De ontdekking dat ik introvert ben, was er één die met veel eureka’s gepaard ging. Opeens snapte ik dat ik niet gek of niet-sociaal of een kluizenaar ben (nou ja, dat laatste misschien soms een beetje – geheel vrijwillig!). Ik ben gewoon een introvert die meer oplaadt van alleen zijn ná een gezellige afspraak dan van de afspraak zelf, hoe gezellig het ook was. Sindsdien geniet ik regelmatig ja-knikkend mee met de herkenbare introvertenperikelen van anderen. Introversie accepteren wordt zoveel makkelijker als je er met humor naar kunt kijken! Dit zijn 13 eerlijke ontboezemingen van mij als introvert. Over wegduiken in supermarktschappen, ongemakkelijke voorstelrondes en meer.

1. In de supermarkt duik ik regelmatig weg in een supermarktschap waar ik dan doe alsof ik héél geïnteresseerd naar flessen wijn staar (ik drink geen alcohol…) of gebiologeerd verpakkingen met kip tandoori bestudeer (ik eet vegan…). Waarom? Nou ja, puur en alleen omdat ik net een mogelijk bekende in het gangpad daarnaast tegenkwam en betwijfel of we samen in de “We kennen elkaar genoeg om een praatje te maken!”-categorie of in de “We doen alsof we elkaar niet kennen”-categorie vallen. Echt hoor, supermarktroutes zijn ontworpen op introverten. Je verdekt opstellen is er een makkie!
2. Het zou best kunnen dat ik een telefoontje niet opneem, terwijl ik technisch gezien wel in staat ben om je te woord te staan. Energie-technisch gezien was die mogelijkheid er alleen niet. Ik zat net midden in een schrijfopdracht, heb last van een sociale kater na 4 telefoongesprekken op een dag of weet dat ik op dit tijdstip niet meer mijn meest sociale ik ben. Sorry. Het ligt niet aan jou.
3. “Ik mail je wel!” had mijn motto kunnen zijn. Of zoals een collega ooit over zichzelf zei: “Mij niet bellen.” Ik snap helemaal dat het in veel situaties handig is om de telefoon te pakken en doe dat uiteraard regelmatig voor interviews en afstemming. Maar ik ben nooit op mijn best als ik aan de telefoon à la minute met een goede reactie moet komen. Dan komt het er haperend uit, zeg ik veel te snel ‘ja’ op iets waar ik 5 minuten later al spijt van heb, of komen er gewoon niet zulke denderende ideeën uit mijn mond. Mailend ben ik op mijn best. Dus zal ik nooit zomaar de telefoon pakken als dat niet nodig is, app ik vriendinnen liever dan ze te bellen en antwoord ik op lastige vragen over de telefoon regelmatig “Ehm, zullen we er nog over mailen?”.

Op deze foto’s lees ik het boek ‘Notities van een introvert’ van Bente van de Wouw. Als je ook introvert bent, dan is dit boek absoluut één groot feest der herkenning. *affiliate link

4. Soms wacht ik tot praatgrage buren weg zijn. Toen we in ons vorige huis woonden, hadden we een oudere buurvrouw aan wie je gerust een half uur vast zat voor een gesprek. Vaak kwam ik haar precies tegen op de momenten dat ik uitgeblust thuiskwam van een afspraak óf op het punt stond om nog net voor het eten een hardlooprondje te doen. En hoewel ik er graag voor iemand ben, snakte ik op die momenten vooral keihard naar even niet sociaal móeten doen over de ultieme small talk-thema’s (zoals het vuilnis aan de weg en het zwart geschilderde bergingplafond). Dus ja, het is weleens voorgekomen dat ik iets langer in de auto bleef zitten of een minuut wachtte met de deur naar het trappenhuis opendoen om die tóevallige ontmoeting te voorkomen. Nee, hier ben ik niet trots op.
5. Ik gebruik toiletbezoekjes soms als me-time. Als ik een hele dag in groepsgezelschap ben, zijn de toiletmomenten vaak mijn enige stukjes alleentijd op een dag. Dus ja, dan neem ik het daarvan, komt mijn telefoon tevoorschijn en kun je me gerust 10 minuten niet zien. Ik kom er wel lekker bijgetankt van terug. Dat dan weer wel!
6. Stiekem vind ik het bijna nooit erg als mensen afzeggen. Volgens mij ben ik de makkelijkste persoon om tegen te zeggen “Sorry, we moeten de afspraak verplaatsen!”. In 99% van de gevallen denk ik dan “Oh, dat komt mij ook wel goed uit!”. Niet omdat ik al andere afspraken had staan, maar omdat ik dan in gedachten al geniet van de extra ontstane alleentijd. Natuurlijk mompel ik dan woorden als “jammer”, maar eigenlijk vind ik het nooit echt “jammer” om een extra moment met alleen mezelf of Bart als gezelschap te hebben.
7. Ik heb totaal geen moeite met een week alleen zijn. Vorige week was Bart 4 dagen weg. “Jeetje, voel je je dan niet alleen?” of “Wat zielig dat je dan in je eentje thuis bent!”, kreeg ik van een paar mensen te horen. Maar nee hoor, dat voelt allesbehalve zielig. Hoewel ik hem natuurlijk mis en heel blij was toen hij weer thuiskwam, zal ik me ook in mijn eentje geen minuut vervelen. Met een stuk of 1001 hobby’s die toevallig allemaal alleen-activiteiten zijn, vermaak ik me ongetwijfeld prima. Dus nee hoor, dan hoef ik echt niet elke avond bij mensen op de thee te gaan om de tijd op te vullen. Liever niet.

Lees ook: Introversie | 7 vooroordelen over introverten.

8. Na 1 uur bellen ben ik niet meer op mijn best. Het lijkt wel alsof ik – in ieder geval op werkvlak – een telefoneertaks heb. Ik heb eigenlijk nooit calls, hooguit coachsessies, die langer dan 1 uur duren. Maar als dat een keer wel het geval is, snap ik weer waarom ik dat liever niet doe. Na 1 uur stroomt mijn batterij gewoon langzaamaan leeg. Mijn focus wordt minder, mijn creativiteit sijpelt met de minuut verder weg en ik snak heel erg naar de combinatie van thee, stilte en focus in plaats van praten.
9. In groepen ben ik een ander persoon dan een op een. Als je mij in een groep zet, verander ik in een meer stille Willy. Ik kijk de kat uit de boom vanuit mijn plekje in de hoek, wat kan overkomen alsof ik het niet naar mijn zin heb. Dát is gelukkig niet het geval; ik kan in stilte meegenieten van de reuring om me heen. Het kost me dan gewoon meer moeite om ertussen te komen. En het voelt ook een tikkeltje spannend en awkward om bij vreemden meteen het achterste van mijn tong te laten zien. Als je een op een met me spreekt, ben ik wat dat betreft een ander mens. Dan zal je merken dat ik in een ware kletskous kan veranderen. Ik geef mezelf makkelijker bloot (figuurlijk uiteraard!), gooi meer diepgang in het gesprek en ben veel prateriger. Daarom spreek ik altijd liever met 1 of 2 mensen af. In groepen verdwijnt mijn sociale, kletserige kant sneller naar de achtergrond, en dat vind ik zelf ook jammer.
10. Als ik stil ben, betekent dat niet dat mijn hoofd uitstaat. Meestal is eerder het tegendeel waar en draaien de raderen in mijn hersenen op volle toeren. Als ik stil ben, ben ik over het algemeen het leven aan het overdenken, de groepsdynamiek aan het observeren of aan het uitstippelen wat ik straks zoal kan zeggen. Ik zie, voel, merk en hoor van alles. Mijn voelsprieten staan AAN. Misschien ben ik juist daarom soms wel stil. Als iets me raakt, is dichtklappen mijn eerste reactie, terwijl een ander misschien flink tekeergaat. En als de sfeer gespannen is, ben ik in mijn hoofd aan het uitpluizen hoe dit alles precies zit, maar zeg ik niets om de spanning niet te vergroten. Dus nee, grote kans dat mijn woordenstroom een akelige stilte laat horen, maar dat dat juist komt doordat het in mijn hoofd allesbehalve muisstil is.

11. De vraag “Hoe gaat het met je?” vind ik soms ingewikkeld. Mijn overpeinzende introvertenbrein vindt dat maar een breinbrekende vraag. Niet als het gaat om een oprechte “En hoe is het nu echt met je?”-vraag (want: fijn, zo’n diep gesprek!). Maar wel als iemand de deur opendoet en direct begint met deze vraag. Tja, dan kan ik niet anders dan beleefd “Goed hoor!” antwoorden en vervolgens dezelfde inhoudsloze vraag terugstellen om aan te horen dat de ander zich ook “Ja hoor, allemaal lekker!” voelt. Tja, je gaat aan de voordeur niet meteen uit de doeken doen dat je gisteren héél erg ongesteld was, dat je ruzie hebt met je partner en dat je peuter voor geen meter doorslaapt. En als je hyperenthousiast bent en 5x goed nieuws te delen hebt, dan gooi je dat er ook niet allemaal meteen na één stap op de deurmat uit. Tenminste, ik niet. Maar goed, daarom vind ik dit dus een lastige vraag waarop ik vaak niet anders kan dan halfbakken antwoorden geven.
12. Als ik moe ben, ben ik ook écht moe en overprikkeld en alles. Ik heb een tamelijk volle energietank. Ik kan veel gedaan krijgen op een dag. Dan heb ik het vooral over werk, bloggen, schrijven, fotograferen en creatieve projecten. Bart noemt me weleens een wervelwind die ook op weekenddagen door het huis raast. Word ik gewoon blij van! Maar ik heb een alles-of-niets-energietank. Óf ik zit lekker in mijn energie en ga volledig op in al mijn creatieve uitspattingen en werkprojecten. Óf ik ben uitgeblust, overprikkeld, snel geraakt en alles bij elkaar. Als dat laatste het geval is, snak ik vooral hard naar een (voor anderen vast ongezellig) luisterboek in mijn oren.
13. Soms vind ik introvert zijn ook gewoon stom. Bijvoorbeeld die keren dat ik als enige op een netwerkborrel ongemakkelijk sta te friemelen aan mijn glas en dan lichtelijk jaloers toekijk hoe anderen dit hele netwerkgebeuren ogenschijnlijk natuurlijk afgaat. Of als ik een (al zeg ik het zelf) geniale inbreng in een vergadering heb, maar moeite heb om mezelf tussen het geklets van de anderen te wurmen. Of als iedereen met de meest fantastische elevator pitches komt tijdens een voorstelrondje en ik er amper mijn naam en drie knullige zinnen uit weet te kramen om daarna weer te beseffen hoe niet normaal onhandig mijn voorstel-vertelsels altijd zijn (en hoe ik altijd 5 minuten later wél weet wat ik had moeten zeggen).

Herken jij een van deze 13 bekentenissen?