Ken je de buitenbeentjes in de supermarkt? De bijzonder gevormde groenten die door hun afwijkende uiterlijk niet in de gewone groentebakken mogen liggen voor de volle mep. Een bijzonder concept eigenlijk! Dat we minder betalen voor een komkommer die niet in het perfecte-komkommer-hokje past, en dat we paprika’s laten liggen die naar onze zin niet bij de groep horen. Maar goed, ik wilde het niet over groenten hebben. Wel over een buitenbeentje zijn. Ook ik heb dat gevoel in mijn leven vaak gehad. En wat zou ik met terugwerkende kracht graag tegen mijn puber-ik zeggen dat er zoveel mooiere woorden bestaan voor buitenbeentje: uniek, opvallend, lefmens of – de mooiste – gewoon jezelf.

Het buitenbeentje in de groep

Op de middelbare school was ‘onzeker’ mijn middle name. Ik was een muurbloempje. Ik deed braaf mijn best in de lessen, schaamde me kapot als ik een keer een boek vergat en vond het niet cool als mensen iets van me vonden. Heel opvallend was mijn kleding de eerste drie jaar van mijn middelbare-schooltijd niet. Ik keek af wat andere mensen droegen en kocht dan graag voor mezelf iets wat daar enigszins op leek. Matchen met de meute is immers je hoofddoel als doorsnee brugpieper. Het mijne wel.

Oh wee, als je anders bent

Zijn het de puberhormonen? De behoefte om ergens bij te horen omdat het als puber niet cool meer is om met je ouders op de bank zaterdagavondshows te kijken? Of gewoon het heftige idee dat er een lang volwassen en verantwoordelijk leven voor je ligt? Geen idee! Maar mijn behoefte om niet op te vallen was immens groot toen ik een jaar of zestien was.

Ik ben nooit gepest. Ik zat op een fantastische school. Ik had lieve vriendinnen om me heen. En toch had ik een intense onzekerheid die aan me knaagde. Ik had niet de intentie om bij de coole clubjes van de school te horen. Ik was helemaal oké met het label ‘nerd’. Of ‘dromer’ voor mijn part. Als ik maar niet ‘anders’ genoemd zou worden. Of me zo zou voelen. Maar dat laatste was puur door mijn eigen onzekerheid nog best vaak het geval.

“Hé vieze ginger!”

Er is altijd wel iets wat je anders maakt dan anderen. Bij mij was het bijvoorbeeld mijn haarkleur. Rood haar was blijkbaar niet cool op de middelbare school. Zo prachtig als ik het nu vind, zo stom vond ik het als 14-jarige dat juist ik met opvallende rode lokken was geboren. “Vieze ginger!”, klonk het vaak door de schoolgangen. Niet alleen naar mij overigens, maar naar elke willekeurige persoon met rossig haar. Ik kreeg er acuut de neiging van om mijn haren zwart te verven (gelukkig niet gedaan!). 

Na een tijdje trok ik geen open schoenen meer aan, omdat mijn gezwollen voeten blijkbaar de aandacht trokken. Twee smoezende en wijzende brugpiepers (drie jaar jonger dan mij) waren genoeg reden om me voortaan in sneakers en laarsjes te hullen. Weg met die voeten!

Liep ik in jurkjes rond en zag ik iemand fluisteren? Dan had ik al snel het idee dat het kwam doordat ik de meest verkochte Levi’s-jeans niet droeg. Zou ik dan toch iets anders aantrekken…?

En vroegen mensen me waarom ik geen alcohol dronk, dan baalde ik als een stekker dat “Ik moet nog rijden” zonder rijbewijs geen geldig excuus was. Nu zou ik zeggen “Heb ik geen behoefte aan!”. Punt. Maar als 16-jarige vond ik dat ik met wel heel goede redenen moest komen om de niet-alcoholische inhoud in mijn glas te verdedigen.

Niet cool. Dat is denk ik hoe ik me voelde. Anders. Een buitenbeentje. En dat was precies alles wat ik als onzekere puber niet wilde zijn.

Wat ik nu zou zeggen?

Sommige mensen verlangen terug naar de tijd waarin ze een feestende en onbezorgde zestienjarige waren. Ik ben vooral heel gelukkig dat die tijd achter me ligt. Door mijn grote onzekerheid en heftige eetstoornis in die periode kan ik wel zeggen dat het niet mijn lievelingslevensfase was. Soms zou ik willen dat ik mijn 16-jarige ik een aai over haar bol kon geven. Kon zeggen dat het een paar jaar later heus goed komt. En dat een buitenbeentje zijn helemaal niet erg is. Want zo erg als ik het toen vond om mezelf te zijn, zo fijn voelt het als volwassene om mijn eigen pad uit te stippelen.

Het is wél cool om een buitenbeentje te zijn. Niet dat je je bewust moet gaan afzetten tegen de meute en vooral moet doen wat niemand doet. Maar als jij dingen anders kiest of doet dan anderen, blijf dat lekker doen. Laten we alsjeblieft niet allemaal in dezelfde strakke spijkerbroek rondlopen, naar dezelfde clubs gaan op zaterdagavond (dan wordt het wel heel druk!) en allemaal dezelfde keuzes maken. Dat zou maar een saaie bedoening zijn. 

Nu pas zie ik in…

De afgelopen jaren ben ik die “eigen” dingen gaan waarderen. Zo noem ik nu standaard “mijn haarkleur!” als iemand me vraagt wat ik het mooist vind aan mezelf. Juist omdat die zo uniek is. Met vallen en opstaan begin ik ook meer vrede te hebben met het feit dat ik geen extravert feestbeest en sociaal dier ben. En ik vind het juist tof dat niet iedereen in de paarse jurk rondloopt die ik in de kast heb hangen. 

Je leven is zoveel makkelijker als je omarmt dat dit is wie jij bent. Met je gekkigheden, eigen interesses, unieke keuzes en jouw uiterlijke totaalplaatje. Just do you!

‘Buitenbeentje zijn’ is niet iets om je voor te schamen

Misschien ben je anders dan anderen. Maar als het goed is, geldt dat voor iedereen. ‘Buitenbeentje’ is geen scheldwoord. Ook niet iets om je voor te schamen. Dat jij dingen anders doet, is een observatie. De rest drinkt, jij niet. Anderen dragen een broek, jij een rok. Wat is er mis mee? Laat het je niet onzeker maken, maar durf voor je eigen keuzes te staan.

Want als jij zelfverzekerd zegt “Ik ben niet zo van de feestjes, maar ik heb in mijn weekend heerlijk drie boeken gelezen”, wie is de rest dan om daar iets van te vinden? Hoe meer je gaat staan voor wie je bent en daar zelf vrede mee hebt, hoe meer anderen jou gaan zien als een lef-mens. Juist in een wereld waarin we er graag bij willen horen, is het zo dapper en mooi dat jij lekker jezelf durft te zijn. We hebben je nodig, mooi mens!

Zijn er dingen die jou onzeker maken over jezelf?