingen kunnen aanvoelen. Daar mag soms best wat meer bij stil worden gestaan 🙂
Mooi artikel en ik ben het helemaal eens met je conclusie. Volgens mij zijn deze lessen allemaal mooie tekeningen van groei. Ben wel benieuwd of je over zeven jaar weer totaal andere dingen tegen jezelf van nu zou willen zeggen. Dat denk ik namelijk wel;).
Mooi beschreven. Ik denk vaak (vooral als ik in een dipje zit) had ik dat geweten had ik het anders aangepakt. Anderzijds heeft het mij ook gemaakt tot wie ik nu ben. En groeien zullen we ons hele leven doen. Ik weet zeker dat ik binnen 10 jaar nog zal zeggen, zeg weet je nog? 😉
Mooi artikel! Stuk voor stuk pareltjes om te weten en toe te passen! (Ik had ze ook graag al op mijn 20e geweten trouwens. ;-))
Wat een mooi artikel is dit! Ik had ze inderdaad graag ook op m’n 20e willen weten 😉 Maar aan de andere kant vind ik het ergens ook mooi dat je groeit en ontwikkelt tot de persoon die je vandaag de dag moet zijn. Maar als ik één ding tegen de twintigjarige Mirjam had kunnen zeggen was het dit: ‘Ga naar de huisarts met die buikpijn van je’. Gelukkig heb ik dat 3 jaar later alsnog gedaan, maar als twintigjarige durfde ik het niet, ik was veel te bang dat ik heel erg ziek was (ja, heel dom om dan niet naar de dokter te gaan).
Wat je zegt, herken ik wel. Het is eigenlijk heel mooi om de groei te zien die je hebt doorgemaakt. In dat opzicht heb ik ook nooit echt spijt van dingen die ik vroeger anders/onhandig heb aangepakt.
Wat goed trouwens dat je alsnog naar de huisarts bent gegaan, ondanks dat je het spannend vond. Logisch eigenlijk wel dat je het eng vond om een diagnose te krijgen, maar uiteindelijk heeft dat eerste bezoekje je gelukkig wel verder geholpen.
Mooi geschreven! Zo kan ik als 21-jarige nog wat van je leren. 🙂 Dat introverte heb ik ook heel erg, ik geniet enorm van tijd voor mezelf en houd niet van feestjes en dergelijke. Blij dat ik niet de enige ben hierin. Ik ga je artikel opslaan!
Mooi artikel! Dat niet iedereen je aardig kan en hoeft te vinden is vooral iets wat ik geleerd heb. Ik was ook altijd zo’n pleaser, maar uiteindelijk schiet je er niets mee op. Net zoals het feit dat je met bepaalde mensen een klik hebt, en met andere gewoon niet. En wat ik verder ook echt geleerd heb is dat je van alles kunt plannen, maar dat dingen vaak (meestal….) toch wel anders lopen dan je gedacht of gehoopt had. Gelukkig zijn er maar weinig dingen die ik echt graag anders had willen doen als ik terug kijk naar de afgelopen jaren, maar van bepaalde dingen was het fijn geweest als je er van tevoren meer over had geweten;-)
Een mooie en waardevolle les is dat ook! Ik herken me wel in wat jij zegt. Ik zou niet veel dingen met terugwerkende kracht anders doen, maar het zou soms wel helpen als je sommige wijze lessen op dat moment zelf al had geweten 😉
Mijn 7 jaar jongere ik was pas 15 (!) en begon net aan de bovenbouw van de middelbare school. Ik zou haar graag meegeven dat het allemaal goed gaat komen. En dat je hulp mag zoeken, dat psychologen niet alleen voor mensen zijn die zo erg met zichzelf in de knoop zitten dat ze helemaal vastlopen, maar ook voor mensen die worstelen met angst (en het verder wel redden, zoals ik)
Wat een prachtige lessen om jezelf mee te geven! En natuurlijk heel mooi en goed dat je uiteindelijk wél de stap naar de psycholoog hebt gezet. Zo waardevol en juist iets om trots op te zijn!
Mooi om te lezen dit. Inderdaad niet iedereen hoeft je aardig te vinden is zeker een les die ik mee zal zou meegeven. En je mening geven is ok. Ik ben nu extravert en maak makkelijk contact. In mijn tienerjaren was dit zeker niet het geval en zei ik liever niks en heild me rustig.