“Je bent zo oud als je je voelt.” Als kind vond ik dat vooral een suffe uitspraak voor oude vrouwen die een excuus wilden hebben om alsnog een korte jurk of leren rok aan te trekken. Twintig voelden ze zich, zestig waren ze. Inmiddels ben ik gaan beseffen dat in die uitspraak een kern van waarheid zit. Dat mijn leeftijd 26 is, hoeft helemaal niets te zeggen over hoe ik me voel en hoe mijn leven eruitziet. Soms voel ik me piepjong, dan weer ontzettend volwassen.

Meisje of mevrouw?

Ik ben op een punt beland (oh, die zin alleen al! *kriebels*) dat ik me soms afvraag of ik nog steeds een “meisje” ben of dat ik me toch echt “vrouw” mag noemen. Bij de kassa ben ik inmiddels steevast “mevrouw”. Hetzelfde geldt voor instanties waar de medewerkers ongetwijfeld opgedrongen is om iedereen met “u” en “mevrouw [achternaam]” aan te spreken.

Als ik buiten caissières en getrainde callcentermedewerkers om “mevrouw” hoor, schrik ik altijd even op. Ik voel me dan net iemand die haar volwassen zaakjes serieus op orde heeft. Zo iemand tegen wie ik vroeger opkeek die daadwerkelijk weet wat er in de ingewikkelde brieven van de Belastingdienst staat. Zo iemand die aan weekboodschappen doet en die haar avonden strijkend doorbrengt. Ware het niet dat ik nog steeds vaker “dat meisje” dan “die mevrouw” ben, en dat stiekem zo erg nog niet vind.

Loodgieters, APK’s en eigen boontjes doppen

Ik heb momenten waarop ik voor mijn gevoel een en al volwassenheid ben. Dan voel ik me geen 26, maar eerder 30. Of zelfs 40. En nee, dan heb ik het niet alleen over de vrijdagavondmomenten waarop ik om elf uur al begin in te kakken. Ik heb het over mijn huiskoopavontuur, of over situaties waarin ik als ondernemer of huiseigenaar mijn eigen boontjes dop. Hup, belastingaangifte de deur uit. Hopsakee, loodgieter gebeld. Hoppa, akkefietje met een instantie opgelost. En dan nu onderweg om mijn auto voor het eerst naar de APK te brengen. Volwassenheid alom. Althans, zo voelt het heel even. Totdat ik vervolgens moet googelen wat zo’n APK eigenlijk precies inhoudt.

Broekie, newbie en beginneling

Tegelijkertijd zijn er momenten waarop ik me weer piepjong voel. Bijvoorbeeld als ik me niet serieus genomen voel of voor “stagiaire” aangezien word. Of als collega’s van 15 jaar ouder praten over hun puberende kinderen, schoolkeuzestress en de kinderbijslag, en ik me realiseer dat mijn puberteit pas een paar jaar achter me ligt. Of als mensen lachen wanneer ik het heb over “toen ik jong was”. Zoals mijn oma lachend zei wanneer ik het woord ‘vroeger’ liet vallen: “Ik weet als 86-jarige pas écht wat ‘vroeger’ is.”

Broekie of een en al volwassen?

Vaak is hoe oud ik me voel afhankelijk van de mensen met wie ik ben. Als ik met collega’s praat die peuters hebben rondrennen en klagen over de prijzen van de naschoolse opvang, dan voel ik me even een broekie met mijn eigen appartementje, eenpersoonshuishouden en een kat in plaats van een kind. Maar praat ik met iemand met een bruisend studentenleven, dan voel ik me een suffe volwassene die iets te blij wordt van wapperende wasjes en schoonmaken op zaterdagochtend. Het ene moment voel ik me tien stappen verder dan toen ik twintig was. Het andere moment besef ik dat ik nog altijd niet zelfstandig een gat in de muur kan boren en dat er nog een heel leven vol ontwikkelingen voor me ligt.

Dus, hoe oud voel ik me?

Ik ben levenservaring rijker. Ik geloof niet meer in mijlpaallijstjes die je voor je dertigste klaar moet hebben. En ik heb me erbij neergelegd dat ik op vrijdagavond regelmatig mijn inkakmoment heb en dan soms hooguit nog – tot mijn eigen (huisvrouw)vreugde – de was kan ophangen. Soms voel ik me ouder dan ik ben, soms voel ik me juist piepjong.

Of ik nu blij word van dingen die de gemiddelde tienjarige dolenthousiast maken of dat ik dingen doe waar mijn gemiddelde veertigjarige collega zich ook mee bezighoudt, ik doe waar ik me goed bij voel. Hoe oud ik me voel? Dat verschilt. Maar gemiddeld zal het vast en zeker rond de 26 jaar uitkomen.

Hoe oud of jong voel jij je?