Op Evelynes Instagram-account kwam ik vorige week een mooie vraag tegen. Als je teruggaat naar je jeugd, wat zijn dan de dingen waar je écht blij van werd (en wordt)? In de tijd voordat je je bezighield met wat anderen van je vonden, voordat je jezelf misschien negatieve dingen had wijsgemaakt en voordat je dagen waren gevuld met allerlei verplichtingen. Op momenten dat je kwijt bent wat je het allerliefst wilt, kunnen de lievelingsdingen van toen je soms helpen om ook nu weer de juiste richting op te gaan.

1. Knutselen

Ik herinner mezelf als iemand die altijd een hoofd vol creatieve ideeën had. De ene keer maakte ik sieraden, de andere keer bouwde ik een pinguïn van fimoklei, dan weer maakte ik een tekening. Die voorliefde voor creabea’en ben ik nooit verloren. De laatste tijd geef ik er ook weer vaker gehoor aan door mijn grote hobbystash daadwerkelijk te gebruiken. Word ik nog net zo blij van als toen!

Aquarellen (op kaarten) heeft me geholpen om ook creatief bezig te zijn zonder dat iets meteen perfect en hartstikke mooi moet zijn. Precies zoals vroeger: knutselen om het knutselen. En niet alleen dingen maken met een doel, en zeker niet met als doel dat er op z’n minst iets perfects uit voort moet komen. Heel fijn voelt dat!

2. In de natuur zijn

Ik ben altijd al een natuurmens geweest. Hoewel ik zeker geen rouwdouwer was die in bomen klom en slidings maakte door het gras (daarvoor was ik te gek op mijn kleding), vond ik het wel heel fijn om in het bos of op de kinderboerderij te zijn. Of om schelpen te zoeken op het strand, madeliefjes te plukken of gewoon in het gras te picknicken. 

In de natuur ben ik nog steeds graag. De kinderboerderij heb ik dan misschien al in geen jaren meer gezien, maar ik word wel heel gelukkig van in stilte wandelen door het groen, tussen de bomen of langs bloemenvelden. Dat doe ik sinds corona meer dan ooit, en ik merk dat ik er nog net zo blij van word als vroegâh.

3. Tijd met dieren doorbrengen

Al vanaf het moment dat ik mijn luiers verruilde voor een peuteronderbroek, heb ik iets met dieren. Ze maken me rustig, ik kan om ze lachen en ik heb bij dieren het gevoel dat ik helemaal mezelf kan zijn zonder dat ze iets van me terugverwachten (of nou, een paar brokjes worden vaak gewaardeerd als tegenprestatie!). Vroeger knuffelde ik altijd met onze katten en cavia’s, gingen we regelmatig naar de dierentuin, aaide ik elke willekeurige kat op straat en was ik gek op knuffelbeesten. Die liefde voor dieren is er nog altijd.

Gelukkig voor mij heb ik aan Pippa een levend knuffelbeest in huis bij wie ik mijn met-dieren-zijn-behoefte helemaal kwijt kan. Daarnaast heb ik bedacht om de komende tijd vaker buiten de deur dingen met dieren te doen – net als vroeger. Vaker een moment nemen om katten op straat een aaitje te geven, soms de eenden brood geven of wat langer stilstaan bij een mooie vlinder. En – het leukste van het leukste – een ochtend geitenyoga met mijn moeder binnenkort. 

4. Wegkruipen in een goed boek

Héél héél lang ben ik mijn liefde voor boeken volledig uit het oog verloren. Ik heb tijdens mijn studie zó veel (theoretische) boeken en artikelen gelezen, vooral voor mijn scriptie, dat ik er heel lang geen behoefte aan had. Gek eigenlijk, want als kind las ik graag stapels kinderboeken van de bibliotheek en was ik zo’n meisje dat ‘s avonds met haar nachtlampje aan in het geheim nóg een hoofdstuk (“nog eentje maar”) van haar ‘Hoe overleef ik?’-boeken las onder de dekens. 

Pas sinds ongeveer een jaar heb ik mijn boekenhobby weer afgestoft. Ik merk nu dat ik er weer net zoveel plezier aan beleef als vroeger en heb mijn lezen-voor-het-slapengaan-ritueel nieuw leven ingeblazen. Bevalt heel goed! Tegenwoordig trouwens zonder nachtlampje onder de dekens. Dat is dan weer het voordeel van volwassen zijn. 

5. Schrijven (duh!)

Geen uitleg nodig, denk ik. Deze voorliefde was er al toen ik net de letters van het alfabet kende en even later een “boek” (lees: 10 A4’tjes getypt in een groot lettertype) schreef over een giraf die in een kast opgesloten zat. Dat ik van die voorliefde voor woorden op papier zetten mijn werk heb kunnen maken, had ik toen wel gehoopt, maar niet kunnen bedenken. 

De laatste maanden neem ik vaker de tijd om gewoon voor mezelf te schrijven. Soms voor mijn blog, soms voor mezelf, soms voor gedichtjes of voor woorden die ik aan anderen wil meegeven. En mán, wat geniet ik daarvan. Juist als schrijven je brood-op-de-plank-activiteit is, is het – merk ik – belangrijk om soms geheel doelloos iets op papier te zetten. Gewoon om weer even te ontdekken hoe fijn je gedachten neerpennen kan zijn.

6. Impulsieve ideeën meteen uitvoeren

Als kind kon ik totaal impulsief op het idee komen om iets te gaan doen. En als ik dat idee eenmaal had, moest en zou ik er ook die dag nog werk van maken. Zo ben ik ooit door mijn ouders “betrapt” toen ik om 10 uur ‘s avonds stiekem in mijn kamer een kijkdoos aan het maken was, vond ik het toen al leuk om geheel spontaan mijn kamer op te ruimen of anders in te richten. En ik kon soms ook plotseling denken “Ik wil … maken” en hoopte dan heel hard dat dat mocht. 

Een stukje van die impulsiviteit verlies je haast automatisch naarmate je agenda zich vult met meer verplichtingen. Maar die inspirerende vraag van Evelyne deed me beseffen dat ik best vaker werk mag maken van impulsieve plannen. Spontaan in de auto stappen om iets te doen waar ik à la minute zin in heb, me in een opwelling aanmelden voor een boeiende cursus of een keer een taart bakken zonder dat er iets te vieren valt. Zoiets.

7. Dingen waar ik niet goed in ben toch proberen

Zoals vast wel meer mensen, heb ik de neiging om vooral dingen te doen waar ik goed in ben. Ook als ik nieuwe dingen leer, kies ik bij voorkeur dingen uit die enigszins in mijn straatje passen. En dat is natuurlijk prima. Ik hoef echt niet zelf een kapotte leiding te kunnen fixen of IKEA-kasten van 2 bij 2 meter in elkaar te kunnen zetten. Maar als ik ergens van denk “Dat lijkt me leuk, maar kan ik het wel?” zou ik me er vaker vol enthousiasme op willen storten zonder getwijfel. Een dansles volgen ondanks dat ik er heilig van overtuigd ben dat ik nul ritmegevoel heb, een tekening maken terwijl ik denk dat ik niet goed kan tekenen, of vaker mezelf op video zetten ondanks dat ik mezelf meer als een tekst- dan een praatpersoon zie. 

Niet in alles wat je doet, hoef je goed te zijn. Je mag soms in dingen falen, mwah-resultaten afleveren of het gewoon proberen om dan te ontdekken dat het meer is weggelegd voor anderen. Wat maakt het uit? 

Daarom wil ik dat stukje perfectionisme nog meer loslaten. Vaker prutsen met Canva, ook al wordt het misschien niet geweldig. Vaker mijn camera meenemen en gewoon wat proberen, ook al is het resultaat compleet overbelicht. Of eens een tekening maken die misschien niet de schoonheidsprijs verdient, maar wel een feestje was om aan te werken.

Niet in alles wat je doet, hoef je goed te zijn. Je mag soms in dingen falen, mwah-resultaten afleveren of het gewoon doen voor de leuk.