Soms maak je periodes mee waarin het lijkt alsof de zonnestralen zijn verdwenen tussen de donkere wolkenpartij. Je hoofd zit vol. Je leven gaat in een rush voorbij, waarbij je je meer door de stormen laat meeslepen dan dat je zonnestralen ziet. Soms maak je zelfs lastige dingen mee. Ervaringen die de boel op stelten zetten, je hoofd op hol brengen en al je gevoelens als een tornado door je lijf laten schieten. Oftewel: soms zijn er tijden waarin je zoekt naar dat kleine beetje glans. Dat puntje van licht of hoop in de verte. Op die momenten is er één uitspraak die mij altijd helpt: “Het wordt vanzelf weer lente”. Oftewel: het wordt beter. Lichter. Minder scherp. Altijd.

Het wordt beter. Het is niet voor altijd winter.

Ken je dat moment zo ongeveer halverwege november? De dagen worden korter. De zomeravonden met drankjes op een gezellig drukbezocht terras hebben allang plaatsgemaakt voor kaarsjes, sloffen en pluizige huispakken. De lucht ziet grijs en bij het opstaan mis je de zomerzon op je bol. Een uur later is die laatste nog steeds foetsie trouwens.

Als je – zoals ik – een zomermens bent, dan herken je misschien wel de neiging tot winterdip als je te lang stilstaat bij hoe niet-zomers het plaatje buiten wel niet is. En ook hoe traaaaag de winter soms lijkt te gaan. Als kind was ik soms halverwege november al wel klaar met het najaar, terwijl de eerste sneeuwklokjes nog niet eens hun kop boven de grond hadden uitgestoken en de kortste dag van het jaar nog moest komen. Wanneer was het nu tijd voor zon?

Dat veranderde voor mij toen ik besefte dat winters nooit eindeloos duren. Dat seizoenen komen en gaan. Dat winter altijd overgaat in lente. En dat ik juist zo geniet van de lente omdat het ooit winter was. Als je ‘m nog snapt.

Zonder de strenge winterkou en de gure wind die zijn weg tussen mijn sjaal door weet te vinden, zou ik de eerste jasloze dagen in de lente ook minder waarderen. Als het nooit vroeg donker zou zijn, zou ik niet zo zielsgelukkig worden van mijn “Wauw, het is weer langer licht!”-momenten in maart.

Zonder regen geen regenbogen.

Winters duren nooit voor altijd. En hoewel die uitspraak een hoog “Ja duh!”-gehalte heeft, is het er wel één die me op veel momenten helpt. Niet alleen om de halverwege-november-frustratie tegen te gaan. De uitspraak staat voor mij symbool voor één ding: het wordt beter. Altijd.

Er wachten altijd licht, zon en sneeuwklokjes op je

En zo is het bij meer dingen in het leven. Wat er ook gebeurt, het wordt altijd lente. Het wordt beter.

Ik weet nog dat ik dat heel letterlijk zo ervaarde na het overlijden van mijn schoonmoeder. Zij overleed een paar jaar geleden in november en dat voelde destijds als een heel grijze periode. De bladeren vielen uit, het weer was somber en het leven was door deze heftige gebeurtenis totaal anders dan daarvoor. Ik herinner me nog dat het een heuse wake-up call was toen ik in maart weer de eerste bloesem spotte. Het was alsof na een winterslaap de wereld – mijn wereld – weer ontwaakte. De kale takken lieten weer kleur zien.

Niet alleen de wereld om me heen kleurde vrolijker. Ook ikzelf voelde weer meer fleurigheid door mijn aderen stromen. Het leven was niet opeens radicaal anders. De heftigheid van wat er was gebeurd, ebde na. Het verdriet bleef. Maar ik merkte dat ik weer zin kreeg in dingen, weer plannen maakte en me weer meer mezelf voelde.

Hoewel het leven niet opeens in een drie-radslagen-en-happy-dances-stemming zal komen na een rotperiode, voelt het misschien wel met de dag hoopvoller dan daarvoor.

Ik genoot weer van dingen. Nam mijn camera weer mee tijdens een wandeling om dan elk willekeurige felgekleurde bloemetje vast te leggen en in detail te bestuderen. Er kwamen weer leuke afspraken. Er waren weer dagen waarop het zonnige weer smeekte om een buitenwandeling, in plaats van dat ik mezelf – zoals in de winter – naar buiten moest slepen om nog iets van vitamine D op mijn huid te voelen. Het leven ging weer leven.

Het komt goed. Het wordt lente.

Zo maakt iedereen in het leven periodes mee die doen denken aan de gure, donkere winterdagen. Of aan zo’n herfstweek waarin er maar geen einde lijkt te komen aan de stortbuien en je aan huis gekluisterd zit. Je wereld lijkt klein, de buitenwereld donker. En het weerbericht voorspelt niet veel goeds voor hierna. Maar vergis je niet: zelfs de ergste stortbui maakt ooit plaats voor zachtere regen. Zelfs voor zon misschien. En dat geldt ook voor wat jij nu doormaakt.

In sommige periodes is het logisch dat je je niet meer kunt voorstellen dat de zon ooit weer zijn gezicht laat zien. Maar probeer jezelf dan toch toe te fluisteren dat die tijd er komt. Er komt altijd een moment waarop je weer meer licht tussen de wolken door ziet schijnen. Waarop je weer bloemen boven de eerst nog drassige grijze grond ziet uitgroeien. Waarop de voorheen kale takken weer blaadjes laten zien. Waarop er weer zon schijnt. Waarop je opnieuw kansen ziet en zin hebt in dingen.

Zoals ook de echte winter niet van de ene op de andere dag plaatsmaakt voor de lente, zo geldt dat ook in het leven. Duisternis en verdriet verdwijnen niet opeens. Vaak genoeg slijten verdriet of angst nooit 100%. Maar ze kunnen wel steeds een beetje meer plaatsmaken voor licht en kleur.

Het komt goed, echt waar. Zelfs als het nu voelt alsof dat punt nog lang niet in zicht is.

Verlies nooit je hoop (ook niet in deze situaties)

Soms maak je situaties mee waarin “Het wordt beter” zeker geen woorden zijn die ook maar in je zouden opkomen. Maar verlies zelfs dan nooit je hoop op betere dingen.

Mijn ‘Het wordt altijd lente’-aandenken

Mooie quotes draag ik altijd graag met me mee. In de vorm van een sieraad trouwens; tatoeages heb en wil ik niet. Ik heb bijvoorbeeld ook al een mooie vlinderketting, die me herinnert aan de uitspraak ‘Je bent vrij’, en een armband die symbool staat voor het verkopen van mijn eerste eigen huis. Daarnaast heb ik nu een prachtige bedelketting van KAYA Sieraden, die voor mij symbool staat voor ‘Het wordt altijd lente’. Het is namelijk op en top een lenteketting mét een hoopvolle boodschap.

Officieel is dit sieraad van KAYA Sieraden een ketting met een geboortebloem en geboortesteen. Een gepersonaliseerd sieraad dus! De bloem die eraan hangt, is de kersenbloesem. Dat is de geboortebloem van maart: het seizoen waarin de lente begint. Sowieso staat bloesem voor mij voor het begin van een periode met meer licht, kleur en vrolijkheid. Na de donkere winterdagen groeit er opeens weer volop kleur en vrolijkheid aan de takken. Naast de geboortebloem bungelt een citrien. Dat is de geboortesteen van november en die staat voor hoop, geluk en voorspoed. Dat vat het hele verhaal mooi samen: ook in donkerte gloort altijd hoop.

Het wordt beter. Blijf altijd geloven, blijf altijd hopen.

Iedereen maakt situaties mee waarin je even het vertrouwen verliest, bij de pakken neerzit, baalt, verdrietig bent, misschien zelfs een pijnlijke angst voelt en het niet meer weet. Dat hoort erbij. Dat mag. Je hoeft jezelf niet à la minute bij elkaar te rapen om te doen alsof er niets is gebeurd. Als je maar onthoudt dat de situatie nu niet voor altijd is. Dat de scherpe randjes die je nu voelt ooit ietsje wegvagen. Het wordt beter. Langzaamaan.

Zoals kale takken niet altijd kaal blijven en de zon zich niet voor altijd schuilhoudt achter een grijze wolk, zo gaan er ook voor jou weer dingen bloeien en schijnen.

Alles op z’n tijd. Maar houd dat jezelf voor: wat er ook gebeurt en wat er nu ook speelt, het wordt altijd weer lente.

Wat is een mooie quote of boodschap die jou er altijd doorheen sleept?