“Wat leuk joh! Doe je er dan nog wat naast?”. Als ondernemer krijg ik soms de gekste vragen of verzoekjes naar mijn hoofd. Zeker niet van iedereen. Maar ik merk dat sommige buitenstaanders al snel hun vooroordelen klaar hebben als ik vertel dat ik ondernemer ben. Soms ook als ik vertel wat ik precies doe als tekstschrijver. Blijkbaar is het geen heel gebruikelijke manier om een belegde boterham te verdienen. En ben je ook nog jong en ook nog vrouw, dan komen er soms wat extra oordelen bij. Dit zijn 7 bijzondere reacties die ik weleens heb gekregen (naast de vele leuke reacties trouwens!).

1. “Leuk joh. Nou als jij er maar van kunt rondkomen!”

Die opmerking kreeg ik nota bene van een accountantskantoor dat ik interviewde en dat mij niet al te subtiel probeerde binnen te hengelen als klant. Je snapt: na die opmerking was hun poging daartoe compleet mislukt. Overigens heb ik de opmerking vaker gekregen. Blijkbaar verwachten mensen dat je met “stukkies schrijven” hooguit wat wisselgeld kunt verdienen of dat je een rijke partner moet hebben om met dit werk je hypotheek te betalen. Hoe kortzichtig! Schrijven is gewoon een baan waar je geld mee verdient, net als met al het andere werk.

Ik denk eerlijk gezegd dat die vraag aan mannelijke ondernemers minder vaak wordt gesteld. Van een man verwachten mensen niet zo snel dat die wel een rijke vrouw thuis heeft. Andersom is dat vooroordeel er nog vaak genoeg wel. Ik krijg regelmatig het idee dat mensen denken dat ik gewoon een rijke vriend aan de haak heb geslagen en zelf wat aanklooi om een beperkt zakcentje aan onze huishoudpot bij te dragen. Maar als er iemand is die financieel onafhankelijk zijn soms zelfs iets te belangrijk vindt, dan ben ik het wel.

Als je niet voor een tientje per uur je diensten aanbiedt en iets doet waar vraag naar is, kun je als ondernemer prima rondkomen. Ook zonder rijke prins op het witte paard.

2. “Oh oké, en doe je er dan nog wat naast?”

Ja hoor, ik kook ook nog 4x per week avondeten, maak regelmatig het huis schoon, heb een eigen blog, spreek met vriendinnen af, trek zo nu en dan mijn hardloopschoenen aan… Maar nee, ik heb er geen andere baan naast. Ik werk 40-45 uur per week aan mijn bedrijf, dus een parttime baan kan ik niet in mijn dagplanning kwijt.

Ik merk dat anderen weleens denken dat je een “bedrijfje” er even bij doet. Dat je wat aanrommelt, maar een échte baan nodig hebt om daarmee je benodigde geld te verdienen naast de uit de hand gelopen hobby die je bedrijf heet. Eigenlijk best gek! Aan mensen die in loondienst werken, vraag ik toch ook niet “En, heb je er dan nog een functie naast?”.

En bovendien: al werk je niet 40 uur, waarom zou je de uren dan moeten opvullen totdat er wel 40 declareerbare uren in je agenda staan. Er zijn genoeg mensen die 2, 3 of 4 dagen per week aan hun bedrijf werken in plaats van een volle werkweek.

3. “Ik heb geen budget, maar deze opdracht levert je wel veel op!”

Dat je een groter bedrijf moet betalen en dat je je boodschappen in de supermarkt niet gratis mee krijgt, is heel duidelijk. Maar soms stuit het nog op onbegrip dat ik mijn werk als tekstschrijver niet voor nop doe. Ik krijg serieus best vaak mailtjes van mensen of ik gratis iets wil doen in ruil voor “exposure” (lekker jargonwoord ook). Want uit hun 15 volgers haal ik misschien wel dé klant voor mijn bedrijf. Dat maakt het die twee dagen werk zéker waard. *kuch*

Net na mijn KvK-inschrijving vond ik het nog weleens lastig om gratis werk af te slaan. Geld vragen voelde inhalig, ook al is het heel logisch dat je geld betaalt voor diensten. Ik kan bij mijn hypotheekaanbieder ook niet vragen of ik deze maand in plaats van geld ook met een zelfgebakken appeltaart voor hun diensten mag betalen.

Ook is het bij veel ondernemers echt niet zo dat ze zó om klanten verlegen zitten dat ze zelfs gratis klussen met beide handen aangrijpen. Ik doe zelf weleens gratis werk voor een vriendin of een familielid of in een enkel geval voor organisaties en mensen die ik dat oprecht gun. Maar verder stuur ik voor mijn werk gewoon een factuur. Bij de bakker kom ik ook niet met gratis brood vandaan omdat bakken nu eenmaal zijn passie is.

De foto’s zijn gemaakt door Blooming Picture.

4. “Jij werkt toch thuis, dus misschien kunnen we…”

Thuiswerken for life! Voor mij gaat er niets boven werken aan de eettafel. Eventueel onder een kleedje en met altijd de waterkoker en verse lunches binnen handbereik. Maar er zit wel één nadeel aan thuiswerken, en dat is de manier waarop anderen er soms tegenaan kijken. Doordat ik zelf mijn uren kan indelen, denken mensen weleens dat ik de hele dag door beschikbaar ben voor leuke dingen. De buurvrouw vroeg me eens of ik dan op donderdagochtend op visite kon komen, want “je hoeft toch niet te werken”. Of mensen denken dat je vandaag kunt besluiten dat je over vijf dagen met vakantie gaat, terwijl ik ook gewoon planningen heb lopen.

Sowieso merk ik dat mensen sneller denken “Oh kun jij even…?” omdat je toch thuis bent.

Dat soort kleine dingen zijn niet zo’n ramp overigens, en ik geef vaak ook gewoon eerlijk aan wat wel en niet kan. Ook al kan ik mijn werktijden zelf indelen, ik houd er een aardig half-9-tot-half-6-ritme op na. Is ook wel zo handig, want ik heb ook videogesprekken met en telefoontjes van opdrachtgevers en die zijn niet op zaterdagochtend of vrijdagavond beschikbaar. En ook voor mezelf vind ik zo’n ritme fijner.

5. “En verdien je daar dan echt geld mee?”

Nee joh, ik hobby wat aan de hele dag. Ik sta om zeven uur op om met hobbyen te beginnen. Alle teksten die ik oplever, zijn gratis. Schrijven is immers mijn hobby, dus daar vraag ik geen geld voor. Gelukkig is mijn hypotheekaanbieder ook begripvol. Ik hoef ze niets te betalen, omdat ik zulk goed vrijwilligerswerk lever. Advies geef ik altijd gratis. En de prijzen op mijn site staan er voor de sier; natuurlijk vraag ik geen geld voor de meerwaarde die ik klanten oplever.

Eh ja, niet dus. Ja, ik verdien er geld mee. En nee, dat vind ik niet erg. Dat doet iedereen met werk, toch? Ik heb er een opleiding voor gevolgd en ben pas fulltime gaan ondernemen toen ik zeker wist dat ik er meer dan een kale boterham mee kon verdienen.

6. “Ben je dan niet heel eenzaam?”

Dit vooroordeel begrijp ik op zich wel. De angst voor eenzaamheid was ook een van de redenen dat ik pas na lange tijd mijn baan durfde op te zeggen. Vaak heerst het beeld dat je als thuiswerker de hele dag eenzaam achter je laptop zit en blij bent als je ’s avonds na werktijd een paar woorden met de caissière kunt wisselen. Maar persoonlijk vind ik dat alles meevallen. Ik spreek zeker wel één keer per dag telefonisch of via een videogesprek mensen. Doordat ik voor verschillende opdrachtgevers werk, heb ik veel wisselende contacten (nee, niet op díe manier!). Zo hoor je nog eens wat qua verhalen! Daarnaast zorg ik er zelf voor dat ik elke dag even buiten kom en niet in een kluizenaar verander.

Bovendien kun je er altijd nog voor kiezen om deels in loondienst te gaan werken als je de collega’s heel hard mist. Als zzp’er houd ik nog steeds regelmatig duurzame vacatures in de gaten op websites als Sustainable Jobs. Projectleider-vacatures, communicatie-vacatures – er komt van alles voorbij. Ook op freelance- en parttime-basis. Dus als ik ooit denk “Trek voor mij maar een potje collega’s open!”, dan zijn er genoeg leuke sollicitatie-opties.

Kortom: er zijn genoeg manieren om alsnog mensen om je heen te hebben. Ga naar een netwerkborrel, zoek een sparringpartner met wie je eens per week spreekt of ga lunchen met mede-ondernemers. En anders is deels loondienst en deels freelancen ook een prima optie!

7. “Jij bent nog jong, dus dan kan dit allemaal”

Dit heb ik serieus vaker te horen gekregen. Dat ik nog niet echt geld hoef te verdienen met mijn onderneming, omdat ik geen vaste lasten heb (eh jawel hoor, mijn energie tap ik niet gratis af uit het stopcontract!) of omdat ik nog thuis woon (nope, al drie jaar niet meer!) of omdat ik geen kinderen heb om voor te zorgen (yup, wel een aandachtvragende kat trouwens!). Ik begrijp wel dat de keuze voor het ondernemerschap spannender is als je een grote villa met hoge maandlasten hebt of als je gezin grotendeels van jouw inkomen afhankelijk is. In dat opzicht heb ik het inderdaad makkelijker als appartementeigenaar zonder nageslacht.

Maar ik denk dat beginnen met ondernemen niet voor mij makkelijker of minder spannend was dan voor oudere generaties. Ik had bijvoorbeeld nog geen bergen werkervaring toen ik begon en ook geen netwerk van duizenden LinkedIn-connecties om op te bouwen. Tel daarbij op dat ik tamelijk onzeker was, geld vragen spannend vond en het woord ‘nee’ het liefst zo min mogelijk in mijn mond nam. Dan kun je je vast voorstellen dat het niet allemaal is komen aanwaaien.

Of je nu 20, 30 of ouder bent, ik denk dat je als ondernemer altijd voor spannende dingen komt te staan. Dat vind ik er zelf het leuke en uitdagende aan, maar het betekent ook dat het zeker niet altijd de makkelijkste weg is.

Krijg jij weleens te maken met vooroordelen over je werk?