Dat het stempeltje hooggevoelig op mijn voorhoofd past, weet ik inmiddels wel. Dat label heeft voor mij heel veel verduidelijkt en makkelijker gemaakt. Maar dat stickertje op mezelf drukken, is wat anders dan het accepteren. Ik merk de laatste tijd dat ik stukjes van die hooggevoelige kant soms onbewust probeer weg te poetsen. Zullen mensen me niet een zeurpiet vinden? Anderen hebben hier toch ook geen last van? Moet ik nu alwéér alleen zijn? Hooggevoelig zijn én hooggevoeligheid accepteren blijken twee aparte dingen.
Hooggevoeligheid accepteren – als je niet anders wilt zijn?
“Je bent goed zoals je bent” is een quote die je in de gemiddelde cadeaushop een keer of tien onder je neus gedrukt krijgt. Toch is die zin lezen vanaf een wandtegeltje iets simpeler dan het ook echt in elke vezel van je lichaam zo voelen. Ik ben blij dat ik een uniek persoon ben met mijn eigen kanten, maar “anders” zijn is niet altijd een feestje.
Ik heb soms gedachten als:
- “Waarom voel ik me na vier telefoongesprekken alsof ik een avond lang heb gedanst en gefeest, terwijl anderen voor hun werk wel twintig mensen per dag aan de lijn hebben?”
- “Waarom ben ik om twaalf uur meestal volledig ingekakt bij een verjaardag en kan ik niet na middernacht nog steeds enthousiast meedoen aan alle gesprekken?”
- “Waarom stoor ik me zo aan dat ene geluidje of dat ene troepje, waar een ander totaal geen last van lijkt te hebben?”
- “Waarom zit ik te huilen omdat de kat van een YouTuber is overleden, terwijl ik de YouTuber en de kat niet eens persoonlijk ken?”
Het antwoord is natuurlijk logisch; de naam ‘hooggevoelig’ zegt het al. Je bent gevoeliger dan de gemiddelde persoon in bepaalde opzichten. Dat kan zijn qua prikkels of qua emoties of een combinatie van beide (ik heb zelf het totale pretpakket meegekregen van Moeder Natuur). Dat kan op momenten lastig zijn. Ook ik zou soms willen dat het me bijvoorbeeld niet stoort als iemand eindeloos met zijn pen klikt, en dat ik een druk weekend “beregezellig” in plaats van dodelijk vermoeiend vind.
De negatieve kanten
Ik roep altijd heel hard dat hooggevoeligheid veel positieve kanten heeft. Ben ik het ook nog steeds roerend mee eens. Maar voor mij heeft hooggevoelig zijn ook een paar kanten die ik soms het liefst zou wegmaken. De belangrijkste is mijn gevoeligheid voor geluid en de behoefte om veel alleen te zijn. Díe kant van hooggevoeligheid accepteren vind ik soms lastiger, omdat het niet per definitie positief is.
Zo doe ik geen oog dicht als er ook maar iets van geluid om me heen te horen is en kan het me ook onrustig maken als iemand (digitaal of in het echt) met me meekijkt. Ik schaam me daar soms voor. Want ik kan toch niet verwachten dat anderen dan maar stil zijn? Of dat er nooit iemand achter me langs loopt en meekijkt?
En nee, dat alles spreek ik ook niet uit en verwacht ik ook niet. Maar soms vraag ik me oprecht af: waarin mag je voor jezelf opkomen, en waar moet je je maar overheen zetten als je zo’n gevoeligheid hebt?
Ook heb ik tijdens corona ontdekt dat ik echt meer alleentijd nodig heb dan ik mezelf altijd gaf. Hoe leuk ik het ook vind om bijvoorbeeld met anderen samen te eten, na een lange werkdag eet ik soms liever alleen met Bart samen dan dat ik gezellig “moet” doen aan de eettafel. Die alleentijd geef ik mezelf, maar ik vind het ook weleens frustrerend. Dan krijg ik weer een Instagram-foto onder ogen van mensen die net een week hebben gefeest op Ibiza en “gezellig” een appartement deelden met z’n vijven. Ik zou na één dag al kapot zijn en zou in dat hele appartement geen oog dicht doen met al die mensen om me heen. Waarom doet het hen dan niets?
Stop met jezelf afkeuren
Sommige hooggevoelige kanten van mezelf heb ik allang geaccepteerd. Zo vind ik het een mooie eigenschap dat ik (volgens mij) empathisch ben en het vaak aanvoel als iemand niet lekker in zijn vel zit. Ook heb ik mijn introverte kant inmiddels meer omarmd. Gelukkig zijn de meeste mensen om me heen ook geen grote feestbeesten die elk weekend samen cocktails willen drinken, en heb ik als thuiswerkende zzp-er een ideaal introvertberoep.
Maar aan de andere kant blijkt een ander stukje hooggevoeligheid accepteren lastiger. Ik vind die kant vaak maar zeurderig. Aanstelleritus. Gemiep om niets. Stel je voor dat ze me gek vinden? Dat ik iemand kwets? Zit het niet gewoon tussen mijn oren? En dus vecht ik tegen zo’n gevoeligheid. Ik laat de prikkels er allemaal maar zijn in de veronderstelling dat ik er vast vanzelf wel aan zal wennen. Of ik plan toch al die afspraken en telefoontjes in, omdat ik mezelf een klaagkous vind als ik daar een punt van maak.
Stom eigenlijk! Laatst pas werd ik door iemand met de neus op de feiten gedrukt dat ik daarmee eigenlijk van mezelf verwacht dat ik verander. Ik keur een stukje van mezelf af omdat ik daarin verschil van anderen. Maar het is andersom toch ook niet zo dat iemand die bijvoorbeeld extravert is zich schaamt omdat hij na een saaie thuiswerkdag ernstig de behoefte heeft om iemand de oren van het hoofd te kletsen?
Hooggevoeligheid heeft nog steeds veel voordelen en mooie gevolgen. Dan moet je alleen wel accepteren dat het een onderdeel is van jou en proberen er het beste van te maken.
Omarm je innerlijke “zeurpiet”
Laatst leerde ik iets moois over je hooggevoeligheid accepteren. Hij wees me erop dat ik eigenlijk van mijn eigen hoogsensitieve neigingen iets nog veel groters maak dan nodig is. En dat ik er vaak in mijn eentje mee blijf zitten uit angst dat ik zeurderig ben.
Een voorbeeld:
- Ik kom soms niet in slaap, omdat ik last heb van geluidjes om me heen.
- Ik vind het stom dat ik dat heb en schaam me ervoor.
- Ik spreek het maar niet uit, want straks vinden anderen me ook nog stom.
- Ik voel me alleen, omdat ik vast de enige ben die dit heeft.
De coach wees me erop dat ik in plaats van die hele opeenstapeling van dingen het ook alleen bij het eerste punt kan houden. Het is soms al lastig genoeg dát je gevoelig bent voor prikkels. Dan hoef je niet jezelf daar ook nog voor te schamen, laat staan jezelf te veroordelen. Bij mij gaat er vooral een angst achter schuil om een zeurpiet te zijn. Ik wil niet moeilijk doen of kleinzerig zijn.
Een coach leerde me daar anders naar te kijken en mijn innerlijke zeurpiet soms te omarmen. Natuurlijk niet door over alles te klagen, maar wel door het te zeggen als een kleine aanpassing voor mij een enorm verschil maakt en de ander weinig moeite kost.
Kijk naar wat jij nodig hebt en haalbaar is
Zolang je het voor anderen nog steeds leefbaar houdt, mag je aangeven dat je ergens last van hebt. Als het je helpt om de klepperende deur een klein zetje te geven, is dat voor de ander een kleine moeite, maar maakt het voor jou misschien een groot verschil. Denk niet dat het gek of raar is als je zoiets nodig hebt.
Vraag ook om alleentijd, ook als je bang bent de ander te kwetsen. Je kwetst je partner er veel meer mee als jij de hele dag over je grenzen heen gaat en daardoor ’s avonds door de opeenstapeling van frustratie niet te genieten bent.
Je zult altijd dingen moeten doen die je meer energie kosten dan geven. Elke netwerkborrel van werk afzeggen omdat je nu eenmaal liever op de bank thuis zit, is ook geen slimme optie. Wel kun je kijken naar wat jij nodig hebt om het makkelijker te maken voor jezelf.
- Ga bijvoorbeeld wel naar de netwerkborrel, maar blijf niet tot het eind.
- Spreek met jezelf af dat je in totaal X borrels mag afzeggen.
- Bepaal dat je alleen een X aantal huishoudelijke taken uitvoert en daarna op de bank mag zitten.
- Koop oortjes voor jezelf, zodat je prikkels minder sterk waarneemt (even voor de duidelijkheid: niet voor de netwerkborrel natuurlijk!).
- Zoek op de netwerkborrel een paar collega’s op bij wie je je fijn voelt.
- Maak voor de dag na een verjaardag of borrel geen plannen ’s avonds, zodat je kunt bijkomen.
Je weet waarschijnlijk heel goed van jezelf wat bij jou energie vreet en wat je juist helpt om je tank weer vol te gooien. Vind daar de juiste balans tussen. Dus zorg na een energievretende activiteit voor iets wat je juist energie geeft.
Hoe cliché ook: accepteer dat je bent wie je bent
Laten we nog eens teruggaan naar die winkel met tekstbordjes en cliché quotes. Want het is misschien wel heel zoetsappig om de zin “Je bent goed zoals je bent” op keramiek boven de toiletpot te hangen. Maar het is wel echt zo dat jij als persoon inclusief je gevoeligheden meer dan goed genoeg bent. Je gevoeligheid is een onderdeel van jou; het maakt jou per definitie mooier omdat het je meer jezelf maakt. Het is net zoals het feit dat je nu eenmaal bent geboren met een paar oren, of je ze nu mooi vindt of niet, ze zullen er altijd zijn.
Vecht dus niet tegen wat je anders maakt en schaam je er ook niet voor. Je hoeft niet te zijn zoals wie dan ook. Gebruik jouw pakket aan eigenschappen en gevoeligheden in je voordeel. Om dat te kunnen doen, moet je eerst accepteren dat dit pakket bij het uitdelen van DNA nu eenmaal aan jou is meegegeven. Deal with it! Wees mild voor jezelf. Of zoals mijn vriend ooit tegen me zei: er zullen in je leven nog genoeg mensen zijn die kritiek over je hebben. Hoef je dus niet ook nog jezelf de grond in te trappen.
Je gevoeligheden mogen er zijn. Ze maken jou jou. Ze zijn misschien anders dan anders. Maar ze horen bij je en je zult er het beste van moeten maken én er ook van moeten profiteren. Wees niet te streng en probeer je hooggevoeligheid te accepteren!
Vind jij hooggevoeligheid accepteren soms lastig? Herken je mijn verhaal?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Niet in slaap komen – 11 tips om wél te slapen als een roosje
Niet in slaap komen is superfrustrerend. Je bent doodmoe en hoopt direct naar dromenland te vertrekken zodra je hoofd je kussen raakt, maar in werkelijkheid blijf je maar woelen en zijn je gedachten niet stil te krijgen. "Waarom kan ik niet slapen?", vraag je je steeds af. Ondertussen pieker je vrolijk door over hoe je morgen ooit de dag moet doorkomen als je wekker al over zes uur gaat. Ik ken het probleem en deel 11 tips die voor mij helpen om van slapeloze nachten af te komen.
Ik herken jouw verhaal zeker. Ik vind het alleen niet zo lastig meer om te accepteren dat ik hooggevoelig ben. Met de jaren wordt dat toch minder en kan ik er beter mee omgaan. Zo plan ik mijn weekenden niet meer vol en verdeel ik de taken die ik moet doen zodat er genoeg tijd over is om uit te rusten.
Wat goed dat je op die manier meer je weg bent gaan vinden in omgaan met HSP zijn! Als je een stukje van je eigen “gebruiksaanwijzing” kent en weet waar je wel en niet goed aan doet qua energieniveau kan dat al zo’n wereld van verschil maken 🙂
Op zich wel eens maar ook niet helemaal. Ik val zelf ook in de categorie hooggevoelig en introvert. Vrij sterk zelfs. En daarin herken ik mijn eigen grenzen ook wel goed. Toch ga ik er best vaak overheen. Waarom? Omdat ik ook met anderen te maken heb. Net zoals ik van hen vraag rekening te houden met mij, hou ik ook rekening met hen. De ene keer vraagt dat wat meer van mij, de andere keer van hen. En ‘hen’ – dat zijn vooral man en kinderen. Ideaal is het niet, maar ik kan hen ook niet vragen om hun hele leven om mijn noden heen te plannen. En andersom moeten zij dus ook wel eens iets laten omdat dat voor mij belangrijk is. En we maken ook wel keuzes waar iedereen zich kan vinden – zo gaat manlief wel eens met kids (of 1 kind) naar een familieding of iets anders waar ik liever niet bij ben (energievreter). Maar dan lukt dus niet altijd. EN ja, dat is laveren. En ja, dat kost me soms wel eens iets. Ik zie het vaak wel en probeer daar ook wel op te anticiperen maar ook dat gaat wel eens mis. Zo zou ik laatst mee met als begeleider op het rugbykamp van de jongste. Het was vlakbij huis dus ik had wel besloten gewoon thuis te slapen. Dus dat ging goed. Marwari ik had gepland de dag ervoor en de dag erna vrij te nemen viel dat mooi in het water door ‘spoedjes’ op werkvlak. Kun je het nog zo goed gepland hebben gaat het toch mis. En nee, de wereld was niet vergaan als ik de spoedjes had genegeerd, maar het waren echt wel vrij dringende zaken en ik zou er nog meer last van hebben gehad het te negeren. Maar goed, ik ben dus ruim een week bezig geweest met een beetje bijkomen.
Dat schipperen tussen je eigen behoeften en die van anderen herken ik heel goed. Je kunt nooit alleen maar in je eigen bubbel zitten zonder prikkels om je heen, zeker niet met een gezin. Goed dat je daarin zoekt naar een balans tussen soms toegeven aan de ander en soms ook aangeven dat jij ergens echt behoefte aan hebt. Ik merk dat ik het ook op die manier doe, maar misschien nog iets te veel toegeef aan de ander. Sommige dingen zoals werkafspraken of sociale dingen mag ik nog wel iets meer naar mijn hand zetten. Wél meegaan naar de verjaardag van een dierbaar familielid (ook als ik redelijk ‘op’ ben) is voor mij een no-brainer, maar soms kan ik eigenlijk een sociaal ding zonder verdere betekenis best laten zitten. Dat is de drie dagen bijkomen daarna dan niet echt waard.
Jazeker! Bij mij is het zo dat de psycholoog gezegd heeft dat ik hoogsensitief ben, maar zelf ben ik er (nog?) niet helemaal over uit of dat inderdaad het geval is. Ik heb namelijk ook een lompe, ongevoelige kant. (Ik kan bijvoorbeeld best tot sluitingstijd uitgaan, hou van carnaval, en mijn kamer is meestal rommelig.) Bovendien, door mijn slechthorendheid loopt mijn batterij sowieso snel leeg in rumoerige situaties waarin ik “sociaal moet doen”. Dus dat hoeft niks met hooggevoeligheid te maken te hebben.
En tegelijkertijd vind ik één telefoongesprek per dag soms al een uitdaging, huil ik vrij makkelijk om dingen die eigenlijk niks met mij te maken hebben, en kan mijn energie – ook als ik alleen ben of met mensen die ik vertrouw – heel snel wegvloeien om (in mijn ogen) onbenullige dingen. Dus misschien / waarschijnlijk heeft die psycholoog toch gelijk, en heb ik er gewoon mijn eigen unieke draai aan gegeven. En toch. Toch accepteer ik liever dat ik ben wie ik ben, dan dat ik accepteer dat ik een HSP’er ben.
Wat verwoord je dat mooi in de laatste zin! Misschien is dat ook wel waar het allemaal om draait. Dat je los van welk labeltje dan ook jezelf mag zijn. Je zult altijd bepaalde dingen wel herkennen en andere niet. Ook voor niet-HSP’ers zullen sommige kenmerken herkenbaar zijn.
Soms vind ik dit labeltje heel fijn om toe te lichten waarom ik dingen doe zoals ik ze doe; andere keren voelt het haast alsof je je moet verantwoorden waarom je soms wel en soms niet in het labeltje past. Dus tja, misschien is accepteren dat je bent wie je bent gewoon het allerbelangrijkste, los van welk label dan ook. Dat weet ik wel zeker eigenlijk 🙂
Ik ben niet hooggevoelig, dus ik zal vast dingen zeggen die misschien wat raar overkomen op mensen die wel hooggevoelig zijn… Maar mijn eerste punt zou zijn: gelukkig is iedereen anders en heeft iedereen andere ‘quirks’, ook als je ze niet ziet op instapfoto’s in vakantiehuisjes op Ibiza (wie volg jij?? Waarom volg je iemand die foto’s op Ibiza maakt? Lijkt me niks voor jou! 🙂 ). Mijn tweede punt zou zijn: naarmate je ouder wordt, verander je én groeit er eelt op de plekken die nu heel rauw voelen (en mogelijk ook op je hielen en delen van je teen… of ben ik dat alleen ..)
Toen ik jong was (pre-history alert) vond ik telefoontjes opnemen en telefoontjes maken spannend. Heel spannend. Zelfs opnemen! Dat was nog met landlijnen, bedraad en met een draaischijf. Ze maakten ook zo’n intimiderend geluid met dat gerinkel. En dan ook de kans dat je later een antwoordapparaat kreeg! Maar je moet en je doet en dan merk je dat het vaker lukt dan dat er iets ergs gebeurt. Het is nog steeds niet mijn hobby. Ik ken mensen die wel graag bellen en inderdaad bijna de hele dag aan de telefoon kunnen zitten. Tip: als je dat kan, ga dan op zoek naar een salesfunctie.
Ik ben wel een ambivert: ik neig naar introversie, maar kan de knop ook makkelijk omzetten. Dat neemt niet weg dat ik ook tijd nodig heb om op te laden. En dat ik netwerkborrels een bende van BS vindt, waarin niemand echt is wie ze zijn. En ja, emotioneel geraakt worden door iets wat je niet persoonlijk gebeurt: ik heb dat al met fictie. Laat staan als een van mijn ‘youtube honden’ plots overlijdt. Maar zelfs een label als ambivert plak ik niet op mezelf. Ik denk dat misschien het loslaten van dat labeltje je ook de vrijheid geeft om te zijn wie je bent, wanneer je onder de mensen bent.
Haha, over je eerste punt: grappig genoeg zie ik wel veel minder Ibiza-foto’s dan een aantal jaar geleden, omdat ik blijkbaar niet meer de kijk-mij-leuk-poseren-op-selfies-influencers volg 😉 Maar een aantal toffe businesscoaches en anderen die ik volg, blijken ook naar Ibiza te gaan.
Enne, klopt zeker dat bepaalde dingen naarmate je “ouder” wordt minder intens zijn. Bij mij gaat het niet zozeer om het bellen zelf (over mijn belangst ben ik wel heen), maar meer om wie ik aan de lijn heb en hoe “snel” het gaat. In een eerdere baan had ik bijvoorbeeld weleens calls puur en alleen omdat er wekelijks een call moest zijn. Na een uur luisteren en niet verder komen, voelde ik me dan echt leeg gezogen 😉
Net als jij, vind ik ook dat labeltjes wat dubieus zijn. Enerzijds is het soms fijn als iets een naam heeft; anderzijds past niet alles in een hokje en kan een labeltje je ook tegenwerken. Merk dat ik er nog wat zoekende in ben hoe ik het voor me kan laten werken dat ik mezelf in dit labeltje herken in plaats van deels tegen me.
Heel herkenbaar voor mij! Labeltjes zijn natuurlijk nooit een doel op zich, maar altijd een middel om ergens beter mee om te kunnen gaan en vooral: jezelf beter te kunnen begrijpen. Ik kreeg ooit van iemand – over iets heel anders – te horen ‘maar waarom zou je je daarvoor schamen’ en dat heeft me daarna op veel momenten geholpen in mezelf accepteren.
Wat een mooie les/uitspraak! Bijzonder hoe soms de woorden van een ander net de juiste snaar kunnen raken.
Heel herkenbaar, ook hoogevoelig hier. En tot middernacht het volhouden op een verjaardag? Dat vind ik knap hoor, bij mij is om half tien de energie om gezellig en sociaal te doen toch echt wel op haha.
Dit artikel doet me denken aan een collega, waardoor ik het er deels mee eens ben, namelijk met Het stukje ”dat je niet elke netwerkborrel mag afzeggen en dat dit geen slimme optie is”. Iedereen op kantoor wist namelijk van collega X dat ze liever niet op teambuildings of gezellige uitjes met collega’s doet. We accepteerden dit van haar omdat ze dit ook eerlijk toegaf. Wat gebeurt er dan? Move on. Collega’s die hier moeilijk over zouden doen… Kom op, we zitten toch niet meer in de kleuterklas laat iedereen zijn eigen keuzes maken, ook ik zit liever op vrijdagavond in de zetel dan dat ik een teambuilding ga doen.
Wat mooi dat die collega daar eerlijk over is en dat er ook zoveel acceptatie voor is! Ik heb dat zelf weleens anders ervaren in eerdere banen. Maar je hebt helemaal gelijk: ieder zijn eigen keuzes, en het is zowel oké als je dolenthousiast bent over netwerkborrels als dat je ze liever aan je voorbij laat gaan.
Wauw, wat een mooi geschreven blog!
Ik herken mezelf hier eigenlijk helemaal niet in. Ik ben die extravert die het liefst elk weekend tot in de late uurtjes met veel mensen kletst.
Maar het is voor mij weer verhelderend om te lezen hoe iemand bijvoorbeeld de netwerkborrels kan ervaren.
Dank je voor je mooie reactie! En wat mooi om te horen dat je juist ook als extravert wat van de blog kunt leren 🙂
Ik vind het andersom ook tof om van extraverte mensen te horen hoe zij het ervaren. Kan me bijvoorbeeld goed voorstellen dat deze coronatijd misschien lastiger is voor mensen die wel heel erg behoefte hebben aan sociaal contact, feestjes, borrels, etc.
Herkenbaar. Waarschijnlijk ben ik ook HSP, maar ach… iedereen is verschillend, dus ik hecht niet zo veel waarde aan een labeltje. Ik weet wat ik wel en niet kan en wil, en probeer daar zo goed mogelijk mee te leven. Als een tekort zie ik het niet, als een plus ook niet. Ik ben gewoon zo. Overigens slaap ik vaak met oordopjes (oropax) in, werkt tip top. Gewoon rust. Zeker als er buiten nog lawaai is, of in huis. Verder “vlucht” ik veel naar mijn eigen werkruimte, mijn atelier, en dat is me ook heilig.
Precies, kenmerken als HSP hoeven niet per se negatief of positief te zijn. Het is gewoon wie je bent. Als je daar oké mee bent en weet hoe je ermee kunt omgaan, ben je een heel eind.
De oordopjes heb ik inmiddels ook besteld voor het slapen. Ik mag ze net voor onze vakantie ophalen. Heel benieuwd hoe ik daarmee zal slapen!
Ik ben niet zo zeer echt hooggevoelig, maar ik herken wel het introvert zijn en dat afspraken, feestjes en drukke dagen echt energie kunnen slurpen. En op drukke dagen (zoals nu – boeken moeten af, deadline is al bijna etc) merk ik ook dat ik een vol hoofd krijg. Ik zorg dat ik dan de dag daarna altijd een dag ‘niks’ heb zodat ik kan opladen. Ik ben blij dat ik nu al veel minder dagen werk, dat is ook een echte energieslurper voor mij. En om het alleen voor het geld te doen heeft niemand iets aan, dus ik ben blij dat ik er nu langzaam maar zeker naartoe werk dat ik er vanaf ben en alleen nog maar dingen kan doen waar ik echt oprecht plezier uit haal en energie van krijg!
Zo stoer dat je de keuze hebt gemaakt om niet meer alleen voor het geld in de thuiszorg te werken! Je hebt groot gelijk: geld moet niet de enige reden zijn om werk te doen. Veel belangrijker is dat je je goed voelt en dat je niet heel veel tijd kwijt bent aan dingen die enkel energie vreten. En sowieso superslim om drukke dagen af te wisselen met iets rustigere dagen zodat je kunt bijtanken na een dag vol stress
Heel erg herkenbaar wel. Ik schaam me soms ook wel echt voor dingen. Daarnaast heb ik ook nog chronische pijnklachten en vermoeidheidsklachten waardoor ik me sowieso al snel een aansteller voel. Nergens voor nodig natuurlijk, maar toch gebeurt het wel. Inmiddels ben ik wel op het punt dat ik bij vrienden familie mijn grenzen goed kan aangeven, maar op het werk vind ik dat soms best lastig.
Ah wat lastig! Ik snap dat het in die situatie nog net wat complexer is om je grenzen aan te geven, ook omdat mensen niet aan de buitenkant kunnen zien dat je onder die klachten gebukt gaat.
Wel heel goed dat je je grenzen nu beter kunt aangeven bij vrienden en familie! Het begin is er zo te horen. En als je maar vaak genoeg oefent, gaat het dan misschien vanzelf ook wat beter met het aangeven op je werk.
Heel mooi open en eerlijk artikel. Ikzelf zoek mezelf nog wat in het feit dat ik nu introvert, hooggevoelig of nog heel wat anders ben. Ik voel mij oké met wie ik ben en toch weet ik het soms niet zo goed. Ben ik nu hooggevoelig of toch niet? Ben ik nu introvert of toch niet? Het is op zich ook wel vermoeiend om constant te zitten zoeken wie of wat ik nu ben. Laat ons anders stellen dat ik nog heel wat uit te zoeken heb 😉
Ah lastig inderdaad! Ik herken die zoektocht wel heel erg. Ik wist al wel dat ik introvert was, maar twijfelde vaak of het labeltje hooggevoelig nu wel of niet bij mij paste. Uiteindelijk heb ik het losgelaten en ben ik gewoon gaan voelen. Pas toen corona uitbrak en ik later ging samenwonen, ontdekte ik dat het label HSP zéker weten op mij past.
Maar het is ook oké als je geen idee hebt wat voor labeltje op je past en dat volledig loslaat. Je bent goed zoals je bent, en welke naam daar wel of niet op past maakt eigenlijk niet zo uit 🙂
Wat een herkenbaar verhaal waarin ik eigenlijk alles wel herken van mijzelf.
Ook heel veel alleen tijd nodig hebben wat veel mensen helaas niet begrijpen en uitgeput na een verjaardag.
Zelf nog niet officieel hooggevoelig maar kun je dat laten testen?
Ook wel moeilijk nu de feestjes enzo weer gaan beginnen want tijdens de Corona heb ik gemerkt dat ik nog meer rust nodig heb dan ik al dacht wat met een Vriend die het liefst ieder weekend met vrienden afspreekt toch wel lastig maakt.
Wat rot dat niet iedereen om je heen de hooggevoeligheid begrijpt of accepteert! Ik herken het wel dat het soms voor anderen lastig te begrijpen is dat je sneller last hebt van bepaalde prikkels als ze daar zelf geen last van hebben. Aan de andere kant probeer ik vaak maar te bedenken dat ik ook niet alles begrijp van extraverte mensen, maar dat dat ook niet betekent dat er iets met hen mis zou zijn. Zo is het andersom natuurlijk ook als zij jouw hoogsensitiviteit niet begrijpen.
Hooggevoeligheid is geen officiële diagnose trouwens. Je kunt er wel online testjes voor doen en het kan zijn dat een psycholoog, coach of arts je erop wijst. Zelf heb ik het via een online zelftest, een online cursus en een coach ontdekt.
Heel herkenbaar allemaal! Ik ben op het werk omgeven door extraverten die veel lawaai maken en drukte en stress fantastisch lijken te vinden. Ik ben niet zo vaak te vinden voor teambuildings of etentjes met de collega’s na de werkuren en dat lijken ze maar saai te vinden. Ik vind het bij momenten knap frustrerend dat ik (veel) meer tijd nodig hebben om mijn batterijen op te laden. Al leer ik zo stilaan dat de frustratie die ik daarbij voel, net contraproductief is en ook energie kost.
Hi
Ik ben introvert maar heb ook extraverte kanten ,ik weet nu 3 jaar dat ik hooggevoelig ben en ben 57 jaar ,dank je wel voor je mooie verhalen by the way ..ik merk aan mezelf dat ik soms nog met de meute mee wil doen ,! Ik hou wel van uitdagingen in me eentje ,,begrijp nu dat ik goed genoeg ben met mijn hsp ,,waar ik nog moeite mee heb is als ik een grens heb aan gegeven terwijl dat op dat moment toch echt goed voelt ik dan weer ga twijfelen of ik er goed aan heb gedaan ,,😱 verder gaat het me redelijk af !
Bloem.