Ooit ga ik me ook weer wagen aan echte boeken met een mooie, harde kaften en papieren pagina’s die zo fijn tussen je vingers knisperen bij het omslaan. Maar zolang die boeken nog in verhuisdozen verstopt zitten in afwachting van mijn boekenkast (hé schat, wanneer heb je tijd voor mijn 27 pagina’s tellende kasthandleiding?), lees ik vooral al luisterend. Ook heel fijn! De afgelopen tijd luisterde ik 6 boeken (bijna) uit. Er waren er een paar waar ik al smullend van de anekdotes doorheen vloog. Bij andere boeken pakte ik er een blocnote bij vanwege alle onvergetelijke levenslessen. En bij weer andere boeken kon ik vooral niet wachten tot de laatste pagina in zicht kwam. Dit zijn de 6 boeken die ik las én mijn eerlijke oordelen erover.

1. Sorry dat ik je wakker bel – Marlies Koers

Sommige mensen doen aan bingewatchen. Ik doe bij heerlijke wegleesboeken aan bingelezen. Zo ook bij ‘Sorry dat ik je wakker bel‘. Door het eerste boek van Marlies Koers (‘Dagboek van een verloskundige‘) ging ik ook al in sneltreinvaart heen. Dat was bij dit boek niet anders. Nu moet ik zeggen dat ik kraamverloskunde en bevallingen altijd al opvallend interessant heb gevonden. En dat voor iemand die zelf geen kleintje in de buik of in huis heeft ronddartelen. Laat staan dat ik enige bevalervaring heb (of tellen een verbouwing + verhuizing ook als een heuse bevalling?). Dit boek geeft je een inkijkje in het bijzondere werk van een verloskundige en alle mooie, grappige en soms ook juist heftige dingen die je in dat vak meemaakt.

Marlies laat je via levendig beschreven anekdotes en boeiende waargebeurde verhalen meekijken bij bevallingen, nachtelijke vragen, vroege consulten en al het andere waarvoor ze soms op onmogelijke tijden uit bed moet komen. Er zitten, naast prachtige en ontroerende verhalen over nieuwe wereldburgers, ook bijzondere ervaringen tussen waar Marlies zelf en ook ik als lezer van stond te kijken. Zo belde een klant haar eens terwijl hij met zijn zwangere vrouw in bed lag om uiteindelijk te eindigen met de mededeling “Oké, dan ga ik weer door. Ik zit er nog in!”. Dus. Complimenten voor iedereen die dan aan de telefoon de mondhoeken op standje pokerface kan houden.

Verder vind ik dat Marlies een heerlijk wegleesbare stijl van schrijven heeft. Het is uiteraard geen pure poëzie, maar haar ervaringen zijn wel heel beeldend, vlot en bij vlagen grappig beschreven. Vaak genoeg zag ik de situaties levendig voor me. Ook als je niet in de zwangerschaps-en-baby-fase zit, is het een boeiend boek.

2. Bijna niets gebeurt toevallig – Tamar Bot en Fanny van de Reijt

Het boek ‘Bijna niets gebeurt toevallig‘ deelde ik niet voor niets al in mijn lijstje met favorieten. Als we het over binge-boeken hebben, dan is dit er ook zéker één voor mij. De Media-Meiden (zoals auteurs Tamar Bot & Fanny van de Reijt zichzelf noemen) zijn blijkbaar een begrip in podcastland. Maar ik had nog nooit van ze gehoord totdat Storytel me dit boek tipte. Ik ben blij dat ik juist deze titel aangeraden kreeg, want wát een heerlijk boek is dit. Het voelde af en toe alsof ik een slecht roddeltijdschrift opensloeg met alle smeuïge anekdotes en behind-the-scenes-verhalen uit Hilversum. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik daar op z’n tijd wel van kan smullen.

Waar het boek over gaat? Tamar en Fanny werken allebei als redacteur voor diverse talkshows. En zoals je vast al vermoedt, maak je in dat vak meer mee dan bij de gemiddelde kantoorbaan. Tamar en Fanny geven een heerlijk eerlijk kijkje achter de schermen van talkshows als Jinek en De Wereld Draait Door. Wel allemaal keurig geanonimiseerd trouwens, maar de smeuïge details en anekdotes blijven staan. Ze schuwen het daarbij niet om volop in detail te treden over bijzondere verzoeken van redacteurs, onmogelijke deadlines, BN’ers waarmee niet te werken valt en gescripte dingen waarvan je als naïeve kijker nooit had verwacht dat zélfs die gescript zijn op tv. Dat doen ze met talloze levendige anekdotes, smeuïge verhalen en vaak ook tenenkrommende ervaringen.

Overigens nemen de auteurs niet alleen hun eigen vakgebied op de hak, maar laat het boek ook zien dat de talkshowwereld (helaas) écht barst van de DWDD-achtige taferelen. Ik heb gesmuld van de grappige verhalen, maar heb soms ook met gêne geluisterd naar hoe redacteuren soms écht als een voetveeg worden behandeld of het onmogelijke waar moeten maken. Gelukkig blijven de Media-meiden lachen. Althans, zo lijkt het in het boek.

3. Iets met grenzen stellen

Dit boek vormde de inspiratie voor mijn eigen artikel over grenzen stellen. Maar ik had na het lezen van ‘Iets met grenzen stellen‘ nog véél meer over dit thema kunnen schrijven. Wat een fijn, praktisch en verfrissend boek is dit! Het boek barst van de voorbeelden en tips, dus het is niet de bedoeling dat je het in één ruk uit leest en dan weer verder te gaan met je leven. Het is zeker een boek waarbij een notitieboek geen overbodige luxe is. Ik vond in elk geval veel tips het onthouden waard. Naar dit boek luisteren voelde als een privécursus grenzen stellen krijgen.

Ik vond het fijn dat dit boek één grote verzameling van superpraktische tips en inzichten is. Daardoor word je nog meer geïnspireerd om je eigen grenzen-stel-gedrag onder de loep te nemen en te verbeteren. Bovendien staan er veel tips in die ik – ondanks dat ik me al veel in dit thema heb verdiept – nog nooit had gehoord. Opvallend is bijvoorbeeld Iris’ tip “Gebruik de spinazietoon”, dus de toon die je ook zou gebruiken als je zachtjes tegen iemand wilt zeggen “Psst, er zit spinazie op je tand”. Door op die manier bijvoorbeeld te zeggen “Hé, je bent wat veel aan het woord”, wordt het een veel minder groot ding om iemand aan te spreken. Ik ben er heel wat inzichten rijker door geworden. Een verademing voor als je grenzen aangeven maar lastig gedoe vindt!

Extra fijn is dat de auteur veel voorbeelden gebruikt, waardoor je nog beter door hebt hoe je tips kunt toepassen. Ze schroomt daarbij ook niet om dingen uit haar eigen leven aan te halen. Bijvoorbeeld die keer dat ze een hartje op haar pols liet tatoeëren en niet durfde te zeggen “Nee, zo wil ik het niet”, waardoor ze nu haar leven lang met de consequenties van geen grenzen stellen op haar pols wordt geconfronteerd. Auteur Iris Posthouwer werkt momenteel als coach en trainer, maar begon dus zelf ook als iemand die bij een assertiviteitstraining aanklopte met de wens om “eens iets met grenzen stellen te doen”. Alleen al dat bewijst dat écht iedereen grenzen aangeven kan leren.

4. Verlangen naar minder – Jelle Derckx

Ben ik de enige die dacht dat er een tampon op de cover van het boek staat (of ben ik gewoon hard toe aan een sterker montuur?). Anyway, ‘Verlangen naar minder’ gaat zeker niet over tampons en bloederige maandelijkse feestjes. Wel gaat het over een ander thema waar veel mensen mee bezig zijn: minderen met spullen. Of nou ja, eigenlijk gaat dit boek niet alleen over een grondige voorjaarsschoonmaak. Het gaat vooral over alles in je leven minimaliseren. Minder nodig hebben en daardoor juist meer LEVEN. In het boek beschrijft Jelle Derckx (oprichter van de website Growthinkers) hoe hij na een reis door Brazilië zijn leven – eenmaal terug in Nederland – radicaal omgooide. Hij besloot niet alleen zijn spullencollectie drastisch te minderen, maar ook veel bewuster te kiezen waar hij wel en niet tijd aan besteedt.

Ik ben zelf gematigd enthousiast over het boek. Aan de ene kant kan ik het altijd wel waarderen als auteurs praktische tips vermengen met hun persoonlijke verhaal. Met kwetsbaarheid scoren schrijvers bij mij altijd punten, en van anekdotes (zoals die over Derckx liefdesleven in Brazilië) kan ik altijd wel smullen. Maar in dit boek vond ik het soms iets too much. Te langdradig vooral. Na een tijdje kwam ik in een “Jaha, nu weten we het wel”-vibe.

Het is op zich wel een boek dat je motiveert om minimalistischer of duurzamer bezig te zijn, als je daar nog niet veel mee doet. In het tweede deel staan veel praktische tips die je daar een handje bij helpen. Als je al volop aan het minimaliseren bent, zal je de meeste tips alleen niet al te baanbrekend vinden. Ook verwijst de auteur veel naar boeken van anderen. Op zich prima. Maar ik heb het idee dat ik – als ik écht werk hiervan wil maken – beter een boek van één van die experts (zoals Marie Kondo) erbij kan pakken. Maar oké, ik heb het einde van het boek door de toegeslagen verveling niet gehaald. Dus wie weet heb ik dé gouden tip gemist die juist dáár staat.

5. Omringd door idioten – Thomas Erikson

Ik geef toe: de titel ‘Omringd door idioten‘ klinkt nogal provocerend. Maar nee, dit boek is zeker niet bedoeld als bevestiging dat je zelf doodnormaal bent en dat bij de rest van de wereld een steekje los zit. Het boek laat vooral zien dat we allemaal anders zijn én dat het soms van nature knap lastig is om met collega’s, vrienden of familieleden te dealen die totaal anders in elkaar steken. Dat betekent niet dat er iets mis is met jou of met de ander. Het betekent alleen dat je iets meer moeite moet doen om alsnog met de ander door één deur te kunnen of samen te werken.

Het boek ‘Omringd door idioten’ is gebaseerd op de DISC-theorie. Misschien ken je die wel. Ik heb in mijn eerste baan eens een DISC-test gedaan en vind het nog steeds een reuze-interessante theorie om te begrijpen waarom je met de ene persoon makkelijker communiceert of samenwerkt dan met de ander. DISC gaat ervan uit dat je rode, gele, groene en blauwe personen hebt. En oké, dat klinkt hokkeriger dan de werkelijkheid is. Ik ben bijvoorbeeld blauw én groen, en de meeste mensen herkennen zich wel in twee kleuren. Maar als je je verdiept in die theorie, snap je wel beter waarom jij bepaalde voorkeuren hebt en op een bepaalde manier werkt, terwijl de voorkeuren van een ander daar soms haaks op staan.

Het boek barst overigens van de lichtelijk overdreven stereotypes, dus je moet het met een flinke korrel zout nemen. Maar dat geeft het boek ook wel weer een vleugje humor. Al lezend zal je snel genoeg merken dat je volautomatisch mensen uit je omgeving in de kleurhokjes gaat stoppen. Mij heeft het boek onwijs veel inzichten opgeleverd. De kernboodschap komt trouwens op één ding neer: probeer je in communicatie meer aan te passen aan de ander. Zo voorkom je wederzijdse frustratie of langs elkaar heen praten. Wat mij betreft is het een heel verhelderend boek, zeker als je veel met mensen werkt. Het boek geeft je inzicht in waar ergernissen vandaan komen én hoe je ze voorkomt.

Enige minpuntje: na een tijdje kon ik de “Ja, nu snap ik het wel!”-neigingen niet onderdrukken.

6. Gun iedere kabouter zijn eigen muts – Aaf Brandt Corstius

Valt het op dat ik twee typen lievelingsboeken heb: diepgaande en praktische zelfhulpboeken én makkelijk-wegleesboeken waar je weinig van hoeft op te steken? ‘Gun iedere kabouter zijn eigen muts‘ valt in dat laatste rijtje. Alhoewel ik Aaf daar eigenlijk mee tekortdoe. Het boek is namelijk zeker niet inhoudsloos. Als je de columns of podcasts van Aaf kunt waarderen, dan ga je als een trein door dit boek heen.

Het boek is heerlijk luchtig en beeldend geschreven, met hilarische ervaringen uit Aafs eigen leven hier en daar vervlochten met een waardevolle levensles. De mooiste van allemaal? “Er is een verschil tussen dingen willen en dingen willen willen”. Klinkt als een diepzinnige doordenker en hij echoot inderdaad nog steeds door mijn hoofd. Want wíl je wel echt mee naar dat vriendenweekend in de Achterhoek of wil je heel graag willen dat je dit soort dingen leuk vindt? (In mijn geval is dat sowieso het tweede antwoord.)

Ik vond dit typisch een boek om te lezen als je je hoofd wilt leegmaken met allesbehalve zware leeskost. Regelmatig heb ik smakelijk gelachen, bijvoorbeeld om de interieurstylist die Aafs complete IKEA-inrichting met kitscherige kroonluchter van wel € 500 afkraakte . Het boek is – zoals je dat van Aaf kent – doordrenkt met zelfspot en overdrijvingen, die ze op de typische Aaf-manier in precies de juiste cynische woorden heeft gegoten.

Overigens maakt het boek zijn ondertitel zeker waar: “levenslessen waarvan je niet wist dat je ze nodig had”. Huur een stylist in als je zelf geen stijl hebt, is bijvoorbeeld zo’n onmisbare les. Of “Wie bescheiden is, hoeft niet in één ding uit te blinken.” Of een “done”-lijst maken: een gedaan-lijst in plaats van een to-do-list, zodat je opeens beseft hoeveel je – ondanks je nooit af rakende to-do-list – wel niet gedaan krijgt op een dag. Ik ben uiteraard geen ander mens geworden door dit boek, maar heb wel tientallen keren de slappe lach gehad. Ook dát is veel waard.

Wat was het laatste boek dat jij las? En vond je dat een aanrader?

De links naar bol.com zijn affiliate links.