We wisten allebei dat dit moment eraan zat te komen. Al in mei besloot ik dat we je gaan verruilen voor een andere, grotere plek. Hoe fijn en mooi je ook was, we snakken naar iets meer ruimte, een andere woonplaats en een nieuwe start. Maar dat gaat uiteraard niet gepaard zonder een emotionele tijdreis, een paar tranen en een hoop mooie herinneringen oprakelen. Wat was je fijn, eerste huis! En wat ga ik je missen! De tijd is er rijp voor dat onze wegen scheiden, maar dat neemt niet weg dat ik een paar traantjes laat nu ik toch echt jouw sleutel aan iemand anders doorgeef.

Vijf jaar geleden

Het was 21 december 2018. De vrijdag voor Kerst. Mijn kerstvakantie begon nogal goed, want ik deed die vrijdag niet zomaar even een aankoop. Nee, ik tekende de papieren voor mijn allereerste huis. Daar zat ik dan: in mijn meest chique colbert te doen alsof ik al vaker bij een notaris was geweest en wel snapte hoe dit werkte. In werkelijkheid voelde ik me de jonge vrouw die in één klap volwassen werd en volwassen keuzes maakte. Drie maanden van interieurwinkels afstruinen volgde . Ik wilde een hoop kleur in huis en bezocht de ene na de andere woonboulevard, Marktplaats-adresjes en kringloopzaak om onder andere een gele tv-kast, blauwe bank en roze stoel bij elkaar te sprokkelen.

Toen was het moment daar: 4 maart 2019. Ik schoof aan bij dezelfde notaris. Dit keer toch maar zonder poepchic jasje, maar als mezelf in een roze stippenjurk. En ik nam van de vorige eigenaar de sleutel in ontvangst. Ik glom die hele dag van trots, leidde mijn ouders en oma rond door het huis en bekeek vol trots alle fijne plekjes die ik straks voor mij alleen zou hebben.

Tijdens mijn huizenjacht had ik me vaak afgevraagd of het niet eenzaam zou zijn, in je eentje een huis kopen en inrichten. Maar vanaf het moment dat ik in dit huis liep, voelde het juist goed. Het was alsof het zo moest zijn dat ik dit alleen deed en in mijn eentje mijn huis zo roze kon maken als ik zelf wilde. Zoinder commentaar. Alsof ik zelf nog mocht groeien op eigen benen voordat ik een huis met een ander zou delen. Met elke centimeter die ik destijds (vooral samen met mijn vader) kluste en verfde aan deze woning, voelde het meer als de fijne, kleurrijke thuisplek die ik altijd in gedachten had gehad.

Van onzeker meisje naar independent woman

In dit huis ben ik groot geworden. Ik ben er onafhankelijk geworden. Heb er mijn eigen leven opgebouwd. Mezelf leren kennen. Stappen gezet waarvan ik altijd dacht ze nooit te durven zetten. Precies dat is de reden dat ik al twee weken in een emo-bui zit om dit plekje definitief achter me te laten. Het is niet het huis. Het zijn niet deze vier muren. Maar het zijn alle herinneringen en ontwikkelingen die zich tussen de vier muren hebben afgespeeld.

Voor mijn gevoel ben ik pas rond mijn 22e/23e écht gaan leven. Voor die tijd stond mijn leven in het teken van anorexia. Weinig eten, overmatig sporten, nul energie hebben en daarna een gevecht voeren tegen de stemmetjes in mijn hoofd en alles geven (met pijn en moeite) om het getal op de weegschaal weer omhoog te krijgen naar een gezonder cijfertje. Ik had nog bijna nooit in mijn leven gekookt. Had nooit echt uitgebreid gepuberd. En ik was door wat ik had meegemaakt, best onzeker, angstig en onwennig. Toen ik hier introk, was ik 25. Al veel meer eigen, zelfstandig én oprecht gelukkig. Een plekje voor mij alleen hebben voelde na die lastige periode als een mega-stap vooruit waarvan ik als 18-jarige nooit had gedacht dat dit nog eens voor mij in het verschiet zou liggen.

In dit huis ben ik echt volwassen geworden. Ik leerde op eigen benen staan en ging ontdekken dat koken best heel erg leuk is. Ik begon ooit met diepvriesgroenten opwarmen om die zonder kruiden met gekookte piepers te serveren. Inmiddels heb ik van recepten zelfs een vast blogonderdeel gemaakt, omdat ik in koken een nieuwe liefde heb gevonden.

Ik ging nieuwe routines ontwikkelen, beter ontdekken wat wel en niet bij me past, leerde heel veel nieuwe mensen in de buurt kennen en voelde me bovenal heel vaak veel krachtiger dan ik me ooit had gevoeld.

Veel jongeren gaan op kamers tijdens hun studie. Ze leren daar om voor zichzelf te zorgen, vliegen uit, gaan nieuwe avonturen aan en ontdekken kanten van zichzelf die ze nog niet kenden. Voor mij voelde dit huis als de plek waar ik al die dingen na mijn anorexiatijd inhaalde. Niet dat ik wekelijks op feestjes stond. Maar ik ben wel 90.273 keer buiten mijn comfortzone gegaan, leerde wie ik ben als ik alleen ben en kon me vanuit daar meer openstellen en meer mezelf zijn.

Mijlpaal na mijlpaal

Dit huis is ook de plek waar ik tal van mijlpalen beleefde. Het begon natuurlijk met voor het eerst klussen (joh, ik had nog nooit een verfroller aangeraakt!), voor het eerst alleen wonen en voor het eerst niet al te kunstige avondeetmaaltijden maken. Daarna adopteerde ik (al na twee weken hier wonen) een kat: Pippa. En ik merkte al snel hoe bijzonder het is als er altijd een beestje staat te trappelen wanneer je thuiskomt, zelfs al heb je alleen een vuilniszak naar beneden gebracht. Zij zorgde ervoor dat ik me al vanaf het begin nooit écht alleen heb gevoeld.

Toen ik net hier woonde, besloot ik het online daten weer een kans te geven. Via Parship ontmoette ik een nogal leuke jongen: Bart. Ik weet nog goed dat ik hem vol trots bij de derde date mijn huis liet zien. Toen hij mijn kleurgebruik in huis goedkeurde, kwam ook Bart door mijn keuring heen. We gingen elkaar leuker vinden, kregen op de trappen bij de Jaarbeurs officieel verkering en brachten vervolgens vele weekenden samen in mijn huisje door. Langzaam maar zeker nam Bart met de week meer spullen mee naar dit huis om na twee jaar te besluiten “Laten we fulltime samenwonen!”.

Ook maakte ik in mijn huis een bore-out mee toen ik niet op mijn plek zat qua werk. Het was dit huis waarin ik besloot om fulltime voor mezelf te werken. En het was ook deze plek waar ik in die bore-out-periode soms teneergeslagenm thuiskwam. Waar ik tranen liet toen Barts moeder op veel te jonge leeftijd overleed, en waar ik huilde om mijn lieve opa en oma die twee dagen na elkaar overleden. Het was deze plek waar ik elke dag thuiskwam, en sinds coronatijd ook héél héél veel tijd doorbracht. Eerst door corona noodgedwongen, later uit vrije wil als blije thuiswerkende zzp’er.

De eerste scheurtjes

Maar oké, er kwamen ook scheurtjes in onze band, lief huis. Toen Bart hier ook kwam wonen, ontdekten we dat twee thuiswerkers met maar één werkkamer niet altijd ideaal is. Als ik een werkcall heb, kan Bart niet ondertussen zijn loeiende koffiezetapparaat aanzetten. Onze voorraadkast puilde uit en we misten regelmatig plek voor kleding of andere spullen, hoe enthousiast ik ook iedere keer aan het minimaliseren sloeg. Bart baalde van de vliegtuigen en zocht een plek met minder lawaai daarvan. Ik zocht vooral een huis met drie etages, een eigen werkkamer en nooit meer rekening hoeven te houden met onderburen die mogelijk last hebben als je om 8 uur ’s ochtends smoothies maakt.

Ik stoorde me soms aan onze kleine hal, waar altijd schoenen rondslingerden. Aan de werkkamer van Bart die één grote kastenruimte was geworden omdat we toch ergens kasten moeten stallen. En aan altijd vier trappen op moeten met zware weekboodschappentassen. Na heel lang ontkend te hebben dat ik hier weg wilde, kwam dat verlangen nu toch echt.

Verliefd op een ander huis

En toen werden we straalverliefd op een ander. Een ander huis. Het spijt me, fijn appartementje. We zagen dit prachtige rijtjeshuis in Amstelveen, besloten dat we al het verbouwwerk wel zagen zitten en zetten al ons geld in voor een nieuw stekkie. We fantaseerden over nieuwe meubels. Over grote keukens, ruimere zithoeken, eigen werkkamers, een heuse tuin, meer opbergplek en een grotere hal waar je niet direct bij binnenkomst stuit op hordes schoenen. We zetten er een handtekening onder en zetten jou zelfs in de verkoop. Stralend stond je daar dan, op Funda. Met alle mooie kanten die je hebt. Met een liefdevolle tekst erbij, en met al je positieve punten extra benadrukt. Ik zou er haast opnieuw verliefd van worden.

Gelukkig werd een nieuwe koper net zo verliefd op jou als ik destijds werd. We besloten je een nieuwe eigenaar te geven. Iemand die dolgelukkig met jou is en die hopelijk net zo veel herinneringen en groei mag doormaken in dit huis als ik destijds heb gedaan.

De laatste herinneringen

De afgelopen maanden probeerde ik, tussen het klussen in het nieuwe huis door, nog zoveel mogelijk van jou op te snuiven. Ik schoot mijn camera vol foto’s, maakte filmpjes en legde hoekjes vast voordat ze er niet meer zijn. Ik besefte extra goed dat bepaalde wandelingen die ik nu maak straks niet meer mijn dagelijkse rondje zijn. En ik bedacht ook een paar aandenkens aan jou. Zo laten we op dit moment een schilderij maken dat symbool staat voor de afgelopen jaren. Over vrij worden, groeien, een eigen leven opbouwen en jezelf ontdekken. Zo krijgt een stukje van jou nog een plek in het nieuwe huis.

Daarnaast denk ik eraan om een tekening van het huis te laten maken of er een fotoboek van te creëren. Of misschien een schets maken die me eraan doet herinneren hoe fijn ik het met jou heb gehad. Zo kun je bij Monsieur T-shirt allerlei leuke gepersonaliseerde items (niet alleen T-shirts) bestellen met een tekening van jezelf, je gezin, je huisdier of eventueel je huis. Misschien leuk als verjaardagscadeau voor mij in mei! Of gewoon om mezelf al eerder cadeau te doen.

Dag huis, ik ga je missen

En zo telde ik de afgelopen dagen af tot het moment dat de verhuiswagen voor de deur staat. Met de dag werd je leger, mooi huis. De spullen die al die tijd tentoongesteld of opgeborgen stonden in dit fijne huis, kregen een plekje in dozen.

Aan de ene kant kon ik niet wachten totdat de dagen voorbij waren en we ons nieuwe huis een “thuis” kunnen noemen. Aan de andere kant voelde het bitterzoet dat ons afscheid met de dag dichterbij kwam.

Zo zat ik hier nog de laatste paar dagen. Bij de kerstboom die nog een beetje extra gezelligheid bracht in een steeds leger huis. In gedachten maakte ik dagelijks tijdreizen, naar toen ik hier net woonde.

Ik zag weer voor me hoe ik met de schilderkwast door het huis ging om werkkamers geel en woonkamers blauw te schilderen. Hoe ik hier soms stralend lachend thuiskwam. En hoe ik hier soms ook huilend op de bank lag, vanwege rouw, verdriet, rotdagen of gewoon hormonale buien of slapeloze nachten. Hoe ik hier verliefd was, stuiterde van blijheid, de tranen uit mijn ogen huilde, vele werkuren aan de eettafel maakte, rouwde om vervlogen tijden, uitkeek naar nieuwe dingen, honderden maaltijden kookte, vier verjaardagen vierde en uiteindelijk een kaarsje opstak met een paar woorden: “Dank je wel, huis! Dank je wel voor de afgelopen bijna 5 jaar!”. Ik ga je missen, maar ik ga ook vol goede moed nieuwe mooie avonturen aan samen met Bart en Pippa in een heel mooi nieuw thuis.

Ben jij al eens verhuisd? Hoe vond jij het om afscheid te nemen van je huis?