Had die moedervlek daar maar niet gezeten! Oh, wat zou het fijn zijn als ik een andere behamaat zou passen! Ik ben vast niet de enige die regelmatig wat aan te merken heeft op kleine details aan haar uiterlijk. Gaat het niet over een misplaatste moedervlek, dan gaat het wel over het litteken op mijn knie dat ik overhield aan een mountainbike-valpartij. Ik zal niet beweren dat ik elke dag dolblij naar mijn spiegelbeeld staar en mezelf het mooiste mens op aarde voel. Hoeft ook niet! Maar het lukt me wel steeds beter om minder over bepaalde uiterlijke kenmerken in te zitten. Dit zijn 7 uiterlijke dingetjes die ik ooit mega-storend vond, maar nu zelfs een beetje waardeer.

1. De handige pigmentvlek op mijn arm

Op mijn linkerarm heb ik al zolang ik me kan herinneren een “streepje” staan. Althans, het is een pigmentvlek, maar het lijkt op een streepje dat iemand doelbewust midden op mijn arm heeft gezet. Als kleuter kwam dat markeringspunt heel goed van pas. Het verschil tussen links en rechts zat er nog niet helemaal in als de juf me zei “We gaan hier naar links”. Dit streepje was dan mijn reddende engel. Ik wist namelijk: op mijn linkerarm zit dé streep.

Ik wist toen niet beter dan dat dit ding bij me hoorde. Toch grappig dat je er als kind zo lekker nuchter in staat, maar dan later door de schoonheidsidealen en reclames over anti-pigmentvlekken-crèmes wordt “geïndoctrineerd”. Alsof je gek bent wanneer je er nul moeite mee hebt dat je lichaam met wat van die vlekjes versierd is. Gelukkig vind ik het streepje nu weer net zo leuk als ik toen ik jong was. Zelfs al weet ik inmiddels links en rechts ook zonder aanwijzing uit elkaar te houden.

2. Mijn mini-voorgevel

Als tiener greep ik standaard naar push-up-beha’s. Al het andere kwam sowieso niet door mijn kritische behakeuring heen, want ik moest en zou een manier vinden om mijn voorgevel een upgrade te geven. Ik ben dolblij dat ik nooit operaties heb overwogen (zeker nu je alle berichtgeving over de gevolgen daarvan hoort). Maar ik was wel graag in de weer met lingerie die er net wat meer van maakte dan mijn erwtjes waren. Ik weet nog dat iemand ooit tegen me zei “Wat? Heb jij echt zo’n kleine behamaat?! Daar zou ik heel onzeker van worden, hoor.” Topopmerking natuurlijk als je begin twintig bent, net met daten bent gestart en nog niet zo zeker van je zaak bent dat jij leuk dating material bent.

Toch fijn dat ik nu heel gelukkig ben met mijn kleine borsten (cup A). Ik vind dat ze bij mijn lichaamsvorm passen en vind het ook praktisch gezien wel handig dat ik weinig gewicht aan borsten hoef mee te zeulen. Sportbeha’s zijn niet nodig, want ook met een gewone beha blijft de boel wel op zijn plek zonder heen en weer te stuiteren. Dus nee, ik zit er serieus geen moment meer over in dat ik minder rijkelijk bedeeld ben aan de voorkant dan de gemiddelde Nederlandse vrouw.

Sowieso zijn alle voorgevels mooi, en is het toch juist prachtig dat Moeder Natuur iedere vrouw met een totaal ander paar borsten door het leven laat gaan.

3. Mijn (bijna) onzichtbare wenkbrauwen

Als ik YouTube mag geloven, ben ik een van de weinigen die niet maandelijks bij een brow bar ligt om haar “wenkies on fleek” te laten maken. Nu geloof ik dat YouTube daarin iets vertekend is, want ik heb nog nooit van een vriendin gehoord dat die daar ook vaste klant is. Anyway, ik ben er nog nooit geweest. Dat terwijl ik gok dat sommige mensen mijn wenkbrauwen maar ielig en onzichtbaar zullen vinden. Ikzelf ook lange tijd. Mijn wenkbrauwhaartjes zijn blond en zijn dus bijna niet te spotten. Daar komt nog bij dat ik als kleuter ooit tegen een stoelpunt aan ben gekoprold (geen aanrader!) en daar een litteken bij mijn wenkbrauw aan heb overgehouden. Lees: op die plek schitteren de wenkbrauwhaartjes in afwezigheid, waardoor ik praktisch 1/3 wenkbrauw mis.

Goh ja, je zou je er allemaal gigantisch druk over kunnen maken. Maar veel meer dan epileren doe ik niet met mijn wenkbrauwen. Dat je ze niet zo goed ziet, heeft zo zijn voordelen. Als ze dan uit de vorm (vorm? welke vorm?) zijn, dan ziet niemand dat in één oogopslag. Af en toe doe ik mijn best en smeer ik er een klein beetje lichtbruine wenkbrauwgel in. Voel ik me toch nog een beetje een persoon die zich enigszins om haar “wenkies” bekommert. Maar nee, verder zal het me worst wezen en vind ik de haartjes boven mijn ogen helemaal prima. Scheelt me veel geld aan brow bars! Bovendien zitten mijn wenkbrauwen toch achter mijn bril verstopt.

4. Mijn spierwitte (nee: lelieblanke) huid

Ik schreef al eens een artikel over de vele keren dat ik de suggestie “Goh, zou jij niet een keer naar de zonnebank gaan?” op me afgevuurd heb gekregen. Om nog maar te zwijgen over die keer dat iemand mijn huid op een foto de kleur gaf van een wortel die zojuist van de Bahama’s was teruggekomen omdat dat er volgens de foto-editor “gezonder” uitzag. Nou, als mijn altijd bleke huid die kleur zou aannemen, zou ik juist uit ernstige zorgen over mijn gezondheid bij de huisarts zitten. Een “zongebruind” kleurtje is niet gezond als je van nature een huid hebt die die kleur helemaal niet aanneemt, zoals bij mij.

Vele jaren heb ik erover gedaan om de bronzers het raam uit te kieperen en de zorgen over mijn melkflessen erachteraan te gooien.

Ik vond mijn huidkleur nooit mooi genoeg. Waarom kon ik niet gewoon met een kleurtje terugkomen uit Italië? Waarom leek het alsof ik geen zon had gezien, terwijl ik toch echt net zoveel zonuren had meegepikt als mijn – wel bruin geworden – moeder?

Ook dit boeit me niet meer zo. Ik probeer te stoppen met de term “spierwit”, omdat dat alsnog als een verkapte belediging aan mijn huid klinkt. Lelieblank it is. Ik vind dat deze kleur past bij mijn rode haar en lichte wenkbrauwen. Ik weet door de kleurenanalyse welke kleding me er gezond laat uitzien, ook zonder zonnebankkuur. En geeft iemand me toch een ongevraagde zelfbruinersuggestie, dan wuif ik die lekker weg. Laat mijn huid maar lekker wit – of nee, lelieblank – zijn. Dan kijken mensen maar weg als ze mijn melkflessen te erg vinden reflecteren.

5. Mijn sproetenkop

Ik ben een gelukkig mens als mijn sproeten zich in de zomer weer volop laten zien. Lekker eigenwijs ieder op de plek die ze zelf ooit hebben uitgekozen. Dat vind ik nu juist het leuke aan sproeten. Ze kiezen zelf waar ze opduiken, houden zich niet aan je wensen en komen lekker speels je gezicht wat vrolijkheid geven. Ik houd van mijn sproetenhoofd en draag zelfs geen foundation omdat ik dat zonde vind van de mini-vlekjes op mijn gezichtshuid. Die vlekjes mogen er van mij in volle glorie zijn.

Dat alles is heus niet altijd zo geweest. Ook dit was een van mijn grootste puberonzekerheden. Ik heb een periode gehad waarin ik dikke lagen foundation (in de compleet verkeerde tint) opsmeerde om maar een egale huid te krijgen. Ik kon stikjaloers zijn op mensen zonder die “vlekjes” overal op hun gezicht. Dan maar een plamuurlaag! Godzijdank heb ik de dikke lagen verf al heel veel jaren afgezworen.

6. Mijn ronde wangen

Toen ik herstellende was van een eetstoornis, vond ik de vorm van mijn wangen een van de lastigste dingen. Op mijn dieptepunt had ik een nogal ingevallen gezicht. Van die ooit zo kenmerkende ronde wangetjes was niets meer te bekennen. Toen ik meer dan tien kilo aankwam (wat uiteraard de bedoeling was) en daarmee mijn leven terugkreeg, voelde het alsof alle boterhammen direct aan mijn wangen bleven plakken. Ik vond het destijds vreselijk en kon hele dagen plukken aan het beetje vel op die plek.

Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen en nu vind ik mijn wangen juist iets leuks aan mezelf. Ze horen bij mijn gezichtsvorm en ze herinneren me er elke dag aan dat ik destijds heb gekozen voor herstel en voor het leven. Zonder die wangen was mijn leven een opeenstapeling van gepieker, angst en verlangend toekijken hoe anderen de lekkerste dingen aten. Nu ik mijn leven en mijn wangen terug heb, voel ik zoveel meer levensliefde. Ik ben blij dat die wangen er weer zijn (en uiteraard dat ik nu lekker kan mee-eten van goddelijke taartjes of goed gevulde ontbijtkommen). Mijn gezichtsvorm laat me zien dat ik weer mij ben geworden na een hectische tijd, en wat ben ik daar dankbaar voor.

7. Mijn ielige armpjes

Terwijl mijn wangen moeiteloos in vorm leken te groeien, zijn mijn armen altijd dun gebleven. Bovendien zijn mijn armen hypermobiel (lees: ik kan ze op manieren draaien die er nogal creepy uitzien) en steken mijn ellebogen op een gekke manier uit. Als je mijn bovenarmen ziet, zal je niet denken dat ik jarenlang heb gebadmintond en heus wel aan planken en spieroefeningen doe. Misschien ga ik ze ooit nog trainen, maar ik heb me altijd voorgenomen dat ik dat puur wil doen voor mezelf, niet om te voldoen aan de perfecte gespierde-armen-plaatjes van anderen. Kracht heb ik overigens wel in mijn armen. Ik kan me prima opdrukken, kan moeiteloos twee minuten planken en heb tien jaar gebadmintond. Dus ergens onder die dunne armpjes zitten vast alsnog spierballen verstopt.

Ik ben in elk geval gestopt met geloven dat mijn armen te dun, te knokig, te kinderlijk of wat dan ook zijn. Het zijn gewoon mijn armen, met dat ene leuke streepje op links. Prachtig vind ik ze niet, maar oké zijn ze wel.

Het doet er allemaal niet zo toe

Dat is sowieso wat ik heb geleerd over uiterlijke kenmerken. Er zit nog zoveel in tussen jezelf bloedmooi vinden en jezelf verafschuwen. Het is prima om jezelf op die ene galajurkavond prachtig te vinden, af en toe een goede ochtend te hebben als je haar mooi zit en verder vooral vaak te denken “Ah prima, dit ben ik, helemaal oké!”. Niet schitterend, niet lelijk, maar iets ertussenin.

Focus vooral op wat je lichaam voor je doet en op wie je bent. Dan doet die gekke neus, rare moedervlek of pigmentvlek op je linkerarm er helemaal niet zoveel toe.

Wat is een uniek uiterlijk kenmerk aan jou?