“Nou, ik heb toch zo’n leuke dag gehad vandaag!” Het enthousiasme klonk uit mijn vrolijke stem. Het was een topdag geweest in alle opzichten. En toch – toen ik mijn vriend later over deze geweldige dag vertelde – kon ik het niet laten om er aan toe te voegen “Oh, ik heb niets spectaculairs gedaan, hoor!”. Want inderdaad, ik had nauwelijks een mens gezien. Het nieuwe pastarecept dat ik had gemaakt, was waarschijnlijk het meest avontuurlijke onderdeel van mijn dagprogramma. Maar vermaakt had ik me wel. Doodsaai misschien in de ogen van een ander. “Lekker kneuterig” zou ik het zelf liever noemen.

De kneuterigheid van “kneuterig”

Kneuterig. Ik vind het woord alleen al zo – tja, hoe kan ik het anders noemen? – lekker kneuterig klinken. Ik krijg er acuut zin van in erwtensoep, lichtjes voor de ramen, een kop thee voor mijn neus en twee überfoute pantoffels aan mijn voeten. En precies dat beschrijft zo ongeveer hoe mijn gemiddelde zaterdag of zondag eruitziet. Ik ben er gek op. Een dag niet kneuterig gedaan, is een dag niet geleefd.

Bruisend zonder biertjes

Ik moet zelfs bekennen dat mijn niet al te bruisende bestaan in coronatijd verdacht veel wegheeft van mijn normale dagelijkse leven. Tenminste, als je de mondkapjes, het gebrek aan knuffels en het slalommen om voorbijgangers heen even wegdenkt natuurlijk. Maar qua activiteiten is mijn zonder-coronaleven niet per se veel spectaculairder dan dit. De laatste keer dat ik op vrijdag in een kroeg uithing, was waarschijnlijk toen ik met een vriendin per ongeluk in een iets te luidruchtig tentje belandde. Mijn laatste biertje bestaat niet (de eerste moet nog komen). En ik heb altijd al de bank als mijn favoriete bestemming voor de vrijdagavond gezien. Dat zit lekkerder dan welke barkruk dan ook.

Wilde haren?

In mijn puberjaren was ik heus weleens bang dat ik ooit spijt zou krijgen van mijn gebrek aan wilde haren. Had ik de boot gemist? “Die rebelsheid moet je vast nog een keer inhalen”, riepen mensen om me heen. Maar nee, die behoefte heb ik nog steeds niet gehad. Wie weet komt dat nog als ik de midlifecrisis-leeftijd bereik, maar tot nu toe is er nog geen “wilde” haar op mijn hoofd die eraan denkt om het alsnog op een feesten en zuipen te zetten. Ook heb ik nog steeds niet de behoefte om met een backpack plekken te verkennen die niet in de gemiddelde reisgids staan. Nee hoor, ik vind het prima om gewoon een dagje te gaan wandelen door de duinen.

Bedtijd en bammetjes

En er is meer. Mijn 27-jarige lijf houdt er geen rekening mee of het een doodnormale doordeweekse dag is of dat het een avond is die de gemiddelde Nederlander met een biertje schijnt door te brengen. Ook op vrijdag vallen mijn oogleden gewoon om twaalf uur dicht.

Mijn doordeweekse dagen zijn ook vrij standaard. Als ondernemer zou ik de digital nomad kunnen uithangen die elke dag in een ander koffietentje zit of die het geluk opzoekt in Verweggistan om daar vanuit een nog hipper koffietentje op een exotisch strand uit te kijken. Maar nee, ik breng mijn werkdagen nog altijd het liefst door aan mijn eettafel met uitzicht op twee Ikea-schilderijen. Een kop thee in mijn linkerhand, de kat aaiend met mijn rechterhand. En dat zelfs met elke dag dezelfde doodgewone bammetjes (met soep) op het niet al te avontuurlijke lunchmenu. Niets geen bananenpancakes met maple syrup en een pumpkin spice latte met sojamelk en zonder suiker toe.

Kleine dagelijkse avonturen

Natuurlijk beleef ook ik avonturen. Dat zit hem voor mij gewoon in fijne kleine dingen. Ik vind het avontuurlijk om een keer een nieuw dorpje in Nederland te bewonderen, om boeiende podcasts te beluisteren, om een nieuwe weg in te slaan met mijn onderneming of om een leerzame cursus te volgen. Ook vind ik het leuk om mini-avontuurtjes te creëren. Dat je een nieuwe pastaschotel in de oven schuift en een uur later maar moet afwachten of die er eetbaar uitkomt. Of dat je je opgeeft voor iets wat helemaal niet jouw ding lijkt – dát zijn mijn avontuurtjes.

Lange leve de kneuterigheid

Oké, als ik terugkijk, heb ik heus grote dingen beleefd. In 2019 heb ik aardig wat mijlpalen kunnen afvinken: ik kocht een huis, ging op mezelf wonen, adopteerde een kat, meldde me aan op een datingsite, kreeg verkering, ontwikkelde me verder als ondernemer en startte een coachtraject. En in 2020 zegde ik mijn baan op, richtte ik me fulltime op mijn onderneming en zette ik stappen om nog beter naar mijn hart te luisteren. Misschien is dat gewoon meer “mijn” type avontuur dan naar de andere kant van de wereld afreizen of feesten in een club.

Want tussen die grootse dingen door vind ik het soms al genoeg avontuur om elke dag een nieuwe vraag op mijn Pickwick-theelipje te ontdekken en om me te laten verrassen door wat het Hollandse weer vandaag in petto heeft. Om daar vervolgens als een echte Hollander iets over te klagen te hebben.

Lang leve de kneuterigheid.

Niet saai, niet suf, niet eentonig. Nee, gewoon kneuterig. Een labeltje waar ik toevallig heel gelukkig van word.

Wat is jouw favoriete vorm van kneuterigheid?