Drie violen en een trommel en een fluit, want Vaker Vrolijk is jarig en de vlaggen hangen uit. Oké, dat laatste is wat overdreven (zou wel leuk zijn!). Maar de derde verjaardag van mijn blog vind ik in ieder geval een blogartikel waard. Het is alweer drie jaar (en bijna 1100) artikelen geleden dat mijn blog het digitale levenslicht zag. En wat ben ik blij dat mijn blog na al die jaren en na al die artikelen nog steeds een belangrijke plek in mijn leven heeft. Tijd voor een klein blogfeestje en een kleine terugblik op alweer drie jaar Vaker Vrolijk.…

Vorige week kwam ik voor het eerst in mijn leven op televisie. Bij Man Bijt Hond met een fragment over mijn kledingstijl. Nooit had ik verwacht dat ik dat nog eens zou kunnen zeggen. Razend spannend vond ik het ook om op camera mijn verhaal te doen. Zou ik op beeld wel overkomen zoals ik ben? Zou ik niet voor schut worden gezet? En hoe is dat nu eigenlijk, een “cameraploeg” over de vloer krijgen? Ik geef je graag een kijkje achter de schermen en laat je weten hoe het nou écht is om tv-opnames mee te maken.…

Hoe het kan dat de laatste volledige zomermaand alweer ten einde is, is me een raadsel. Misschien had het er iets mee te maken dat de tijd vliegt als je plezier hebt. De maand augustus was namelijk oprecht een mooie maand. Ik gaf een presentatie aan zo’n 25 mede-roodharigen, neuriede mee met een swingende film, at een Moeilijke Grote Tosti en beleefde mooie momenten met een mooi mens. Over dat alles praat ik je maar al te graag bij.…

Als blogger doe je eigenlijk veel meer dan leuke stukjes typen. Maar het mooie is dat je er ook heel veel voor terugkrijgt. In de afgelopen drie jaar heb ik dankzij mijn blog veel bijzondere dingen meegemaakt. Bijzondere reacties, onvergetelijke ervaringen of bizarre statistieken – 12 van die bijzondere dingen zet ik in dit artikel op een rij. En ik heb een leuke aankondiging!…

Als ik ‘ja’ zeg op iets spannends, dan komen bij mij vaak na een tijdje pas de kriebels en spanning om de hoek kijken. Die spanning bereikt een dag van tevoren zo ongeveer het hoogtepunt. “Waarom heb ik ook alweer ‘ja’ gezegd?” is dan nog het enige dat door mijn hoofd schiet. Maar ik weet ook dat juist die spannende dingen me achteraf vaak meer opleveren dan ik had durven hopen. En dus nam ik gisteren de trein naar het mooie Tilburg. Om daar een lezing te geven over anders zijn, jezelf accepteren en de rol die rood haar daarbij voor mij heeft gespeeld. Spannend, maar ontzettend leuk!…

Het is inmiddels alweer drie maanden geleden dat ik de deur bij mijn ouders achter me dicht trok. Drie maanden geleden bracht ik de allereerste nacht in mijn nieuwe woning door. Inmiddels ben ik zo’n 100 nachten verder en kan ik me haast niet meer voorstellen dat ik tot vier maanden geleden nog elke dag in een ander huis thuiskwam. Op mezelf wonen vond ik een onwijs spannende stap. Doemscenario’s had ik wel, ja. Dus hoe bevalt dat nu eigenlijk na zo’n 100 dagen? Je leest het in deze update. Over geluksmomentjes, stoffige wasbakken en solo-diners met YouTube.…

Normaal gesproken houd ik de data op mijn pasjes niet nauwlettend in de gaten. Maar één bijzondere datum staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. 17 augustus. De dag waarop ik geweldig nieuws ontving en een brief kreeg overhandigd om mee naar het gemeentehuis te gaan. Roze is altijd wel mijn ding, maar het moment waarop ik mijn roze pasje mocht ophalen was al helemaal een moment waar ik nog altijd door een roze bril op terugkijk. En dat moment is nu dus exact vijf jaar geleden. Gefeliciteerd, lief rijbewijs! Wat fijn dat we alweer vijf jaar gelukkig samen zijn.…