“Kun je echt niet harder rennen dan dit?” Twee jongens – ik schat ze een jaar of acht – roepen me zo hard als ze kunnen na en rennen op hun korte beentjes een stuk mee. Ze hebben niet door dat ik na vier kilometer op flink tempo rennen niet veel puf over heb om me eens flink uit te sloven op een indrukwekkend sprintje. Het maakt me ook niet uit. Waarom zou ik een ster-hardloper moeten zijn die iedereen met grote passen voorbij rent? Er is niets mis met een middelmatige hardloper zijn die vooral lol heeft. En dat geldt niet alleen voor hardlopen. Het is een hele opluchting om je lat te laten zakken, en er oké mee te zijn dat je ergens niet uitmuntend in bent of hoeft te worden. Tijd voor een ode aan middelmatigheid!

Niet altijd goed, beter, best

Begrijp me niet verkeerd: ik blijf me graag ontwikkelen, houd van nieuwe dingen leren en mijn ambitieniveau is altijd al vrij hoog geweest. Ik houd van doelen stellen, geloven dat ik die kan waarmaken en daar dan vól voor gaan. Met die mentaliteit heb ik destijds mijn scriptie kunnen afronden (wát een bevalling!). Het heeft me geholpen om mijn onderneming from scratch op te bouwen en ik heb aan die discipline en leergierigheid een hoop kennis te danken.

Maar waar ik eerder de behoefte voelde om in alles wat ik doe écht goed te worden, heb ik die lat al een tijdje geleden laten zakken. Wat een verademing! Natuurlijk zijn er nog steeds vlakken waarop ik mezelf wil verbeteren, namelijk in dingen die voor mij belangrijk zijn of die ik gewoonweg leuk vind. Ik volg graag schrijfcursussen om nieuwe kennis op te doen. Ik die regelmatig trainingen om mijn voor-mezelf-opkom-skills (die ooit wel héél matig waren) iets op te krikken, en ik houd ervan om nieuwe creatieve hobby’s te leren. Maar in veel andere opzichten hoef ik van mezelf niet goed, beter, best te worden. Ik vind het prima om er middelmatig in te zijn.

Niets mis met “wel aardig”

Ik kan als tekstschrijver blogartikelen, webteksten en e-books schrijven. Maar waar sommige woordtovenaars er in een half uur een literatuurwaardig stukje poëzie uit weten te persen, zou dat mij vele malen meer moeite kosten. In dat type teksten ben ik gewoon geen ster. Hoeft ook niet! Zo ook heb ik in foodfoto’s maken een leuke hobby gevonden. Ik experimenteer er graag mee, kijk YouTube-tutorials om nieuwe tips & tricks te leren van über-Amerikaanse foodvloggers en volg een enkele keer een cursus. Maar ik weet ook wel dat ik een middelmatige fotograaf ben en heb totaal niet de ambitie om eens flink faam te maken op dat vlak.

Dat was eerder wel anders. Zeker tot mijn studententijd had ik vaak het idee dat ik moest uitblinken in dingen om goed genoeg te zijn. Ik wilde cum laude mijn bachelordiploma halen. Ook voor mijn master moest ik van mezelf minimaal met een acht afstuderen. Daarna wilde ik de research master doen. Dat stond goed op mijn cv. Vervolgens leek een PhD me wat. Of nou, dat leek vooral de streber in mij een goed plan. Mijn lat kwam steeds iets hoger te liggen. En hoe meer ik in die stroom meeging, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik er pas toedeed als ik mijn eigen alsmaar stijgende lat bleef nastreven.

Pas toen ik ging inzien dat een PhD helemaal niets voor mij is (aangezien ik gek ben op afwisseling, behoefte heb aan meer creatief werk en na 4 maanden al aardig klaar was met mijn scriptie), kon ik eindelijk die lat laten zakken. Weer dingen doen voor mijn plezier in plaats van om er bevestiging uit te halen.

Het leven draait niet om beter, slimmer, meer en efficiënter. Het draait ook gewoon om lol hebben en oké zijn met waar jij staat. Ook als er mensen beter zijn dan jij, meer hebben bereikt of veel harder gaan.

Lees ook: Jezelf vergelijken met anderen? Ho stop!

De middelmatige hardloper

Sport is het eerste ding waarbij ik genoegen kon nemen met middelmatigheid. Hoewel ik als kind heus weleens heb gedroomd van een plek op een sportpodium, had ik al snel door dat mijn talenten hier niet lagen. Bij ballet zette ik een stap naar links waar de rest met meer ritmische bewegingen naar rechts ging. Zodra er een volleybaltoernooi was bij gym, kreeg ik ernstig de behoefte om een koortsstuip te acteren omdat ik een hekel had aan mezelf vrijwillig polsen vol blauwe plekken te laten aanmeten (lag niet aan de sport, maar aan mijn gebrek aan volleybaltalent!).

Later begon ik met hardlopen. Het ging me best aardig af. Ik kon steeds iets verder joggen zonder uitgeput thuis te komen. Maar al snel had ik door dat het voor mij beter was om zonder hardloopapps en tijdmeters te rennen. In die tijd sportte ik té fanatiek. Sindsdien heb ik met mezelf afgesproken om sporten mijn forever middelmatige ding te laten zijn. Ik vind het leuk en doe het trouw elke week. Maar ik houd niet nauwkeurig bij of ik toevallig twee milliseconden tijdwinst heb behaald ten opzichte van vorige week.

Sporten is zoiets wat ik graag doe, bijna altijd met motivatie om te sporten. Ik houd van de wind door mijn haren en wil graag de energie kwijt kunnen die ik op een dag lang bureaustoel-zitten in mijn lijf heb opgebouwd. Maar ik heb niet de illusie dat ik een topsporter ga worden, ook niet de wens om er überhaupt flink beter in te worden. Ik sport, heb een goede conditie en dat is genoeg. Ik ben een middelmatige hardloper en daar ben ik oké mee.

Niet altijd de betere versie van jezelf worden

Los van sport, heb ik me voorheen regelmatig laten meeslepen door ideeën over “de beste versie van jezelf” worden. Ik heb veel coaching gevolgd en heb zelfhulpboeken gelezen totdat ik haast een lamme hand had van het pagina’s omslaan. Ik deed het omdat ik vond dat er altijd wel iets bij te schaven viel aan mezelf. Dan zat ik bijvoorbeeld bij de logopedist omdat ik opeens het idee had dat ik beter kon articuleren. Of ik volgde een cursus waarmee ik hoopte van bepaalde negatieve eigenschappen af te komen. Ik vond mezelf te ongeduldig. Te perfectionistisch. Te stressgevoelig. Te introvert.

Het risico van steeds blijven schaven aan wie je vandaag bent, is dat je jezelf gaat zien als een project. Niet goed genoeg zoals het is. Met elk bijschaafpuntje dat je bedenkt, komt er een nieuw “Ik ben pas goed genoeg als…”-idee op.

Maar zo kwam met elk doel mijn goed-genoeg-lat weer wat hoger te liggen. Als ik het ene doel had behaald, kwam er weer een nieuw doel voor in de plaats. Ik kon niet eens genieten van het idee dat ik iets beter aan mijn verwachtingen voldeed dan voorheen. Er had zich al wel weer een nieuwe verwachting aangediend waar ik iets mee moest.

Lees ook: "Ik ben goed genoeg!" 7 redenen om dat te geloven.

Je bent goed genoeg óndanks dat er altijd wat te leren valt

Een paar jaar geleden leerde iemand me dat ik minder zwart-wit mocht denken. Ik had vaak het idee dat ik ergens óf goed óf slecht in was. Alles waar ik slecht in was, moest ik goed in worden. Diegene leerde me dat je niet meteen niet goed genoeg bent als je soms een kleine onvolmaaktheid laat zien.

• Je kunt meestal positief en vrolijk door het leven gaan, maar soms ook bloedchagrijnig worden als je partner de kopjes niet in de vaatwasser zet.
• Je kunt meestal zelfverzekerd zijn, maar voor die ene presentatie veranderen in één blok zenuwen dat de zorgvuldig voorbereide woorden spontaan vergeet. Maakt je niet meteen een slechte presentator of onzeker mens!
• Je kunt over het algemeen een goede schrijver zijn, maar er soms een typo doorheen laten glippen. Dat doet niets af aan je schrijftalent.

Mijn punt? Er zullen altijd dingen zijn die voor verbetering vatbaar zijn. Of nou ja, die jij niet perfect vindt aan jezelf. Dingen die je ongetwijfeld met dure coaching, zelfhulpboeken en podcasts of met dat ene retraite van € 8.000,- op Bali kunt verbeteren. Maar moet je dat altijd willen? Dat alles maakt je mens. Mens zijn is ook onvolmaakt zijn.

Mogen we soms ook middelmatig zijn?

“Waar wil jij staan over vijf jaar?” is een standaardvraag bij sollicitaties. Alsof je jouw drie volgende promoties al volledig moet hebben uitgedacht. Maar is er iets mis met gewoon tevreden zijn met waar je nu staat en misschien over vijf jaar nog steeds diezelfde baan met plezier uitoefenen? Is het erg als je op de vraag “Wat is je volgende project?” een antwoord schuldig moet blijven, omdat je geen projecten op de plank hebt liggen en geniet van waar je nu staat?

Ik denk dat we soms iets meer waardering mogen hebben voor wat er nu is, inclusief de imperfecties. Het leven draait niet om alsmaar beter worden in alles wat je doet, onvolmaaktheden proberen weg te poetsen en na het ene behaalde doel het volgende alweer op de plank hebben liggen. Het leven draait ook om een keer doelloos voor je uit staren, de boel de boel laten en trots achterom kijken in plaats van altijd hunkerend vooruit.

Mag je soms ook ergens middelmatig in zijn? Het doen omdat je het leuk vindt? Bij bepaalde dingen voor altijd blijven hangen op een niveau onder “supergoed”? Je eigen gebreken hebben zonder de wens om die met uitgebreide coaching weg te maken? En voor altijd op je goede maar niet marathonwaardige tempo rondjes blijven hardlopen omdat je dat fijn vindt?

Het leven is ook gewoon lol hebben. En dat vraagt soms om een lagere lat en meer genieten van wat er nu is. Er is altijd nog genoeg om na te streven.

Wat is iets waarin jij (zonder schaamte) lekker middelmatig bent?