Over minder dan twee maanden hebben we een nieuwe voordeur. En dat uiteraard niet alleen: achter die nieuwe voordeur gaat ook een nieuwe woning schuil. En een nieuw hoofdstuk waarvan ik nog geen idee heb wat het allemaal gaat brengen. Ik kijk er ontiegelijk naar uit, maar zie er soms ook tegenop. Niet tegen het nieuwe hoofdstuk; daar heb ik onwijs veel zin in. Wel tegen een hoofdstuk afsluiten. Afscheid nemen van vijf jaar van mijn leven en de plek die bij de periode hoorde. Voor de één is een huis maar een verzameling bakstenen. Voor mij was dit huis een avontuur dat me een ander mens maakte. Daarom alvast een ongecensureerde, niet geheel emotieloze terugblik op mijn fijne plekkie.

Een eigen huis, een plek onder de zon

Die twijfels verdwenen in één klap naar de achtergrond toen ik de drempel van mijn Aalsmeerse appartement over stapte. Het tikte al mijn wensen af, maar voelde vooral zó goed dat ik me er acuut zag wonen. Het stond in een dorp waarvan ik nooit had overwogen er te gaan wonen. Maar in één klap wist ik: “Dit moet en zal het zijn”. Ik probeerde nog een pokerface op te zetten tijdens de bezichtiging, omdat zowel mijn aankoopmakelaar als elk online “11 tips voor bezichtigingen”-lijstje me had geadviseerd dat dat zakelijker overkwam. Maar ik kon het niet. Ik was te verliefd.

Ik weet nog dat ik daarna naar de bushalte liep en plotsklaps dacht “Stel je toch voor dat dit straks mijn vaste bushalte wordt”. En inderdaad, een paar maanden later werd het mijn vaste bushalte. Het droomappartement werd mijn huis. Ik verruilde mijn meisjeskamer bij mijn ouders voor mijn eerste eigen plekje onder de zon.

Meer dan alleen een huis

In mijn eentje een huis kopen klinkt misschien als een stoere stap van een bad ass woman. Maar ik voelde me in het begin eerder een tikkeltje alleen en gespannen dan een stoere powervrouw die dit wel even flikte. Het leek alsof veel mensen om me heen samen een woning kochten. Dat was ook altijd mijn jeugddroom geweest. Als mensen tegen me zeiden “Jeetje, wat een mazzel, je kunt zelf alle interieurkeuzes maken!”, kreeg ik ernstige met-mijn-ogen-draai-neigingen. Het was dan misschien leuk dat ik mijn interieur zonder commentaar zo roze kon maken als ik zelf wilde, maar soms kon ik jaloers zijn dat anderen een partner hadden om IKEA-discussies mee te voeren.

Single zijn ging vaak wel, maar niet altijd over rozen.

Pas een paar maanden later ging ik juist de positieve kant inzien van dit avontuur alleen. En ja, die positieve kanten waren veel waardevoller dan het feit dat je als alleen-een-huis-koper een roze fauteuil zonder tegensputterende partners de kamer in kunt slepen. Toen ik op mezelf ging wonen, was ik tamelijk onzeker. Ik vroeg me vaak af of ik dingen wel in mijn eentje kon. Maar als je op jezelf aangewezen bent tijdens een spannend huizen-koop-avontuur, dan móet je wel ontdekken hoe je jezelf gezelschap houdt. Je móet wel dingen in je eentje aangaan die je spannend vindt. Je leert jezelf beter kennen. Je probeert dingen voor het eerst. Je leert te vertrouwen op jou.

De periode alleen in dit appartement leerde mij een hoop. Het gaf me soms zelfs die bad ass woman-vibes die ik van tevoren nooit had zien aankomen.

Het huisje om mijn arm

Dit huis kan ik niet als een vouwwagen inklappen en neerzetten op een nieuwe plek. Maar gelukkig zijn de herinneringen aan deze bijzondere fase wél meeneembaar. Op een logistiek eenvoudigere manier ook. Toen ik van Kaya Sieraden een prachtige stainless steel armband mocht uitzoeken, wist ik direct dat dat deze armband met een huisje moest worden. Voor mij zijn sieraden met een betekenis een prachtige manier om mooie overwinningen of lessen voor altijd bij me te dragen. Zo heb ik ook een prachtige vlinderketting, die me eraan herinnert dat je altijd vrij bent.

Tegenwoordig heb ik dit blauwe armbandje met een huisje om mijn arm bungelen. Een kleurrijk sieraad dat me eraan herinnert dat al die bad ass-vibes niet verloren gaan, maar dat ik ze mijn hele leven met me mee draag. Ik hoef er niet voor in dit huis te blijven plakken. Ik hoef niet alle spullen mee te sjouwen om het maar te laten lijken op hoe ons huis was. Het enige wat ik hoef te doen, is terugdenken aan al het moois wat ik in deze huisperiode heb opgedaan. En er dan op vertrouwen dat die vibes dan misschien niet in een verhuisdoos met de tekst “Keuken. Breekbaar.” meeverhuizen, maar wel in mijn hart voor altijd meegaan.

Levensvragen en kansen

Waarom mijn eerste huis zo speciaal voor mij was? Je moet weten: tot mijn drieëntwintigste heb ik de tijd nodig gehad om mezelf te herontdekken. Tijdens mijn herstel van een eetstoornis leerde ik te stoppen met alsmaar doorfietsen en mee te gaan met de helse stem in mijn hoofd die me het leven had zuur gemaakt. Ik leerde het mezelf te gunnen om écht te leven. Zonder calorieën tellen, verplichte fietsuurtjes en meer van dat.

Je zou denken: je bent genezen zodra het goede gewicht op de weegschaal staat. Maar toen mijn lichaam eenmaal weer goed functioneerde en mijn brein daardoor weer de puf had om zich te storten op zinvolle levensvragen in plaats van op de vraag “Goh, hoeveel calorieën zitten er in dit ijsje?”, kwamen de vele levensvragen in hard tempo oppoppen. Wie ben ik eigenlijk zonder die eetstoornis? Wat wil ik met mijn leven? Wat is goed voor mij? Welke kansen liggen er allemaal voor het oprapen nu mijn wereld zoveel groter is dan de anorexia hem al die tijd had gemaakt?

Ik geloof achteraf dat het voor mij een heel passend pad was om eerst alleen te wonen. Om eens mezelf te gaan ontdekken en om door de grote eigen-huis-koop-stappen te merken dat ik best wat bad ass-vibes in me had. Om nieuwe mensen te ontmoeten, puzzelstukjes opnieuw te leggen en uit te vogelen wat qua werk bij me past. Ik wil niet zeggen dat dat alles niet was gelukt als ik altijd had samengewoond. Maar ik geloof wel dat dit avontuur in mijn uppie aangaan mijn eigen processen in een stroomversnelling gooide. Want als je al je keuzes zelf moet maken, dan móet je wel bij jezelf te rade gaan wat je echt wilt. Dan is er niemand anders die je die kant op kan duwen dan jijzelf.

En toen was daar de prins…

Ongeveer een half jaar na de sleuteloverdracht zat ik op de trappen voor de Jaarbeurs. Een nogal charmante bruinharige jongen naast me. Ik had blosjes op mijn wangen. Hij sloeg zijn arm om me heen. Ik durfde voor het eerst mijn wang op zijn schouder te leggen. Het uitzicht van de Jaarbeurs en de eeuwige bouwput daarvoor zijn op zich geen prachtig uitzicht. Maar met hem naast me had het in mijn hoofd opeens toch veel weg van een romcom-setting waar je tissues bij nodig hebt.

Twee jaar hadden we een lat-relatie, zoals ze dat hip noemden. Wij noemden het gewoon ‘verkering’. Doordeweeks woonde ik hier alleen, maar reed ik ook vaak naar mijn lieve Utrechtse vriend. In het weekend logeerde hij in Aalsmeer. We hadden in mijn huis onze derde ontmoeting, voerden er talloze prachtige gesprekken, lieten ook tranen vloeien, voelden de liefde, hadden soms de gebruikelijke wasmand- en vaatwasserfrustraties en kwamen zelfs 5 dagen per week samen thuiswerken zonder kleerscheuren door.

Hoe langer we samen waren, hoe meer ik vooral kon ervaren dat ik dan misschien wel graag die bad ass woman wilde zijn, maar dat ook “ik kan het allemaal heus zelluf”-vrouwen soms om hulp mogen vragen. Ik ging dankzij Bart merken dat je er meer mee opschiet als je dingen eruit gooit en een arm om je heen vraagt dan als je het in je uppie wilt oplossen. Dat huilen net zo goed mag als lachen. Dat erdoorheen zitten het einde van de wereld niet is, als je er maar over praat. Allemaal dingen die ik alle 25 jaar daarvoor niet altijd had gedurfd.

De mijlpalen van mijn twintigerjaren

De jaren tussen mijn 25e en 30e voelen absoluut als de allermooiste ooit. Deels door Bart, deels door het huis, deels door hoe anders mijn leven nu is dan toen ik nog mijn 20-jarige ik was. Terugkijkend voelt het weleens alsof de tijd van mijn 13e tot mijn 23e heeft stilgestaan. Natuurlijk haalde ik diploma’s, had ik baantjes, beleefde ik avonturen met vriendinnen en werd ik ouder. Maar écht leven ben ik pas gaan doen toen de anorexia buiten de deur stond en er ruimte was om te ontdekken hoe mijn lievelingsleven er precies uitzag.

In dit huis stapelden de mijlpalen zich op waar ik met een dikke glimlach op terugkijk. Te beginnen met mijn lieve Pippa, die me kwam vergezellen toen ik precies drie weken in dit huis woonde. Ik weet nog dat ik tijdens de twee uur durende rit met mijn luid miauwende poes naast me op de bijrijdersstoel dacht: “Vanaf nu ben ik nooit meer alleen”. Zo voelt het nog steeds! In hetzelfde jaar ontmoette ik Bart en kregen we verkering. En nog wat later startte ik met loopbaancoaching om uiteindelijk mijn vaste baan volledig te verruilen voor mijn eigen schrijfbedrijf.

Bitterzoet afscheid

Ik weet dat mijn huis deze mijlpalen niet heeft veroorzaakt. Dat ik nog dezelfde Romy ben als ik ergens anders woon. Ik voel ook aan alles dat het tijd is voor een nieuw hoofdstuk. Een prachtig hoofdstuk met Bart op een plek die voor ons allebei geweldig voelt, in een dorp waar we onszelf kunnen zijn en in een interieur waar al onze gezamenlijke beslissingen of IKEA-discussies aan vooraf zijn gegaan (ik mijn bloemetjestegels op het toilet, Bart de niet geheel roze slaapkamer!). Ik hoef in feite niets achter te laten. Bart en Pip zijn bij me. Mijn dierbare spullen ook. Zelfs mijn geliefde roze fauteuil verkast naar ons nieuwe huis. En die herinneringen? Die neem ik mee in mijn hart.

Toch voelt het soms bitterzoet. Dan zou ik willen dat dit plekje voor altijd een museum zou blijven waar ik kan rondneuzen zo vaak als ik wil om mijn eigen levensgeschiedenis opnieuw te beleven.

Maar nee, dat zit hem niet in het huis. Het zijn niet de spullen. Het is niet de buurt. Het is het hoofdstuk dat ik achter me laat. Het stukje late jeugd waarin ik mezelf terugvond, mijn eigen leven creëerde en ontdekte wie ik ben en wat ik wil. En ik weet dat die dingen niets met deze vier muren te maken hebben.

Zoals Bart laatst ook zei: “Al die dingen zitten niet in het huis. Ze zitten in jou.” En dat voel ik diep van binnen heus. Maar toch kan ik niet garanderen dat er geen enkel traantje zal rollen als de verhuisdatum daar is.

Nieuwe avonturen

Een afscheid van een plek (of dat nu een huis, een werkplek, een sportclub of iets anders is) heeft altijd iets negatiefs en iets positiefs. Eerst vond ik dat ik alleen het positieve mocht uiten. Nu geloof ik dat ook het bitterzoete er mag zijn. Want hoe meer ik dat toelaat, hoe meer ik ook oprecht geniet van het huis dat we samen bouwen.

Het is alsof we bloemetjestegel voor bloemetjestegel niet alleen aan een nieuw huis, maar ook aan een nieuw hoofdstuk bouwen. Een hoofdstuk waarin we samen interieurkeuzes maken. Waarin we een mooie stap met elkaar zetten. Waarin we nieuwe avonturen beleven. Nieuwe dingen over onszelf ontdekken. Nieuwe lachbuien beleven en nieuwe tranen laten vloeien. Waarin ik sta zoals ik nu ben. Met meer vertrouwen in mij én met de allerliefste liefsten die ik me kan wensen: mijn prins en mijn Pip.

Op naar nieuwe avonturen. Naar al het mooie onbekende dat komen gaat. Met een huisje om mijn arm én in mijn hart. Want jeetje, huis, wat ben ik je dankbaar voor alles wat je me hebt gebracht! Ik ga je missen, maar neem je altijd mee. En stiekem geniet ik de komende twee maanden nog even extra hard van je voordat we de deur voor het allerlaatst achter ons dichttrekken.

Het armbandje liet me één ding nog meer beseffen: wie je bent, zit hem niet in spullen. Het zit hem niet in waar je woont. Met wie je bent. Of wat je status is. Het zit hem in alles wat je altijd in je hart en hoofd met je mee draagt. Vertrouw erop dat je de allermooiste lessen die je al hebt geleerd een leven lang met je meeneemt. Jij bent een bad ass-mens.

Vond jij het lastig om een eerdere woning achter je te laten?