“Goh, wat lijk jij op je moeder…!” Het is vaak de eerste opmerking die mensen maken als ze mijn moeder en mij samen zien. We hebben allebei rossig haar (alhoewel de kleur van mijn moeder uit een potje komt!), sproetjes, een slanke bouw en dezelfde vorm van gezicht. De conclusie dat we veel overeenkomsten hebben, komt dan ook niet uit de lucht vallen als je ons naast elkaar ziet staan. Maar hoe is het eigenlijk om heel erg op een van je ouders te lijken of dat in ieder geval vaak te horen te krijgen? Vandaag vertel ik je er meer over.

Laat ik ermee beginnen te zeggen dat ik mijn moeder een geweldig mens vind. Als er iemand is die me altijd door dik en dun steunt, dan is zij het wel. Toen ik vrij impulsief van studie wisselde, stond zij achter me. Als ik een dagje met mascara tot op mijn mondhoeken door de kamer loop, is zij degene die een arm om me heen slaat. En ook mijn blog volgt ze vanaf dag één heel trouw. We kunnen samen lachen, samen huilen, maar ook heel goed praten over alles wat we maar willen bespreken. Maar goed, aangezien dit blogje niet bedoeld was als lofzang (sorry, mam!), is het tijd om weer to the point te komen. Want wij lijken op elkaar en hoe is het nu eigenlijk om dat elke dag weer te horen?

In de puberteit

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, als kind en zeker in mijn puberteit vond ik het echt verre van leuk om steeds die opmerking te krijgen. Ik wilde eigenlijk gewoon heel graag mezelf zijn en vond het niet leuk dat mensen me voortdurend met iemand anders vergeleken. Ik maakte er dan ook een sport van om anderen te wijzen op onze verschillen. Zo had ik groene ogen, terwijl die van mijn moeder blauw zijn. Ook is mijn moeders haar eigenlijk bruin, terwijl ik van nature rood ben. Op een bepaalde manier vond ik het ook weleens zielig voor mijn vader. Ik was bang dat mijn vader tekort gedaan zou worden doordat mensen vergaten dat ik ook dingen van hem heb. Dolblij was ik als iemand zei “Je lijkt op je moeder, maar hebt de mond van je vader.” Het voelde als een geruststelling om te horen dat ik geen letterlijke kopie was van mijn moeder. Was ik dus toch een beetje ‘van mezelf’!

“Jullie lijken wel zussen!”

Naarmate ik ouder werd (oké, dat klinkt echt alsof ik 60 ben…), ben ik dit soort opmerkingen wel meer gaan waarderen. Ik heb respect voor de vrouw die mijn moeder is en ben blij dat ik haar dochter ben. Dus waarom zou ik het erg vinden als mensen me met haar vergelijken? Toch vind ik niet elke opmerking fijn om te krijgen. Zo ben ik op Facebook bevriend met een aantal enthousiaste Amerikanen, die ik via mijn scrapwerk heb leren kennen. Toen ik ooit een foto van mij en mijn moeder plaatste, kreeg ik te horen “Is dat je moeder? Jullie lijken wel zussen!” Tja, ik weet nog steeds niet of dat nu een groot compliment was voor mijn moeder of een soort belediging voor mij… Mijn moeder vindt de vrouw die haar 25 jaar jonger schatte, in ieder geval nog steeds erg aardig.

Eigen stijl ontwikkelen

Ik denk dat het me ook wel wat heeft geleerd dat ik zo vaak de opmerking krijg dat ik op mijn moeder lijk. Ik heb daardoor misschien wel onbewust nog meer de neiging gekregen om mijn eigen stijl te ontwikkelen en daarmee uniek te zijn. Zo heb ik sinds een jaar mijn lenzen vervangen door een bril, draag ik – in tegenstelling tot mijn moeder – bijna alleen maar jurkjes en heb ik mijn haar een stuk langer laten groeien dan het haar van mijn moeder ooit is geweest. Ik geloof niet dat ik dat bewust heb gedaan om niet meer op mijn moeder te lijken. Wel zou het best zo kunnen zijn dat het onbewust heeft meegespeeld dat ik graag iets eigens wilde hebben.

En qua karakter?

Qua uiterlijk lijken mijn moeder en ik misschien op elkaar, maar hoe zit het met ons karakter? Tja, ook in dat opzicht lijk ik best wel op mijn moeder. Ik heb mijn passie voor taal en schrijven van haar meegekregen, we zijn allebei gevoelig en snel emotioneel en houden van lange gesprekken over van alles en nog wat. Door die overeenkomsten kunnen we elkaar vaak goed aanvoelen en is mijn moeder vaak de eerste die het ziet als er iets met me is. Toch zijn er zeker ook verschillen. Mijn moeder is bijvoorbeeld echt een sociaal dier dat met iedereen een gesprek aan durft te knopen, terwijl ik meer de kat uit de boom kijk. Verder is mijn moeder dol op tuinieren, terwijl ik nog geen cactus in leven kan houden. Aan de andere kant ben ik weer creatief met schaar en papier, terwijl zij liever buiten bezig is. Ik vind het alleen maar leuk dat we niet in alle opzichten op elkaar lijken. Want een kloon zijn van iemand anders – wie dat dan ook is? Nee, dat lijkt me maar niets.

Krijg jij weleens te horen dat je op iemand lijkt?