Ken je van die fanatieke sporters die er elke zaterdagochtend al voor hun ontbijt vijf kilometer op de loopband op hebben zitten? Die met gemak een kilo of twintig met hun afgetrainde armen de lucht in tillen? En die vervolgens een reuze-gezonde smoothie met eiwitpoeder achterover klokken omdat dat de spieropbouw alleen maar ten goede komt. Nou, wij zijn dus niet van die mensen. Mijn zaterdagochtenden breng ik liever ontbijtend, kletsend, door Instagram-scrollend of desnoods schoonmakend door. Maar niet afgelopen zaterdag. Om elf uur stipt begon onze eerste spinning-les.

Op de yogamat met YouTube

Het klinkt nu misschien alsof ik in geen tijden van de bank ben afgekomen. Nee hoor, valt reuze mee. Ik ga elke week hardlopen en heb de thuiswork-outs helemaal ontdekt. Een uur lang ploeteren met gewichten in de sportschool is alleen niet echt mijn ding (maar goed, zeg nooit nooit!). Dat ik daardoor niet snel van mijn spille-armpjes af kom, neem ik maar voor lief.

Begin 2020 zette ik mijn eerste stappen in de sportschool hier in de buurt. Pilates, dat leek me wel wat. Dus nam ik vlak voordat corona uitbrak een tienrittenkaart bij de sportschool om de hoek. Ik probeerde op een blauwe maandag zumba (en besloot dat maar vooral bij “proberen” te laten) en ontdekte daarna dat pilates meer aan mij en mijn vastgeroeste thuiskantoorleven-lijf besteed was. Maar toen kwam het beruchte virus ons land binnen en maakten de pilateslessen plaats voor hardlooprondjes en yoga doen met een YouTube-docent.

Afgelopen week kwam plots iets in me op: misschien is het leuk om de sportschool weer eens op te zoeken. En zo geschiedde, met Bart als mede-newbie.

Newbies in een sportpakkie

Dat ons eerste sportschoolbezoek niet helemaal vlekkeloos verliep, vertelde ik al in mijn fotodagboek. De les van dinsdag bleek niet door te gaan. En daar kwamen we pas na 40 minuten in onze sportpakjes aan de koffietafel zitten achter. Echt actief was dat sportschoolbezoekje dus niet.

Ook voelde ik me die dag me net een kind dat na de zomervakantie naar een nieuwe klas gaat. Geen idee meer hoe de sportschoolkluisjes werken of wat ik met mijn pasje moest (alleen in- of ook uitchecken?).

Blijkbaar had ik ook de memo gemist dat je apparaten alleen nog kunt gebruiken op reservering, waardoor ik een halve minuut tevergeefs aan allerlei knopjes op de loopband aan het trekken was. Totdat de aardige man naast ons afstapte om te vertellen dat het zo niet werkte.

Na een kwartiertje in hoog tempo door een Amerikaans berglandschap (althans, dat hield het korrelige scherm op de fiets me voor) fietsen, vonden we het mooi geweest en hielden we het voor gezien.

Zaterdag een nieuwe poging, nieuwe kansen. Gelukkig konden we dit keer wel daadwerkelijk op een spinningfiets zitten in plaats van onze tijd kletsend aan een koffietafel door te brengen (ook gezellig, maar niet het doel).

Fietsen, fietsen, fietsen

Zaterdag. Nieuwe poging, nieuwe (wél succesvolle) kansen. Een man in wielrenbroekje heette ons vanaf zijn fiets welkom. Er stonden een stuk of 25 fietsen klaar en er waren welgeteld vier andere mede-sportievelingen.

Na wat gehannes met het afstellen van het zadel en stuur, konden we van start. “Het is een kwestie van tempo maken en weerstand opschroeven”, riep de man ons enthousiast toe. Hij zat erbij alsof hij zin had om de Alpe d’Huez op te fietsen. Ik knoopte stevig in mijn oren dat we nog een uur te gaan hadden en dat ik mijn overfanatieke stemmetje dus maar een halt toe moest roepen. “Niet meteen gaan knallen, dan heb je over een half uur spijt.”

Maar na tien minuten zat het tempo er al goed in, moest de weerstand omhoog en was het gedaan met het kneuterige fietsen. Op de maat van de muziek moesten we fietsen, en hard ook. Met de billen uit het zadel. Kom op, nog tweeënhalve minuut (pardon, ik dacht eerder aan nog 20 seconden). Maar zoals altijd, bleek maar weer dat je tot meer in staat bent dan je denkt. De tweeënhalve minuut lukte. Best motiverend dit.

Discotent in Salou

Ondertussen deed de keiharde muziek uit de speakers vermoeden dat ik in een discotent in Salou was beland. Oordoppen waren geen slecht idee geweest. En om het nog erger te maken, blèrde de instructeur vrolijk mee en deed hij de lichten uit. Het gevoel van een discotent was compleet. Alhoewel dat donker best fijn was om de zweetdruppels op mijn voorhoofd en rode kop te verbloemen. En om niet aan de rest te verraden op welk tempo (of niet) ik zat. Privacy is een groot goed.

Gelukkig was er soms tijd om rustig aan te doen. Niet lang. Hooguit een halve minuut. Maar toch, die paar slokjes water smaakten goed. Ik ontdekte meteen dat je waterfles op de grond zetten geen best idee is, en dat de houders op het stuur ergens toe dienden. Ga ik voor de volgende keer in mijn oren knopen om minder newbie-achtig over te komen.

Made it!

Waar ik aan het begin nog dacht “Wat? Is er pas een kwartier voorbij?” (handig ook, zo’n secondetikker op je dashboard!), ging de tijd daarna verrassend snel. Hoewel ik de beste man in het wielrenpak soms wel kon schieten als hij riep “Kom op, nog een tandje hoger! Op de muziek!”, bleek dat hij gelijk had en mijn lichaam prima in staat was tot dat standje hoger.

Hoewel ik op mijn spinningfiets uiteraard geen meter vooruit kwam, voelde elke keer staand op het zadel staan met rood aangelopen hoofd alsof ik op het punt stond de finish van mijn eigen Alpe d’Huez-klim te behalen.

Wauw, I made it! En mijn maatje op links (a.k.a. Bart) ook.

Zucht van verlichting

Toch slaakte ik een zucht van verlichting toen na zo’n vijftig minuten het verlossende signaal kwam. Tijd om af te koelen, de weerstand terug te draaien en ons klaar te maken voor het einde van de fietstocht. We mochten onszelf bedanken voor deze prestatie en de boel nog eens los schudden.

De afgetrainde man in het wielrenpak was het volgens mij roerend met me eens dat we zojuist een heuse topprestatie hebben geleverd. “Ik heb me voor dit keer ingehouden voor de beginners in deze les.” Dus…

Daarna was het tijd om voldaan maar ook een tikkie vermoeid naar huis te gaan. Op – jawel – de fiets. Maar dan eentje die wel vooruitkomt, zonder discomuziek op de achtergrond en met een iets lager tempo.

Ik voelde me heel even de sportieveling die op zaterdag de dag begint met sporten. Binnenkort ben ik er vast nog eens bij, want ik vond zo’n spinningles verrassend leuk. Lekker motiverend en actief, maar niet té (althans, deze les niet).

Heb jij ooit een les spinning gevolgd?