gevoelens wegstoppen 2

Gevoelens wegstoppen – niet aan te raden (dit wel!)

  • 27 mei 2021
  • 14 Reacties
Categorieën: Persoonlijke groei

Verdriet, schuldgevoel, angst of boosheid. Het zijn van die gevoelens die je waarschijnlijk liever kwijt dan rijk bent. Wie wil er nu niet het liefst elke dag stralend blij zijn en zijn dankbaarheidslijstje kunnen vullen met 100.000 lichtpuntjes? En dus probeer je nare gevoelens of gedachten misschien ergens ver weg te stoppen. Ben je daar mooi van af. Maar is dat wel zo? Is gevoelens wegstoppen of emoties opkroppen niet juist het slechtste wat je kunt doen? Ja dus, ik denk het wel.

Niet alles omdenken

Laat ik maar met de deur in huis vallen: voor mij werkt emoties opkroppen voor geen ene meter. Ik kan je uit ervaring vertellen dat gevoelens wegstoppen geen aanrader is. Positiviteit heeft niets te maken met narigheid verstoppen en elke negatieve gedachte omdenken.

Het is niet erg om eens niet vrolijk te zijn en om je in moeilijke periodes niet de positiviteit en kracht zelve te voelen. Ik denk dat het om positief te blijven juist belangrijk is om ook nare gevoelens er te laten zijn. In ieder geval op de momenten dat ze de kop opsteken en dat je er zonder twijfel iets mee moet.

Van gevoelens wegstoppen, nare gedachten inslikken en alsmaar doordenderen gaan die nare emoties sowieso niet weg. Daar lijkt het misschien even op als je je op je afleiding stort. Maar die opgekropte emoties komen op een ander moment waarschijnlijk net zo hard terug. Harder wellicht zelfs.

Gevoelens wegstoppen – ik kan erover meepraten

Dit klinkt nu vast alsof ik iets te veel zelfhulpboeken heb gelezen om de theorie daaruit op te lepelen. Maar nee, ik mag dan een zelfhulpjunkie zijn, de situatie hierboven heb ik vooral zelf ervaren. Geloof me, gevoelens wegstoppen is een talent dat ik liever niet had gehad en waar ik mezelf aardig mee in de weg heb gezeten (en soms nog zit).

Het is dubbel. Aan de ene kant ben ik supertrots dat ik mezelf heb aangeleerd om positief te denken. Ik ben heel handig geworden in negatieve gebeurtenissen ombuigen. Ook heb ik een enorme waslijst aan manieren om mezelf af te leiden en zo zelfs op een bleh-dag nog een glimlach te kunnen krijgen. Totdat ik ontdekte dat ook een valkuil kan zijn als je altijd wel ergens een positieve pleister weet te vinden voor jezelf.

“Gooi het er maar uit!”

Tegen anderen kon ik prima zeggen “Die gevoelens mogen er zijn” en “Gooi het er maar uit”. Maar zelf was ik ondertussen helemaal niet zo’n ster in alles er maar uit gooien. Om hulp vragen is niet mijn sterkste kant. Ik ben gewend om het zelluf te doen. Vooral doordat ik een aardige tijd alleen heb gewoond, voel ik me nog regelmatig die onafhankelijke vrouw die het allemaal maar in haar uppie moet kunnen.

Hop, schouders eronder en door.
Niet piepen, maar doorrennen.
Geen gemiep, gewoon gaan.

Want als ik me in die alleenwoontijd niet lekker voelde, dan kon ik niet iemand anders vragen om voor me te koken. Als ik nul puf had, dan moest ik toch echt mezelf bij elkaar rapen om te werken (eigen baas, geen collega’s en nog 100 andere excuses). En als ik zin had om onderuitgezakt op de bank te zitten met de kat op schoot, dan wist ik altijd wel iets wat nog in huis moest gebeuren of iemand die mijn hulp beter kon gebruiken dan ikzelf.

De ‘hop, hop en door’-mentaliteit

Ik ben vast niet de enige die wellicht een tikkeltje is doorgeslagen in het eigen-boontjes-doppen-idee. Ik denk dat we die mentaliteit allemaal ooit aangeleerd hebben gekregen. Pleister erop en door, als kind al. Daarnaast zijn er vaak mensen die ons vertellen dat we vooral niet moeten opgeven, zelfs niet als we allang onze zin ergens in zijn verloren. Sippen is al helemaal uit den boze.

Dat is op zich een goede gedachte. Het zou wat zijn als je na één sollicitatie-afwijzing besluit dan maar nooit meer een brief te schrijven. Maar het kan ook tegen je werken. Als er écht iets speelt, waarom zou je dan jezelf continu bij elkaar moeten rapen, je schouders eronder moeten zetten en leuke afleiding moeten zoeken? Mag je niet een keer de mascara tot op je mondhoeken laten lopen of iemand huilend opbellen om je verhaal te doen? Of in een moeilijke tijd vaker dan anders de boel de boel laten en de pizzabezorger laten komen omdat jij toevallig een date hebt met Mr. Netflix?

Niets, hop hop en door. Maar het er laten zijn, balen, huilen en onderzoeken wat jij nu nodig hebt. Want misschien is je avondafspraak met Mr. Netflix in je Hello Kitty-pyjama of een lieve vriendin aan de telefoon wel alles wat jou vanavond goed doet. En misschien heb je daar wel meer aan dan aan welk advies dan ook om jezelf bij elkaar te rapen en je oude hobby’s af te stoffen.

gevoelens wegstoppen

Afleiding is niet altijd dé manier

Ik ben een typische wegstopper. Voel ik me wat minder? Dan is de laptop al snel opengeklapt, zit ik met mijn kwast in de aquarelverf of ren ik enthousiast een rondje. Werkt als een tierelier. Vaak zijn de nare gedachten al snel met de noorderzon vertrokken. Althans, dat dacht ik. Maar de dag erna staken diezelfde gedachten weer de kop op. Waren ze dus toch niet foetsie.

Toen mijn schoonmoeder was overleden, dacht ik steeds “Waarom ben ik nou verdrietig? Hoe lang kende ik haar eigenlijk?”. En ook: “Anderen hebben veel meer verdriet”. Ik wilde dan mijn verdriet wegmaken, het oplossen en er vooral niet te veel bij stilstaan, zeker niet met anderen erbij. Dat terwijl het er gewoon mocht zijn. Liever wel juist.

De laatste maanden pas ging ik zelf beseffen dat de tanden op elkaar zetten niet altijd de beste methode is. Ik ontdekte dat je soms ook de aquarelverf en laptop links mag laten liggen om gewoon een potje sip te zijn. Want als je juist tijd en aandacht geeft aan die gevoelens en erover praat, kun je ze verwerken. Werkt veel beter dan ze ergens in een lade achteraf in je hoofd te stoppen, die toch wel een keer zó vol raakt dat hij overhoop ligt. Moet je er alsnog wat mee.

Emoties opkroppen, niet meer!

De laatste weken doe ik dat vaker. Ik laat emoties er zijn, schrijf dingen van me af, praat erover en gun het mezelf om soms geen flauw idee te hebben waar emoties opeens vandaan komen. Werkt veel beter dan welke vorm van gevoelens wegstoppen dan ook.

Emoties opkroppen afleren is blijkbaar een proces waar je doorheen moet – inclusief struikelen en opkrabbelen. Maar langzaam maar zeker komen we er wel.

Een paar tips uit mijn ervaring:

  • Durf om hulp te vragen. Schaam je daar niet voor. Denk niet dat het niet erg genoeg is om aan de bel te mogen trekken en gun jezelf de schouder van je vriend(in) of partner.
  • Weet dat elke emotie er hoort te zijn. Ja, ook boosheid. Geloof niet dat jij die ene persoon bent die nooit boos is, maar kijk wat er gebeurt als je je een keer wel uitspreekt.
  • Maak ruimte voor jezelf. Ruimte om te rouwen, verdrietig te zijn of uit te rusten ontstaat inderdaad niet vanzelf. Besef dat jij het heft in handen hebt om die ruimte te creëren. Jij bent de enige die voor jou kan regelen wat jij nu nodig hebt.
  • Begin met meditatie. Heb je háár weer! Ja sorry, mediteren is voor mij de fijnste manier om uit mijn hoofd te komen. Tijdens een meditatie kan ik veel beter merken of ik bijvoorbeeld boos of verdrietig ben in plaats van gewoon “onrustig” of “gespannen”. Kan het je zeker aanraden.
  • Schrijf dingen van je af. Niet altijd heb je iemand voorhanden om uitgebreide gesprekken mee te voeren. Niet erg, schrijven kan ook helpen om je gevoelens op een rij te zetten en te verwerken. Pak een notitieboekje en schrijf alles (zonder enige logische structuur) van je af.
  • Onderscheid afleiding van wegvluchten. Ga eens bij jezelf na: wanneer doe je iets omdat het je helpt en wanneer doe je het om eigenlijk je gevoelens weg te maken? Niet om jezelf daarom te veroordelen. Maar alleen al jezelf die vraag stellen en erover nadenken, kan je inzicht geven.
  • Spreek je uit. Blijf nooit zelf zitten met je gevoelens, maar praat erover. Ja, ook als je de juiste woorden niet kunt vinden of het zelf nog niet helemaal helder hebt. Het wordt er nooit minder op als je er alleen in je eentje mee worstelt.
  • Laat los dat je alles moet kunnen verklaren. De vraag “Wat is er aan de hand?” kun je niet altijd beantwoorden en dat hoeft ook niet. Laat je gevoel er gewoon zijn. Stop met het willen verklaren en kijk wat jij nodig hebt om je beter te voelen.

Heb jij de neiging je gevoelens weg te stoppen?

gevoelens wegstoppen emoties opkroppen

BLIJF OP DE HOOGTE

Laat je e-mailadres hieronder achter. Dan stuur ik je een mailtje zodra ik een nieuw bericht heb geplaatst.

blogger romy vakervrolijk

Door Romy

Tikgrage theeleut. Nooit uitgekletst. Ik inspireer je graag om vaker vrolijk in het leven te staan. Dat doe ik door goudeerlijke en persoonlijke teksten te schrijven en liefdevolle tips te delen. Mét een vleugje humor.

Ik ben benieuwd wat jij vindt…

  1. Audrey 27 mei 2021 op 9:11 am - Beantwoord

    Heel herkenbaar! Ik weet nog dat in de periode dat ik veel solliciteerde zonder succes na de zoveelste afwijzing voor een superleuke baan mezelf dan binnen 5 minuten aanpraatte dat het toch niet zo perfect was want X en Y (waarbij dat dan vaak randonmpraktische redenen waren). Een paar jaar later liet ik mezelf gewoon flink huilen als zoiets gebeurde, want je mag er gewoon van balen!

    • Romy 30 mei 2021 op 10:30 pm - Beantwoord

      Zeker waar! Hoe goed het ook is en voelt om over het algemeen positief te zijn, in sommige situaties mag je gewoon even flink balen dat het is zoals het is.

  2. Daenelia 27 mei 2021 op 9:25 am - Beantwoord

    Je hebt vast iemand in je omgeving gehad die ook altijd maar sterk was en doorging … Vaak is dat een van je ouders (heel vaak, niet altijd, is het je moeder). Maar je hebt gelijk: je kunt alleen van de toppen genieten en ze op waarde schatten als je ook door de dalen bent gegaan, wetende dat die niet oneindig zijn. What comes up, must come down, maar ook andersom. Die acceptatie komt met de jaren. Het is net zo min goed voor je om in de diepe dalen te blijven hangen als het is om altijd maar in de wolken te leven. Maar de truc is een stabiel innerlijk te creeëren en voor sommige is meditatie daarvoor een uitkomst. Voor mij is het wandelen met de hond. Ik krop weinig op. Ik ga ook meer uit van het principe ‘it is what it is’, tegenwoordig. Dat helpt om er niet te lang in blijven hangen. Ik rouw, ik baal, ik ben boos, maar als het niet meer constructief is, ga ik gewoon verder. Het leven is echt te kort 🙂

    • Romy 30 mei 2021 op 10:29 pm - Beantwoord

      Wat een mooie reactie! Inderdaad, acceptatie komt met de jaren en ik ben al trots dat ik nu ergens anders sta dan waar ik jaren geleden stond. Huisdieren zijn absoluut een geweldige vorm van meditatie. Pippa geeft mij ook onwijs veel rust (en leuke grappen die altijd heerlijk relativerend werken).

  3. Naomi 27 mei 2021 op 9:27 am - Beantwoord

    Wijze lessen heb je geleerd! Ik merk bij mezelf dat emoties die ik wegstop er uiteindelijk later uitkomen en voor de echte emotie komt, komen ze er wel op een andere manier uit (door onrust, eetbuien, weet ik veel). Uiteindelijk heb je er dus helemaal niks aan. Oké, misschien is het soms even handig, als je net die belangrijke vergadering hebt, maar daarna ook niet meer.

    • Romy 30 mei 2021 op 10:23 pm - Beantwoord

      Helemaal mee eens! Ik heb precies hetzelfde ervaren. Als ik bijvoorbeeld over allerlei kleine dingen val, dan weet ik dat die onrust vaak uit iets anders voortkomt. Sinds ik dat doorheb, kan ik ook veel beter praten over wat er écht is in plaats van te blijven hangen in pietluttige dingen die de energie niet waard zijn.

  4. Janne 27 mei 2021 op 10:32 am - Beantwoord

    Ik denk dat tip #1 bij niet wegstoppen van gevoelens voor mij is: vraag je af wat je nodig hebt. Waar heb je op dat moment behoefte aan? En waar komt het gevoel eigenlijk vandaan?

    Een voorbeeld: Gisteren had ik een baaldag. Ik stond te koken en toen ik de rijst op mijn bord wilde doen ging de helft over het aanrecht en de vloer. Ik wilde eigenlijk huilen en de boel opgeven en weglopen en dan maar niks eten. Maar eigenlijk had ik vooral allang moeten eten. Dus ik heb gered wat er te redden viel van het eten en toen ik eenmaal weer wat in mijn buik had, viel het allemaal wel mee. En het was een goede aanwijzing dat ik die avond wel wat rustiger aan mocht doen, want ik was duidelijk op voor die dag. Het hielp dat ik toen ik al die gevoelens had even stilstond en probeerde te bedenken wat ik nodig had. Toen ik mezelf dat had gegeven (eten en rust) ging het ook beter met de gevoelens.

    • Romy 30 mei 2021 op 10:20 pm - Beantwoord

      Mooie vraag! Dat is inderdaad een belangrijke. Ik heb zo mijn momenten dat ik gewoon even alleen “moet” zijn en ook momenten dat met iemand praten me juist goed doet.
      Wat een mooi inzicht trouwens op je baaldag met de rijst! Superherkenbaar ook trouwens. Ik kan ook weleens “hangry” zijn en merk dan ook dat iets voor mezelf koken en even uitrusten dan al een enorm verschil kan maken.

  5. Simone 27 mei 2021 op 8:58 pm - Beantwoord

    Wat herkenbaar dit! Ik kon vroeger ook nogal eens gevoelens wegstoppen. En ik zal niet zeggen dat ik het nooit meer doe, maar wel nog maar heel weinig. Voor mij helpt het om het gevoel er ‘gewoon’ te laten zijn. Het is oke om je niet altijd oke te voelen, toch?

    • Romy 30 mei 2021 op 10:17 pm - Beantwoord

      Wat goed dat je dat wegstoppen nu veel minder doet! Je hebt helemaal gelijk: er is niets mis met je soms even niet oké voelen én daar ook open over zijn.

  6. bychristiana 29 mei 2021 op 7:46 am - Beantwoord

    Ik geloof niet dat ik dat echt doe, ik kan vrij makkelijk praten en weet vaak ook wel waarom ik voel wat ik voel, waar gevoelens vandaan komen, bedoel ik dan vooral. Ik vind het juist soms lastig om met mensen om te gaan die vrij gesloten zijn waarbij ik het gevoel heb dat ik alles uit ze moet ’trekken’, juist omdat ik zelf dus niet zo ben.

    • Romy 30 mei 2021 op 10:08 pm - Beantwoord

      Ah dat snap ik wel inderdaad! Ik vind het zelf ook altijd lastig als ik merk dat er “iets” is, maar iemand erom heen praat. Dat geeft me dan een beetje een ongemakkelijk gevoel.
      Ik ben zelf wel onwijs open, maar heb zo mijn momenten waarop ik denk er meer voor anderen te moeten zijn en dat ik daarom me wat meer op de achtergrond houd. Niet altijd even handig 😉

  7. Saskia 7 juni 2021 op 1:09 pm - Beantwoord

    Ik had vroeger die neigingen wel, gelukkig nu kan ik dingen namaten ik ouder ben geworden meer relativeren en mag mijn eigen gevoel er zijn. Zowel negatief als positief. Iets met zonder regen geen regenboog 😉

    • Romy 12 juni 2021 op 8:32 am - Beantwoord

      Yes, mooi gezegd! Juist door de vervelende dingen kun je de mooie momenten en periodes ook veel meer waarderen.

Recente blogs

Dit zijn 10 guilty pleasures van mij!

23 augustus 2017|Persoonlijk|

Vorige week viel de nieuwe IKEA-catalogus bij ons op de deurmat. Nog geen half uur later bladerde ik enthousiast door de vele ingerichte kamers. Om even later toe te geven dat interieurcatalogi doorlezen toch wel echt een van mijn guilty pleasures is. Oftewel iets waar ik stiekem heel erg van kan genieten. Maar dat is niet het enige: er zijn nog heel wat andere guilty pleasures, waar ik meer plezier aan beleef dan ik soms toegeef. Vandaag kom ik er graag eerlijk voor uit: dit zijn 10 van die guilty pleasures waar ik stiekem heel vrolijk van word.

Inkiekje #17 | Lichtjes, pakketjes & beestjes

19 oktober 2020|Persoonlijk|

Romy hier, vanuit mijn thuiskantoor! De plek waar ik ook de afgelopen twee weken grotendeels doorbracht met mijn katachtige kantoorgenoot. Een fotodagboek vol uitstapjes staat niet voor je klaar. Maar gelukkig wel een dagboekje vol lichtpuntjes, lieve beestjes en leuke pakketjes. Zo beleefde ik een nieuwe mijlpaal in mijn leven als ondernemer, kwam de postbode heel wat langsbrengen en was een wandeling nog nooit zo bijzonder. Natuurlijk legde ik alles weer voor je vast op de gevoelige plaat voor een Inkiekje.

Minimaliseren in huis | Waar begin je en hoe doe je het? (11 tips)

24 januari 2023|Lifestyle, Groen doen|

Eens in de paar maanden is het zover. Dan komt de opruimmiep in mij naar boven en ga ik als een wervelwind door het hele huis om weg te doen wat niet meer nodig is. Een minimalistisch huis zal ik nooit krijgen, maar ik probeer wel zo min mogelijk overbodige spullen in huis te halen en te houden. Omdat ik vast niet de enige met opruimkriebels ben, deel ik graag wat tips. Minimaliseren kun je leren, ook als je huis er verre van minimalistisch uitziet. En nee hoor, daarvoor hoef je echt niet je geliefde schoenencollectie of serviesverzameling weg te doen. Dit zijn 11 tips om te minimaliseren in huis.

Ga naar de bovenkant