Ik weet nog dat ik als kind regelmatig gefascineerd in de spiegel keek. Die gekke vlekjes, wat deden ze daar toch? Elke zomer leken ze opeens als een ware invasie te komen opzetten. En ’s winters verdwenen ze weer subtiel naar de achtergrond. Sproetjes. Ik ben ze al mijn hele leven rijk. Niet een paar, maar een heel gezicht vol. En eigenlijk ben ik dat sproetenhoofd van mij best wel gaan waarderen, in tegenstelling tot wat ik er ooit van vond. Tijd voor een kleine ode aan de zomersproetjes!

Een hoofd vol

Dat mijn gezicht van vele sproetjes is voorzien, is op zich niet verrassend gezien mijn rode haren en spierwitte huid. Mijn ouders hebben ook allebei een hoofd vol sproeten, dus ook ik mocht niet achterblijven. Op mijn eerste schoolfoto in de kleuterklas waren de sproetjes al niet te missen. Verdeeld over mijn wangen en een paar op mijn neus. Inmiddels zijn de sproetjes op mijn gezicht niet meer te tellen en bedekken ze mijn neus, wangen en een stukje van mijn voorhoofd.

Zeker in de zomer zijn mijn sproetjes niet te missen. “Wauw, je hebt er heel veel sproeten bijgekregen!”, riep mijn moeder altijd na een warme zomerdag. Inmiddels weet ik dat de sproeten er altijd zijn, maar dat ze het liefst bij de eerste zomerzonnestralen pas echt goed zichtbaar zijn. Geef ze eens ongelijk, die sproeten. Ik ben ook een zomermens.

Dichtgeplamuurd en wel?

Maar zo blij als ik nu met mijn sproeten ben, zo stom vond ik ze als kind. Echt fan van mijn sproetjes was ik niet. Ze waren anders dan anders en dat vond ik überhaupt geen leuk idee. Ik wijt het maar aan mijn nog niet helemaal gerijpte puberbrein. Datzelfde brein zorgde er zelfs voor dat ik een hele periode mijn gezicht dicht plamuurde met foundation die tot overmaat van ramp twee tinten te donker was voor mijn huid. Waren ze mooi weg, die sproetjes! Net als de poriën in mijn huid overigens; ademen was er niet meer bij. Ik weet nog dat ik bang was dat mijn hoofd één grote sproet zou worden. Ik had weleens pigmentvlekken bij mijn oma gezien en geloofde dat die bestonden uit honderden sproetjes bij elkaar. Zou dat mijn “lot” zijn?

Eigenwijze, vrolijke vlekjes

Inmiddels vind ik mijn sproetjes leuk. Sterker nog, als je me vraagt wat ik mooi vind aan mezelf, dan is dat een van de dingen die ik zou noemen. Mijn sproetjes horen bij mij en maken mijn spierwitte huid (ja, ik kom gewoon buiten! nee, ik overweeg geen zonnebankkuur!) net wat minder lijkbleek. Ik vind het leuk dat ze zo speels over mijn gezicht verdeeld zijn en dat ze me vooral in de zomer graag vergezellen.

Mijn sproetjes zijn eigenwijs, net als ik. Ze kiezen zelf hun plekje uit en gaan hun eigen gang. Willen ze midden op mijn neus zitten? Dan doen ze dat lekker. Gewoon permanent. Die dosis eigenzinnigheid kan ik wel waarderen. Als ik na een dag buiten thuiskom en zie dat de sproeten weer volop te zien zijn, kan ik daar alleen maar blij van worden. Ze hebben wel wat vrolijks, die bruine vlekjes. Ik zou me nu geen gezicht zonder meer kunnen voorstellen.

Zoek gerust een plekje uit!

Zomersproetjes zijn net een cadeautje van de zon. Ik mag dan misschien niet bruin worden, zelfs geen piepklein beetje verkleurd, maar de zon verrast me wel elke zomer met een hele reeks vrolijke vlekjes op mijn gezicht. Mijn sproetjes maken mij mij, en dat vind ik leuk aan ze. Zomersproetjes, ik mag jullie wel! Ik zeg het niet vaak tegen mensen, dieren of dingen, maar wel tegen jullie: “Doe alsof je thuis bent en zoek gerust een plekje uit op mijn neus.” Vind ik leuk!

Heb jij ook sproetjes?