Een handboek voor het leven bestaat gelukkig niet. Toch doen we weleens dingen omdat we denken ze te “moeten” doen. Zo zijn er “regels” voor waar je wel en niet gaat zitten in een halfvolle bus en voor wie je feliciteert met drie zoenen op een verjaardag. Hetzelfde geldt voor bepaalde gebaande paden in het leven. Huisje, boompje, beestje. Of eerst een baan, dan een huis en dan een gezin. Maar wat nu als jij keuzes maakt die daarvan afwijken? Wat nu als jij bijvoorbeeld een tussenjaar neemt, een jarenlange relatie tegen alle verwachtingen in beëindigt of besluit dat een andere baan of een eigen onderneming beter bij je past?

Ongeschreven regels in de metro

De aanleiding voor het schrijven van dit artikel was een recente metrorit. In de metro stonden vijf stoelen naast elkaar. De stoel helemaal links was bezet en de meest rechter ook. Maar ondanks dat ik kon kiezen tussen drie stoelen, voelde het alsof ik geen keuze had. Zonder twijfel koos ik voor de middelste stoel, met voldoende persoonlijke ruimte voor beiden. Gewoon, omdat iedereen dat zo doet. Maar wat zou er zijn gebeurd als ik die regel had doorbroken door naast een van de mensen te gaan zitten? Zou ik buiten de toon vallen? Zouden ze opkijken, onrustig gaan verzitten of me misschien wel aanzien voor een tasjesdief?

De gebaande paden volgen

Dat is natuurlijk een redelijk onschuldig voorbeeld. Maar wat nu als je in andere opzichten het gevoel hebt de gebaande paden te moeten volgen? Bijvoorbeeld door de studie te kiezen waar de meeste klasgenoten voor gaan. Of door bij een baan te blijven omdat je denkt dat anderen dat van jou verwachten? Of door die wereldreis niet te maken, omdat dat niet in de lijn der verwachtingen ligt? Uit angst voor wat mensen van je denken of om vragende blikken te voorkomen. En dat terwijl er niets zo zonde is als dingen niet doen om te voldoen aan wat jij denkt dat anderen denken, maar wat ze misschien niet eens denken. Snap je hem nog?

Doen wat “normaal” is óf wat jou gelukkig maakt?

Zelf heb ik me lange tijd druk gemaakt over wat wel en niet “normaal” is. Zo dacht ik er ooit aan om rechten of economie te studeren, omdat iedereen dat deed. Ook een blog beginnen vond ik best een ding. Je vrije tijd doorbrengen door verhalen over jezelf de wereld in te slingeren in plaats van te feesten in de kroeg, was dat wel “normaal”? En na iets meer dan een jaar van baan wisselen, is ook dat wel zoals het “hoort”? Ik zag al de veroordelende blikken voor me, totdat ik me realiseerde dat ik die keuzes niet voor een ander maak, maar voor mezelf. Of mijn keuzes nu passen bij de “regels” of niet, het belangrijkste is dat ze mij gelukkig maken.

Afwijken van de meute

Sommige paden lijken voor je te zijn uitgestippeld. Daarvan afwijken vraagt soms om lef en zal vast tot verbaasde blikken leiden. Wellicht hebben mensen er meningen over als jij een lange relatie beëindigt of als je bewust kinderloos bent terwijl je vriendenkring midden in de luiers en billendoekjes zit (figuurlijk dan, laten we het niet viezer maken dan het is!). Of wat nu als je je vlak voor je afstuderen realiseert dat een andere opleiding beter bij je past? Of als jij besluit voor jezelf te gaan werken, terwijl je een goedbetaalde baan had? Het is eigenlijk een voorrecht dat je daarin je eigen keuze kunt maken, wat die keuze ook is.

Maak jouw eigen regels!

Waarom gaan we in de metro op de voor ons bedachte plek zitten? En waarom maken we in het leven keuzes zoals we die lijken te “horen” maken? Gewoon, omdat iedereen dat zo doet? Natuurlijk is dat prima als dat precies is zoals jij het zou willen, maar ook iets anders dan anders aanpakken is prima. Waarschijnlijk kijken mensen je dan even vreemd aan. Maar het leven is te kort om “boekjes” en ongeschreven “regels” te volgen als je daar liever een keer van afwijkt. De enige die bepaalt wat de “regels” voor jouw leven zijn, dat ben jijzelf! Volg je hart en leef jouw leven!

Heb jij weleens een keuze gemaakt die afweek van de “standaard”?