Een blog is voor mij soms net een dagboek. Ik kan op mijn blog kwijt wat ik voel, denk en meemaak en dat zijn precies de dingen die ik jaren geleden ook in mijn dagboek neerpende. Toch is er een groot verschil: mijn dagboek is van mij persoonlijk, maar op een weblog kan iedereen meelezen. Aan de ene kant is dat superleuk, maar soms roept het ook vragen bij me op. Wat deel ik wel en wat deel ik niet op mijn blog? En hoe gedetailleerd vertel ik daarover? Bloggen en privacy… Het blijft een lastig ding. Vandaag vertel ik je meer over mijn dilemma’s rondom privacy en over de keuzes die ik voor nu heb gemaakt.
Een open boek, maar ook op internet?
Altijd al ben ik een vrij open persoon geweest. Ik vind het bijvoorbeeld niet lastig om mijn gevoelens onder woorden te brengen en ben er ook eerlijk over naar vriendinnen toe als het even niet zo goed gaat. In mijn leven heb ik de nodige dingen meegemaakt en bijna iedereen in mijn directe omgeving weet daar wel van af. Toch kies ik er bewust voor om niet alles het wereldwijde web in te slingeren. Soms zou ik heel graag op mijn blog net zo open en eerlijk willen zijn als in het echt. Ik zou ook weleens willen delen dat ik een enorme rotdag heb gehad of gewoon heel verdrietig was, maar er is dan steeds iets wat me tegenhoudt. Ik deel die informatie namelijk niet alleen met mijn lieve volgers, maar met de hele wereld die op het internet zit. Nu bereik ik met mijn blog geen honderdduizenden mensen, maar je weet maar nooit wie er in de toekomst op mijn blog stuit.
Bloggen en solliciteren
Zeker nu ik aan het solliciteren ben, probeer ik er extra op te letten waar ik wel en niet over blog. Omdat ik graag iets met schrijven wil doen qua werk, heb ik mijn blog ook vermeld op mijn LinkedIn-profiel. Nu kan natuurlijk iedereen op mijn LinkedIn-profiel en op die manier weer op mijn blog komen, dus in dat opzicht is de privacy op mijn blog nihil. Tot nu toe heb ik er alleen maar positieve reacties op gekregen bij gesprekken, maar ik let wel extra goed op hoeveel ik van mezelf blootgeef op mijn blog. Ik zou niet willen dat ik me in het gesprek voor bepaalde uitspraken op mijn blog moet verantwoorden of dat een potentiële werkgever meer van me weet dan ik hem zelf had willen vertellen. Het komt dan ook regelmatig voor dat ik een gevoelig onderwerp eerst aan mijn ouders of aan iemand anders voorleg voordat ik erover blog. Op basis daarvan heb ik al meerdere keren besloten om een artikel toch niet te publiceren, soms met pijn in mijn hart. Hetzelfde geldt voor foto’s. Altijd vraag ik mezelf af “Wat zou ik er over 5 jaar van vinden dat ik deze foto heb gedeeld?” Als ik daar mijn twijfels bij heb, besluit ik om een foto niet te plaatsen.
Horen bepaalde dingen wel thuis op mijn blog?
Naast het feit dat ik nadenk over privacy voordat ik iets publiceer op mijn blog, probeer ik er ook altijd bij stil te staan of een artikel wel bij mijn blog past. Mijn blog heet natuurlijk Vaker Vrolijk, omdat ik me probeer te focussen op positiviteit. Ik doe altijd mijn best om in artikelen een balans te laten zien van wie ik ben inclusief mijn onzekerheden en angsten, maar met een vleugje positiviteit. Nu zijn er ook echt dagen dat ik erdoorheen zit en ook niet bepaald op positieve tips van mezelf zit te wachten. Toch helpt het me dan om de positiviteit op te zoeken door juist daarop te focussen. Ik vind het oprecht heel knap als anderen op een mooie en weldoordachte manier hun problemen kunnen verwoorden, maar voor mij werkt het eerder als een negatieve spiraal als ik mijn negatieve gedachten ook nog eens op internet zet. Ook daarom deel ik niet alles.
Taboes doorbreken en mensen helpen
Toch is er voor mij een reden waarom ik het soms jammer vind dat ik mezelf niet helemaal binnenstebuiten keer op mijn blog. Als ik wel alles open en bloot op internet zou zetten, zou dat namelijk niet zozeer zijn om het van me af te schrijven. Nee, ik zou het dan vooral willen doen om taboes te doorbreken en andere mensen te helpen. Ik ken verschillende blogs waarop mensen openlijk over bijvoorbeeld een stoornis, een verbroken relatie of een depressie bloggen. Daar kan ik met veel bewondering naar kijken en ik weet zeker dat die bloggers daar mensen in dezelfde situatie heel erg mee helpen. Toch ben ik voor nu blij met hoe ik mijn eigen privacy bescherm en ook nog een stukje van mijn privéleven voor mezelf houd.
Hoe kijk jij aan tegen bloggen en privacy? Wat deel je wel en wat niet?
Goed dat je hierover nadenkt en bewuste keuzes daarin maakt. Het is lastig om de lijn te trekken tussen te persoonlijk en iets wat je misschien heel erg kwetsbaar maakt, ook bij solliciteren. Deel waar jij je goed bij voelt.
Heel goed geschreven en heel begrijpelijk. Ik heb ook een artikel over privacy in mijn concepten staan. Zo wil ik bijvoorbeeld wel foto’s van mijn dochtertje delen maar deze foto’s laat ik wel redelijk onherkenbaar. Zij heeft er namelijk niet voor gekozen om met haar gezicht op Internet te verschijnen. Zo zijn er wel meer puntjes waar ik nog over aan het nadenken ben. Fijne dag vandaag!
Zeker met kinderen lijkt privacy me een erg lastig issue. Aan de ene kant wil je misschien graag leuke foto’s van je kind delen, maar aan de andere kant weet je nooit of je kind daar later op zit te wachten. Lastig! Ik denk dat jij een hele bewuste en goede keuze hierin hebt gemaakt.
Ik denk hier ook heel erg overna. Bloggen is waarschijnlijk niet iets wat ik mijn hele leven blijf doen en ik moet over een aantal jaar toch op zoek naar een baan.. Goed opletten waar ik over schrijf dus!
Ik vind dat ook best lastig
Ik blog natuurlijk ook over mijn kids dus denk altijd wel goed na wat ik wel of niet online zeg
Ook met foto’s. Ik zet wel foto’s van mijn kinderen online maar wel “gewone” foto’s
Zeker met kinderen lijkt het me heel lastig! Ik zou inderdaad niet zo snel zwembadfoto’s of zoiets online zetten, maar denk dat ik te gek zou zijn op mijn kinderen later om nooit een foto van hen te plaatsen. Maar privacy en kinderen op het internet blijft een lastig issue.
Zeer weldoordacht geschreven, ik ben het helemaal met je eens. Niet iedereen hoeft alles van je te weten; niet toekomstige bazen, vrienden of dates. Bovendien zul je je in der loop der jaren ook nog zelf ontwikkelen, en vindt jouw 35-jarige ik sommige onderwerpen dan nog wel zo geslaagd? Ik vind, dat je er heel verstandig mee om gaat.
Zelf heb ik een lichamelijke beperking (dat is nu niet echt geheim), maar ik zou beslist niet over gezondheidsproblemen gaan schrijven. Dat vind ik privé – en bovendien niet leuk om over te schrijven. Misschien zou ik mensen wel kunnen helpen met mijn ervaringen (heel nobel idee van jou), maar dat doe ik dan toch maar niet. 😉 Een mens is toch ook wel meer dan zijn minder leuke kanten / verdrietige buien / ziekte etc.?
Zeker als je solliciteert is dit inderdaad wel iets om bij stil te staan. Zelf heb ik het vooral als ik dingen meemaak met mensen uit mn omgeving en het toch te gevoelig ligt om daar dan eerlijk over te zijn, omdat ze zouden kunnen meelezen.
Tja, dat zijn de nadelen van niet anoniem bloggen denk ik. Toch blij dat ik niet meer anoniem ben hoor.
Mooi omschreven, meid! Ik herken ontzettend veel in jouw stukje. Zoals je weet, ben ik leerkracht. Ik denk heel goed na voordat ik iets plaats op mijn blog. Dat is ook de reden dat ik het eerste jaar anoniem heb geblogd. Ik wilde eerst eens ervaren wat het is om te bloggen, etc. Toen mijn gevoel goed was, poste ik pas foto’s van mezelf. Inmiddels post ik geen persoonlijke updates meer zoals een photo diary. Ik merkte aan mezelf dat ik dat niet meer prettig vond. Zo heel af en toe post ik nog iets over mijn privé leven. Ik vind het heel verstandig dat je hier zo bewust mee bezig bent. Liefs!
Mooi verwoord en zeker als he gaat solliciteren, kan dit een struikelblok zijn. Goed van je dat je bewust heb gekozen voor het feit dat je niet alles wil delen op je blog. Jouw doel is om positiviteit in het leven te brengen bij mensen en dat doe je ook. Zelf ben ik ook heel voorzichtig als het gaat om dingen delen. Ik heb daar ook een blog over geschreven welke binnenkort online gaat. Mijn vriend bijvoorbeeld, houdt ik liever buiten beeld. Hij houdt er niet van om in de schijnwerpers te staan en al helemaal niet om op internet te verschijnen.
Dankjewel voor je compliment! Het is net wat je zegt, ook ikzelf zou op mijn 35ste misschien spijt hebben van dingen die ik nu in een opwelling deel. Juist daarom vind ik het belangrijk om altijd goed over een artikel na te denken voordat ik het online plaats.
Ik ben het ook helemaal eens met wat je zegt over het niet schrijven over een beperking. Er zijn zoveel leukere dingen in het leven en het kan ook voor jezelf juist helpen om je daar op te focussen.
Ik kan me voorstellen dat je wel liever onder je eigen naam blogt dan anoniem. Anoniem bloggen zou ik zelf ook niet zo leuk vinden om te doen 😉 Maar wat jij aankaart, is inderdaad ook iets lastigs. Als er anderen bij betrokken zijn, zou ik het ook niet snel zomaar online plaatsen.
Zeker als je leerkracht bent en veel met ouders met een mening te maken krijgt, lijkt het me inderdaad belangrijk om goed na te denken bij alles wat je online plaatst. Ik denk dat je er heel goed aan hebt gedaan door eerst bewust niet met je naam en foto online te staan en aan het idee van bloggen te wennen. Juist door je op bepaalde onderwerpen te richten en andere onderwerpen eerder achterwege te laten, kun je goed zicht houden op wat anderen wel en niet van je weten. Het klinkt alsof je een mooie balans voor jezelf hebt gevonden 🙂
Wat leuk dat je hier ook een blog over hebt geschreven! Ik ben erg benieuwd 🙂 Ik kan me voorstellen dat het ook wel lastig is met mensen om je heen die liever niet op internet staan. Zelf let ik daar ook altijd op en vraag ik eerst toestemming voordat ik een foto of stukje over anderen plaats. Maar vriendinnen houd ik bijvoorbeeld liever buiten de schijnwerpers en een toekomstig vriendje, als hij dat zou willen, ook.
Ik begrijp het heel goed dat jij je problemen niet open en bloot wilt vertellen. En al helemaal niet als er zoveel mensen kunnen meelezen. Wat je eventueel wel zou kunnen proberen, als je het toch een keer wilt doen, is om je probleem van de positieve kant te bekijken. Of vertellen hoe je een probleem opgelost hebt, zodat anderen er misschien iets aan hebben.
Dat is inderdaad ook een goede manier om het te brengen. Ik vind dat jij het bijvoorbeeld heel mooi hebt opgelost in je blog over de depressietest. Ik denk dat je op deze manier een taboe doorbreekt, maar toch vooral op het positieve focust en geen dingen vertelt waar je later spijt van krijgt.
Ik herken wel veel van je verhaal. Ik probeer het altijd zo te zien: vind ik het erg als iedereen het in mijn omgeving weet? Nee, dan kan ik er ook wel over bloggen. Wil ik liever dat bepaalde mensen het niet weten? Dan blog ik er ook niet over. Hoe graag ik dat soms ook zou willen. Het werkveld waar ik straks in stap kan erg gevoelig zijn dus moet ik erg oppassen met wat ik over mijzelf op internet gooi 🙂
Ik denk dat je inderdaad al veel kunt oplossen door voor jezelf antwoord te geven op die vraag. Zeker als je in een werkveld terechtkomt waarin bepaalde dingen gevoelig kunnen liggen, lijkt het me goed om op die manier bezig te zijn met wat je op internet zet. Zo te horen heb je in ieder geval hele verstandige keuzes gemaakt 🙂
Herkenbaar! Een poosje geleden heb ik een soortgelijk blog gepost omdat ik er ook mee zat. Heel veel andere bloggers gaven toen ook tips. Ik denk dat je vooral na moet gaan of dit schadelijk is voor je omgeving of voor jezelf. Als het antwoord ‘ja’ is dan zou ik het zelf niet posten. Zo heb ik ook een aantal dingen die ik eigenlijk wil posten, maar toch maar laat ivm een sollicitatie of mijn omgeving die dat niet waardeert. Maar het is héél lastig! 🙁
Ja, het is echt een van de lastigste dingen waar ik als blogger tegenaan loop. Ik kan me je artikel inderdaad nog herinneren en je zette me toen ook echt aan het denken. Soms zou ik wel alles op internet willen zetten en net zo’n open boek willen zijn als in het echt, maar helaas is dat op internet toch wat lastiger dan in het echt met iedereen die in principe zou kunnen meelezen.
Ik vind het goed dat je hierover nadenkt. Het doorbreken van een taboe, het bespreekbaar maken van gevoelige onderwerpen is ook heel dapper. inderdaad moet je je daarbij wel goed voelen en erachter staan. Aan de andere kant wanneer dingen bespreekbaar worden, zijn ze niet meer raar of eng. Je schrijft erg goed Romy. Ik denk dat je ook wel een boek zou kunnen schrijven,!
Wat een lieve reactie en mooie woorden! Dankjewel 🙂 Dat waardeer ik heel erg!
Oef, goed dat je dit lastige onderwerp aankaart! Ik probeer zo open en eerlijk mogelijk te schrijven, vooral over dingen die echt onderdeel van mij uitmaken, dus dat betekent ook burnout, en lichamelijke dingen. Ook vanuit het oogpunt wat jij beschrijft: taboes doorbreken en anderen helpen/inspireren. Ik houd daarbij wel in gedachte dat een toekomstige werkgever het kan lezen, maar heb inmiddels voor mezelf een keuze gemaakt: een werkgever die zich hierdoor laat afschrikken zou bij voorbaat al geen goede werkgever voor me zijn.
Wat ik niet deel: waarover ik ruzie maak met mijn vriend, of dingen waaraan ik me irriteer bij hem, relatie met mijn familie, problemen die ik bespreek met vriendinnen. Daar zit teveel inhoud achter die niet alleen van mij is, maar ook van anderen.
Ik denk inderdaad dat je ook wel een goed punt aansnijdt met dat van de werkgever. Uiteindelijk moet een werkgever ook respect hebben voor wie je bent als persoon, inclusief heftige dingen die je hebt meegemaakt en hoe je daarmee omgaat. Ik moet zeggen dat ik het ook onwijs bewonderenswaardig vind hoe jij op je blog schrijft over de moeilijke dingen in jouw leven, juist om het taboe te doorbreken en anderen te helpen. Dat vind ik zo inspirerend!
Herkenbaar, ik ben hier ook heel veel mee bezig. Ik ben geen open boek en ook op mijn blog ben ik dat niet. Ook het aantal foto’s is erg beperkt. Ik voel mij er op dit moment niet fijn bij om foto’s van mijzelf online te zetten.
Ik volg je blog nog maar net, maar vind dit gelijk een interessant artikel. Ik had hier moeite mee toen ik nog een baan had, mijn blog en werk moesten perse gescheiden zijn. Toen ik ontslag nam dacht ik dat de remming ook wel weg zou gaan, maar niets bleek minder waar. Nog steeds wil ik niet al te veel kwijt over mezelf, voornamelijk omdat ik me niet kan voorstellen dat iemand het interessant vindt, maar ook omdat het eigenlijk geen prettig gevoel bij me oproept. Ik denk eerlijk gezegd dat het ook niet nodig is om je hele leven online te zetten om een leuk blog te hebben, zolang je maar gewoon dicht bij jezelf en je waardes blijft.
Wat heb je dat mooi verwoord! Het is inderdaad zo dat een leuke blog niet per se een blog is waarop veel persoonlijke en open informatie staat. Uiteindelijk kom ik niet per se om die reden terug op een blog, maar vooral omdat ik merk dat iemand dicht bij zichzelf blijft. Grappig dat je ook na je ontslag nog die remming voelde. Zolang het voor jou niet goed voelt om alles te delen, denk ik dat je er ook heel goed aan doet om niet alles online te zetten.
Heel herkenbaar. Het is goed om hier over na te denken en bij stil te staan. Ik deel ‘denk ik’ best veel, maar toch zijn er genoeg dingen die ik niet op mijn blog deel. Er zijn bepaalde dingen die ik liever privé houd, en dat is maar goed ook 😉 Ik denk dat je vooral moet doen wat goed voelt. Dat is voor iedereen anders.
Ik vind het zo knap hoe jij het aanpakt en een persoonlijke blog hebt weten te maken zonder te veel informatie over jezelf prijs te geven. Heel inspirerend!
Mooi gezegd en ik denk dat je gelijk hebt. Eigenlijk voel ik zelf ook vaak wel aan wat ik wel en niet kan plaatsen. Het is bij mij maar een keer gebeurd dat ik echt even met iemand heb overlegd en een artikel vervolgens niet online heb gezet. Achteraf ben ik ook blij dat ik het toen niet heb gedaan. Verder sta ik altijd wel achter mijn artikelen en helpt een vraag als ‘Voel ik me er goed bij?’ wel om voor mezelf te bepalen wat ik doe.
Wat leuk trouwens dat je ook over dit onderwerp aan het schrijven bent. Ik zou het leuk vinden om je blogje binnenkort te lezen. Maar no pressure 🙂
Wat lastig dat je voor je gevoel soms iets meer hebt gedeeld dan je eigenlijk wilde delen. Ik kan me voorstellen dat je je er rot over voelt dat anderen nu van alles kunnen lezen. Maar op zich lijkt het me niet erg om het te plaatsen als je er op dat moment wel achter stond. Je kunt altijd later je koers wijzigen en iets minder persoonlijke artikelen gaan plaatsen.
Haha, inderdaad! Ik denk ook dat het voor mezelf en voor anderen maar beter ook is dat ik niet alles online zet wat in mijn hoofd omgaat 😉 Inderdaad luisteren naar je gevoel werkt dan het beste!
Toen ik mijn blog startte nam ik mij voor om niet té persoonlijk te gaan schrijven. Ondertussen is dat wel al gebeurt en stiekem voel ik mij daar ook wel een beetje schuldig over. Niet omdat ik niet wil dat mijn lezers weten wat er in mijn leven omgaat, maar wel omdat echt iedereen kan lezen wat je schrijft. Het is een blijvend dilemma voor mij, steeds als ik op mijn blog wil schrijven.
Ik ben echt, supertoevallig, ook een artikel aan het schrijven over privacy en bloggen! Weet alleen nog niet of ik het echt af ga maken of niet. Ik vind het moeilijk om het deftig op mijn scherm te krijgen. Haha.
Ik blog ook heel persoonlijk vind ik. Maar ik denk wel altijd na of mensen het mogen weten. Niet heel bewust. Niet dat ik na elk geschreven artikel ga checken of het wel oké is. Ik voel dat op het moment zelf aan. En ik ben in mijn dagelijks leven ook heel open. Ook tegen mensen die ik eigenlijk nog maar net ken. Maar er zijn natuurlijk altijd dingen die ik niet deel. Ik doe gewoon wat goed voelt. Schrijf ik iets wat niet zo goed aanvoelt, dan ga ik het ook niet publiceren. Het is ook niet zo dat mensen de dingen die ik schrijf ooit tegen mij zouden kunnen gebruiken vind ik. Ik schaam me niet voor wat ik schrijf.
Misschien maken we het onszelf soms gewoon te moeilijk. Doe je iemand anders of jezelf pijn als je het post? Gewoon niet posten. Voel je je er niet goed bij? Niet posten 🙂
Ik blog bewust. Op een persoonlijk blog. Soms wel een lastig combinatie maar ik ben erg blij met deze keuze. Zo gebruik ik geen naam van mijn partner, geen woonplaats, werk of foto’s van mezelf/dierbaren op mijn blog. Soms lastig, maar je weet immers nooit wie er mee leest.
Goed dat je hier bewust mee bezig bent. Ik heb duidelijke grenzen en ik deel de namen van mijn man en kinderen niet, ook zul je ook geen foto’s van hen op het internet vinden.
Verder ben ik wel voorzichtig met wat ik schrijf maar blijf ik wel te alle tijden mezelf.
Dat laatste punt is inderdaad wel het belangrijkste bij bloggen, denk ik. Dat je vooral dicht bij jezelf blijft en jezelf niet anders voordoet. Dat is ook wel iets wat ik altijd probeer op mijn blog, ook al deel ik niet alles. Zo te horen ben jij ook heel bewust bezig met bloggen, vooral ook wat betreft anderen. Het lijkt me ook wel lastig als je een man/vriend en kinderen hebt en blogger bent. Dan is het toch soms handiger om hen een beetje buiten de spotlights te houden.
Dit punt is vooral bij mij de laatste tijd gaande en soms weet ik gewoon niet wat ik er wel en niet op moet delen. ik denk dat dat bij mij nu een beetje een punt is waardoor ik twijfel over de richting van mijn blog. Ik schrik er bijvoorbeeld echt van als iemand iets weet wat ik op mijn blog heb gezegd. Ik verwacht niet dat iedereen het leest, dat is natuurlijk ook wel weer een beetje overdreven, maar er lezen meer mensen mee dan je verwacht. Ik comment ook niet altijd bij elke blog die ik lees. Vaker niet dan wel eigenlijk. Goed dat jij er ook zo mee bezig bent.
Wat jammer om te horen dat je door het privacy-issue zelfs een beetje twijfelt over welke kant je op wilt met je blog. Ik kan me voorstellen dat het wel schrikken is als iemand iets van je weet wat op je blog staat, terwijl je jezelf daar eigenlijk niet zo van bewust bent als je het plaatst. Ik hoop dat je er misschien toch voor jezelf een gouden middenweg in kunt vinden tussen dingen delen en niet delen en dat je daardoor wat minder twijfels hebt 🙂
Op mijn blog is er ook wel een persoonlijk tintje te vinden, maar ik denk altijd goed na over wat ik wel of niet online zet. Ik wil geen mensen zwartmaken op internet bijvoorbeeld of ruzie maken via mijn blog. Het blijft toch wel internet. Mooi artikel, goed dat je erover nadenkt!
Dat kan ik me voorstellen! Met foto’s geef je soms nog iets meer van jezelf bloot dan met een verhaal. Wel goed dat je echt dicht bij jezelf blijft en je niet zoveel aantrekt van wat voor reacties je krijgt of zou kunnen krijgen! 🙂
Is inderdaad een moeilijk onderwerp en dat zal het ook wel blijven denk ik! Ik vind het belangrijk dat ik mezelf kan zijn en kan schrijven wat IK wil. Of ik er nou nare of leuke reacties op krijg dat zou mij niet veel uitmaken. Alleen de foto’s vind ik toch altijd wel spannend en eng om te doen hoor! Daar ben ik wel voorzichtig mee!
Eigenlijk plaats ik alleen op mijn blog, wat ik mensen in real life ook zou vertellen. En dat is op zich best veel, want ik ben een open persoon haha. Ik snap het als mensen dingen niet willen delen, maar ook wanneer ze dat wel willen doen.
Haha, heerlijk toch om zo open te zijn! Ik vind het zelf stiekem wel altijd het leukste om blogs te lezen van mensen die heel open en eerlijk zijn over alles. Juist daarom vind ik het weleens lastig dat ik heb besloten om dat niet altijd te doen, ook al sta ik achter die keuze 😉
Ik vind dat je er goed en bewust mee omgaat! Ikzelf heb nog nooit een negatieve ervaring gehad bij door mijn blog, maar juist altijd hele fijne reacties. Zo heb ik juist mijn stages binnengesleept! Echter, ik kan me ook best voorstellen dat als ik net de verkeerde dingen plaats je daar ook een verkeerd beeld mee creëert. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van mezelf best wat vaker stil mag staan over wat ik wel en niet plaats. Soms is een blogje eruit voor ik er eigenlijk over na heb gedacht. (wat tot nu toe trouwens nog nooit erg geweest is, maar je weet maar nooit..)
Tot nu toe heb ik inderdaad gelukkig dezelfde ervaring als jij. Bij sollicitaties zijn mensen eerder enthousiast geweest over mijn creativiteit dan bezorgd over de informatie die ik wel en niet deel. Ik kan me goed voorstellen dat je soms iets hebt getypt voordat je je daar zelf echt bewust van bent. Ik heb dat zelf regelmatig in het ‘echte leven’. Dan vertrouw ik iemand te snel en vertel ik diegene van alles over mijn privéleven om vervolgens te denken ‘Oeps!’ 😉 Gelukkig heb ik er ook nog nooit echt last van ondervonden tot nu toe.
Een lastig en herkenbaar dilemma! Ik herken het heel erg, ik was de laatste tijd ook aan het solliciteren en was daardoor sowieso eigenlijk te druk om hele persoonlijke artikelen te plaatsen. Daarom heb ik me eigenlijk gericht op de inhoudelijke artikelen. Veel mensen denken dat je als blogger je hele leven online moet gooien, maar die mensen weten niet hoeveel we niet opschrijven. Daar zit denk nog een heel groot verhaal, voor iedereen die ook juist veel online zet.
Wat heb je dat mooi verwoord! Het is inderdaad zo dat er in feite een veel groter deel van ons leven is dat we als bloggers niet delen dan wat we wel delen. Het is soms even puzzelen wat ik wel en niet online zet, maar ik merk dat het aan de andere kant ook goed voelt om er zo bewust mee bezig te zijn en op die manier te filteren wat er wel en niet over mij op internet staat.
Mooi beschreven! Maar wel erg herkenbaar. Ik probeer er ook over na te denken wat ik plaats. Ik denk er dan aan, als een vriend/vriendin of kennis naast mij zou zitten en mijn blog zou lezen, wat zou ik dan wel of niet willen dat diegene leest?