Het is alweer zeker 10 jaar geleden dat het prachtige programma ‘Over de streep’ op tv kwam. De vraag ‘Als je me echt zou kennen, zou je weten dat…’ was daar vaste prik. Ik keek altijd met een brok in mijn keel ter grootte van een tennisbal toe hoe mensen over de streep gingen. Vaker met dan zonder een tissue paraat. Zo mooi vond ik het om te zien dat mensen open waren. Over the good and the bad. Het voelt soms logisch om te denken dat jij de enige bent met iets, terwijl er bijna altijd – zelfs in je eigen omgeving – mensen rondlopen die een stukje in je verhaal herkennen. Alleen al daarom vind ik het mooi om soms – vooral privé en nu ook hier in dit stukje web – een inkijkje te geven in wat je niet altijd ziet.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat…

1. …ik bijna wekelijks in positieve zin ontroerd raak door de kleinste dingen, zoals wandelen door het park achter ons huis en beseffen dat dit echt onze forever home is of een busrit door Amsterdam. Zeker wekelijks sta ik erbij stil waar ik vandaan kom (toen ik rond mijn 22e door anorexia een lastige tijd doormaakte) en hoe anders mijn leven nu is. Dan besef ik weer hoe dankbaar ik ben dat dit is waar ik sta en dat ik destijds dat sprankje hoop heb gebruikt om langzaamaan toch mijn leven bij te sturen.
2. …ik soms een tikkeltje doorsla in het independent woman willen zijn. Ik heb altijd heel sterk de drang gevoel om op eigen benen te staan. Eigenlijk in elke zin van het woord. Financieel, maar ook emotioneel en op andere vlakken. Dat vind ik aan de ene kant mooi en stoer en sterk. Maar uiteraard is het soms ook een gigantisch mezelf in de weg zittende eigenschap. Zo heeft Bart al een paar keer aangeboden mee te gaan naar de huisarts (omdat ik en de beste man elkaar zo niet liggen dat mijn verhaal er nooit helemaal lekker uitkomt), maar blijf ik roepen dat ik het liever alleen doe. Ik denk dat iets in mij het een beetje lastig vind om op iemands schouder te leunen. Ik ben liever degene die een schouder biedt aan een ander.
3. …ik “Oh, kun je daar dan wel een beetje van rondkomen?” een van de irritantste vragen vind die er bestaat. Ik heb superhard gewerkt om van freelance tekstschrijven mijn werk te maken, maak heel wat werkuren in een week en het is me zeker niet komen aanwaaien om van mijn schrijfpassie mijn brood-op-de-plank-bezigheid te maken. Ik verdien als freelancer meer dan in loondienst en had mijn bedrijf al voordat Bart en ik een huishouden deelden. Soms frustreert het me dat mensen nog steeds weleens denken dat ik “vast een rijke vriend heb” of zich afvragen wat ik nog naast “mijn bedrijfje” doe. Creatieve ondernemer zijn en daar een goede boterham mee verdienen, gaan prima samen. Je merkt: dit is een opmerking die nogal wat vuur in mij losmaakt. Misschien ook wel omdat ik zo graag het stigma wil wegwerken dat je met een creatief beroep vast het geld met moeite bij elkaar weet te schrapen.
4. …ik een Smintjes-verslaving heb en er hier iets meer van die pepermuntjes op een dag doorheen gaan dan waarschijnlijk goed voor je is. Tegelijkertijd blijf ik mezelf wijs maken dat er wel ergere dingen zijn om verslaafd aan te raken en heb ik daarom nog niet het doorzettingsvermogen bij elkaar weten te rapen om dat blauwe potje met pepermuntjes buiten handbereik te zetten.
5. …ik pas op mijn 25e leerde koken. Tot die leeftijd had ik nog nooit iets anders klaargemaakt dan aardappels met groenten en een vega-burger. Als net op mezelf wonende twintiger had ik geen idee wat ik met champignons aan moest, at ik weleens stuk gekookte couscous (ik had geen idee dat “wellen” iets anders was…) en had niet meer dan twee potjes kruiden in huis (peper en kerrie). Ik heb jarenlang een verknipte relatie met eten gehad. En hoewel ik al een tijdje genezen was toen ik op mezelf ging wonen, kwam de liefde voor eten en koken pas echt toen ik een jaar of 27 was. Soms vraag ik me af hoe mijn studententijd eruit had gezien als ik toen ik al de voorliefde voor eten klaarmaken had gehad. Misschien was zo’n culinaire student geweest die eetclubjes afging. Geen idee! Tegelijkertijd geloof ik dat ik nog veel meer kan genieten van eten doordat ik maar al te goed weet hoe het is als je het genieten van eten moet missen.
6. …ik heimwee heb en me daar regelmatig voor schaam. Als ik eenmaal op vakantie ben, vind ik het vaak fantastisch en heb ik het goed naar mijn zin. Maar de dagen ervoor zie ik daar als een berg tegenop. En hoe suf het ook mag klinken en hoe mooi vakanties ook zijn, ik blijf thuiskomen het allerfijnste vinden aan het hele op reis gaan. Als ik soms zie hoe makkelijk sommigen hun koffer pakken om overal en nergens te vertoeven, dan baal ik weleens van de heimwee hebbende huismus in mij. Tegelijkertijd vind ik het ook wat moois hebben dat ik zó hard geniet van mijn thuisplek dat jaarlijkse vakanties voor mij geen must zijn om “alles uit het leven te halen”.

7. …ik al 5 jaar rondloop met een tamelijk concreet boekplan. Toen ik ziek was, riep ik altijd “Als ik hier ooit van genees, dan wil ik er anderen mee helpen. Met een boek!”. Jarenlang dacht ik dat dat moment niet zou komen. En toen ik eenmaal genezen was, was ik veel te druk met opnieuw gaan leven, voor het eerst op kantoor werken, een huis kopen, genieten van de liefde en vooral gewoonweg leven, om er een boekenschrijfproject tussendoor te proppen. De laatste weken is het vuurtje weer vuriger gaan branden. Al zeker vijf jaar heb ik een superconcreet idee voor een boek. Het is alleen wel iets heel persoonlijks. En hoewel ik op mijn blog best wat inkijkjes in mijn ziel geef, voelt het akelig open en bloot om meer stukjes persoonlijk verhaal de wereld in te gooien. Op papier ook nog. Dus nee, ik weet het nog niet. Ik weet nog niet wat ik ermee wil. Of ik het wil. Hoe ik het wil. Wanneer ik daarover uit getwijfeld ben? Ook daar ben ik nog niet over uit 😉
8. …ik ouder worden soms een lastig concept vind. En tegelijkertijd zou willen dat ik dat niet vond. Sinds het overlijden van Barts moeder (3,5 jaar geleden) heb ik dat. Als je van dichtbij meemaakt dat iemand die je dierbaar is er opeens niet meer is, dan ga je toch anders kijken naar nieuwe jaren erbij optellen. Ik wel althans. Aan de ene kant zie ik nog meer in hoe belangrijk het is om het leven niet in een rush aan me voorbij te laten gaan. Aan de andere kant brengt het me soms angst als ik er te veel bij stilsta dat je keihard en voluit en feestvierend zou moeten LEVEN, en vraag ik me af of ik dat genoeg doe. Ik wil zo veel en het voelt weleens alsof de klok harder tikt dan ik zou willen. Maar daar ben ik vast niet de enige in 😉
9. …ik vaak baal van mijn (bloated) buik. Ik stoei nu zo’n 4-5 jaar stoei met de vage klachten die samen het labeltje ‘prikkelbare-darm-syndroom’ hebben gekregen. Ik heb al heel wat mensen gezien en adviezen toegepast. Voeding gemeden, voeding toegevoegd, meer vezels gegeten of minder, acupunctuurnaalden in me laten prikken, ademsessies gedaan, fysio-oefeningen uitgevoerd… Soms maakt het me verdrietig dat mijn buik er niet minder opgeblazen op is geworden. Tegelijkertijd houd ik goede hoop dat er ergens iets te vinden is wat helpt en experimenteer ik (samen met een diëtiste) vrolijk verder totdat we hét hulpmiddel vinden.
10. …ik jaloezie iets ingewikkelds vind. Als ik merk dat iemand jaloers is op mij, weet ik nooit zo goed wat ik moet zeggen. Het voelt niet als een compliment, eerder als een kleine onbedoelde steek. Ook al wil iemand dat er helemaal niet mee zeggen. Ik denk dan altijd “Ik heb genoeg meegemaakt en er is me weinig komen aanwaaien. Hoezo zou je met mij willen ruilen?”. Jaloezie is in mijn ogen heel menselijk, maar vaak ook onnodig. Je bent vaak jaloers op één ding van de ander, maar waarschijnlijk heeft die persoon ook genoeg dingen die niet jaloersmakend zijn. Dingen die je misschien niet eens weet van de ander. Denk aan een lastig verleden, onzekerheden, gezondheidsissues, een moeilijke relatie, verloren dierbaren, eenzaamheid, etc. Je kent nooit iemands hele verhaal. Jaloers zijn is dan zonde. Voor jezelf én voor de ander die je daarmee niet 100% ziet voor wie die is.
11. …ik een grote nerd ben. Mijn hele leven lang al. Op de middelbare school vond ik het vreselijk als ik iemand dat woord hoorde fluisteren en wist dat het over mij ging. Inmiddels ben ik trots op mijn nerdige kant. Ik heb er zelfs mijn werk van gemaakt om nerd te zijn. Nou ja, soort van. Als tekstschrijver pluis ik elke dag verschillende onderwerpen tot op de bodem uit, vraag ik mensen het hemd van het lijf en kan ik voortdurend die nieuwsgierige overgeïnteresseerde persoon uithangen. Wat een geluk dat dat werk is!
12. …ik de balans tussen overprikkeld/onderprikkeld zijn regelmatig zoek. Aan de ene kant raak ik als introvert met een hooggevoelig kantje regelmatig overprikkeld. Zet mij 5 uur op een druk verjaardagsfeest en ik kan daarna een dag aan een alleentijd-infuus. Tegelijkertijd ga ik ook wel weer goed op prikkels. Als ik een dag tukkend aan het strand zou zitten, zou ik gillend gek worden en wil ik boeken lezen, cultuur opsnuiven, schrijfsels creëren en meer van dat. Ik begin er steeds meer achter te komen dat ik dan niet zozeer sociale prikkels mis, maar meer intellectuele prikkels. De prikkels van dingen leren, iets met je hoofd doen, jezelf stuiterend van enthousiasme in dingen storten… Vond ik lange tijd gek. Nu geef ik er gewoon aan toe. Máár de consequentie van zowel snel overprikkeld als snel onderprikkeld raken, is dus wel dat de balans regelmatig foetsie is. Als iemand hem vindt, stuur je hem dan naar me terug?

Wat zou jouw antwoord te zijn op de vraag “Als je me echt zou kennen, zou je weten dat…”?