Afgelopen vrijdag was zeker niet just another Friday. Wij hadden al maandenlang met koeienletters een grote gebeurtenis in onze agenda staan: de overdracht van ons nieuwe huis. Na maanden van voorbereidingen, fantasieën en het ‘Te koop’-bord aan ons huidige huis hangen, was het moment op 1 september daar. Tijd om handtekeningen te zetten en in een paar minuten tijd een hoop mijlpalen in één keer te beleven: samen een huis kopen, een eigen rijtjeshuis hebben, Amstelveners worden en écht van start kunnen gaan met klussen. De sleutel pronkt aan onze sleutelbossen en de glimlachen om onze mond zijn groter dan ooit. We hebben samen ons droomhuis!

Verliefd op een huis

Door de aankoop van mijn appartement 4,5 jaar geleden weet ik inmiddels: een huis kopen is een bizarre gewaarwording. Je wordt tijdens de bezichtigingen een kwartier rondgeleid, laat je eventueel adviseren door een aankoopmakelaar, doet uiteraard de nodige research en besluit dan om wel of niet een flinke smak geld te bieden. Vervolgens zie je het huis heel lang niet en dan ben je er “opeens” eigenaar van. Gelukkig zit dat in ons geval wel goed: na al die maanden zijn we nog steeds minstens zo verliefd op dit huis als na de bezichtiging.

We hebben maandenlang (misschien zelfs een heel jaar) gewikt en gewogen over de plaats waar we wilden wonen. Toen we uiteindelijk de knoop doorhakten, was ons zoekgebied zó klein en specifiek dat we dachten dat een huis kopen een maandenproject zou worden. We hadden de complete Funda-geschiedenis in dé wijk teruggekeken en veel kwam er niet voorbij, hooguit één huis per maand. Dat waren ook nog eens vaak huizen die ik (als niet al te geniale klusser) onder de noemer “bouwval” zou scharen.

Maar net toen we dé wijk wisten, verscheen er twee weken later een huis in onze inbox dat al onze wensen aftikte. De makelaar stuurde het ’s avonds laat door. Ik geloof dat ik hooguit drie minuten later al een hyperenthousiaste e-mail terug had gestuurd. Mijn spanning voor een verhuizing was altijd groot: zou een ander huis wel net zo erg als een “thuis” voelen als ons fijne appartement? Maar toen we kozen voor deze wijk en toen dit huis voorbijkwam, maakte de spanning plaats voor een “Ik wil niets liever dan dit!”-gevoel. We hebben nog nooit zo zitten glunderen als toen we hoorden dat ons bod geaccepteerd was.

Het lange wachten is ten einde

Daarna begon het lange wachten. Half mei werd ons bod geaccepteerd en op 1 september kregen we dan officieel de sleutel. In de tussentijd voelde het soms best abstract. Natuurlijk waren we al maanden bezig met voorbereiden. Ons keukenontwerp staat, we hebben een aannemer geregeld, de financiële papierwinkel is op orde, we zochten alvast veel spullen uit, hebben de vloeren gekozen en hadden de werkkamers alvast verdeeld tussen Bart en mij. Toch wordt het pas echt concreet als je met een chique balpen een handtekening onder het koopcontract zet en daarna ongeremd elke centimeter van het huis kunt bekijken, dingen kunt slopen, aanpassen of toevoegen en het echt je thuis kunt maken.

We wandelden het huis nog eens door met de makelaar. Een formaliteitenrondje waarbij opeens écht tot ons doordrong dat elke centimeter van dit stekkie een half uur later van ons zou zijn. Bij de inspectie verbaasde ik me er opnieuw over hoe groot de badkamer wel niet is (note: voor ons voelt het al als een badkamerbalzaal als je een apart toilet in de badkamer hebt). We keken verliefd naar de mooie elzenbomen die nu volop in bloei in onze achtertuin staan (en sowieso: we hebben een tuin, wat een luxe!). En ik werd mega-blij toen ik weer zag hoe licht de kamers boven zijn. De liefde voor het huis was misschien nog wel groter dan eerst!

Ongeloof in onze ogen

Het sleutelmoment viel in dezelfde periode als de bezichtigingen van ons appartement. We waren donderdagavond (de avond voor de sleuteloverdracht) dan ook allebei nogal uitgeblust: van het heen en weer slepen met wasmanden en katteninboedel, met Pippa buitenshuis werken en het schoonmaken om zes uur ’s ochtends. Dus we waren even bang dat we de volgende ochtend als twee zombie-achtige nieuwe huisbezitters bij de notaris zouden aanschuiven. Gelukkig doen adrenaline en droomhuizen een hoop met je. De volgende ochtend stond ik al vroeg klaarwakker naast mijn bed. Dit keer niet om in alle vroegte een laatste stofdoek door het appartement te halen, wel om te stuiteren van enthousiasme over deze grote gebeurtenis.

Toen ik mijn appartement kocht, zat ik in een pikzwart kamertje met vintage kasten, een dure vulpen en een man van wie ik me afvroeg of hij de pensioenleeftijd niet al voorbij was (blijkbaar niet). Dit keer schoven we aan bij een vlotte notaris die het zichtbaar leuk vond om dit te doen. Er volgden een hoop krabbels. Pas bij de eerste stap uit het chique notariskantoor drong het echt tot ons door wat voor belangrijk moment net had plaatsgevonden. Daar stonden we dan: met een sleutel in onze handen en een ongelovige blik in ogen toch even een selfie maken van dit bijzondere moment. Een random voorbijganger wist al hoe laat het was toen hij ons met een bungelende sleutels en blije koppies een telefoon in de lucht zag steken voor een foto. “Gefeliciteerd!” riep hij. Wij lachten.

Een echt huis van ons samen

Opeens besefte ik ook hoe mooi het is om nu echt een huis van ons samen te hebben. Mijn appartement kocht ik destijds in mijn eentje. Ik had er jaren voor gespaard om een huis te kunnen kopen als independent woman. Toen Bart en ik hier gingen samenwonen, had ik veel meubels natuurlijk zelf al uitgezocht. Ook wisten we dat we waarschijnlijk ooit een plek voor ons samen wilden zoeken. En nu is het zover!

Het voelt echt als ons plekje. Een huis op een locatie waar we ons allebei fijn voelen. Ingericht op basis van onze gezamenlijke keuzes (soms voorafgegaan door wat IKEA-discussies – zoals vast bij ieder stel 😉 ). Opnieuw kleuren kiezen. Nieuwe vaasjes zoeken, omdat we toch al die extra ruimte ergens mee moeten opvullen. Samen behang afkrabben. In onze charmantste oude truien muren van een kleurtje voorzien. Met z’n tweeën balen van klustegenvallers. En samen aan het eind van de dag doodop neerploffen op de klapstoeltjes. Het voelt prachtig en bijzonder om het proces dat ik 4,5 jaar geleden al eens zelf meemaakte nu te delen met degene van wie ik zoveel houd.

En toen: voor het eerst de sleutel in de voordeur

Na dat notarismoment reden we terug naar ons nieuwe huis. De eerste keer dat we zelf – nog wat onwennig – de sleutel in onze nieuwe voordeur staken. Het voelt nog altijd bizar om een eigen voordeur te hebben die je niet met anderen deelt, om vervolgens een grote gang binnen te stappen en om dan ook nog een trap naar boven te zien. Eenmaal binnen keken we opnieuw onze ogen uit. Dit keer niet als kritische bezichtigers met onze beste pokerface op, maar als trotse huiseigenaren.

Ik maakte een filmpje van het huis zoals het was. Inclusief dat bijzondere barokbehangetje in de gang, de keuken uit de jaren ’90 en het toilet met de tegelvloer die mijn opa en oma ook hadden in hun huis. Gewoon zodat we dat nog hebben als archiefmateriaal als we straks overal ons eigen sausje (zonder barokbehang en met een ander toilet en keuken) aan geven. We stuiterden nog een tijdje rond, belden de familie, stuurden veel te langdradige filmpjes en oneindige hoeveelheden foto’s door en planden de eerste house tours in met onze ouders.

We waren daarna allebei zo hyper dat het knap lastig bleek om nog een paar uur te werken. Hoe hard ik ook mijn best deed om te focussen (iets waar ik normaal nul problemen mee heb), mijn hoofd was maar bij één ding: een adres 20 minuten hiervandaan dat nu op onze naam staat.

En dan nu… het klusbegin!

Maar verhuizen gaat natuurlijk niet alleen over fantaseren en interieurwinkels afstruinen. Er moeten ook handen uit de mouwen gestoken worden. Slopen, plannen maken, dingen opbouwen, timmeren, verven, schrapen, schuren… het hoort er allemaal bij. Daar maakten we dan ook de dagen daarna een start mee.

Van veel mensen kreeg ik de vraag “Moeten jullie nog veel klussen?”. Het antwoord is: ja en nee. Sommige kamers in het huis zijn al compleet vernieuwd. Zo zit er een gloednieuwe badkamer in het huis, waar we niets aan hoeven te doen. Boven zijn alle kamers netjes (behalve dat ze een nieuw likje verf en een frisse vloer kunnen gebruiken om het naar onze smaak te maken). Ook de achtertuin ziet er piekfijn uit (behalve dat we er iets meer plantjes in willen zetten). Alleen beneden is de basis nog best wel oud. Dus ja, daar gaan we het nodige klussen en laten klussen!

Ik zal je een paar foto’s van het huis laten zien zoals het nu is.

In oktober gaat onze aannemer van start met de benedenverdieping (terwijl wij ons storten op de bovenverdieping). We krijgen beneden een kleine uitbouw (een keuze die we hebben gemaakt omdat we liever nu uitbouwen dan over twee jaar als we er eenmaal wonen en alle meubels al hebben staan). Daarnaast wordt de keuken vernieuwd (zie hier hoe het wordt!) en krijgen we een nieuw toilet. Ook de vloeren beneden en op de eerste etage worden vervangen. Daarnaast stort de aannemer zich vooral op kleine dingetjes (een lekkage bij het dak verhelpen, leidingen frezen, de groepenkast uitbreiden, etc.). We hopen eind december/begin januari over te kunnen. Ik tel de dagen alvast af!

Plannen smeden en GAMMA-kleurstaaltjes

Dit weekend zijn de eerste mini-klusjes alvast gedaan. We begonnen met het meest voldoening gevende taakje: behang afkrabben. Oftewel: weinig werk, snel resultaat. Daar houd ik van! Verder ben ik alweer – net als bij mijn vorige verhuizing – trouwe klant bij GAMMA geworden. Of nou ja, van de GAMMA-verfafdeling vooral. Onze rolverdeling bij GAMMA is meestal redelijk standaard. Bart gaat richting de schappen met het gereedschap, de plamuurmessen, de kit en ander praktisch spul; ik ren zo snel als ik kan naar de verfstaaltjes. Want terwijl de aannemer beneden bezig is, kunnen wij alvast boven volop aan de klus gaan en alle muren van een kleurtje voorzien. Mijn favoriete klusonderdeel!

Op naar het naambordje

Gisteren maakten we voor het eerst de wandeling van ons huis naar de supermarkt waar we ongetwijfeld nog honderden keren zullen komen de jaren hierna. Wat voelde het goed! Buiten lopen tussen het groen, precies zoals we dat altijd wilden. Aan de ene kant jonge kinderen zien spelen, aan de andere kant ook met oudere mensen een praatje maken in de wijk. Zo op de fiets kunnen stappen naar een groot winkelcentrum, maar ook op een bankje in de stilte kunnen uitpuffen. En dan daarna weer de sleutel in de voordeur steken van je zelf zo kleurrijk gemaakte thuisplek.

Hoewel ik voorlopig nog intens geniet van de laatste maanden in dit fijne appartementpaleisje (dat ik absoluut ga missen), kan ik niet kan wachten totdat ons rijtjeshuis met de week meer vorm krijgt en we daar straks echt een naambordje naast de deur hebben hangen. Romy en Bart. Nummer 19. Aangenaam!

Wat herinner jij je nog van je vorige verhuizing?