Voor mijn gevoel is het pas twee maanden geleden dat we oliebollen etend elkaar een gelukkig nieuwjaar wensten. Maar nee, in werkelijkheid zit de eerste helft van 2021 er alweer op. Dat leek me een mooi moment voor een terugblik midden in het jaar. Het was een half jaar met veel veranderingen. Ik deel vanaf dit half jaar mijn huis met vriendlief, ging van fanatiek doorwerken naar iets meer rust, en beleefde ondanks de lockdown fijne mini-avonturen. Dit is mijn eerlijke recap met ups en downs.

Van loveshoot tot fiets

Another year, another lockdown. Niet meer na negen uur op straat lopen, mijn ouders niet meer samen op bezoek mogen ontvangen en meer van dat soort maatregelen. Het blijft bizar hoeveel impact het ene virus heeft. Gek genoeg voelt het coronaleven soms soort-van-gewend. Hoewel ik blij ben dat ik weer om tien uur de straat op mag en dat er weer iets meer kan, geniet ik stiekem nog steeds van mijn introverte bubbel. Zolang ik op 1,5 meter soms een vriendin kan zien, op afstand bij mijn ouders langs kan gaan en op rustige tijden in de supermarkt kan zijn, voel ik me niet heel erg tekortgedaan door corona. Soms voel ik haast de druk om weer etentjes te plannen, terrasjes te pakken en feesten te bezoeken. Maar eerlijk? Ik voel me er fijner bij om dat nog even niet te doen. Behalve één ding… ik was dan weer wel heel blij toen de kappers opengingen en mijn coronacoupe eindelijk verleden tijd was.

Ondanks het slot op veel uitstapjes en winkels, hebben we mooie coronaproof dingen mogen beleven. Zo was het geweldig om na meer dan een jaar mijn opa en oma weer te zien, hielp ik mijn broertje en Barts zus met verhuizen, beleefden Bart en ik een überromantische love-shoot op het strand, sprak ik op afstand af met lieve vriendinnen, genoot ik voor het eerst sinds jaren weer van sleeën in de sneeuw, kocht ik voor mezelf een nieuwe fiets en startten we de zomer met een bijzondere buitenbruiloft.

Van verbouwperikelen tot beugelbekkie-af

Ondertussen kreeg het appartementencomplex een totale make-over. Van spiksplinternieuwe kozijnen tot fris geverfde balkons, zonnepanelen en nieuw isolatiemateriaal. Het was een flinke operatie, waar ik van tevoren zeker een tikkeltje tegen opzag, maar nu de klus is geklaard ben ik intens blij met het resultaat. Verder werd ik eindelijk beugelloos, genoot ik mee van de nieuwe puppy van Barts gezin (die ik – ondanks zijn puppy-ogen niet meer als eerste mag begroeten als ik binnenkom, want de opvoeding is in volle gang!) en volgde ik een paar te gekke online cursussen. Oftewel: verveling kwam niet in mijn woordenboek voor.

Van het rijk alleen naar samenwonen

In januari opperde Bart voor het eerst voorzichtig het plan om bij mij in te trekken. Een paar maanden later zetten we voorzichtig de stap. In het begin vond ik het best spannend. Na 1,5 jaar alleen wonen was ik helemaal gewend om alles op mijn manier te doen. Het aanrecht altijd keurig netjes op orde, meestal iets te laat avondeten, soms tot in de late uurtjes doorwerken… Dat soort dingen zijn nu anders, maar daarmee niet per se slechter. Vaak zelfs beter en sowieso gezelliger. Samenwonen betekent soms beseffen dat “jouw ding” niet “jullie ding” is en daarin compromissen sluiten, maar het ook aangeven als je ergens echt niet aan kunt wennen (zo staan de pastazakken nu nooit meer op de tandpasta- en douchegelplank – couldn’t handle it). Samen thuiswerken is ook wel even wat anders, maar zelfs dat avontuur hebben we goed doorstaan. Bart heeft inmiddels zijn eigen fijne werkkamer hier in huis.

Het verbaast me hoe snel je eraan went dat je leuk gezelschap in huis hebt. Als ik een paar dagen achter elkaar alleen ben, is dat zelfs even wennen. Ook vind ik het mooi hoe snel je samen nieuwe ritmes ontwikkelt. We doen leuke dingen samen, maar laten elkaar op het juiste moment ook met rust. Vooral vind ik het heel gezellig om samen te avondeten in plaats van in mijn uppie. Ook is het superfijn om na een werkdag allebei je verhalen over bijzondere interviews of opdringerige telefoontjes bij elkaar kwijt te kunnen, en is het gewoon heerlijk dat we leuke dingen samen niet meer tot het weekend hoeven te bewaren. Vooral ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dit avontuur met niemand liever had willen beleven dan met hem. Da’s een goed teken, lijkt me.

Van werkdruk naar meer grip

Vorig jaar zette ik de stap om volledig voor mezelf te werken. Nog geen seconde heb ik daar spijt van gehad. Ook dit eerste half jaar mocht ik met mijn razende vingers op het toetsenbord veel klanten aan teksten helpen. In mijn enthousiasme en ambitie nam ik begin dit jaar nog alles aan wat op mijn pad kwam. Ik vond alles wat ik deed geweldig leuk, maar het was zó veel dat ik ergens het overzicht kwijt was en ook ’s avonds mijn werk moeilijk los kon laten. Begin dit jaar merkte ik dat dat misschien wel een goede business-strategie, maar geen beste zelfzorgmethode is. Daarom zette ik stappen om een eind te breien aan het werken tot in de late uurtjes.

Nu ziet de situatie er zó anders uit. Ik zeg alleen nog maar ‘ja’ op opdrachten die aan alle kanten goed voelen, heb een aantal oude samenwerkingen afgezegd en ik neem meer het heft in eigen handen. Waar ik eerst direct met kloppend hart in mijn agenda keek als iemand een spoedje had, werp ik nu gewoon kritisch een blik op mijn agenda. Ik maak afspraken voor telefoontjes in plaats van dat ik elk belletje zomaar aanneem, durf mensen door te verwijzen als iets niet bij me past en ik behandel niet meer elke opdracht als een spoedje (want vaak bleek dat ik er meer spoed van maakte dan volgens de opdrachtgever nodig was). Het zijn maar een paar praktische stappen, maar ze hebben oprecht veel veranderd. Mijn coachingstraject bij Rachel was daarin de meest fijne liefdevolle schop onder mijn kont die ik me had kunnen wensen.

Van door, door, door naar stilstaan

Naarmate mijn hoofd zich minder ging vullen met werk, ontstond er tegelijkertijd ruimte om na te denken. Dat was niet altijd mijn lievelingsbezigheid. Vorig jaar is er heel veel gebeurd met mensen om me heen. Een paar maanden ben ik met een blik op oneindig doorgegaan. Ondertussen liep ik lichtelijk voorbij aan het feit dat alle gebeurtenissen ook impact hadden op mij.

Stapje voor stapje ben ik die gevoelens niet meer gaan wegstoppen, maar gaan toelaten. Het bijzondere is dat uit die kwetsbaarheid soms juist mooie dingen voortkwamen. Pas als je je kwetsbare kanten er ook laat zijn, kunnen anderen je steunen, kun je dingen verwerken, leer je jezelf écht kennen en ontdek je wat je werkelijk nodig hebt. Daar ben ik het afgelopen jaar veel mee bezig geweest.

Ik geloof dat je nooit meer op je bordje krijgt dan je aankunt. Het bijzondere is dat alle gebeurtenissen me het gevoel geven dat ik sterker ben dan ik eerder dacht. Dat ik op mensen om me heen kan bouwen, maar dat ik ook zelf veel aankan. Oh ja, en ik heb geleerd dat mijn relatie ook sterker en mooier is dan ik me had kunnen wensen in al die jaren dat ik als single niet wist of dé droomprins wel rondliep.

Van juli naar december

En toen was het alweer juli! We trappen dit halfjaar alvast goed af met een coronavaccinatie (zit er inmiddels in!) en binnenkort een fijne vakantie naar een huisje in the middle of nowhere. In de tussentijd wordt het blogjasje van Vaker Vrolijk flink verbouwd. Verder gaan we in september een weekendje naar Landal Greenparks in Nederland, volg ik een interessante cursus over online zichtbaarheid en heb ik net een mooie nieuwe klant mogen verwelkomen.

Verder geniet ik heel veel van mijn blog – de creatieve plek waar ik veel kwijt kan – en wil ik dat ook deze zomer gaan doen. Ook wil ik meer voor mezelf gaan schrijven. Ik loop al een tijdje met een schrijfidee rond en mijn Zoom-schrijfbuddy gaf me een fijne stok achter de deur om er deze zomer tijd voor te nemen. Hoera voor de extra schrijftijd die eraan zit te komen!

Verder ben ik heel nieuwsgierig wat het komende half jaar me gaat brengen. Ik hoop op – fingers crossed dat de deltavariant zich koest houdt – misschien eind dit jaar een veiliger gevoel en minder corona in het land. Maar vooral hoop ik op mooie momenten en meer micro-avonturen die ik met een glimlach op mijn gezicht over een half jaar in mijn jaaroverzicht beschrijf. Het hoeft niet groots en meeslepend te zijn om al geweldig fijn te zijn.

Wat is jou het meest bijgebleven van afgelopen jaar?