Niet te geloven dat het alweer bijna 1 jaar geleden is dat onze complete inboedel in verhuisdozen zat en met een takelwagen vanaf ons balkon werd getakeld. Ruim 1 jaar geleden stonden we nu nog elk weekend met verfkwasten en schuurmachines in onze handen om dit stulpje te verbouwen tot ons kleurrijke droomhuis. Precies 1 jaar geleden was ik dolenthousiast en een tikkeltje sip tegelijk. Enthousiast over het nieuwe avontuur dat we in stapten en een tikkeltje sip om het appartement achter te laten waar ik mijn op-eigen-benen-leven ooit startte. Nu is het bijna een jaar geleden dat ik dat leven vaarwel zegde en verruilde voor het rijtjeshuisbestaan. Tijd voor een sentimenteel stukkie over “bonden” met de buren, verbouwlessen en dozenstress.

Dé Funda-vondst waarmee het allemaal begon

Het is gewoon alweer bijna 2 jaar geleden dat ons hele verhuisverhaal begon. Begin 2023 reden we op een regenachtige zondag rondjes door vele wijken (van Leidsche Rijn en Vleuten tot Amstelveen) om eindelijk onze toekomstige woonplaats te kiezen. Een tijdje later kwam dé Funda-advertentie voorbij waarmee dit hele avontuur echt begon, gevolgd door een van de mooiste telefoontjes uit mijn leven: “Ga even zitten!Jullie hebben het huis!”

In mei tekenden we ons koopcontract, in september kwam de sleutel en daarna barstte het verhuisfeest los. Te beginnen met op ons gemak kleurstaaltjes uitzoeken (en de gekozen kleuren vervolgens 5x heroverwogen), meubelboulevards afstruinen en fantaseren over roze werkkamers. En even later startte het hele verbouwgeweld, ging onze complete achterpui eruit en stond ons huis een tijdje in blauwe zeilen om onze Pinterest-moodboards werkelijkheid te laten worden. Wát een werk! Vooral voor de aannemers dan. Vergeleken met hun jaloersmakende metsel-skills en bouwtempo stelden onze schilderzondagen weinig voor 😉

De honkvaste huismus die haar stekkie uit ging

Na maanden klussen kwam de grote verhuisdag steeds dichterbij. Eerlijk? Het voelde als een spannende D-day. Ik heb altijd al veel bewondering gehad voor mensen die ogenschijnlijk moeiteloos 4x in 5 jaar tijd verkassen naar een ander stulpje. Ik ben namelijk een honkvaste huismus. Tot mijn 25e heb ik altijd in hetzelfde huis (dat van mijn ouders!) gewoond. En toen ik eenmaal van mijn eerste eigen appartement een thuis had gemaakt, zag ik mezelf daar jarenlang niet weggaan. Ook al konden we als thuiswerkend stel allebei wel iets meer private space gebruiken, de noodzaak voelde nooit groot genoeg om daadwerkelijk de stap naar Funda te zetten.

Zelfs nadat we hét droomhuis vonden dat me mijn verhuisangst op slag liet vergeten, borrelde toch wat lichte paniek op toen mijn appartement op Funda stond. Chips, er was geen weg meer terug! En hoewel ik vierkant achter onze keuze voor het nieuwe huis stond, was ik tijdens de laatste maand in ons oude huis een waar weekdier. In dit appartement was ik groot en zelfstandig geworden. Wat als ik spijt krijg, maar mijn appartement inmiddels het eigendom van iemand anders is?

Gelukkig werd het huis met het inpakken van de dozen al steeds kaler en minder “ons”. En het nieuwe huis werd naarmate de hoeveelheid roze in huis toenam (grapje!), juist meer ons stekkie. Dus tussen die sentimentele tranen door was er ook een hoop enthousiasme over alles wat komen ging. Er kwam verf op de muren, kastjes in kamers, Barts geliefde grijze hoekbank werd naar binnen gesleept en we vervingen ook een paar binnendeuren door stijlvolle exemplaren. Het voelde alsof ik eindelijk al mijn opgespaarde vtwonen-inspiratie op een leeg canvas kon loslaten. Dat maakte het sentimentele gedoe al minder sentimenteel 😉

Dit was destijds de eerste foto in ons nieuwe huis. Toen nog in een niet-roze keuken met een tikkeltje vergeelde keukenkastjes 😉

De plek waar ik me direct thuis voelde

Een van de redenen waarom we onze verhuizing lang hebben uitgesteld, is het grote ‘Waar gaan we wonen?’-dilemma. Ik had al in mijn studententijd de droom om ooit in Amstelveen te wonen. Geen idee waarom! Ik was er niet opgegroeid, had er geen familie wonen. Maar ik voelde me er gewoon altijd thuis als ik met de bus vanuit mijn ouderlijk huis door Amstelveen naar de universiteit reed. Dat Bart bereid was om voor mij deze kant op te wonen, is nog altijd een van de liefst dingen die iemand ooit voor me heeft gedaan. En gelukkig bevalt het hem inmiddels net zo goed als mij.

Uiteindelijk kozen we voor een piepklein zoekgebied: Bart wilde niet onder de vliegtuigen wonen, en ik vond elk stukje van Amstelveen prima. Zo heeft uiteindelijk de vliegroutekaart van Schiphol mee-bepaald waar we nu wonen 😉 Wat voelden we ons mazzelpikkies toen er in ons piepkleine zoekgebied al na 3 weken een huis online kwam. Dit móest hem worden. We wisten het meteen. De makelaar zette alles op alles om ons de eigenaren van dit huis te maken, en ik heb zeker 3 dagen stijf gestaan van de adrenaline en euforie toen bleek dat ons allereerste bod op een huis al geaccepteerd was.

Ik zal je mijn verdere Amstelveen-promopraatjes besparen. Maar wat voelt het fijn om snel in Amsterdam te zijn én de stad ook juist bewust achter me te kunnen laten. Als ik ga hardlopen, ren ik zo een groot park in. En mijn fiets komt veel vaker de schuur uit nu bijna alles op 20 minuten fietsafstand is: van de bioscoop tot een yogaschool, fitnessclubs en restaurants. Als ik dan op de fiets door “mijn stadje” fiets, doet dat me vaak denken aan mijn studententijd, waarin ik het heerlijk vond om door Amsterdam te wandelen of te fietsen en alles binnen handbereik te hebben. Zo voelt het ook op de plek waar ik nu woon. Maar dan zonder de toeristen, de hectische verkeersdrukte en de parkeerkosten van € 6 per uur. Godzijdank 😉

Wat we ook leerden van de verhuizing? Hoe multifunctioneel verhuisdozen zijn! Gebruik ze als bureau, als nachtkastje, als krabklimtoestel, als kledingkast, als gordijnvervanger… We hebben het allemaal gedaan 😉

Leven uit verhuisdozen

Maar zoals met elke verbouwing liep ook de onze in vele opzichten niet helemaal zoals gedacht. Of laat ik het zo zeggen: alles wat de aannemer en onze keukenbouwer hebben gemaakt, was perfect op tijd klaar. Maar bij de mensen die we los daarvan zelf inschakelden, liep álles vertraging op. De vloer lag er pas 3 dagen voor de verhuizing in. Omdat we in januari verhuisden, droogde het stukwerk voor geen meter en konden de schilders pas komen toen we hier al woonden. Het aanrecht brak tot 2 keer toe in 2 stukken. En dan zat er ook nog eens een forse vertraging op de eettafel, de gordijnen, onze kledingkast en andere meubels. Eén ding dat ik ervan leerde: verhuizen in de kerstvakantie levert planningsgedoe op 😉

Had je me dit alles vooraf verteld, dan had ik waarschijnlijk een acute vlaag van paniek gekregen. Maar het grappige is dat verbouwen je ook leert loslaten en relativeren. Na een tijdje was er al zoveel vertraagd dat het me niet eens meer zoveel uitmaakte als er nog een issue bijkwam. Dus mijn tip voor wie wil leren om go with the flow te leven: verbouw een huis!

Uiteindelijk hebben we zo’n 1,5 maand grotendeels uit dozen geleefd. Maar we hebben juist in die periode heel veel lol gehad. Pippa had de tijd van haar leven met complete klimtoestellen van opgestapelde verhuisdozen. Mijn bureau van opgestapelde dozen bleek best prima te werken. Doordat 90% van mijn kleding in verhuisdozen zat, deed ik opeens onbewust mee aan de capsule wardrobe-trend. Ook ging ik onze diners aan “het barretje” helemaal missen toen we na weken eindelijk een eettafel in huis hadden. En toen onze deuren werden gemonteerd waardoor het niet meer een vrije inloop was op de overloop, voelde dat als een enorme luxe.

Zo zie je maar: eigenlijk heb je alleen een dak boven je hoofd en leuk gezelschap nodig om gelukkig te zijn.

Deze foto is gemaakt door Esther Scherpenzeel.

Hoe alles sneller wende dan ik dacht

Voordat we verhuisden, was ik best wel bang om mijn oude huis te missen. Maar het grappige is dat ik al na 2 dagen niet eens meer aan ons oude huis dacht. Ik kan me al haast niet meer voorstellen dat ik 1 jaar geleden nog ergens anders woonde. Als ik dan uit mijn werkkamerraam naar buiten kijk en niets anders zie dan gras en voorbijlopende honden, voel ik me zo gelukkig met dit huis. Deze plek is alles waarvan ik als student al zei “Zo wil ik ooit wonen!”. Het is alles waar ik jarenlang heel hard voor spaarde en voor werkte (en Bart natuurlijk ook). En dat ik hier nu woon met mijn 2 lievelingswezens op deze hele planeet (vriend en kat), maakt het idyllische plaatje compleet. Sorry voor de zoetsappigheid!

En hoewel ik in deze periode veel terugdenk aan de hectische decembermaand vorig jaar en er dan meteen achteraan denk “Wat héérlijk dat ik nu een kerstvakantie zónder verhuizing heb!”, is dit thuis elke minuut werk meer dan waard geweest.

Genieten van het rijtjeshuisbestaan

Soms moet ik nog een beetje grinniken als ik besef dat ik een rijtjeshuisbewoner ben. Dat ik iemand ben geworden die dan naar haar vriend roept “Schat, kun jij dit even in de container voor ons huis gooien?”. Ik ben nu die persoon die – net als mijn moeder – bij thuiskomst van een uitstapje altijd eerst even het onkruid tussen de aarde vandaan moet plukken in de tuin. En ik ben zelfs – tegen mij eigen verwachtingen in – iemand geworden die het heerlijk vind om kneuterig met de buren te kletsen en die precies weet welke auto van welke buurtbewoner is. En ook iemand die altijd zielsgelukkig is als haar auto op dé parkeerplek voor het huis kan staan.

In ons appartementencomplex was het contact met de buren vaak beperkt tot “Hoi!”, “Fijne avond!” en “Is er een pakketje bezorgd?”. Maar nu we een eigen rijtjeshuis hebben, was ik zelfs een beetje beteuterd toen er geen buurtbarbecue werd georganiseerd. O, ik had als stille introvert nooit verwacht dat de gezellige burenpraat nog eens een van mijn lievelingsonderdelen van hier wonen zou zijn.

Wat ik ook leerde: huizen zijn nooit af

Maar dit hele verhuisproject leerde me ook best een boel. Ik deelde eerder al welke 13 dingen ik bij een volgende verhuizing sowieso anders zou doen. Belangrijkste les? Neem meer dan een paar dagen de tijd voor het inpakken van verhuisdozen. Zelfs als je uit een bescheiden appartement komt en van jezelf vrij opruimerig bent, komt er nog meer uit je huis (en vooral uit een berging!) dan je denkt. Neem dat van mij aan 😉 Maar wat ik ook leerde: verbouwen is nooit klaar! Je verbouwbudget kan wel opraken, maar verbouwwensen blijven er altijd.

We dromen nog van een andere dakkapel, een andere badkamer (het idee van een roze badkamer krijg ik er bij Bart nog niet doorheen…), nieuwe kozijnen op de eerste verdieping, zonnepanelen op het dak… Maar ja, als ik dat zo opsom, hoor ik het geld al rollen. Oftewel: eerst nog even sparen, dan weer plannen maken. Gelukkig wonen we hier ook zonder zonnepanelen en met gebrekkige kozijnen al geweldig.

Hoe lang woon jij al waar je woont? En wat vind jij het fijnst aan het huis of de plek waar je woont?