Hoera, 2024 is hier! Met de poedersuiker (van de oliebollen) weer van mijn gezicht gepoetst en een jaarplanner vol lege pagina’s voor me, trap ik het nieuwe jaar af. Ik vind het altijd wel wat hebben, zo’n blanco jaar. Een frisse start, een moment om loze bagage achter te laten in het oude jaar. En een moment om te kijken naar wat ik anders wil, wat ik meeneem, waar ik sta, waar ik wil staan en vooral wat ik nodig heb. Ik hoop dat 2024 jou ontzettend veel mooie lichtpuntjes brengt. Veel liefde, geluk en gezondheid en ook support van anderen én van jezelf op de momenten dat het geluk verder te zoeken is. Lieve jij, op een sprankelend 2024! Ik trap dit jaar af met een stukje reflectie. Dit jaar geen lange doelenlijst, maar één woord voor het nieuwe jaar: landen.

Dag 2023, je was spectaculair, hectisch, intens, bijzonder en chaotisch

Maar voordat we linea recta naar 2024 vliegen, kan ik het natuurlijk niet laten een sentimentele blik over mijn schouder te werpen. Op 2023 dus! Terugblikken op een heel jaar voelt altijd wat willekeurig. Je herinnert je vaak vooral de paar grootste hoogtepunten, denkt terug aan de keren dat je jezelf juist met tranen biggelend over de wangen bij elkaar moest rapen, en hebt geen idee wat je nu van dit jaar moest vinden. Het had ups & downs. En precies dat is hoe ik naar een jaar probeer te kijken. Het is makkelijk om te zeggen “2023, je was fantastisch!”. Het is vaak ook te kort door de bocht om iets een compleet rotjaar te noemen (hoewel ik mensen in sommige situaties groot gelijk geef om dat wel te doen).

Maar mijn 2023 was dus een combinatie van dat alles. Er waren spectaculaire momenten, met als hoogtepunt van spectaculariteit het moment dat Bart en ik te horen kregen dat wij eigenaar van een fantastisch rijtjeshuis zouden worden. Daarnaast waren er leermomenten, zoals toen ik ontdekte dat bepaalde dingen toch iets té ver buiten mijn comfortzone lagen. Of toen ik tijdens onze verbouwing een paar keer op mijn bek ging, omdat ik keihard in de te-veel-tegelijk-valkuil was gedonderd.

Er waren momenten dat ik blij werd van de kleinste dingen. Van mijn nieuwe bloemetjeslamp, een Too Good To Go-pakket, een gekke move van de kat of een chocoladetaart die al bij poging 1 verrassend goed gelukt uit de oven kwam. En er waren momenten dat ik huilde om iets. En momenten waarop ik juist geen idee had hoe er een traan op mijn wang kon plakken. Er waren momenten dat ik glinsterende oogjes had van enthousiasme, verliefd voor een stapel pancakes zat, dolgelukkig door het busraam tuurde of de prachtigste lessen uit (luister)boeken tot me liet doordringen. Er was van alles wat.

Het jaar van loslaten

Terugkijkend was het vooral een jaar van drastisch loslaten. Al meerdere jaren op rij had ik mezelf voorgenomen om eens flink wat bagage uit mijn rugzak te kieperen. Maar dat blijkt in de praktijk niet zo simpel als gewoonweg een tas omkeren boven de prullenbak. Dit jaar dwong me door de omstandigheden om het hele loslaten toch een kans te geven en steeds een steentje uit die tas lozen.

Verbouwen bleek mijn beste cursus loslaten tot nu toe. Terwijl ik er in het begin van ons verbouwproject nog bovenop zat dat alles moest gaan zoals gepland, bleek na een tijdje al dat dát de woorden “zoals gepland” en “verbouwen” per definitie niet in één zin passen. Dat dingen soms anders liepen en soms zelfs flink tegenzaten of uitliepen, was mijn ultieme stok achter de deur om minder star aan dingen vast te houden. Het gaat niet altijd zoals gehoopt. Maar zo erg is het niet. Vaak genoeg bleek ik nog wel een Plan B op de plank te hebben liggen of bleek de gedachte “Goh, laat maar gaan!” het beste medicijn.

Een huis loslaten

Dat loslaten speelde op meer vlakken een rol. Ik heb natuurlijk een huis los te laten. Mijn eerste eigen huis. En zo flexibel als sommige mensen het ene huis verruilen voor het andere, zoveel emoties komen er bij mij bij kijken. Maar ook dat is oké (oftewel: ook dat ik dit alles voel, probeer ik los te laten).

Mijn “superwoman”-ambities loslaten

Ook liet ik los dat alles perfect en tegelijk moet. Door vallen en opstaan leerde ik dit jaar dat ik misschien wel een hoop in een dag kan proppen, maar dat dat ook niet een streven op zich moet zijn. Ik kan niet én de altijd aanwezige vriendin én een 24/7 beschikbare freelancer én een boekenjunkie én een fanatieke sporter én nog 56 dingen tegelijk zijn. Dit jaar ging ik een paar keer hard onderuit door mezelf toch in een “Kan het allemaal wel”-kostuum te willen proppen. Totdat ik merkte dat dat pak niet paste. En dat als ik het mezelf toch probeerde aan te meten, het na een tijdje pijnlijk hard ging knellen.

Ik leerde dankzij een businesscoach om alleen nog werk aan te nemen dat ik 100% leuk vind en zowel privé als op het werk vaker liefdevol aan te geven wat wel/niet lukt. En ik leerde dat stress in veel opzichten niet goed voor me is en dat mijn lichaam vaak al aangeeft “Ho stop!”. Dit jaar startte ik met ademcoaching en volgde ik meerdere cursussen. Nu eens niet omdat ik geloof dat er “iets te fixen valt”, maar vooral om meer rust te krijgen en juist mezelf te zijn.

Loslaten dat ik iemand moet zijn

Verder leerde ik loslaten dat ik iemand anders moet zijn dan ik ben. Dit jaar werd ik 30 en had ik het gevoel meer mezelf te zijn dan ooit. Ik weet beter waar ik stress van krijg en wat me juist energie geeft. Ik durf vaker afwijkende keuzes te maken als die daar goed bij passen.

Waar ik eerder nog dacht me te moeten verantwoorden voor afzeggingen, leer ik nu – al struikelend en stuntelend – dat gewoonweg “Nee” soms al voldoende antwoord is. Dat ik het bij de ander mag laten als dat iets met diegene doet.

Ook besefte ik dit jaar nog meer dat ik mag voelen wat ik voel zonder dat meteen als “stom”, “onbenullig” of “overgevoelig” af te doen. Dat het niet stom is dat ik gisteren een traantje wegpinkte onder de kerstboom midden tussen de verhuisdozen, omdat ik dit huis zo ga missen. Dat het oké is als ik ergens vermoeider van raak dan een ander. Dat het prima is wanneer ik de behoefte voel om alleen te zijn, ook al vinden mensen dat “zo ongezellig”.

En nee, ik ben er nog niet (ben je “er” überhaupt ooit?). Ik kan nog genoeg stapjes zetten, kanten van mezelf leren kennen en nog meer omarmen dat niet iedereen mij leuk hoeft te vinden. Maar hé, niet alles hoeft in één keer. Niet alles hoeft volgens plan. En ik heb hopelijk nog genoeg jaren om daar stuntelend, struikelend, opkrabbelend en weer fier rechtop staand over te leren.

De hectiek loslaten

Dit jaar was er één vol hectiek. We stortten ons in een verbouwproject dat geweldig leuk maar ook een tikkeltje groter was dan we zelf hadden gedacht. We verkochten een huis en verpakten ons hele hebben en houwen in dozen. Ik probeerde er voor anderen te zijn, werkte op volle kracht door en probeerde ook nog een leuke vriendin te zijn. En dat alles roept nu misschien een reactie op als “Jeetje, goed bezig!”. Maar eigenlijk was ik daarmee soms niet zo goed bezig.

Ik leerde mezelf steeds beter kennen, maar dreef door de chaos tegelijkertijd weleens verder van mezelf af. Ik verloor soms mijn energietank uit het oog, piekerde wat af en had best vaak een plafondstaar-abonnement in bed. Ik leerde meer dan ooit dat álles willen doen, álles goed willen doen en je voor alles verantwoordelijk voelen het recept is voor te veel haast in het leven. De eerste stapjes naar minder gehaast leven zijn gezet. Daar ga ik volgend jaar dus maar vrolijk mee door!

En mijn 2023-doelen dan?

Voor 2023 had ik één groot doel: samen met Bart een fijn huis kopen. Dát doel is sowieso 100% geslaagd. Begin 2023 hadden we nog geen flauw idee waar we zouden gaan wonen. Laat staan dat er zicht was op een concreet stekkie. Gelukkig wisten we daar begin dit jaar snel werk van te maken. Vele buurtverkenningsrondjes, woonplek-discussies en Funda-zoekacties later kwamen we hét huis tegen.

Verder had ik een superconcreet doel om mee aan de slag te gaan: 12 (luister)boeken in 12 maanden. En of dat is gelukt! Een Storytel-abonnement nemen bleek een groot succes. Ik kan het iedereen aanraden die wel graag meer wil lezen, maar er niet aan toekomt. Ik las dit jaar talloze boeken. Meer dan ooit. Van Het Dagboek van een Kraamverzorgster tot diepgaande zelfhulpboeken en boeken over schrijven. Dat luisterboekendoel is dan ook zéker iets waar ik in het nieuwe jaar mee doorga.

Verder wilde ik in 2023 doorgaan met mijn zoektocht naar meer rust in mijn lijf. Eind 2021 kreeg ik de diagnose adenomyose (wat in mijn geval vooral heftige menstruaties en als gevolg daarvan bloedarmoede betekent). Daarnaast heeft de huisarts me getrakteerd op het labeltje “prikkelbare-darm-syndroom”. Gelukkig besloot ik dit jaar het heft zelf in handen te nemen. Dé oplossing heb ik nog niet, maar ik heb wel (vanuit fysiotherapie, diëtetiek, ademcoaching, Ayurveda en stress-coaching) allerlei handige handvatten meegekregen. Weg zijn de symptomen niet, maar ik weet wel beter wat ik eraan kan doen.

Daarnaast vierde ik mijn dertigste verjaardag niet groots en niet spectaculair, maar eigenlijk juist daardoor precies zoals ik wilde. Dertig worden bleek een minder heftige mijlpaal dan ik dacht. Dat ik met Bart neerstreek in een Mexicaans restaurant én een creatieve workshop deed met twee vriendinnen, maakte het zelfs een heel geslaagde mijlpaal.

Oh ja, en ik had een mooie reis maken als doel voor 2023. En of dat is gelukt! We gingen dit jaar naar Londen en Windsor met de trein. Geen ver tropisch oord dus, maar dat was het plan ook niet. Het was geweldig in de Britse hoofdstad, en ik zou het liefst in 2024 teruggaan. Maar voor dit jaar richten we voor nu onze pijlen op een Franse vakantiebestemming.

Mijn woord voor 2024: landen

Normaal start ik het jaar met een keurig lijstje met doelen. Maar geheel in stijl met het loslaatthema besloot ik dat doelenlijstje dit jaar aan de wilgen te hangen. Toen Bart en ik het laatst hadden over onze plannen voor het nieuwe jaar, konden we allebei maar aan één ding denken: “tot rust komen”. Een ambitieus doelenlijstje past daar in mijn ogen niet bij. Ik houd meer van leuke concrete plannen bedenken gedurende het jaar. Soms op 1 januari, soms een paar maanden later, soms zelfs lekker hartje zomer.

Ik hoop vooral in alle opzichten meer te landen in 2024. En dan dus zonder vliegtuig, want verre vliegreizen zijn dan weer juist niet een plan voor komend jaar 😉 Een treintrip naar Parijs hopelijk wel.

• Ik wil in 2024 landen in ons nieuwe huis. Op een fijne manier afscheid nemen van mijn allereerste eigen stekkie, waarin ik voor mijn gevoel groot ben gegroeid. En op een nog mooiere manier mijn draai vinden in het nieuwe huis, alhoewel ik vermoed dat dat door de verbouwing en alle leuke kleuren en interieuritems wel moet lukken.
• Daarnaast hoop ik meer te landen in mijn lijf. Mijn lichaam werkte dit jaar niet altijd even goed mee. Ik ben sinds kort gestart met ademcoaching en wil daarnaast pilates/yoga met YouTube-video’s thuis weer structureel 1x per week oppakken. Ik weet dat die dingen mij enorm helpen om minder spanning te voelen en datmijn lichaam én hoofd hier goed op gaan. Goh, heb ik toch nog een soort-van-heel-concreet doel.
• Verder wil ik landen in mezelf. Oké, dat klinkt verschrikkelijk zweverig. Maar ik bedoel ermee dat ik wil doorgaan met stukjes van mezelf ontrafelen, oké zijn met mezelf en gaan staan voor wat ik vind. Ook als ik soms buiten een groep val, als mensen iets niet begrijpen of het met me oneens zijn. Landen in mezelf betekent voor mij ook nog meer schijt hebben aan “Oh jee, misschien vindt de ander dit wel…” en nog meer vertrouwen dat ik mezelf mag zijn in elke situatie.
• Ik wil ook landen in “luiheid”. Ik ben van nature een totaal niet lui persoon. Ik kan alle productiviteitshacks zowat dromen en kan een hoop gedaan krijgen op een dag. Maar soms mag het best een tandje minder. Nu we een fijne hoekbank met voldoende ligplek hebben staan, heb ik een extra goede reden om vaker de stekker eruit te trekken. Mezelf toestaan om weer vaker (na alle klusweekenden) een weekend vrij te houden, gewoonweg creatief zijn, schrijven om het schrijven (zonder opdracht, puur voor mezelf), desnoods 3 maskertjes achter elkaar op mijn gezicht smeren of bij de schoonheidsspecialiste neerploffen om écht een uur lang helemaal niets te doen.
• En ik wil landen in een nieuwe omgeving. Dát zal waarschijnlijk weinig problemen geven, want we gaan op de plek wonen waar ik als kind al dolgraag had willen wonen. Ik ben voortaan veel sneller in Amsterdam dan eerst, heb fijne parken om de hoek, een prachtig bos, leuke winkels, heel veel eettentjes… Landen betekent voor mij ook elke meter van de omgeving ontdekken op de fiets. Leuke avonturen aangaan door spontaan in een koffietentje neer te strijken met mijn laptop. Soms wandelen door de polder. Banjeren door het winkelcentrum. Op de fiets naar Amsterdam gaan op een zonnige dag. Oh, alleen al hierom kan ik niet wachten totdat het nieuwe jaar een paar dagen verder is en we niet alleen een nieuw jaar, maar ook een nieuw huis kunnen inwijden.

Heb jij ook zo’n “intentie” of “woord” voor het nieuwe jaar?