Nee zeggen tegen een ander is ja zeggen tegen jezelf. Met voor jezelf opkomen groeit je zelfvertrouwen. En door grenzen aan te geven, geef je ook duidelijkheid aan de ander. Yes, allemaal waar. Gelukkig kan ik al een stuk beter op mijn strepen staan dan een aantal jaar geleden, toen ik zelfs het minutenlange praatje van een niet zo fatsoenlijke energiecontractverkoper niet durfde af te kappen. Ouder worden, een eigen bedrijf starten en soms gewoon DOEN bleken de truc. Maar er zijn ook situaties waarin ik mijn mond wat eerder zou mogen opentrekken.
Voor jezelf opkomen in 3-2-1. Dat hoop ik nog iets beter te kunnen in deze situaties.
- Telefoontjes die nét niet uitkomen. Je kent het wel: als je na een drukke ochtend eindelijk de tijd hebt om van je heerlijke kom soep te genieten, gaat net de telefoon over. “Komt het uit dat ik bel?”, klinkt het. “Eh ja hoor, geen probleem”, hoor ik mezelf er voordat ik het weet alweer uitfloepen. Dat terwijl mijn kom soep al een goede reden op zich is om de telefoon over te laten gaan of op z’n minst “Kan ik later terugbellen?” te zeggen. Tja, daarin mag ik nog iets vaker mezelf voor laten gaan op bellers. Wordt aan gewerkt overigens. De laatste tijd laat ik vaker mijn telefoon rinkelen als het niet uitkomt of app ik op zo’n moment of ik later kan terugbellen. Gaat een stuk makkelijker dan ik dacht!
- Geen-speld-tussen-te-krijgen-gesprekken afkappen. Bij mij in de straat woont een demente vrouw die hele dagen op het balkon op de uitkijk staat totdat ze een voorbijganger kan aanspreken. Natuurlijk maak ik soms graag even een praatje, maar er zijn ook momenten dat ik wél langs haar balkon moet lopen maar eigenlijk haast heb. Ik blijf het alleen een uitdaging vinden om gesprekken voortijdig af te kappen. Niet alleen die balkongesprekken trouwens, maar ook als je bijvoorbeeld met iemand aan de lijn hangt die nogal lang van stof is of als een Teams-call een half uur uitloopt. Zeker bij mensen bij wie je er geen speld tussen krijgt en waarin mijn voornaamste bijdrage aan het gesprek “hmhm” is, blijft dat lastig. In zulke gevallen mag ik nog wat vaker het heft in eigen handen nemen. Niet met 1001 excuses, maar gewoon met “Sorry, ik moet door!”.
- Voordringers. Oh, hier ben ik zo niet handig mee. Als mensen voordringen bij de kassa laat ik het vaak maar gebeuren in plaats van er wat van te zeggen. Deels omdat ik niet in discussies om niets verzeild wil raken, maar – toegegeven – ook wel deels omdat ik niet zo’n zin heb om voor mezelf op te komen. “Laat maar”, denk ik dan. Maar eigenlijk zou ik er best op een nette manier wat van kunnen zeggen.
- Mijn beugelavontuur. Mijn traject bij de orthodontist was voor mij één grote les voor mezelf opkomen. Ik kreeg allerlei enge en peperdure trajectplannen voorgeschoteld waar ik eigenlijk helemaal niet op zat te wachten (en die ook totaal niet nodig waren). Ook liep de communicatie nou niet helemaal lekker, bijvoorbeeld toen de tandarts een andere tand bleek te moeten trekken dan ik in gedachten had. Tja, achteraf is het allemaal goed gekomen. Maar als ik het mocht overdoen, zou ik zeker eerder mijn biezen hebben gepakt om naar iemand te gaan bij wie ik me fijner voel. Gelukkig bestaan er ook heel fijne orthodontisten en tandartsen. De Tandartsenkliniek in Rijswijk en Zoetermeer is bijvoorbeeld gespecialiseerd als angsttandarts en biedt ook orthodontie aan. Bij de informatie op de website krijg ik al een fijner gevoel dan bij mijn eerdere ortho en tandarts.
- Hoge spoed. “Ik heb dit nodig en het moet eigenlijk over één uur af zijn. Red jij dat?”. Ik merk op zo’n moment dat mijn ogen direct naar mijn agenda gaan. “Oh nee, hoe dan?”, denk ik. Toch vind ik het niet altijd even gemakkelijk om die gedachte te vertalen naar een vriendelijk “Nee sorry!” als het eigenlijk niet past – zakelijk of privé. Zeker omdat ik graag iemand help en soms juist best lekker ga op harde deadlines of spontane verzoekjes. Maar oefening baart kunst. Vaak blijkt in een gesprek dat er toch meer tijd is dan het lijkt of begrijpt de ander het wel als iets niet (à la minute) lukt.
- Verkooppraatjes. Telefoontjes over energiecontracten kap ik de laatste tijd al na 5 seconden af, maar in sommige andere gevallen vind ik het best lastig om verkopers af te poeieren. Zo kreeg ik een keer een appje van een mede-ondernemer of ik zin had om even bij te kletsen. Een beetje verbaasd (want: waarover?) zei ik maar “Ja”. Vervolgens bleek het een salesgesprek te zijn waarin ik een of ander duur programma aanbevolen kreeg. Ik voel me dan toch een beetje bezwaard om zoiets af te wijzen. Zeker als ik diegene persoonlijk ken. Om een of andere reden ga ik dan allerlei excuses bedenken om onder dat heb-ik-totaal-niet-nodig-product uit te komen. Goh, trainingen voor salesgesprekken bestaan er genoeg, maar zou er ook zoiets bestaan als een hoe-weersta-ik-een-salesgesprek-training?
- Hulp vragen. Oké, in dit geval speelt mijn ernstige vorm van eigenwijsheid (“Kan ik wel zelf!”) ook zeker een rol. Maar een stukje drempelvrees om anderen te vragen iets voor me te doen, komt er ook absoluut bij kijken. Als ik in de supermarkt ergens niet bij kan, zal ik bijvoorbeeld eerst zelf drie keer op mijn tenen proberen te staan voordat ik iemand om hulp vraag. Als ik iets zwaars niet in mijn auto weet te krijgen, zal ik niet snel iemand opbellen om te vragen of hij kan helpen. En als ik een foto van mezelf wil hebben met een gebouw op de achtergrond, vind ik het nog altijd wat ongemakkelijk om op een voorbijganger af te stappen en diegene mijn camera in de hand te drukken. Dat terwijl dat eigenlijk zo vreemd nog niet is.
Wat me in al die situaties helpt, is me afvragen hoe ik zou reageren als ik in de schoenen van de ander zou staan. Zou ik het gek vinden als een vreemde mij vraagt een foto te nemen? Neuh! Zou ik raar opkijken als iemand na een uur Teamsen zegt weer verder te moeten? Nee, daar heb ik dan wel begrip voor. En zou ik het begrijpen als iemand mijn verkoopaanbod niet nodig heeft? Ja, absoluut.
Met dat in mijn achterhoofd zou ik in al deze situaties nog vaker op mijn strepen mogen staan. Grenzen aangeven, nee zeggen en zelfverzekerd zeggen waar het op staat dus. Ik ben al op weg gelukkig. En met de tijd komt de rest vast vanzelf wel. En zo niet, dan kan ik altijd nog mijn weet-wat-ze-wil-kat Pippa om advies vragen.
In welke situatie vind jij het lastig voor jezelf op te komen?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Vrolijk in de regen? Wel met mijn roze regenjas!
"Life is about learning to dance in the rain!" Een cliché quote waar zeker een kern van waarheid in zit. Toch is het nog verrekte lastig om letterlijk vreugdedansjes te maken in de Hollandse (mot)regen. Zeker als je met een nat pak op je werk aankomt en niets anders dan een fluorescerende unisex regenjas in je kast hebt hangen. Maar daar heb ik nu iets op gevonden! Van de webshop 'Hip in de regen' ontving ik namelijk een roze regenjas waarmee ik de regenbuien wél stijlvol en met gepaste vrolijkheid kan trotseren. In deze outfitpost laat ik je, poserend tussen de tulpen, mijn nieuwe regenjas zien.
Positief blijven als niets meer zeker is
15 maart. Dé corona-persconferentie. Met samengeknepen billen zat ik voor mijn computer met de NOS-site geopend. Vreselijk vond ik het idee dat dit misschien wel drie weken zou gaan duren. Drie hele weken?! Hoe moest ik dat nu weer overleven zonder te bezwijken onder een combinatie van allenigheid en muren die op me afkomen? Tja, inmiddels zijn we bijna een half jaar verder en is de situatie nog niet veel zekerder. Toch ben ik nog altijd springlevend. En aardig vrolijk zelfs.
Blij Lijstje #55 | Gefixte issues, gevulde pasta & gelukkigmakende keuzes
Terwijl ik het aantal dagen tot mijn zomervakantie al bijna op twee handen kan aftellen, geniet ik ook zonder vakantie gelukkig goed van het leven. Zo was ik intens gelukkig dat ik na vele maanden strugglen eindelijk van een hoop website-issues ben verlost, ging ik een autorij-uitdaging aan die minder heftig bleek dan gedacht, en gaf een collega-ondernemer het beste eetadvies ooit. Daarnaast barstte ik tijdens een yogales in lachen uit om een iets te ambitieuze opdracht en bleek maar weer dat je met een beetje recht-voor-zijn-raapheid een hoop bereikt. Dit is mijn blije lijstje van deze maand!
Je hebt gelijk, opkomen voor jezelf gaat gemakkelijker naarmate je ouder wordt en al vaker bepaalde situaties hebt meegemaakt. Ik zou ook nog weleens vaker voor mezelf kunnen opkomen, maar ik moet zeggen dat dat steeds makkelijker gaat. Ik denk dat het deels ook ligt aan je persoonlijkheid en durf. Nu ben ik van mezelf best bescheiden en zal ik nooit voorpiepen bij de kassa of steeds aan het woord zijn tijdens een vergadering simpelweg omdat dat niet is hoe ik ben. En ik voel me daar goed bij. Maar voor mezelf opkomen is op dat moment aan de bel trekken als er een grens is overschreden. En dat gaat steeds beter gelukkig!
Bij nr 5 redeneer ik altijd zo: de persoon heeft dringend iets nodig uit egoïsme. Je kan niet van mij verwachten dat ik snel iets afmaak zodat het jou goed uitkomt.
Dus zeg ik: nee sorry, dat zal niet lukken. Binnen X aantal dagen moet wel lukken!
Als jij laat zien dat je sterk bent en je niet laat doen, dan komt dit ook zo over bij de ander. Het zal ook wel van persoon tot persoon afhangen. Mss dat ik sneller zou toegeven als het de CEO is. Maar bij een collega zou ik sneller nee durven zeggen.
Wat jammer dat je tandarts avontuur niet helemaal ‘lekker’ liep. Het is natuurlijk wel iets heel groots, en net wat je zegt; peperduur! En vaak moet je een beugel toch vanuit je eigen zak betalen. Omdat ik zelf zo lang heb getobt met die zenuwpijn waren reguliere bezoekjes aan de tandarts altijd een behoorlijk drama, en dat is nog een understatement. Een zuchtje wind tegen mijn mond aan was toendertijd al een soort martelgang, laat staan als iemand in je mond gaat ‘wroeten’. Maar gelukkig hebben wij een heel fijne tandarts. Heel kordaat, hij weet precies wat hij doet, maar hij is ook echt met je begaan. Wat je vraag betreft; blog- en werk gerelateerd moet ik vaker voor mijzelf opkomen, maar ik blijf dat enorm moeilijk vinden.
Ah ja, sales gesprekken afkappen is lastig. Maar als het een kennis of vriend is, zou ik gewoon direct zijn. Zeggen dat ik dacht dat we sociaal zouden bijkletsen en dat we op dit moment zakelijk even niks voor elkaar kunnen betekenen.
Of zelf mijn diensten gaan verkopen…. tja.
Eerlijk gezegd moet ik iets minder assertief worden, want ik lig op het randje van agressief worden. Ik heb minder geduld en als iemand daar dan geen rekening mee houdt, oops. Gisteren nog een klacht ingediend over een bezorger die een loopje met mij wou nemen. Ja dag!
Gek he, ik dacht altijd dat ik niet assertief was, maar dat valt best mee tegenwoordig.
Toen ik de intro las, dacht ik nog ‘ooo, maar dit gaat bij mij nu eigenlijk best heel goed!’. En vervolgens las ik punt 1 en dacht ik ‘eeeeh, toch nog wat werk aan de winkel’, haha. Dat salesgesprek waarin je verzeild raakt is wel echt vervelend trouwens.
Heel veel herkenbaars! Ik denk dat ik vooral dat afkappen moeilijk vind. Toevallig pas nog ergens (blog coming soon;)) met iemand. Ik had geen zin in het verhaal en geen tijd ervoor en was ook niet de aangewezen persoon om ernaar te luisteren, maar ja, hoe zeg je dat dan? Ik hoop stiekem dat jij daar nog meer over gaat delen:).
Laatst had ik zo’n Geen-speld-tussen-te-krijgen gesprek en steeds probeerde ik maar er tussenin te komen omdat ik ook iets wou zeggen om het gesprek korter te maken. Maar niets. Hier thuis zagen ze mij met mijn ogen draaien en een teken te doen dat ze aan het zagen was. Haha, gelukkig kon ze mij niet zien aan de andere kant van de telefoon.
Hahaha die foto van Pippa aan het begin, love it! Maar mooie voorbeelden waar je zeker groei ik kan boeken! Ik herken het ook allemaal wel wat je omschrijft. Je wilt beleefd blijven en niet ongeïnteresseerd of onaardig overkomen door iemand af te kappen, door te zeggen dat je verder moet of door iemand aan te spreken op fout gedrag. Ik heb ook wel eens moeite met bijvoorbeeld collega’s of vage bekende af te kappen als ze maar blijven praten (vaak over niks inhoudelijks) en we erg uitlopen. Dat zuigt zo veel energie van mij, maar ook dan durf ik niet goed te zeggen dat ik verder moet of dat het tijd is om te stoppen en we een andere keer wel verder praten… Inderdaad voor mij ook nog werk aan de winkel op dat gebied! En ook dat om hulp vragen is herkenbaar. Ik wil ook het liefst alles ZELLUF doen en soms voelt het ook als falen als het niet lukt en ik dan alsnog om hulp moet vragen. Ook dat is nog een grote uitdaging voor me om daar meer aan toe te geven.
Iets waar ik helemaal geen moeite mee heb, zijn verkooptelefoontjes afkappen of niet gelegen bellers negeren.
Misschien een tip voor jou waar je wat aan kan hebben: als je telefoon gaat en je begint net aan je lekker warme soep, gewoon niet opnemen. Het komt natuurlijk niet gelegen dan. Als het echt urgent is bellen ze (snel daarna) nog wel terug of je belt zelf later terug. Dat doe ik ook als ik aan het pauzeren ben of als ik zwaar geconcentreerd aan het werk ben. Als mijn telefoon gaat, dan neem ik gewoon niet op als het niet uitkomt en bel ik meteen terug als het wel uitkomt. Ik neem alleen op als het een collega is die ik moest spreken, als het mijn leidinggevende is of als het een dierbare van me is.
Als ik gebeld word en het past niet, dan neem ik gewoon niet op. Mensen moeten maar iets inspreken of me een bericht sturen als ze me nodig hebben.
Gesprekken afkappen vind ik zelf wel lastig. Ik heb dat soms op mijn werk ook maar sommige mensen horen het ook niet wanneer ze best stoppen met praten. Ik probeer me er dan ook niet te druk in te maken. In mijn privé vind ik het ook wel lastig. In de buurt ook iemand die heel graag praat en op de duur weet je gewoon niet meer wat zeggen he. Ik ben bang dat ik dan onbeleefd over kom als ik het afblok.
Sales telefoons vind ik makkelijk af te blokken maar als er bvb iemand van Artsen zonder grenzen aan de deur staat… Ik wijs dat af maar die mensen zijn echt heel volhardend. Dat vind ik super irritant en eigenlijk ook respectloos. Als ik nee zeg bedoel ik ook nee. Maar zij proberen natuurlijk ook alleen maar zoveel mogelijk geld binnen te halen. Ik werd ooit (toen ik nog studeerde) eens aangesproken op straat door zo’n persoon voor een of ander goed doel. Ik had al geweigerd maar toen maakte die jongen het persoonlijk door een beetje te sneren dat ik toch makkelijk 20 euro per maand kon missen als student, dan moest ik maar wat minder op café gaan (wat ik al niet deed maar oké, dat doet zelfs niet ter zake). Toen ben ik wel wat bozig geworden.
Ik denk dat ik hier héél erg veel in ben gegroeid de afgelopen jaren. Eerst hield ik altijd mijn mond voor de goede vrede, nu deel ik gewoon mijn mening en heb ik echt schijt aan dingen gekregen (wel op een nette manier uiteraard…)
Ik denk juist als je dingen niet zegt je over je heen laat lopen en mensen snel over je grens heen gaan…
Het is inderdaad wel zo dat het steeds makkelijker gaat als je ouder wordt, maar sommige dingen blijven inderdaad lastig. Een gesprek afkappen of om hulp vragen zijn ook zeker niet mijn ding.
Zit veel herkenbaars in. En ook ik kom niet altijd voor mezelf op. Maar doe het wel steeds vaker. Situaties of personen die mij altijd overrompelen heb ik eigenlijk min of meer geschrapt uit mijn dagelijks leven. Kun je ontwijken noemen, maar is ook praktisch. En gesprekken kap ik af, als ze me niet bevallen. Overigens is die foto van Pippa super, dat is me bij onze pluis nog niet gelukt.
Wat een mooi artikel, zo herkenbaar! Tegenwoordig laat ik telefoontjes ook steeds vaker rinkelen, en bel ik later terug op een moment dat mij uitkomt. Ik heb ook weleens gehad dat ik zo overrompeld ben door een vraag van iemand (of een aanbod), dat ik iets te impulsief reageer en later denk: dit wil ik helemaal niet. Work in Progress haha!
Yes, precies dat heb ik ook regelmatig! Daarom ben ik ook mee van het bellen dan het mailen. Maar ik merk dat het soms al helpt als ik vraag of ik ergens over na kan denken of dat ik later een voorstel per mail kan sturen. Dan ga ik niet meteen op mijn “Oh ja hoor, is goed!”-eerste reactie af 😉
Mooi artikel. Ik neem tegenwoordig ook niet op als het mij niet uitkomt. De ander heeft er tenslotte niets aan dat ik opneem (de verwachting schep tijd te hebben), degene laat zeggen waar hij/zij voor belt en dan alsnog moet zeggen dat ik nu geen tijd heb (óf in de verleiding kom om te zeggen ‘nee, natuurlijk bel je niet ongelegen…’). Daar komt bij dat ik er soms ook bewust voor kies om mijn telefoon op stil te zetten, de telefoontjes die dan komen mis ik dus ook en moet ik toch ook later terugbellen. Het grote gevaar is anders in deze tijd mobiele telefoon-tijd, dat je altijd ‘aan’ staat.
Wat goed dat je telefoontjes om die reden vaker laat overgaan de laatste tijd! Je hebt helemaal gelijk eigenlijk: iemand heeft er niets aan als je met tegenzin opneemt of opneemt en vervolgens moet zeggen dat het niet past. Ik denk dat ik die inzichten ook maar eens ga gebruiken als ik weer twijfel of ik wel of niet moet opnemen.