Zo. De afgelopen weken waren een tamelijke achtbaan. Tussen de korte nachten en “In welke doos zit dít nu weer?”-zoekacties door een heel mooie achtbaan eigenlijk vooral. Ik schreef driftig mee met alle fijne, blije en grappige momenten die op mijn pad kwamen. Van bijna-overdatum-chocotoetjes (wat jammer nu!) tot cadeaus voor mezelf. Van baby’s bij vriendinnen tot balletjes bij IKEA. En van volle tv-gidsen tot een heel mooi besefmoment. Dit is al mijn blijheid van de afgelopen weken op een rij.

• Een lieveheersbeestje dat me 7 dagen lang gezelschap hield tijdens de laatste week in ons oude huis. Je kunt denken “Lieveheersbeestjes zitten in elk huis”, maar ik vond het betekenis genoeg om er traantjes (van geluk) om te laten.
• Door een verkeerde instelling van onze Ring-deurbel wel heel erg aan mijn stappentrekken komen. De bel ging elke keer af als er iets langs de bel waaide, waardoor ik wel vijf keer voor niets sprintjes van zolder naar beneden trok. Goed voor de dagelijkse beweging wel!
• Dat ons huis eindelijk van stopcontacten is voorzien, waardoor we niet meer overal “zwarte gaten” in de muur hebben. Waar je na een verbouwing al niet blij van wordt!
• Dankzij onze lieve buren en vrienden van Bart sinds de verhuizing nog nooit zonder bloemen hebben gezeten.
• Dat Bart morgen bolletjes in de voortuin gaat planten, waardoor we binnenkort een klein beetje kleur in onze tot nu toe beton-en-grindsteen-look-tuin hebben.
• Voor het eerst slapen met gordijnen in plaats van met uitgeklapte verhuisdozen voor de ramen.
• Mezelf deze fantastische (maar eigenlijk iets te dure) etagère cadeau doen, omdat ik die 1) al vijf jaar op het oog had, 2) helemaal vind matchen met onze keuken, en 3) we nog écht een fruitschaal nodig hadden. Of dit een praktische fruitschaal is weet ik niet. Maar mooiheid vond ik een goede aanschafreden op zich.
• Chocolademousse die bijna over de datum is, waardoor we dat wel móesten eten als toetje. Hè, wat jammer nou!
• Voor het eerst sinds lange tijd weer eens boodschappen halen bij Lidl en helemaal enthousiast worden van hoeveel goedkoper veel producten (kokosmelk, cashewnoten, groenten…) daar zijn dan bij mijn vertrouwde Ap.
• Een opdrachtgever die tijdens haar vakantie in Parijs een doos met bijzondere theesmaakjes had gekocht met daarop de tekst “Té pour le bureau”. Ik weet wat me te drinken staat op werkdagen voortaan. Een heel leuke én toepasselijke verrassing voor een theeleut als ik!

• Als een geïnterviewde helemaal niets heeft aan te merken op een artikel en allerlei enthousiaste woorden over het verhaal mailt. Daar word ik dan weer heel enthousiast van!
• Helemaal trots zijn wanneer ik 12 GB aan foto’s van mijn SD-kaart heb verwijderd. (Helaas wel weer pas op het moment dat ik nog maar 6 MB vrij had… Iets met een een klusje waarbij ik áltijd last heb van uitstelgedrag.)
• Het vooruitzicht dat onze trap volgende week wordt gerenoveerd én dat er een trapkast komt, waardoor de gang als eerste ruimte in het huis gewoon bijna helemaal af is.
• Gnocchi krokant bakken in een sausje van pindakaas. Klinkt gek, was – in elk geval voor een pindakaasliefhebber als ik – enorm geslaagd.
• Mijn allerlaatste businesscoachings-sessie. Ik vind het jammer, sentimenteel en een beetje gek dat de tien sessies erop zitten. Maar ben trots, blij en dankbaar voor alles wat ik ervan opstak.
• Daarna dit lijstje met zakelijke doelen opstellen en daar extra geïnspireerd van raken om met plezier, volle bak (en soms juist met iets meer rust) aan het freelancen te gaan dit jaar.
• Bij gebrek aan passievruchten in de supermarkt (ik had een bananen-passievruchtbroodplan, maar dat sneuvelde dus toen ik voor het groenteschap aan) spontaan aan het perenmuffins bakken slaan. Ze waren bij de eerste poging direct geslaagd.
• Ik tegen een vriendin: “We houden vier oude eettafelstoelen en ik heb er twee nieuwe bij uitgezocht.” Zij: “Welke kleur heb je gekozen?” Ik: “Roze”. Zij lachend: “Ah, zoiets dacht ik al…”.
• Mijn eerste fietstochtjes door de buurt, en dan beseffen hoe blij ik ben dat ik precies op deze plek woon. In mijn artikel over “Je bent 20 en je zoekt wat…” schreef ik al eens over mijn eerste herinneringen aan deze plek en hoe bijzonder het eigenlijk is om nu precies hier te wonen.
• De blik op Spotify als er maar liefst 5 nog te beluisteren podcasts in mijn lijstje staan. Rond Kerst lijkt er altijd niets boeiends op tv, Spotify en YouTube te komen. Ik word zó blij als ik in het nieuwe jaar weer omkom in het kijk- en luistervoer.
• Laatst voor SharePeople een inspirerende ondernemer mogen interviewen die na arbeidsongeschiktheid een prachtig nieuw bedrijf is gestart.

Heel trots zijn op mezelf dat ik de vlindervormige schuursponsjes bij Blokker wist te weerstaan en niet in mijn winkelmandje gooide.

• Maar wel de hele Dille & Kamille leegshoppen aan glazen voorraadpotjes, omdat ik allerlei spannende lades-organiseerplannen heb en het potjes shoppen al onderdeel is van de voorpret.
• Bart terugzien na een weekend weg met zijn vrienden (waarin ik voor het eerst alleen in dit drieverdiepingenhuis leefde, wat best groot, burgerlijk en volwassen enzo voelde).
• Dat we een eettafel hebben. Een echte eettafel. En dat we daardoor na een paar weken weer voor het eerst echt aan een eettafel kunnen avondeten. Dat voelt opeens helemaal chic in plaats van tamelijk normaal.
• Dat een lieve vriendin is bevallen van een heel mooi dochtertje.
• En dat ik dankzij mijn opdrachtgever Studio Bambacht (waarvoor ik o.a. veel heb geschreven over kraamcadeaus) dit keer totaal niet om kraamcadeau-inspiratie verlegen zat.
• Spontane Duitsland-tripjes met Bart om onze PAX-deuren op te halen én gewoon eens op een ongepland avontuur over de grens te gaan.
• De plantaardige Zweedse balletjes van IKEA.
• Dat Married at First Sight weer is begonnen en dat we daar zo erg mee achterlopen dat we nu iedere avond wel een stukje aflevering terug te kijken hebben.

Bij gebrek aan een mes (de keuken was door de schilders onbetreedbaar en ik was vergeten een smeermes mee te nemen!) maar met een (ongebruikt!) verflatje in de pindakaaspot roeren. Verbouwen maakt innovatief, zullen we maar zeggen.

• Pippa die onze tijdelijke deur (we hebben nog geen benedendeur!) soms weet open te breken, dan om half vijf ’s ochtends onder de slaapkamerdeur door luidkeels miauwt om te checken of wij niet ook al aan de dag zijn begonnen… Vind ik altijd achteraf heel grappig, op het moment zelf (als we Pip weer als een peuter naar beneden moeten brengen met de woorden “Nog even slapen, Pip!”) is het iets minder.
• Bericht van pakketbezorger: “Morgen wordt je bestelling geleverd tussen 6.37 uur en 7.37 uur”. En dat dan maar als de perfecte stok achter de deur gebruiken om vroeg aan die ene uitstelwaardige werktaak te beginnen. Mission accomplished!
• Laatst in mijn pyjamabroek en in Barts oude T-shirt hardlopen omdat mijn joggingbroek en hardloopshirt ergens in één van de 58375 verhuisdozen zaten en ik geen idee meer had in welke. Gelukkig kon de broek in het donker wel doorgaan voor iets joggingachtigs en kwam ik niet net nieuwe buren tegen op straat.
• Naar Eindhoven met Niki om elkaar daar (na heel veel videogesprekken) in het echt de oren van het hoofd te kletsen, pancakes te eten en Dille & Kamille leeg te kopen.
• Tot de ontdekking komen dat vanuit onze nieuwe woonplaats zo’n beetje elke willekeurige bestemming een half uur dichterbij is met het openbaar vervoer. Hoera!
• Dat we de fantastische verrijdbare elektrische kachel van mijn schoonzusje mochten lenen, waardoor het zelfs zonder radiatoren oké vertoeven is op zolder.
• Kleur op de muur. Elke kleur op onze benedenverdieping heeft een kleurtje gekregen. Niets bleef wit, en ik had niet blijer kunnen zijn.
• Ons oudroze trapgat. Die verdient een speciale vermelding. Het voelt elke keer een beetje als een droom als ik naar boven wandel!
• Het vooruitzicht dat we morgen gewoon een voorraadkast hebben, waardoor we eindelijk van 7 verhuisdozen af zijn én ik weer fatsoenlijk mijn ingrediënten kan vinden in plaats van steeds te denken “Oeps, dat zit nog ergens in een doos. Dan maar geen orzo vanavond!”.
• Tot de ontdekking komen dat ik me nu al enorm thuis voel hier. Ondanks dat niets af is, er nog geen lampen hangen, de zolder een puinhoop is, en eigenlijk alles nog één grote dozenverzameling is. Toch voelt het als thuis. Ons thuis. Met veel onuitgepakte dozen, maar ook met kleur op de muren en steeds meer beetjes “ons” in de inrichting. Ik kan hier wel aarden!

Waar werd jij afgelopen week blij van?