“Goh, wat lijk jij op je moeder…!” Het is vaak de eerste opmerking die mensen maken als ze mijn moeder en mij samen zien. We hebben allebei rossig haar (alhoewel de kleur van mijn moeder uit een potje komt!), sproetjes, een slanke bouw en dezelfde vorm van gezicht. De conclusie dat we veel overeenkomsten hebben, komt dan ook niet uit de lucht vallen als je ons naast elkaar ziet staan. Maar hoe is het eigenlijk om heel erg op een van je ouders te lijken of dat in ieder geval vaak te horen te krijgen? Vandaag vertel ik je er meer over.
Laat ik ermee beginnen te zeggen dat ik mijn moeder een geweldig mens vind. Als er iemand is die me altijd door dik en dun steunt, dan is zij het wel. Toen ik vrij impulsief van studie wisselde, stond zij achter me. Als ik een dagje met mascara tot op mijn mondhoeken door de kamer loop, is zij degene die een arm om me heen slaat. En ook mijn blog volgt ze vanaf dag één heel trouw. We kunnen samen lachen, samen huilen, maar ook heel goed praten over alles wat we maar willen bespreken. Maar goed, aangezien dit blogje niet bedoeld was als lofzang (sorry, mam!), is het tijd om weer to the point te komen. Want wij lijken op elkaar en hoe is het nu eigenlijk om dat elke dag weer te horen?
In de puberteit
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, als kind en zeker in mijn puberteit vond ik het echt verre van leuk om steeds die opmerking te krijgen. Ik wilde eigenlijk gewoon heel graag mezelf zijn en vond het niet leuk dat mensen me voortdurend met iemand anders vergeleken. Ik maakte er dan ook een sport van om anderen te wijzen op onze verschillen. Zo had ik groene ogen, terwijl die van mijn moeder blauw zijn. Ook is mijn moeders haar eigenlijk bruin, terwijl ik van nature rood ben. Op een bepaalde manier vond ik het ook weleens zielig voor mijn vader. Ik was bang dat mijn vader tekort gedaan zou worden doordat mensen vergaten dat ik ook dingen van hem heb. Dolblij was ik als iemand zei “Je lijkt op je moeder, maar hebt de mond van je vader.” Het voelde als een geruststelling om te horen dat ik geen letterlijke kopie was van mijn moeder. Was ik dus toch een beetje ‘van mezelf’!
“Jullie lijken wel zussen!”
Naarmate ik ouder werd (oké, dat klinkt echt alsof ik 60 ben…), ben ik dit soort opmerkingen wel meer gaan waarderen. Ik heb respect voor de vrouw die mijn moeder is en ben blij dat ik haar dochter ben. Dus waarom zou ik het erg vinden als mensen me met haar vergelijken? Toch vind ik niet elke opmerking fijn om te krijgen. Zo ben ik op Facebook bevriend met een aantal enthousiaste Amerikanen, die ik via mijn scrapwerk heb leren kennen. Toen ik ooit een foto van mij en mijn moeder plaatste, kreeg ik te horen “Is dat je moeder? Jullie lijken wel zussen!” Tja, ik weet nog steeds niet of dat nu een groot compliment was voor mijn moeder of een soort belediging voor mij… Mijn moeder vindt de vrouw die haar 25 jaar jonger schatte, in ieder geval nog steeds erg aardig.
Eigen stijl ontwikkelen
Ik denk dat het me ook wel wat heeft geleerd dat ik zo vaak de opmerking krijg dat ik op mijn moeder lijk. Ik heb daardoor misschien wel onbewust nog meer de neiging gekregen om mijn eigen stijl te ontwikkelen en daarmee uniek te zijn. Zo heb ik sinds een jaar mijn lenzen vervangen door een bril, draag ik – in tegenstelling tot mijn moeder – bijna alleen maar jurkjes en heb ik mijn haar een stuk langer laten groeien dan het haar van mijn moeder ooit is geweest. Ik geloof niet dat ik dat bewust heb gedaan om niet meer op mijn moeder te lijken. Wel zou het best zo kunnen zijn dat het onbewust heeft meegespeeld dat ik graag iets eigens wilde hebben.
En qua karakter?
Qua uiterlijk lijken mijn moeder en ik misschien op elkaar, maar hoe zit het met ons karakter? Tja, ook in dat opzicht lijk ik best wel op mijn moeder. Ik heb mijn passie voor taal en schrijven van haar meegekregen, we zijn allebei gevoelig en snel emotioneel en houden van lange gesprekken over van alles en nog wat. Door die overeenkomsten kunnen we elkaar vaak goed aanvoelen en is mijn moeder vaak de eerste die het ziet als er iets met me is. Toch zijn er zeker ook verschillen. Mijn moeder is bijvoorbeeld echt een sociaal dier dat met iedereen een gesprek aan durft te knopen, terwijl ik meer de kat uit de boom kijk. Verder is mijn moeder dol op tuinieren, terwijl ik nog geen cactus in leven kan houden. Aan de andere kant ben ik weer creatief met schaar en papier, terwijl zij liever buiten bezig is. Ik vind het alleen maar leuk dat we niet in alle opzichten op elkaar lijken. Want een kloon zijn van iemand anders – wie dat dan ook is? Nee, dat lijkt me maar niets.
Krijg jij weleens te horen dat je op iemand lijkt?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Oktober 2019 | 30 appels, vele jassen en 1 spannende stap
De afgelopen maand was een vrolijke opeenstapeling van heel wat leuke momenten. Ik blèrde mee bij mijn eerste concert sinds jaren, ik wijdde mijn oven in voor een eerste bakmaaltijd en ik zette een heel spannende stap op werkgebied. Daarnaast bracht ik een paar uur appelsplukkend door, shopte ik de Duitse drogist wat leger en spendeerde ik uren op zoek naar een winterjas. In dit maandoverzicht praat ik je graag bij over wat ik deze maand allemaal deed.
Favorieten der favorieten | Beste ontdekkingen van 2022
Regelmatig ontdek ik in de supermarkt, op het internet of ergens anders dingen waarvan ik denk "Verrek, dit is fantastisch!". Zo ook afgelopen jaar. Een paar keer per jaar laat ik wat favoriete ontdekkingen de revue passeren. Maar sommige verdienen een extra spotlight aan het eind van het jaar. Let's hear it for... deze producten, apps, eettentjes en andere ontdekkingen die mijn leven in 2022 nog beter of leuker maakten. Wat was bijvoorbeeld mijn favoriete tweedehands vondst? Mijn lievelings-eettentje? En mijn beste supermarktontdekking? Ik verklap het je allemaal!
Romige bloemkool met kerrie, mango & kikkererwten (vegan)
De combinatie van bloemkool met kerrie is je vast niet onbekend. Dit gouden duo staat vaker samen op tafel. Meestal in combinatie met aardappels en een dikke laag gesmolten kaas uit de oven. Maar voor dit gerecht gooi ik het over een andere boeg. Bij dit recept steek je bloemkool met kerrie in een lekker romig jasje dankzij een paar flinke scheuten kokosmelk. Mango geeft de bloemkool daarnaast een heerlijk zoet tintje. Deze rijst met bloemkool, kerrie en kikkererwten kost je hooguit 30 minuten om te maken, barst van de groenten én smaakt zoals je dat van bloemkool met kerrie kent: smeuïg, romig en vooral GOED.
Ah wat leuk om te lezen! Je kijkt qua uiterlijk inderdaad echt op een mini versie van je moeder. Echt zo leuk! En het is toch ook wel grappig dat jullie alsnog wat verschillen hebben .
Dankjewel! Wat leuk om te horen dat je de gelijkenis ook ziet! 🙂
Je lijkt inderdaad op je moeder! Leuk om te lezen! Ze zeggen dat ik op mijn moeder, maar vooral op mijn tante lijk 😉
Dankjewel voor je leuke reactie 🙂 Wat grappig dat je ook op je tante lijkt. Dat hoor je niet zo vaak!
Ik kan iedereen die zegt dat je op je moeder lijkt in ieder geval geen ongelijk geven 😛 als je veel overeenkomsten hebt met elkaar qua karakter is het ook wel fijn dat er iemand is die je veel begrijpt 🙂
Haha, leuk om te horen 🙂 En het is inderdaad fijn dat er iemand is die me altijd begrijpt.
Wat een leuk artikel om te lezen Romy, je schrijft zo leuk! Mooi compliment dat jullie op elkaar lijken, jullie zijn een mooi stel zo samen. “Ik heb respect voor de vrouw die mijn moeder is en ben blij dat ik haar dochter ben. Dus waarom zou ik het erg vinden als mensen me met haar vergelijken?” – Mooi hoe je dit zegt!
Liefs, Merel
http://www.healthywanderlust.nl
Wat een onwijs lieve reactie! Dankjewel!
Soms qua karakter, dat ik op mijn vader lijk omdat dingen me soms nogal kunnen ontgaan. Dat verstrooide heeft mijn vader ook.
Prachtige foto’s trouwens van jou en je moeder.
Dankjewel! De foto’s hebben we laatst laten maken in een fotostudio.
Haha ja jullie lijken inderdaad wel op elkaar! Mooie vrouw is je moeder 🙂 Ik krijg eigenlijk nooit te horen dat ik op mijn moeder lijk. Eerder op mijn vader. Wel heb ik de ogen van mijn moeder. Toevallig heb ik laatst nog een foto van mijn moeder en mij op Instagram geplaatst!
Wat leuk om te horen en namens mijn moeder bedankt voor het compliment 😉 Ik ben nu wel erg benieuwd naar jouw moeder. Ga meteen even naar je Instagram op zoek!
Wat leuk! Je hebt echt een knappe moeder en jullie lijken inderdaad veel op elkaar!
Wat een leuk stukje! En wat een mooie foto’s ook, daar zal in ieder geval je moeder nog jaren van genieten.
Mijn dochter lijkt echt totaal niet op me, dat vind ik wel heel jammer. Wel wat karakter betreft, maar wat uiterlijk betreft lijkt ze nog het meest op mijn schoonzusje. Gelukkig lijkt de zoon van mijn zus wel weer op mij 🙂
Wel grappig om te realiseren hoeveel waarde ik daar eigenlijk aan hecht.
Dankjewel, ook namens mijn moeder 😉
Ik kan me goed voorstellen dat het ook wel weer jammer is als je kind niet zoveel op je lijkt. Mijn moeder vindt het in ieder geval altijd erg leuk als mensen tegen haar zeggen dat ik zoveel op haar lijk 😉
Leuk stukje, en wat een leuke foto’s van jou en je moeder! Ik kan het me heel goed voorstellen: ik heb dit bij mijn zus. Mensen zeggen steeds vaker dat ik door een bepaalde houding of gezichtsuitdrukking precies mijn zus ben en daar kan ik me soms echt wel aan ergeren, vooral als ze het zeggen dwars door wat ik aan het vertellen of doen was.
Dankjewel:) Heel herkenbaar inderdaad! Het is niet altijd even leuk om dat soort dingen te horen te krijgen en zeker niet als ze daardoor geen aandacht besteden aan wat je zegt of doet.
Mooi geschreven Romy! Je lijkt inderdaad heel erg op je moeder en zo te lezen is dat alleen maar een mooi compliment. Aangezien ze een trouwe lezer is van je blog, denk ik dat je haar hiermee heel blij hebt gemaakt 🙂
Dankjewel! Ik heb het haar nog niet gevraagd, maar volgens mij vindt ze het wel leuk om een keer in de schijnwerpers te staan 😉
Wat een ontzettend leuk stukje. 🙂 En ja, jullie lijken wel op elkaar maar je hebt ook zeker iets heel eigens hoor. Ik zie twee mooie vrouwen! En als ik dat zo lees dan is het niet alleen van buiten maar ook van binnen. Ik moest trouwens ook echt lachen om je uitspraak “ik kan nog geen cactus in leven houden”. Als zelfs de cactussen sterven dan doe je wel écht iets verkeerds. Haha!!
Wat een leuke reactie! Dankjewel! Ja, het is met mijn groene vingers echt niet best gesteld. Mijn enige cactus heb ik ooit té veel water gegeven, waardoor hij verzopen is. Echt te erg!
Leuk beschreven! Vroeger kreeg ik vaak te horen dat ik op mijn moeder leek. Tegenwoordig lijk ik meer op mijn vaders kant van de familie. Alleen wat karakter betreft kom ik volgens mij van de groenteboer!
Wat grappig om te horen dat dat kan veranderen in de loop der tijd! En alleen maar fijn toch om qua karakter ook echt eigen te zijn! 🙂
Leuk stukje ook alweer. Toen ik onlangs samen met m’n dochter en haar vriend door fotoalbums zat te bladeren (met ook foto’s van mij als kind) was het erg frappant, die gelijkenissen tussen mij en m’n mama. Straf toch hé. Ook wanneer ik foto’s van m’n dochter toon krijg ik wel vaak te horen dat ze zo op mij lijkt…
Wat leuk dat je zowel de gelijkenissen met je eigen moeder als met je dochter duidelijk ziet. Ik kan me voorstellen dat het als moeder ook stiekem wel heel leuk is om te horen dat je kind op je lijkt 🙂