Laatst reed op de snelweg weer eens een irritante bumperklever vlak achter mij. Omdat hij zo nodig vijf kilometer per uur te hard moest rijden, vond hij een centimeter of vijftig van elke voorligger af wel voldoende ruimte. Eerst stoorde dat me enorm en liet ik me nog opfokken door de bumperklever ook. Maar vervolgens ging ik me iets realiseren: hoe sneu is het eigenlijk als je je druk maakt om zoiets onbenulligs als die vijf kilometer per uur?! Hoe rot is je leven als het tempo waarmee je kunt rijden op de snelweg zo bepalend is voor je humeur?
Negativiteit is zonde
Alles wat je aandacht geeft, groeit. En dat geldt niet alleen voor de positieve dingen, maar ook voor negatieve dingen. Als jij je rot ergert aan dat oude vrouwtje dat eigenlijk tien kilometer per uur te langzaam rijdt, dan kan dat zomaar een enorm ding worden. In plaats van dat je dat leuke lied op de radio hoort of aandacht hebt voor de mooie ondergaande zon die je vanachter je autoraam kunt bewonderen, loopt bij jou de frustratie alleen maar hoog op. Waarom? Alleen maar omdat jij een minuut of twee later aankomt. Is dat niet zonde van je energie, je tijd en je humeur?
Aandacht voor gelukjes
Er gebeuren elke dag wel kleine negatieve dingen. Stoplichten die een voor een net op rood springen als jij komt aanrijden of je buurvrouw die niet thuis is als je een pakketje wilt ophalen. En tot overmaat van ramp is ook nog eens de chocolade uitverkocht die je nodig had om al je pech en frustratie weg te eten. Drama! Maar in feite is het vaak een kwestie van mindset. Zoals je er zelf voor kunt kiezen je aandacht te focussen op kleine dingen die tegenzitten, zo kun je ook je best doen om meer aandacht te besteden aan de gelukjes die in een klein hoekje zitten. De bus die je nog op het nippertje wist te halen bijvoorbeeld of je favoriete nummer dat uit de speakers schalt.
Het positieve uitvergroten
Alles wat je aandacht geeft, groeit. Stel je voor dat je zenuwachtig bent. Door dat uit te spreken, maak je de zenuwen in je hoofd misschien wel nóg groter. En als je je ergert aan een zogenaamde “goedbedoelde rotopmerking”, geef je die opmerking alleen maar een groter podium door het er met alles en iedereen in geuren en kleuren over te hebben. Maar andersom geldt hetzelfde: door juist veel meer aandacht aan iets positiefs als een mooi compliment te besteden, heeft zoiets positiefs ook veel meer invloed op je. Je gedachten sturen door bij gelukjes méér en bij ongelukjes juist minder stil te staan, is een simpele mindswitch die je zonder welke dure cursus dan ook jezelf kunt aanleren. Oefen er maar eens mee.
Even een concreet voorbeeld
Een heel concreet voorbeeld maakte ik laatst mee. Ik belandde in de enorme file op de A2 die ik helaas pas op de radio aangekondigd hoorde worden. Eerst was ik nogal gefrustreerd. Meer dan anderhalf uur kostte het me om bij mijn vriend te komen en onze plannen om uit eten te gaan moesten verhuizen naar de spreekwoordelijke ijskast.
Maar toen ik even later op de radio hoorde waarom de file er was (een groot ongeluk met meerdere doden), schaamde ik me haast voor mijn frustratie. Ik besefte dat mijn vertraging niets voorstelde vergeleken met wat er was gebeurd. Ik mocht in mijn handjes knijpen dat ik niet een van de mensen was die zorgeloos in de auto waren gestapt om vervolgens nooit meer thuis te komen. Ik kwam daarentegen gewoon aan bij mijn vriend, mocht daar blijven eten en kon vervolgens ongedeerd terugkeren naar huis. Wat een bofkont was ik. Die file was mijn aandacht niet waard, dat gevoel van dankbaarheid wel.
Wat de bumperklever mij leerde
Alles wat je aandacht geeft, groeit. Jij kunt degene zijn die zich elke dag mateloos stoort aan files, niet meewerkende stoplichten en langzaamrijders op de weg. Of aan al die dingen die jij niet hebt en een ander (ogenschijnlijk) wel. Maar weet dat jij ook kunt besluiten jouw aandacht te richten op de stoplichten die wel meezitten, op de kleine dingen die jouw dag maakten en op de subtiele silver lining (een Engels woord dat ik te mooi vind om te vertalen) die zelfs baaldagen nog hebben.
Met extra aandacht kun jij, tussen de baaldagen en rotmomenten door die er natuurlijk in ieder leven ook zijn, de positieve dingen uitvergroten. Zo maak je je leven, zonder dat het 100% positief is (want dat is niemands leven), een stukje leuker. Goh, dat heeft die irritante bumperklever me toch maar mooi geleerd!
Wat is iets waar jij op dit moment dankbaar voor bent?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Omgaan met rouw | 10x wat ik daar in 1,5 jaar over leerde
Voor rouw bestaat geen handleiding. Er is geen boek waarin stap voor stap staat uitgelegd hoe je van fase naar fase gaat en met welke gouden tips je zo snel mogelijk weer de oude bent. En als dat boek al bestaat, dan is maar de vraag of die werkt-altijd-tips wel echt op jou te copy-pasten zijn, en of er zoiets bestaat als "de oude weer zijn" De afgelopen 1,5 jaar verloor ik meerdere dierbaren en ontdekte ik steeds weer: rouw is altijd anders. We doen allemaal maar wat, maar het kan wel steun bieden om dát van elkaar te weten. Dit zijn 10 inzichten over omgaan met rouw waar ik veel uit haal. Misschien geven ze ook jou dat kleine beetje verzachting in een periode waarin je emoties alle kanten opgaan.
Outfit | Strepen, stippen én ruiten (plus een over-de-top-rok)
Het zal je vast niet verbazen dat ik deze outfitfoto's alweer een paar weken geleden maakte. Ergens toen de blaadjes nog (in gele staat) aan de bomen hingen, ons huis nog een bouwput was en ik zin had om mezelf gezellig op te doffen. Gelukkig heb ik daar sinds een aantal maanden de perfecte rok voor: mijn strokenrok met polka dots en ruches. Hartstikke over de top, maar juist daardoor o zo leuk! Ik combineerde stippen met ruitjes én strepen. Want waarom niet gewoon lekker veel print bij elkaar gooien? Zie hier één van mijn lievelingsoutfits voor het najaar!
Favorieten in de spotlights | juni 2017
Het is weer zover: tijd om een paar favoriete producten op mijn blog in de spotlights (én confetti) te zetten. Vandaag laat ik je 6 producten zien die de laatste tijd mijn hart hebben gestolen. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Laten we het erop houden dat het producten zijn die ik de laatste tijd met plezier gebruik. In deze editie zet ik onder andere een vrolijk tijdschrift in de spotlights, maar ook twee producten die van mij een wandelende kokosnoot maken. Benieuwd met welke producten ik nog meer blij ben? Lees dan snel verder.
Het ligt ook vooral aan je instelling. Ik ben vrij positief en geduldig ingesteld. Ik zal mij nooit zo heel snel ergeren in het verkeer,
Wat goed! Mensen zeggen niet voor niets vaak “Geduld is een schone zaak”. Daar kom je zo veel verder mee, juist in het verkeer.
Waar zo’n bumperklever al niet goed voor kan zijn;). Wat je schrijft over die file is heel herkenbaar. Natuurlijk baal ik als ik dusdanig lang in de file sta dat er op de snelweg wordt gelopen. Tot ik voorbij de oorzaak rijd. Dan schaam ik me inderdaad voor het feit dat ik heb zitten balen.
Precies dat inderdaad. Eerst zit ik me enorm te ergeren aan alle langzaam rijdende verkeer, maar eigenlijk is de oorzaak van de file vaak vele malen erger dan die vertraging ooit zal zijn.
Wat een prachtig artikel Romy! Mooi dat je je irritatie kon omdraaien in dankbaarheid, ik snap je gevoel daarbij heel goed.
Wanneer ik al laat ben, kan ik me wel behoorlijk ergeren aan files. (Hekel aan te laat komen hier!) Laatst was ik een kwartier te laat op een event door allemaal vertragingen. Ik was woest, gefrustreerd en behoorlijk opgefokt aan het rijden. Gelukkig was het geen enkel probleem dat ik wat later was en heb ik voor de rest gelukkig nog wel een hele leuke dag gehad. Die frustratie om daar aan te komen was ik daarna gelukkig alweer vergeten. Dat soort dingen kunnen dan gelukkig wel weer mijn dag maken. Frustraties op de weg ben ik bij aankomst gelukkig (meestal) alweer vergeten! Mooi artikel trouwens. Heftig hoor, dat je in die file van dat ongeluk zat! De gedachte die je daarbij had was inderdaad heel mooi en waardevol om die ‘frustratie om niks’ even wat kleiner te maken!
Het kan ook echt wel heel frustrerend zijn als je op tijd van huis wegrijdt en dan door vertragingen onderweg alsnog te laat aankomt. Gelukkig was dat bij het event geen probleem en kon je er verder wel van genieten. Te laat komen blijft gewoon vervelend, zeker als je er niets aan kunt doen. Maar ik merk dat het soms helpt om het te relativeren, zeker bij deze file met een nogal heftige oorzaak.
Wauw, wat een mooi inzicht Romy! En je hebt helemaal gelijk, waar je de focus op legt groeit. Liefs
Wow, hier kan ik eigenlijk iets van leren. Of nee, eigenlijk weet ik het wel, maar doe ik het niet. Ik kan mij geweldig opwinden wanneer iemand mij ‘onbewust’ een boomstam op de weg heeft gelegd (ik bedoel maar, iets doen waar ik niet omheen kan en ipv dat de ander hulp bied mij het alleen laat oplossen met als gevolg dat de tijd tikt). Snap je een beetje wat ik bedoel?
Wat mooi dat je uit mijn artikel dat inzicht kon halen. Ik begrijp wel wat je bedoelt en snap dat dat aardig frustrerend kan zijn. Het kan juist op dat soort momenten zeker helpen om te beseffen dat juist door je er enorm op te focussen de frustratie vaak steeds groter wordt. Soms helpt het om – hoe lastig ook – te proberen het naast je neer te leggen en je op iets mooiers te richten. Dan krijgt het voorval in ieder geval minder ruimte in je hoofd.
Heel mooi geschreven en het omdenken van de gebeurtenis.
Vroeger konden dit soort dingen mij inderdaad ook wel eens irriteren, maar ik heb inmiddels wel geleerd om me niet meer druk te maken om deze kleine dingen. Heerlijk om in de file te staan en gewoon lekker te genieten van het mooie uitzicht of een fijn nummer op de radio. Geeft zoveel rust.
Inderdaad! Wat een mooie manier om tegen in de file staan aan te kijken. Zelfs dat soort vervelende dingen waar niets aan te doen is, kunnen soms een positieve kant hebben.
Leuke moment van omdenken! Ik erger mij niet zo snel in het verkeer. Ik vind het eerder grappig als iemand een beetje opgefokt is en ik lekker zit mee te zingen met de muziek.
Haha, dat is ook wel juist een mooie manier om ermee om te gaan inderdaad. In de auto zitten is altijd het perfecte moment om lekker mee te zingen met de muziek. Jammer dan voor de ander dat hij nogal chagrijnig en opgefokt achter het stuur zit.
Herkenbaar hoor, soms heb ik ook wel last van frustraties. Maar je hebt gelijk, je schiet er weinig mee op. Zeker je voorbeeld van de a2 is heel duidelijk.
Mooi om te lezen. En als je rustig blijft, kom je vaak een heel eind inderdaad.
Het kan zo’n verfrissing zijn om je ergernissen eens van een andere kant te bekijken en in te zien hoe onbelangrijk ze kunnen zijn, daar ben ik het helemaal mee eens.
Waar ik me vandaag aan ergerde: aan de dingen die nog niet af zijn aan mijn nieuwe huis. Sommige spullen hebben nog geen plaats, omdat ik de kast waar ze in moeten nog niet heb. Ik heb nog geen kapstok. De deksel van mijn fornuis doet raar. Maar wat zijn dat voor ergernissen als ik in een nieuw huis woon waar zoveel dingen goed en mooi en fijn zijn? Ik heb nu de ruimte om mensen te kunnen uitnodigen, ik heb mijn eigen badkamer die schoon is en prettig, ik heb mijn eigen keuken waar alles op de plek staat waar ik het wil hebben, mijn kamer ziet eruit zoals ik het mooi vind. Al met al heb ik een heleboel om dankbaar voor te zijn. 🙂
Wat mooi dat je, ondanks dat je huis nog niet helemaal af is, wel kon stilstaan bij wat je allemaal wel hebt. Een fijne eigen plek met voldoende ruimte en je eigen spulletjes is alleen al zoiets moois. Ik hoop dat je er volop van kunt genieten (en natuurlijk dat die kapstok en kast ook snel komen :)).
Je slaat de spijker op zijn kop: het heeft zeker met mindset te maken. Op sommige dagen stoor ik me enorm aan mede weggebruikers, maar ondanks dat er ook daadwerkelijk veel mensen rondrijden die eigenlijk geen rijbewijs mogen hebben (in my opinion), voel ik die ergernis vaak op dagen dat ik zelf te laat vertrokken ben en haast heb. De laatste tijd zit ik veel op de weg en probeer ik meer het ‘die 2 minuten sneller gaan het verschil niet maken’ gevoel te behouden en dat rijdt echt relaxt!
Wat een mooie mindset om mee de weg op te gaan! Ik herken eigenlijk wel wat je zegt. Juist als ik eigenlijk iets te laat van huis ben gegaan, stoor ik me onderweg aan anderen. Dat heeft dan eigenlijk meer te maken met mijn eigen planning dan met het verkeer om me heen. Zodra ik op tijd vertrek, doen mede-weggebruikers me eigenlijk niet zoveel. En wat je zegt, die paar minuten verschil doen er toch eigenlijk niet toe. Soms zou ik willen dat ik dat tegen bumperklevers zou kunnen zeggen 😉
Zo waar!
Ik was ooit bij een lezing en de spreker vertelde ook over een bumperklever en je reactie daarop. Dat je eigenlijk nooit denkt “he, een bumperklever” en vervolgens gewoon je eigen tempo blijft aanhouden. Sindsdien, als er iemand dicht op me zit denk ik bijna automatisch “he, een bumperklever” en moet ik glimlachen ?
Vorige week zat ik inde trein, we waren net Tilburg uit en op snelheid toen we een enorme noodstop maakten bij een beruchte plek om het maar zo te zeggen. Ik schrok en hoopte vooral niet dat er iets akeligs was gebeurd (dat was gelukkig ook niet zo, er was een storing in de trein, kwam allemaal goed). Maar ik schrok nog veel meer van de reacties van de mensen om me heen…zo egocentrisch en ongevoelig. Ik werd er gewoon verdrietig van ?
Wat een mooie manier om met bumperklevers om te gaan. Eigenlijk kun je inderdaad maar het beste je eigen tempo aanhouden en je niets van de bumperklever aantrekken. Die gedachte “Hé een bumperklever” ga ik ook maar eens onthouden voor een volgende keer.
Wat heftig trouwens dat mensen zo ongevoelig kunnen reageren op de noodstop in de trein. Je zou toch denken dat het vooral een enorme opluchting is dat er niets ernstigs is gebeurd. Wel heel rot om te merken dat mensen soms meer bezig zijn met zichzelf en hun vertraging dan met de eventuele gevolgen als er wel iemand was aangereden.
Ik probeer ook om zo in het leven te staan en dit is een mooie herinnering. Als iemand in het verkeer (op de fiets, ik heb geen rijbewijs) tegen me uitvalt – al dan niet terecht – heb ik vaak een beetje medelijden met die persoon: dat je je zo laat kennen door iets kleins (ik haal geen rare fratsen uit, maar doe vast wel eens iets onhandigs). Bij anderen probeer ik ook vergevingsgezind te zijn en er zeker mijn humeur niet door te laten verpesten. Daar heb je alleen jezelf mee. Leuk dat je dit soort inzichten deelt, erg fijn om te lezen!
Dank je wel voor je mooie reactie! Het is inderdaad haast een beetje sneu dat mensen in het verkeer zich zo druk kunnen maken over iets heel kleins. Door anderen te vergeven maak je vooral je eigen leven een stuk leuker en lichter.
Ik reis voornamelijk met de trein, die kan niet echt in de file staan. Ik heb op zich ook wel geduld met vertragingen. Maar de reden wordt meestal afgeroepen ook als er vertraging is. Dan heb ik twee moods. Meestal kan ik het wel verdragen, maar ik als ik een lange werkdag heb gehad en een zware dag en eigenlijk niks liever wil dan naar bed gaan, dan kak ik in bij een vertraging. Maar dan hangt het nog af. Als er een ongeluk is gebeurd en er iemand dood is dan kan ik niet kwaad zijn, dan voel ik alleen maar medeleven en respect voor de persoon in kwestie en voor de omstaanders. Iemand dierbaar verliezen is zwaar en niet leuk en helaas kan ik daar sinds donderdag van meespreken. Al kon ik dat voordien ook wel. Maar als ik hoor dat er iemand kabels heeft gestolen of expres voor vertraging heeft gezorgd? Dan ben ik zo boos. Of ik kak gewoon in. Dan kan ik daar niks aan doen, ik ben gewoon moe. En dan lukt relativeren gewoon eventjes niet. Vrijdagavond (was een dag na de dood van opa) kwam ik aan de deur en ik vond mijn sleutel maar niet. En normaal kan ik dan kalm naar mijn ouders bellen zodat ze naar beneden sturen (we wonen op het derde) om de voordeur te komen opendoen. Maar ik ben gewoon beginnen huilen. Of toch bijna. Zoals ik al zei, normaal kan ik relativeren. Maar soms ben je op en dan zijn zulke dingen genoeg om je te doen huilen. En ook dat is menselijk. Normaal ben ik lekker positief en laat ik mijn dag al lang niet meer verpesten door de bus die te laat komt of mijn favoriete chocolade die op is. Maar we hebben allemaal baaldagen. Je kaart trouwens een mooie les aan met je artikel
Heel begrijpelijk dat je na een vermoeiende dag wel gefrustreerd kunt zijn over vertraging. Je wilt dan eigenlijk gewoon thuis zijn en dan is zo’n vertraging best wel even vervelend. Wel mooi dat je het in bepaalde situaties kunt relativeren!
Ik kan me goed voorstellen dat je nu rondom het overlijden van je opa soms wat meer moeite hebt om dingen naast je neer te leggen. Je hebt iets heel heftigs meegemaakt en maakt een lastige tijd door. Dat heeft impact op alles en dat is oké, hoe lastig ook. Pas goed op jezelf, hè?! <3