Over het algemeen weet ik me prima te redden in mijn uppie in mijn huis. Natuurlijk ben ik blij als mijn vriend komt en ben ik ook heel blij dat er een vrolijke kat rondhuppelt. En natuurlijk vind ik het gezelliger wanneer iemand blijft eten dan wanneer ik mijn avondeten opeet in het gezelschap van mijn grote vrienden YouTube en Instagram, maar vind ik alleen wonen op dit moment best prima. Toch kom je als je alleen woont weleens voor mini-struggles te staan. Deze 9 struggles bijvoorbeeld. Of beter gezegd “struggles” tussen aanhalingstekens, want natuurlijk zijn het vooral first world problems van de eerste orde.

1. Soms mis ik gewoon de spierballen, de helpende hand en het technische inzicht van een man. Als ik mijn fles mondwater niet open krijg of stoei met de rits van mijn jurk, zit ik mooi met de gebakken peren. Moeten er gaten in de muur geboord worden of lekt de afvoer? Ook dan ben ik even die stereotype vrouw die mannelijke hulp moet inschakelen. Gelukkig heb k dan mijn vader, vriend of handige ooms om me te “redden”.
2. Google is mijn beste vriend (naast YouTube en Instagram dus). Tegenwoordig vind je in mijn Google-geschiedenis de meest bijzondere noodkreten die – gezien de Google-suggesties – niet alleen door mij worden opgezocht. “Hoe krijg ik mijn blouse los uit mijn rits?” (onhandigheidje op een haastige vrijdagochtend!), “Hoe lang kun je champignons bewaren?” en “Hoe maak ik mijn oven schoon?” zijn maar een paar van de opdrachten die ik bij gebrek aan een sparringpartner aan Google toevertrouwde.
3. Heb je eindelijk een keer iets echt heel lekkers én fotogenieks gekookt, is er niemand die dat ook kan proeven. Alleen al daarom vind ik het leuk om goed gelukte maaltijden te fotograferen. Heb ik in ieder geval nog enig “bewijs”.
4. Zeker sinds ik alleen woon, kan ik regelmatig in mijn eentje in een deuk liggen. Bijvoorbeeld om Pippa, om mijn eigen domme acties of om kleine dingen die ik in mijn eentje meemaak. Niets zieligs aan, hoor! Toch betrap ik mezelf erop dat ik dat soort dingen altijd ergens noteer om nog eens door te vertellen. Zodra je dat soort dingen met iemand deelt, lijken ze toch nóg wat grappiger te zijn.
5. Een tweepersoonsbed in je eentje klinkt extreem luxe. Ooit fantaseerde ik over hoe ik diagonaal in mijn eigen bed zou kunnen liggen. Een hotelbed zou er niets bij zijn. In de praktijk lig ik braaf op één helft en blijft de andere helft keurig netjes onbeslapen als mijn vriend er niet is. Zo’n leeg kussen naast je is niet per se een en al fijnheid en luxe. Iets met verwachting vs. realiteit.
6. Heb je weleens pakken drinken meegekregen als je op visite was geweest? Nou, bij mij zou je zomaar eens met een pak ijsthee naar huis kunnen gaan. Als er mensen op bezoek komen, haal ik altijd wel speciaal drinken in huis, dat ik zelf niet altijd even lekker vind als niet-frisdrankfan. Om vervolgens maar de rest van het pak aan diegene mee naar huis te geven. Alles beter dan drinken door de gootsteen spoelen.
7. Boodschappen doen alleen blijft soms een uitdaging. En dan heb ik het nog niet eens over de boodschappentassen die ik alleen naar boven sjouw. Maar ik heb inmiddels dé oplossing voor de race tegen de klok met groenten: roerbakschotels. Dankzij roerbakschotels komen de verpakkingen met drie paprika’s opeens wél op tijd op. Ik word er steeds wat handiger in en heb al een paar favoriete combinaties ontdekt.
8. Wel een echte kookstruggle: receptideeën voor ovenschotels, lasagne en appeltaart zijn in je eentje soms nogal lastig uit te voeren. Want wat moet je in je eentje met vier porties lasagne, een enorme ovenschotel of een appeltaart van acht stukken? Oké, voor dat laatste kan ik vast wel een paar vrijwillige mee-eters vinden. De andere recepten staan op de planning om een keer met mijn vriend te maken. Twee porties is al makkelijker dan één!
9. “Kun jij dat even doen?” is er niet bij. Soms heb je van die klusjes waarbij je het liefst even aan een ander zou vragen voor jou op te staan. Terwijl je net je pyjama hebt aangetrokken de container buiten zetten bijvoorbeeld of ’s avonds nog in de regen de deur uit moeten om nieuwe kattenbakkorrels te kopen. Pippa zelf kan ik het moeilijk vragen. Maar hé, elke keer veer ik weer enthousiast op om aan mijn burgerlijke taken te voldoen. Iets met je eigen boontjes doppen.

Ach, neem dit alles vooral met een korrel zout. Ik heb het hartstikke goed naar mijn zin in mijn huisje en vermaak me meer dan prima. En alleen wonen heeft ook zo zijn voordelen. Niemand die moppert als ik te veel chilipoeder door het eten heb gegooid, ik kan mijn eigen zoetsappige tv-programma’s bingewatchen zonder commentaar en niemand moppert wanneer mijn huis vol staat met nogal meisjesachtig Blond Amsterdam-servies. Zo slecht heb ik het nog niet 😉

Wat vind jij (of lijkt jou) een “struggle” aan alleen wonen?