Het is soms zo verleidelijk. Je weet dat het niet mogelijk is en toch doe je het. Of nee, je doet een poging daartoe. Alles goed doen. Maar dan ook echt ALLES.. Honderd ballen in de lucht houden, mensen niet willen teleurstellen, rennen van afspraak naar afspraak en pogingen doen om je te lange to-do-list op magische wijze tóch op tijd afgevinkt te hebben. Ik weet van mezelf: ook ik heb daar soms een handje van. Het is hoog tijd om daar zo nu en dan hardhandig een stokje voor te steken. Doe je mee? Dan is dit artikel voor jou.
Een wannabe superwoman
Bijna iedereen heeft dagelijks tig petjes op. Geen sportcaps, maar spreekwoordelijke rollen die je in je schoot geworpen krijgt. Of die je naar je toe trekt. Je wilt een goede werknemer zijn, een lieve vriend(in), een fijne buurvrouw, een goede ouder en op je spaarzame vrije avonden ook nog leuk sociaal gezelschap. Ondertussen sta je altijd klaar voor vage kennissen, kom je op verjaardagen graag aan met een zelfgebakken taart (het liefst een meesterwerkje!) en doe je hard je best om je huis brandschoon te hebben voor als de postbezorger langskomt.
Herkenbaar? Ik hoop het niet! Nee, bij mij is het gelukkig niet zo erg. Toch gaat er tegen mijn zin in weleens een wannabe superwoman in mij schuil. Zo iemand die het graag allemaal goed wil doen. Of nee, liever nog perfect.
Als een hond met een worstje
Weet je wat het vervelende is van streven naar totale perfectie? Je kunt zo hard streven als je wilt, maar jouw doel van totale perfectie (voor alles en iederen) bereiken lukt je waarschijnlijk toch niet. Herinner je je nog de tekenfilms van vroeger? Die met de hondjes die achter een hengel met een worstje aanrennen. Eigenlijk is dat hoe het is met superwoman-neigingen. Je rent continu keihard in de hoop dat ene (vega) worstje te scoren. Maar zelfs als je je doel – uitgeput en wel – behaalt, heb je dat worstje nog steeds niet te pakken.
Durf op de rem te trappen
Tegenwoordig lijkt het haast alsof je pas succesvol bent als je eenmaal de grootste doelen hebt bereikt. Door keihard te knokken, misschien zelfs meer dan goed voor je is. Maar is het niet eigenlijk net zo sterk als je een keer vroegtijdig afhaakt? Als je durft toe te geven dat ALLES te veel van het goede is? Is het niet juist bewonderenswaardig als je op de rem trapt voordat die rem niet meer binnen handbereik is? Ik denk het wel.
Oké, op social media en online lees je inderdaad veel over successen. Niet over afhakers of foutjes. Op zich best logisch dat mensen op LinkedIn niet delen dat ze net een opdracht zijn misgelopen. Iemand die relatieproblemen heeft, gaat dat ook niet breed uitmeten op Facebook met een betraande selfie erbij. Maar geloof me: zelfs degene die jij als jouw superwoman ziet, zal niet aan jouw ideaalbeeld voldoen.
Gekkenwerk
Een paar maanden geleden betrapte ik mezelf op superwomanperikelen. Of zoals ik het zelf noem: gekkenwerk. Want dat is waar ik mee bezig was nu ik terugkijk op de periode waarin ik én in loondienst én als ondernemer werkte. Ik wilde zó veel doen. En dan ook nog het liefst alles goed. Ik werkte vele uren aan mijn eigen bedrijf, zat daarnaast 3 dagen per week op kantoor bij mijn werkgever, en probeerde allerlei andere “moetjes” tussendoor te fietsen.
Daarnaast wilde ik natuurlijk ook wat van mijn sociale leven maken en mijn huis fris en schoon houden. Ik voelde me al schuldig als een verjaardagskaartje een dag te laat arriveerde. “Niet goed genoeg!”, dacht ik dan. Totaal onnodig! Of nou ja, het bleek wél nodig om er een wijze les van te leren.
Je hoeft niet alles
En die wijze les is: je hoeft niet alles. En niet alles hoeft nu. Daarom hakte ik een paar maanden geleden een knoop door. Ik hoefde niet meer alles. Ik wilde ook niet meer alles. Ik zegde mijn baan op, leerde dat een paar kattenharen op de vloer door visite ook best getolereerd worden en ging realistischer naar mijn to-do-list kijken. Ik heb het gevoel niet meer achter de feiten aan te hollen. Ik hoef niet meer zo veel als anders en mijn lat ligt een tikkeltje lager. Wat een verademing is dat!
Nope, een talent voor op de bank zitten zal ik nooit hebben, maar ik ben toch blij dat de superwoman wannabe in mij enigszins gesust is. Nou ja, meestal dan.
Hé superwoman, mag ik je iets zeggen?
Dit zijn 7 dingen die ik jou wil meegeven als jij je herkent in mijn verhaal.
- Niet alles hoeft NU te gebeuren. Als je net als ik wat ongeduldig bent, is dat niet altijd even makkelijk te accepteren. Maar echt: morgen is er weer een dag. En over een maand ook.
- Je zult nooit iedereen tevreden houden. Zelfs niet als je alles uit de kast trekt en alles geeft. Laat los dat je altijd aan alle verwachtingen moet voldoen. Dat is niet alleen onmogelijk, maar drijft je ook weg van wat er écht toedoet, namelijk of JIJ tevreden bent.
- Je mag NEE zeggen. Ja, ook als je iets wel geweldig leuk vindt, maar het gewoon niet in je agenda past. Zelfs als je daar iemand mee teleurstelt. Als ‘nee’ zeggen voor jou voelt als de beste optie, dan is het het beste antwoord dat je kunt geven.
- Veel dingen die “moeten”, moeten helemaal niet. Vaak begrijpen mensen het vaak wel als je eerlijk zegt dat iets niet lukt. Sterker nog, misschien verwachten ze zelfs helemaal niet dat jij dit doet. Dan sloof je je dus voor niets uit.
- Niemand heeft er iets aan als jij té ver gaat. Je kunt wel keihard doorgaan. En doorgaan. Maar uiteindelijk bereik je daar weinig mee als het je te veel wordt. Ook de mensen om je heen help je er geen stap verder mee als jij straks totaal uitgeblust bent. Nee, zelfs niet de mensen die je hiermee hoopte te helpen..
- Niemand is als superwoman een leuker mens. Iemand leerde me dat ooit tijdens een lezing. “Wat wil je dat mensen van je herinneren op je begrafenis?” vroeg ze. “Wil je dat ze terugdenken aan een vrouw die nooit een steek liet vallen? Of wil je dat ze terugdenken aan een leuk en eigen persoon die gewoon haar eigen ding deed?” Ze had gelijk. Voor de mensen om je heen doet het er helemaal niet toe hoe perfect je het allemaal wel niet doet.
- Je doet het al goed genoeg. Geen toelichting nodig. Neem dat maar van mij aan.
Hé jij, superwoman. Weet dat je geen superwoman hoeft te zijn. Je bent oké zoals je bent. En ongetwijfeld zelfs nog meer dan dat.
Heb jij weleens last van superwoman-neigingen?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
6x Wat ik leerde over buiten je comfortzone gaan!
Je comfortzone is veilig en vertrouwd en voelt vaak fijn. Van alles binnen je comfortzone weet je immers dat je het kunt. Toch is het soms goed om dingen te doen die buiten je comfortzone liggen en die je je misschien wél angstzweet, knikkende knieën en klotsende oksels bezorgen. Ook ik heb me de afgelopen jaren gewaagd aan dingen die (soms zelfs mijlenver) buiten mijn veilige zone lagen, variërend van mijn allereerste Tinderdate tot spannende autoritten of onlangs mijn switch van baan. In dit artikel deel ik 6 lessen die ik leerde door juist de grenzen van mijn comfortzone op te zoeken.
Inkiekje #87 | Woonkeuzes, werken in de trein & wegpuffen van de hitte
Oh yes, na een hele stapel papierwerk kan de focus nu verschuiven naar mijn lievelingsonderdeel van verhuizen: de interieurkeuzes. Maak je geen illusies: meubels hebben we nog niet gekocht. Maar we hebben het eerste kleurenpalet uitgekozen en dat is al een stap op zich. Daarnaast puften we een hoop hitte weg vanachter de ventilator, scoorde ik broodbeleg dat me net een tikkie gelukkiger maakt, treinde ik naar Limburg (mét airco, hoera!) en kregen we een verkoopstylist over de vloer met één belangrijke mededeling ("Minimaliseren graag!"). Kijk je mee in mijn inkiekje?
7 dingen waar ik ronduit belabberd in ben
Je hebt van die mensen die in elk netwerkgesprek hun woordje klaarhebben. Mensen die heerlijk go with the flow de volgende dag maar kijken wat er op hun pad komt, of die gerust spontaan op het vliegveld hun reisbestemming uitkiezen op basis van wat beschikbaar is. En je hebt mensen die daar iets minder goed in zijn. Gezien de titel is het vast geen verrassing dat ik die go-with-the-flow-wereldreiziger en goede netwerker niet ben. Hoeft ook niet. Wel vind ik het leuk om eens op een rij te zetten waar ik nou eigenlijk écht niet goed in ben. Geïnspireerd door dit artikel van Cynthia!
Wat een mooie blog! Ik ben er ook allang mee gestopt om te streven naar perfectie en het voor iedereen goed te willen doen. Je leeft niet voor anderen, maar voor jezelf. Dat heb ik gelukkig de afgelopen jaren mogen ervaren. Ik denk wel eens: van wie behalve mezelf moet ik het nou eigenlijk doen? Je moet helemaal niks. En inderdaad, het is zonde als je op het einde van je leven terugkijkt en alleen maar die afgevinkte to do-lijstjes in je hoofd schieten. Wat heb je daar nou aan? Op het moment zelf is het misschien mooi, maar voor op de lange termijn geeft het geen voldoening. Dat je geleefd hebt, mooie herinneringen hebt gemaakt en gedaan hebt wat je leuk vindt en waar jij gelukkig van wordt, dat is wat telt!
Zo eerlijk en mooi, deze blog! Ik heb het jaren geprobeerd, een superwoman zijn. De prijs is hoog. Burn-out en al heel lang niet meer kunnen werken. Maar de les is ook groot: dit nooit meer.
Heel lief, maar soms heb je niet veel keus. Je moet op tijd hulp inroepen. En er zijn gewoon tijden, die komen er aan als je ouder wordt, dat je gewoon echt veel moet. Sorry, zo is het. Want de kat moet eten en een schone kattenbak, op tijd naar de dierenarts, voor partners en ouders moet gezorgd worden, hygiëne moet in acht worden genomen en dat kost tijd danwel geld.
Sorry. Het komt er echt aan.
Dit heb ik vooral op werkgebied. Ik ga maar weinig nee zeggen en loop de benen van onder mijn lijf om alle ballen in de lucht te houden en alles gedaan te krijgen. Ik weet dat ik meer nee zou moeten zeggen, maar dat is eveneens makkelijker gezegd dan gedaan. Dan kom ik helemaal uitgeput thuis en is het moeilijk om nog iets te doen.
Awww wat een prachtig artikel! Ik ben er gewoon even stil van. Heel mooi om te lezen dit! Ook ik heb vaak last van superwoman trekjes. De perfecte studente zijn, een perfecte vriendin zijn, alle afspraken nakomen, niemand teleurstellen en alle taken op mijn to do list elke dag volbrengen (en ook flink boos worden op mezelf of balen als dat niet lukt). Dit artikel is echt een hele fijne reminder voor mezelf dat het niet altijd nodig is! Bedankt voor je mooie woorden! <3
Heel mooi geschreven en zeker een hele mooie boodschap! Je hebt helemaal gelijk. Men wil te veel, doet te veel en denkt te weinig aan zichzelf. Je bent écht wel goed genoeg <3
Je hebt helemaal gelijk. Ik ben er de laatste tijd vooral uit dat niet alles “moet”. Dat geeft wel heel veel meer rust.
Zo waar! Ik betrap me regelmatig op superwoman-gedachten, alleen blijft het daar dan bij, met een onttevreden en onvoldaan gevoel natuurlijk. Een aantal dingen moeten gewoon, kattebak schon, eten kopen en koken, schoonmaken. Maar alles moet je kritisch bekijken, en als je te veel tijd moet investeren (ook na een kritische inventarisatie) dan moet je waarschijnlijk iets veranderen of optimaliseren. Want bij mij heeft mijn dag maar 24 uur, en ik slaap er ook nog minstens 8 van! Succes met het niet super woman zijn. “je leeft niet om te werken, maar je werkt om te leven”
Super mooie fotos trouwens. Je kunt de seringen bijna ruiken!
Wow, dit artikel kon niet op een beter moment komen :-). Hier heb ik zeker last van. Dankjewel voor deze inzichten en tips. Deze ga ik gebruiken.
Heel erg herkenbaar. Inmiddels heb ik dit gelukkig al een tijd achter me gelaten en wil ik geen superwoman meer zijn. Hoewel het soms nog wel kriebelt natuurlijk.
Die superworman schuilt in mij. Altijd al zo geweest en ik weet dat het niet mogelijk is. Ik help gewoon te graag mensen en daarnaast ben ik ook altijd graag bezig met zoveel dingen. Vijf boeken per maand, een half schetsboek vol, mensen helpen en het liefst daarnaast ook nog netjes werken. Jaren later heb ik moeten leren aanvaarden dat dat niet meer kan. Mijn lichaam kan het niet meer aan. Ik moet leren een stap terug zetten, zeker wanneer mijn lichaam dat aangeeft. Ik heb dat ondertussen voor het grootste deel aanvaard, maar het blijft toch altijd pijnlijk. Ik mag mezelf niet vergelijken met anderen of met wat ik vroeger kon, want daar doe ik mezelf toch alleen maar pijn mee. Maar soms kan ik het niet helpen en denk ik wel eens; vroeger zou ik die dingen wel op een dag kunnen. Het is een beetje een soort rouwen om je lichaam dat achteruit gaat. Maar ik ben stilletjes aan aan het leren dat ik geen superwoman hoef te zijn om trots op mezelf te mogen zijn of om anderen te helpen. Het is goed zo
Wauw zo mooi <3 ja.. zeker last van superwoman neigingen hier haha! Maar kan daar gelukkig wel een stuk beter mee omgaan dan een paar jaar geleden! 😀
Wat een mooie en open blog. Prachtige foto’s ook trouwens. Jaren geprobeerd om een superwoman te zijn, maar dat werkt niet. Integendeel. Het niet meer proberen te zijn en de touwtjes lekker laten vieren is heel bevrijdend.
Wat een mooi en herkenbaar artikel, dit had ik echt even nodig. Ook ik loop mezelf weleens voorbij. Maar de afgelopen weken heb ik meer rust genomen en vaker nee gezegd. Moeilijk, want ik voel me al gauw een nietsnut, maar wel goed om eens te zien hoe het ook kan. Ook zonder lange to do lijst vliegen de dagen wel voorbij, haha :p.
Dat niet alles altijd moet is heel herkenbaar. Vaak denk ik op een mooie zonnige dag: ik moet de afwas nog doen, en nog opruimen en nog dit en nog dat. Om dan vijf minuten later te denken: nee, dat moet eigenlijk niet per se nu. Nu moet ik in de zon gaan liggen met een boek, haha.